เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 620
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 621
หนังสือเล่มหนากระแทกสันเข้ากลางหน้าผากของหวังเถิงฮ่วน ร่างของเขาเอนหลังด้วยความเจ็บปวด ร้องออกมาพร้อมกับใช้มือกุมหัวก่อนจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอสูดลมหายใจลึก ใบหน้าที่เหี่ยวย่นสั่นเทิ้ม ไม่รู้ว่าเพราะความเจ็บหรือความโกรธเขาตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นหลี่เฉินยืนขึ้น พร้อมคราบเลือดสีแดงสดที่เปื้อนจากหน้าอกจนถึงเอว หวังเถิงฮ่วนก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกเขากลัวจริงๆ ว่าหลี่เฉินจะฟันเขาในความโกรธ“องค์ชาย!”จ้าวเสวียนจีจ้องตรงไปยังหลี่เฉิน ก่อนจะกล่าวขึ้น“ไม่ต้องพูดถึงต้นเหตุ แต่ตอนนี้พระองค์อาจจะรู้สึกสะใจ แล้วผลลัพธ์เล่า?”“ถ้าเรื่องนี้นำไปสู่สงครามระหว่างสองแคว้น พระองค์จะรับผิดชอบอย่างไร?”จ้าวเสวียนจีพูดเสียงเย็น “จริงอยู่ที่พระองค์ทรงมีความรักใคร่ต่อราษฎร นั่นเป็นเรื่องดี แต่ก็ควรคำนึงถึงผลที่จะตามมา คนพวกนี้ไม่ใช่สามัญชนธรรมดา ไม่เพียงแต่พวกเขามีตำแหน่งสูงส่ง แต่ยังเป็นตัวแทนของแคว้นเหลียว แต่ก่อนจะเจรจา กลับเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นเสียก่อน ความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้นไม่ใช่เรื่องของศักดิ์ศรีเพียงอย่างเดียว!”“วันนี้พระองค์เพื่อราษฎรไม่กี่คน ได้ลงโทษเย่ล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 622
จ้าวเสวียนจีกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ตอนนี้เป็นแคว้นเหลียวที่มีเรื่องต้องการจากต้าฉิน เดิมทีเราสามารถใช้โอกาสนี้เจรจาเงื่อนไขได้ดี แต่กลับเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ทำให้เรากลายเป็นฝ่ายผิด และยังเพิ่มความเสี่ยงที่จะเกิดสงคราม!”“องค์ชายกล่าวว่าศักดิ์ศรีของชาติได้มาจากการต่อสู้ นั่นก็จริง แต่ไม่ใช่การต่อสู้อย่างหุนหันพลันแล่น การไม่อดทนต่อเรื่องเล็กจะทำให้เสียการใหญ่!”“วันนี้องค์ชายปล่อยอารมณ์จนสังหารเย่ลู่ฉีหมิง พรุ่งนี้ก็ต้องเผชิญกับความเสี่ยงที่แคว้นเหลียวจะยกทัพมาโจมตี ต้าฉินจะยังมีพลังเหลือพอจะทำสงครามได้อีกหรือไม่? องค์ชายไม่คิดทบทวนบ้างหรือ?”หลี่เฉินหรี่ตามองจ้าวเสวียนจี ขณะนี้จิตสังหารของเขาพุ่งขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนบรรยากาศภายในห้องประชุมเงียบกริบ จนกระทั่งซูเจิ้นถิงยังรู้สึกหนาวสันหลัง คนอื่นๆ ถึงกับกลั้นหายใจไม่กล้าพูดอะไร“ข้าฆ่าคนไปแล้ว”“ความหมายของท่านจ้าวคือ ต้องการมัดตัวข้าไปขอโทษแคว้นเหลียวหรือ?”คำพูดเบาๆ ของหลี่เฉิน กลับกดดันจ้าวเสวียนจีอย่างแรงคำถามนี้ ไม่ว่าจะตอบอย่างไร ก็ไม่ใช่คำตอบที่ถูกจ้าวเสวียนจีหลุบตาตอบว่า “กระหม่อมไม่กล้าพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่กล้าหร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 623
การมาของจ้าวชิงหลานทำให้หลี่เฉินรู้สึกประหลาดใจเมื่อมองไปที่สีหน้าของจ้าวเสวียนจี ชัดเจนว่าเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าจ้าวชิงหลานจะเสด็จมาอย่างไรก็ตาม การมาของจ้าวชิงหลานในจังหวะนี้ถือเป็นเรื่องดีอย่างน้อยก็ทำให้ความขัดแย้งระหว่างหลี่เฉินกับจ้าวเสวียนจีมีพื้นที่ให้ผ่อนคลายแต่จ้าวเสวียนจี ผู้มากประสบการณ์ทางการเมืองและเจนจัดในกลอุบาย ย่อมไม่ยอมละทิ้งเป้าหมายที่ตั้งไว้ได้ง่ายๆหลังจากที่จ้าวชิงหลานประทับนั่ง จ้าวเสวียนจีก็คำนับและกล่าวว่า“องค์ชาย คำพูดของกระหม่อมล้วนมาจากใจ โปรดพิจารณาให้รอบคอบก่อนตัดสินใจ”หลี่เฉินจ้องมองเขาด้วยสีหน้าราบเรียบ ก่อนจะถามกลับอย่างเย็นชา “ตามความเห็นของท่านจ้าว ข้าควรทำอย่างไร?”จ้าวเสวียนจีคำนับตอบ “เรื่องใหญ่ควรทำให้เป็นเรื่องเล็ก เรื่องเล็กก็ควรทำให้หมดไป”“เหตุการณ์นี้ แคว้นเหลียวจะไม่ยอมปล่อยผ่าน และหากพวกเขารู้ว่าองค์ชายเป็นผู้เกี่ยวข้อง มีเพียงผลลัพธ์เดียวคือการเปิดฉากสงคราม ดังนั้นเรื่องการเจรจากับแคว้นเหลียวที่ตามมา โปรดมอบหมายให้กระหม่อมจัดการทั้งหมด”คำพูดนี้เผยให้เห็นเจตนาที่แท้จริงของจ้าวเสวียนจีเขาต้องการควบคุมการเจรจากับแคว้นเหลียวทั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 624
คำพูดของหลี่เฉินทำให้จ้าวเสวียนจีรู้สึกเสียหน้าอย่างหนักเขาจ้องหลี่เฉินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะกล่าวอย่างช้าๆ “องค์ชาย หากพระองค์ยืนกรานที่จะทำตามอำเภอใจ อาจทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง”“แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่าการก้มหน้าขอความเมตตา”หลี่เฉินตอบอย่างไม่ลังเล “พวกเขาลักพาตัวหญิงชาวบ้านและสังหารชาวต้าฉินผู้บริสุทธิ์ก่อน ข้าที่สังหารพวกเขา ก็เพื่อทวงความยุติธรรมและทำตามครรลอง หากเรื่องนี้นำไปสู่สงครามระหว่างสองแคว้น ก็จงให้มันเกิด!”“หรือจะให้ข้าไม่ทำอะไรเลย? เช่นนั้นจับเย่ลู่กู่จ้านฉีไว้ในเมืองหลวงด้วย ชีวิตอ๋องเก้าของเขาถือเป็นดอกเบี้ยเล็กน้อยจากหนี้เลือดที่แคว้นเหลียวติดค้างกับชาวต้าฉินมาตลอดหลายปีแล้วกัน!”คำพูดของหลี่เฉินทำให้จ้าวเสวียนจีรู้สึกหนาวสะท้านเมื่อพิจารณาจากสิ่งที่เคยเกิดขึ้น เขาไม่มีข้อสงสัยว่าหลี่เฉินหมายความตามที่พูดจริงๆ“พระองค์จะทำเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาด!”จ้าวเสวียนจีเอ่ยเสียงดัง “นี่เป็นการใช้กำลังอย่างไร้เหตุผล และจะทำลายรากฐานที่บรรพบุรุษของเราสร้างมา!”“รากฐานของบรรพบุรุษนั้นเป็นของตระกูลหลี่ของข้า ไม่ใช่ของตระกูลจ้าวของเจ้า”หลี่เฉินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 625
จ้าวเสวียนจีถอนหายใจยาวในใจเขารู้ดีว่าในวันนี้คงเป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับให้หลี่เฉินยอมก้มหัวหากไม่ถึงคราวจำเป็นจริง ๆ เขาไม่ต้องการที่จะตัดสัมพันธ์กับหลี่เฉินอย่างสิ้นเชิงในช่วงเวลานี้เพราะเขายังไม่พร้อมแต่ถ้าหลี่เฉินไม่ยอมอ่อนข้อ เขาเองก็ไม่มีทางเลือกหากเขาไม่ดำเนินการเช่นนี้ ฝั่งแคว้นเหลียว โดยเฉพาะหว่านเหยียนไจ๋เต้า ก็ไม่ใช่คนที่พูดคุยง่ายการที่เขาปล่อยให้เย่ลู่ฉีหมิงถูกฆ่าเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ และหากเขาไม่สามารถทำให้ต้าฉินยอมรับเงื่อนไขของแคว้นเหลียวได้ หว่านเหยียนไจ๋เต้าด้วยนิสัยที่แข็งกร้าว จะไม่มีวันปล่อยเขาไปง่ายๆที่สำคัญ ทั้งเขาและหว่านเหยียนไจ๋เต้าต่างถือหลักฐานที่ผูกมัดกันไว้มากมายจนเขาเองก็จำไม่ได้ว่ามีกี่ชิ้นและที่น่ากลัวไปกว่านั้น ยังมีเย่ลู่เสินเสวียนอยู่เบื้องหลังอีกสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้ให้ทางเลือกกับจ้าวเสวียนจีมากนักเขาทำได้เพียงเดินหน้าไปตามเส้นทางนี้เท่านั้น“องค์…”“องค์ชาย!!”คำพูดของจ้าวเสวียนจีเพิ่งเอ่ยได้แค่คำแรก ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงจากภายนอก“อ๋องเก้าเย่ลู่กู่จ้านฉีแห่งแคว้นเหลียว ขอเข้าเฝ้าองค์ชายที่หน้าตำหนัก!”เย่ลู่กู่จ้านฉีมา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 626
ขอแค่เป็นคนปกติทั่วไปที่มีความนับถือตนเอง ก็จะรู้สึกไม่พอใจเมื่อต้องยอมอ่อนน้อมให้คนอื่นที่หยามเกียรติ แต่หวังเถิงฮ่วนดูเหมือนไม่มีความรู้สึกอับอายแม้แต่น้อยเขาพูดประจบประแจงต่อไป “ใช่ๆ กระหม่อมจะถอยออกไป จะถอยออกไปเดี๋ยวนี้”“พวกขุนนางต้าฉินนี่ล้วนแต่กระดูกอ่อนเช่นนี้หรือ?” เย่ลู่กู่จ้านฉีหัวเราะเยาะหวังเถิงฮ่วนก้มหัวประจบ “กระหม่อมทราบเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ต้องขออภัยต่อท่านอ๋องเก้า โปรดอภัยให้กระหม่อมด้วยเถิด”“เจ้าเป็นใครถึงกล้ามาขออภัยต่อข้า? ให้รัชทายาทของต้าฉินออกมารับข้าด้วยตนเอง!”หวังเถิงฮ่วนเริ่มรู้สึกลำบากใจเรื่องอื่นเขาพอจะประนีประนอมได้ แต่ให้เขาไปเรียกรัชทายาทออกมา?ด้วยนิสัยของรัชทายาท หากทำเช่นนั้นจริง เขาคงถูกฟันจนหัวขาดแน่“ทำไม? หรือเจ้าไม่เต็มใจ?”เย่ลู่กู่จ้านฉีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หรือว่ารัชทายาทของพวกเจ้าไม่กล้าออกมาพบข้า? ข้าจะยืนอยู่ตรงนี้ ไปเรียกเขาออกมาเดี๋ยวนี้!”“หากไม่ทำ เมื่อใดที่กองทัพม้าเหล็กแห่งแคว้นเหลียวมาถึง ต้าฉินจะถูกชำระล้างด้วยเลือด!”คำพูดทุกคำของเย่ลู่กู่จ้านฉีดังเข้ามาชัดเจนภายในตำหนักซูเจิ้นถิงตัวสั่นด้วยความโกรธ เขากัดฟั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 627
ใบหน้าที่เหี่ยวย่นบิดเบี้ยวอยู่ใต้เท้าหลี่เฉิน สีหน้าของหวังเถิงฮ่วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความอับอายและความโกรธในฐานะมหาอำมาตย์ชั้นหนึ่งของราชสำนัก เขาถูกเหยียบไว้กับพื้นเช่นนี้ แม้ผู้ที่ทำจะเป็นรัชทายาท แต่ก็ยังถือเป็นความอัปยศที่ไม่อาจยอมรับได้“พระองค์ทำกับกระหม่อมเช่นนี้ ไม่กลัวว่า...”“กลัวอะไร?”หลี่เฉินพูดตัดบทเสียงเรียบ “กลัวคำวิพากษ์วิจารณ์จากชาวบ้าน กลัวการประณามจากเหล่าขุนนาง หรือกลัวว่าเจ้าจะทำให้ข้าต้องเสียชื่อเสียงล่ะ?”พูดจบ หลี่เฉินใช้ข้อเท้าบดรองเท้าบนใบหน้าของหวังเถิงฮ่วนอีกสองสามครั้ง ทำให้เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สองมือของหวังเถิงฮ่วนพยายามยึดขาของหลี่เฉินเพื่อดันออกจากหัวของตนแต่ไม่อาจสู้แรงของหลี่เฉินได้ สองมือของหวังเถิงฮ่วนยิ่งไม่สะทกสะท้านหลี่เฉินเลย“เดิมที การต่อสู้ทางการเมืองหรือความแค้นส่วนตัว ก็เป็นเรื่องภายในของต้าฉิน จะสู้กันอย่างไรก็ไม่เกินไปนัก แต่เจ้าจะข่มขู่ข้าได้อย่างไร? เจ้าก็แค่หมาตัวหนึ่งในสำนัก เสียงอ่อนแอที่สุด ฆ่าหรือไว้ชีวิตเจ้าก็ไม่ต่างกัน”“แต่วันนี้ เจ้าทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยงจริงๆ”“ในที่ประชุม เจ้าทำตั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 628
เลือดสดๆ พุ่งกระจายออกจากลำคอของหวังเถิงฮ่วน สาดกระเซ็นไปไกลถึงห้าก้าวดาบต้าเหลียงหลงเชวี้ยในมือของหลี่เฉินลดระดับลง ปลายดาบชี้เฉียงลงสู่พื้น ดาบอันเย็นเยียบเหมือนหยกน้ำแข็งไม่มีคราบเลือดติดอยู่ เลือดไหลรินตามคมดาบมารวมกันที่ปลายดาบ ก่อนหยดลงสู่พื้นดินขณะเดียวกัน หัวของหวังเถิงฮ่วนซึ่งตายตาไม่หลับกลิ้งไปบนพื้นราวกับโชคชะตาหรือความบังเอิญ หัวนั้นกลิ้งมาหยุดอยู่ตรงหน้า และดวงตาที่เบิกกว้างจ้องเขม็งไปที่จ้าวเสวียนจี เหมือนกำลังตั้งคำถามว่าเหตุใดท่านจึงไม่ช่วยข้า?จ้าวเสวียนจีจ้องมองศีรษะของหวังเถิงฮ่วนที่อยู่บนพื้น ความตกตะลึงและความหวาดหวั่นที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตพลุ่งพล่านอยู่ในใจเขาแม้เขาจะเคยเห็นทั้งความตายและฉากนองเลือดมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าขุนนางเพื่อนร่วมงานกว่า 10 ปีของเขาจะจบชีวิตลงต่อหน้าต่อตาเขาเงยหน้าขึ้น และสายตาของเขาประสานกับหลี่เฉินสายตาทั้งสองจ้องกันกลางอากาศ ราวกับเสียงสายฟ้าฟาดที่ไม่มีเสียงแต่ทว่าจ้าวเสวียนจีก็เป็นฝ่ายหลบสายตาก่อนดาบในมือของหลี่เฉินเปื้อนเลือดคาวฉุน จ้าวเสวียนจีไม่อาจแน่ใจได้ว่า หากเขาคลุ้มคลั่งขึ้นมา อาจลงมือสั
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 982
"องค์ชาย ต้องการให้จับตัวหรือไม่?"ซานเป่ากล่าวขึ้นโดยสมัครใจ "หากองค์ชายไม่ต้องการให้เป็นที่สนใจมากนัก บ่าวสามารถไปด้วยตัวเอง ข้ามั่นใจว่าจะสามารถนำตัวหลี่อิ๋นหู่ออกจากจวนจ้าวได้""ไม่ต้อง"หลี่เฉินส่ายศีรษะ ปฏิเสธข้อเสนอของซานเป่า"จ้าวเสวียนจีกล้ารับตัวเขาเข้าไป หลี่อิ๋นหู่กล้าไป ก็แปลว่าพวกเขาได้เตรียมการอย่างรอบคอบแล้ว และเจ้าก็ต้องอยู่ในแผนของพวกเขาด้วย หากเข้าไป คงมีแต่จะกลับมามือเปล่า ซ้ำยังทำให้พวกเราดูเหมือนเป็นฝ่ายเสียเปรียบ"หลี่เฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า "ต่อจากนี้ เตรียมรับมือกับกบฏของจ้าวเสวียนจีได้แล้ว"ซานเป่าหน้านิ่งลงทันที ก้มศีรษะรับคำสั่งอย่างนอบน้อม ภายในใจพลันเกิดคลื่นลมพัดกระหน่ำโดยไม่มีคำพูดใดเพิ่มเติม ก่อนจะหมุนตัวออกจากพระที่นั่งสีเจิ้งความขัดแย้งระหว่างตำหนักบูรพากับสำนักราชเลขา หรือก็คือความขัดแย้งระหว่างหลี่เฉิน กับจ้าวเสวียนจีและหลี่อิ๋นหู่ ได้มาถึงจุดที่ไม่มีทางหวนกลับ มีเพียงการใช้กำลังเท่านั้นที่จะเป็นทางออกและในเรื่องนี้ จ้าวเสวียนจีกับหลี่อิ๋นหู่เตรียมพร้อมแล้ว หลี่เฉินเองก็เตรียมพร้อมแล้วเช่นกันเช้าวันรุ่งขึ้น พระราชโองการที่ประทั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 981
"ผู้อาวุโสมาถึงแล้วหรือ"หลงไหวอวี้ยิ้มให้จ้าวเสวียนจี ก่อนกล่าวต่อ "ข้าก็เพิ่งกลับมาจากจวนจ้าวอ๋องเช่นกัน""เรียกให้เต็มยศเถอะ พอถึงพรุ่งนี้เช้า ตำแหน่งจ้าวอ๋องของเขาก็ไม่มีอีกแล้ว"จ้าวเสวียนจีเดินเข้ามายืนข้างรูปปั้นเทพเฉิงหวง ก่อนจุดธูปหนึ่งดอก แล้วกล่าวขึ้นอย่างราบเรียบหลงไหวอวี้ฉุกคิด ก่อนถามขึ้น "ตำหนักบูรพาดำเนินการเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?""สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่า หลายชั่วยามก่อน พวกเขาตกลงยอมรับคำสั่งของตำหนักบูรพา ที่จะลบล้างตำแหน่งของจ้าวอ๋อง และลดเขาเป็นสามัญชน คำสั่งนี้จะถูกประกาศอย่างเป็นทางการในเช้าวันพรุ่งนี้ และส่งไปทั่วแผ่นดิน"หลงไหวอวี้ยิ้มบาง "ต่อให้เป็นพระราชโองการ แต่ก็ต้องมีคนยอมรับและปฏิบัติตาม มิเช่นนั้น ก็เป็นเพียงเศษกระดาษที่ดูสวยงามเท่านั้น"จ้าวเสวียนจีตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แต่ในเชิงหลักการ หลี่อิ๋นหู่ได้แพ้ราบคาบแล้ว"หลงไหวอวี้มองจ้าวเสวียนจี แล้วกล่าว "ผู้อาวุโสกับเหวินอ๋องตกลงร่วมกัน ให้พวกเราทอดทิ้งหลี่อิ๋นหู่ บีบให้เขาต้องมาพึ่งพาผู้อาวุโสแต่เพียงผู้เดียว เช่นนั้น ต่อไปภาระทั้งหมดก็ตกอยู่ที่ท่านแล้ว""เหวินอ๋องตั้งใจจะเป็นผู้ฉวยผลประ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 980
หลี่อิ๋นหู่หอบหายใจแรงด้วยความโกรธจัด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลงมือกระทำสิ่งใดที่บ้าคลั่งกว่านั้นหลงไหวอวี้ยกมือขึ้นแกะนิ้วของหลี่อิ๋นหู่ออกจากคอเสื้อตนเอง แล้วจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ก่อนจะกล่าว "ท่านอ๋อง หากท่านเป็นเหวินอ๋อง ในสถานการณ์เช่นนี้ท่านก็คงจะเลือกที่จะถอยออกมาก่อนเช่นกัน อย่างน้อยในตอนนี้ พวกเราก็มองไม่เห็นโอกาสที่ท่านอ๋องจะสามารถพลิกสถานการณ์ได้ หากเห็นได้ พวกเราก็คงไม่ทิ้งการลงทุนที่ลงไปมากมายเช่นนี้”“หากในอนาคตเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นจริง พวกเราไม่ขัดข้องที่จะกลับมาร่วมมืออีกครั้ง"หลี่อิ๋นหู่แค่นเสียงเย็น "ในเวลาที่ข้าลำบาก พวกเจ้ากลับถีบข้าทิ้ง แล้วพอข้าฟื้นตัวขึ้นมา พวกเจ้าหมายจะกลับมา? ฝันไปเถอะ!""บางทีในวันนั้น ท่านอ๋องอาจจะเปลี่ยนใจเองก็ได้ เพราะในโลกนี้ ไม่มีศัตรูถาวร และไม่มีมิตรแท้ ตราบใดที่แต่ละฝ่ายได้รับผลประโยชน์ที่ต้องการ เรื่องที่ผ่านมา ใครจะใส่ใจเล่า?"หลังจากพูดจบ หลงไหวอวี้ก็โค้งคำนับให้หลี่อิ๋นหู่เล็กน้อย กล่าวว่า "สิ่งที่ข้าต้องพูด ข้าก็พูดหมดแล้ว ท่านอ๋องโปรดพักผ่อนให้เพียงพอ"เมื่อกล่าวจบ หลงไหวอวี้ก็เดินออกจากเรือนพักอย่างไม่รีบร้อนดวงตาของหลี่อิ๋นหู่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 979
"ให้เขามา"หลี่อิ๋นหู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเสียงหนักแน่น "ข้าอยากรู้เหมือนกันว่าเขามีเรื่องอะไรจะพูดกับข้า"สวีเว่ยขานรับด้วยความเคารพ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปหลังจากที่สวีเว่ยจากไป หลี่อิ๋นหู่หันไปถามโจวสิงเจี่ย "ผู้อาวุโสโจว ท่านคิดว่าหลงไหวอวี้ยืนกรานจะพบข้าในครั้งนี้เพื่ออะไร?""ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน" โจวสิงเจี่ยกล่าวเรียบๆเมื่อได้ยินคำตอบนี้ หลี่อิ๋นหู่ไม่ได้กล่าวอะไรต่อ แต่สีหน้าของเขากลับยิ่งดูขุ่นเคืองผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม สวีเว่ยก็นำหลงไหวอวี้เข้ามาหลังจากพาหลงไหวอวี้เข้าห้องแล้ว สวีเว่ยไม่ได้เข้ามาด้วย แต่เลือกที่จะยืนรออยู่หน้าประตูเมื่อเห็นภาพนี้ โจวสิงเจี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมทีเขาตั้งใจจะให้สวีเว่ยออกไปเพื่อไม่ให้ล่วงรู้บทสนทนาต่อจากนี้ระหว่างหลี่อิ๋นหู่กับหลงไหวอวี้ แต่เมื่อเขาเห็นสีหน้าที่เย็นชาของหลี่อิ๋นหู่ซึ่งกำลังจ้องมองหลงไหวอวี้ เขาก็ได้แต่ถอนหายใจ และเลือกที่จะไม่พูดอะไรเขารู้ดีว่าตอนนี้หลี่อิ๋นหู่เหมือนถังดินปืนที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ ไม่มีประโยชน์ที่จะไปกระตุ้นเขา"จ้าวอ๋อง ห่างกันเพียงไม่กี่วัน แต่สถานการณ์กลับพลิกผันจนไม่เหลือเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 978
หวงจี๋เทียนจากไปด้วยความพึงพอใจ หลังจากนั้น หลี่เฉินก็สะสางภาระงานของวันนี้จนเสร็จเรียบร้อย แต่กลับไม่ได้ไปพักผ่อนเหมือนเช่นเคยวั่นเจียวเจียวเดินเข้ามารินน้ำชาให้หลี่เฉิน พลางกล่าวเสียงเบา "องค์ชาย ควรจะพักผ่อนแล้วเพคะ"หลี่เฉินที่กำลังก้มหน้าดูตำราอยู่ ตอบกลับไปโดยไม่เงยหน้า "วันนี้ต้องอยู่ดึกหน่อย ข้ารอคนคนหนึ่ง""รอคน? องค์ชายต้องการพบท่านใด ให้เขามาพบก็สิ้นเรื่อง ไฉนต้องเป็นองค์ชายที่ต้องรอ?" วั่นเจียวเจียวกล่าวด้วยความไม่พอใจหลี่เฉินหัวเราะเบา "คนผู้นี้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาเมื่อใด แต่ที่แน่ๆ เขาต้องมา และเมื่อมาถึง เขาจะต้องนำข่าวคราวของหลี่อิ๋นหู่มาให้ข้าอย่างแน่นอน"วั่นเจียวเจียวกระพริบตา ไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่ได้ถามต่อหลี่เฉินกวาดตามองไปรอบๆ พระที่นั่งสีเจิ้ง ก่อนจะเอ่ยถาม "ช่วงนี้ไม่เห็นกงฮุยอวี่เลย หายไปไหน?"วั่นเจียวเจียวเบ้ปาก "องค์ชายเองยังไม่รู้ บ่าวจะรู้ได้อย่างไรเพคะ? ช่วงนี้นางทำตัวลึกลับเหลือเกิน ไม่เห็นหน้าเลยสักวัน บางทีอาจจะหนีไปแล้วก็ได้"หลี่เฉินวางตำรา ก่อนจะใช้หนังสือตีลงบนศีรษะของวั่นเจียวเจียวเบาๆ แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "เลิกเล่นแง่ได้แล้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 977
หลี่เฉินเชี่ยวชาญในเรื่องการใช้ช่องว่างของข้อมูล เพื่อสร้างผลประโยชน์ที่สุดหวงจี๋เทียนไม่มีทางรู้ถึงสถานการณ์ที่พลิกผันภายในต้าฉินในขณะนี้ และยิ่งไม่รู้ว่าหลี่เฉินได้ดำเนินการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่รอให้วันพรุ่งนี้ประกาศพระราชโองการ เพื่อลบล้างตำแหน่งและอำนาจทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ พร้อมกับขับไล่ออกจากทำเนียบราชวงศ์ดังนั้น บุญคุณตามน้ำนี้ หลี่เฉินจึงยินดีมอบให้โดยไม่ลังเลถึงแม้ว่าภายหลังหวงจี๋เทียนจะรู้ความจริง แต่มันก็สายไปเสียแล้วหวงจี๋เทียนตกตะลึงทันทีไฟไหม้จุดพักแรม ลอบสังหารองค์ชายต่างแคว้น ไม่ว่าอยู่ที่ใดก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โต แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นทำให้ท่านอ๋องของแคว้นตนเองถูกปลดจากทุกตำแหน่ง หากลองคิดในมุมของตนเอง หากวันใดวันหนึ่งเขาถูกริบตำแหน่งและลดเป็นสามัญชน นั่นอาจจะเป็นความทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายเสียอีกสิ่งที่ทำให้หวงจี๋เทียนประหลาดใจกว่านั้นก็คือ ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป ตนเองเพิ่งถูกเพลิงไหม้เล่นงานไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ฝ่ายตำหนักบูรพากลับสามารถจับตัวคนร้ายได้ แถมยังมีมาตรการจัดการออกมาเสร็จสรรพแล้วเรื่องนี้ทำให้หวงจี๋เทียนอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 976
"องค์รัชทายาทต้าฉิน ครั้งนี้โปรดให้ข้าได้รับคำอธิบายที่สมเหตุสมผลด้วย!"หวงจี๋เทียนก้าวเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจแต่เพียงแค่คำพูดของเขาสิ้นสุดลง ก็มีถ้วยชาลอยหวืดลงมาตกกระทบพื้นข้างเท้าของเขาดังเพล้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้หวงจี๋เทียนสะดุ้งโหยงเขาเงยหน้ามองหลี่เฉินด้วยความตกตะลึง พลางคิดว่า หรือว่าหลี่เฉินจะโกรธจนขาดสติแล้วฆ่าตนเสียที่นี่?ทั้งที่ตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำแท้ๆหวงจี๋เทียนรู้สึกอัดอั้นเพียงเห็นใบหน้าของหลี่เฉินที่มืดครึ้ม ราวกับกำลังระงับโทสะอย่างเต็มที่ เขาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนกล่าว "อาเกอสิบสามอย่าเข้าใจผิด ข้าโกรธที่มีคนกล้าหาญชาญชัยถึงขั้นวางเพลิงที่จุดพักแรม ตั้งใจจะลอบสังหารอาเกอสิบสาม แล้วโยนความผิดมาให้ข้า""เรื่องนี้ ข้าได้สืบหาข้อมูลแล้ว และพบว่ามีเงื่อนงำบางอย่าง ตอนนี้จับตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว เพียงแต่ทำให้อาเกอสิบสามต้องตกใจ ข้ารู้สึกผิดจริงๆ"ความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจของหวงจี๋เทียนพลันถูกความประหลาดใจแทนที่ เขาเอ่ยถาม "เหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน องค์ชายรู้ตัวคนร้ายแล้วหรือ?"หลี่เฉินถอนหายใจ ก่อนเผ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 975
คำพูดถูกส่งออกไป ความหมายชัดเจนแจ่มแจ้งหลี่ชางหลานรู้สึกว่าลมหายใจของตนเริ่มร้อนระอุจักรวรรดิต้าฉินมีกฎเกณฑ์ควบคุมเชื้อพระวงศ์อย่างเข้มงวด ฮ่องเต้แต่ละพระองค์ล้วนยึดมั่นในแนวคิดของปฐมจักรพรรดิอย่างเคร่งครัด นั่นคือ ราชสำนักสามารถมอบเงินทองให้เชื้อพระวงศ์ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย มีเกียรติและศักดิ์ศรี แต่ไม่อาจมีอำนาจทางการเมืองตลอดสามร้อยกว่าปีของราชวงศ์ต้าฉิน เชื้อพระวงศ์สามารถเข้ารับราชการได้ แต่ตำแหน่งจะไม่เกินระดับสี่ นี่เป็นกฎเหล็ก ส่วนตำแหน่งทางทหาร อย่าได้หวัง แม้แต่จะสมัครเข้ารับราชการก็ยังเป็นไปไม่ได้“เชื้อสายราชวงศ์หลี่ทั้งปวง จะต้องยกย่องพระราชอำนาจเป็นสูงสุด สมควรได้รับความมั่งคั่งรุ่งเรือง แต่สิทธิ์ทางการเมืองต้องชัดเจน ฮ่องเต้มิอาจลำเอียงเพราะสายสัมพันธ์ส่วนตัวจนทำให้บ้านเมืองปั่นป่วน”ประโยคที่ปฐมจักรพรรดิทรงทิ้งไว้ ได้ตัดโอกาสของเชื้อพระวงศ์หลี่ในการก้าวเข้าสู่ราชสำนัก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องแทรกแซงการปกครองเลยด้วยซ้ำ และเพราะเหตุนี้เอง การที่หลี่เฉินเสนอที่นั่งในราชวิทยาลัย จึงถือเป็นโอกาสอันล้ำค่าสำหรับหลี่ชางหลาน รวมถึงเชื้อพระวงศ์อื่นๆ ที่อาจได้รับส่วนแบ่งจากโอก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 974
หลี่เฉินต้องการถอดถอนอำนาจและตำแหน่งทั้งหมดของหลี่อิ๋นหู่ จำเป็นต้องผ่านสำนักคุมประพฤติเว้นแต่ว่าเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่สามารถใช้อำนาจแห่งราชบัลลังก์บังคับบัญชาได้โดยตรง มิฉะนั้น ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็ยังต้องคำนึงถึงท่าทีของสำนักคุมประพฤติเรื่องของสำนักคุมประพฤติจะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยากง่ายตรงที่หากหาคนที่มีอำนาจตัดสินใจถูกต้อง และมอบผลประโยชน์ที่อีกฝ่ายต้องการ เรื่องนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที ยากตรงที่หากสำนักคุมประพฤติยืนกรานขัดขวาง หลี่เฉินก็แทบไม่มีหนทางจัดการกับพวกผู้เฒ่าที่สูงศักดิ์แต่หัวโบราณเหล่านั้น โชคดีที่ครั้งนี้หลี่เฉินเลือกถูกคน หลี่ชางหลานคือกุญแจสำคัญ และผลประโยชน์ที่เสนอให้ก็เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับการจัดการเรื่องนี้จึงสูงมากในช่วงเย็นของวัน สำนักคุมประพฤติส่งข่าวมาว่าพวกเขายอมรับบทลงโทษทั้งหมดที่ตำหนักบูรพากำหนดแก่หลี่อิ๋นหู่"องค์ชาย ได้ยินว่าครั้งนี้จงเหรินลิ่งต้องจ่ายไม่น้อย สำนักคุมประพฤติยังมีผู้อาวุโสบางคนที่เห็นว่าการกระทำขององค์ชายเป็นการทำร้ายสายเลือดเดียวกัน เกรงว่าฝ่าบาทอาจไม่พอพระทัย"
