Mag-log inShare
บทที่ 623
Kaugnay na kabanata
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 624
คำพูดของหลี่เฉินทำให้จ้าวเสวียนจีรู้สึกเสียหน้าอย่างหนักเขาจ้องหลี่เฉินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะกล่าวอย่างช้าๆ “องค์ชาย หากพระองค์ยืนกรานที่จะทำตามอำเภอใจ อาจทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง”“แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่าการก้มหน้าขอความเมตตา”หลี่เฉินตอบอย่างไม่ลังเล “พวกเขาลักพาตัวหญิงชาวบ้านและสังหารชาวต้าฉินผู้บริสุทธิ์ก่อน ข้าที่สังหารพวกเขา ก็เพื่อทวงความยุติธรรมและทำตามครรลอง หากเรื่องนี้นำไปสู่สงครามระหว่างสองแคว้น ก็จงให้มันเกิด!”“หรือจะให้ข้าไม่ทำอะไรเลย? เช่นนั้นจับเย่ลู่กู่จ้านฉีไว้ในเมืองหลวงด้วย ชีวิตอ๋องเก้าของเขาถือเป็นดอกเบี้ยเล็กน้อยจากหนี้เลือดที่แคว้นเหลียวติดค้างกับชาวต้าฉินมาตลอดหลายปีแล้วกัน!”คำพูดของหลี่เฉินทำให้จ้าวเสวียนจีรู้สึกหนาวสะท้านเมื่อพิจารณาจากสิ่งที่เคยเกิดขึ้น เขาไม่มีข้อสงสัยว่าหลี่เฉินหมายความตามที่พูดจริงๆ“พระองค์จะทำเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาด!”จ้าวเสวียนจีเอ่ยเสียงดัง “นี่เป็นการใช้กำลังอย่างไร้เหตุผล และจะทำลายรากฐานที่บรรพบุรุษของเราสร้างมา!”“รากฐานของบรรพบุรุษนั้นเป็นของตระกูลหลี่ของข้า ไม่ใช่ของตระกูลจ้าวของเจ้า”หลี่เฉินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 625
จ้าวเสวียนจีถอนหายใจยาวในใจเขารู้ดีว่าในวันนี้คงเป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับให้หลี่เฉินยอมก้มหัวหากไม่ถึงคราวจำเป็นจริง ๆ เขาไม่ต้องการที่จะตัดสัมพันธ์กับหลี่เฉินอย่างสิ้นเชิงในช่วงเวลานี้เพราะเขายังไม่พร้อมแต่ถ้าหลี่เฉินไม่ยอมอ่อนข้อ เขาเองก็ไม่มีทางเลือกหากเขาไม่ดำเนินการเช่นนี้ ฝั่งแคว้นเหลียว โดยเฉพาะหว่านเหยียนไจ๋เต้า ก็ไม่ใช่คนที่พูดคุยง่ายการที่เขาปล่อยให้เย่ลู่ฉีหมิงถูกฆ่าเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ และหากเขาไม่สามารถทำให้ต้าฉินยอมรับเงื่อนไขของแคว้นเหลียวได้ หว่านเหยียนไจ๋เต้าด้วยนิสัยที่แข็งกร้าว จะไม่มีวันปล่อยเขาไปง่ายๆที่สำคัญ ทั้งเขาและหว่านเหยียนไจ๋เต้าต่างถือหลักฐานที่ผูกมัดกันไว้มากมายจนเขาเองก็จำไม่ได้ว่ามีกี่ชิ้นและที่น่ากลัวไปกว่านั้น ยังมีเย่ลู่เสินเสวียนอยู่เบื้องหลังอีกสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้ให้ทางเลือกกับจ้าวเสวียนจีมากนักเขาทำได้เพียงเดินหน้าไปตามเส้นทางนี้เท่านั้น“องค์…”“องค์ชาย!!”คำพูดของจ้าวเสวียนจีเพิ่งเอ่ยได้แค่คำแรก ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงจากภายนอก“อ๋องเก้าเย่ลู่กู่จ้านฉีแห่งแคว้นเหลียว ขอเข้าเฝ้าองค์ชายที่หน้าตำหนัก!”เย่ลู่กู่จ้านฉีมา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 626
ขอแค่เป็นคนปกติทั่วไปที่มีความนับถือตนเอง ก็จะรู้สึกไม่พอใจเมื่อต้องยอมอ่อนน้อมให้คนอื่นที่หยามเกียรติ แต่หวังเถิงฮ่วนดูเหมือนไม่มีความรู้สึกอับอายแม้แต่น้อยเขาพูดประจบประแจงต่อไป “ใช่ๆ กระหม่อมจะถอยออกไป จะถอยออกไปเดี๋ยวนี้”“พวกขุนนางต้าฉินนี่ล้วนแต่กระดูกอ่อนเช่นนี้หรือ?” เย่ลู่กู่จ้านฉีหัวเราะเยาะหวังเถิงฮ่วนก้มหัวประจบ “กระหม่อมทราบเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ต้องขออภัยต่อท่านอ๋องเก้า โปรดอภัยให้กระหม่อมด้วยเถิด”“เจ้าเป็นใครถึงกล้ามาขออภัยต่อข้า? ให้รัชทายาทของต้าฉินออกมารับข้าด้วยตนเอง!”หวังเถิงฮ่วนเริ่มรู้สึกลำบากใจเรื่องอื่นเขาพอจะประนีประนอมได้ แต่ให้เขาไปเรียกรัชทายาทออกมา?ด้วยนิสัยของรัชทายาท หากทำเช่นนั้นจริง เขาคงถูกฟันจนหัวขาดแน่“ทำไม? หรือเจ้าไม่เต็มใจ?”เย่ลู่กู่จ้านฉีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หรือว่ารัชทายาทของพวกเจ้าไม่กล้าออกมาพบข้า? ข้าจะยืนอยู่ตรงนี้ ไปเรียกเขาออกมาเดี๋ยวนี้!”“หากไม่ทำ เมื่อใดที่กองทัพม้าเหล็กแห่งแคว้นเหลียวมาถึง ต้าฉินจะถูกชำระล้างด้วยเลือด!”คำพูดทุกคำของเย่ลู่กู่จ้านฉีดังเข้ามาชัดเจนภายในตำหนักซูเจิ้นถิงตัวสั่นด้วยความโกรธ เขากัดฟั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 627
ใบหน้าที่เหี่ยวย่นบิดเบี้ยวอยู่ใต้เท้าหลี่เฉิน สีหน้าของหวังเถิงฮ่วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความอับอายและความโกรธในฐานะมหาอำมาตย์ชั้นหนึ่งของราชสำนัก เขาถูกเหยียบไว้กับพื้นเช่นนี้ แม้ผู้ที่ทำจะเป็นรัชทายาท แต่ก็ยังถือเป็นความอัปยศที่ไม่อาจยอมรับได้“พระองค์ทำกับกระหม่อมเช่นนี้ ไม่กลัวว่า...”“กลัวอะไร?”หลี่เฉินพูดตัดบทเสียงเรียบ “กลัวคำวิพากษ์วิจารณ์จากชาวบ้าน กลัวการประณามจากเหล่าขุนนาง หรือกลัวว่าเจ้าจะทำให้ข้าต้องเสียชื่อเสียงล่ะ?”พูดจบ หลี่เฉินใช้ข้อเท้าบดรองเท้าบนใบหน้าของหวังเถิงฮ่วนอีกสองสามครั้ง ทำให้เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สองมือของหวังเถิงฮ่วนพยายามยึดขาของหลี่เฉินเพื่อดันออกจากหัวของตนแต่ไม่อาจสู้แรงของหลี่เฉินได้ สองมือของหวังเถิงฮ่วนยิ่งไม่สะทกสะท้านหลี่เฉินเลย“เดิมที การต่อสู้ทางการเมืองหรือความแค้นส่วนตัว ก็เป็นเรื่องภายในของต้าฉิน จะสู้กันอย่างไรก็ไม่เกินไปนัก แต่เจ้าจะข่มขู่ข้าได้อย่างไร? เจ้าก็แค่หมาตัวหนึ่งในสำนัก เสียงอ่อนแอที่สุด ฆ่าหรือไว้ชีวิตเจ้าก็ไม่ต่างกัน”“แต่วันนี้ เจ้าทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยงจริงๆ”“ในที่ประชุม เจ้าทำตั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 628
เลือดสดๆ พุ่งกระจายออกจากลำคอของหวังเถิงฮ่วน สาดกระเซ็นไปไกลถึงห้าก้าวดาบต้าเหลียงหลงเชวี้ยในมือของหลี่เฉินลดระดับลง ปลายดาบชี้เฉียงลงสู่พื้น ดาบอันเย็นเยียบเหมือนหยกน้ำแข็งไม่มีคราบเลือดติดอยู่ เลือดไหลรินตามคมดาบมารวมกันที่ปลายดาบ ก่อนหยดลงสู่พื้นดินขณะเดียวกัน หัวของหวังเถิงฮ่วนซึ่งตายตาไม่หลับกลิ้งไปบนพื้นราวกับโชคชะตาหรือความบังเอิญ หัวนั้นกลิ้งมาหยุดอยู่ตรงหน้า และดวงตาที่เบิกกว้างจ้องเขม็งไปที่จ้าวเสวียนจี เหมือนกำลังตั้งคำถามว่าเหตุใดท่านจึงไม่ช่วยข้า?จ้าวเสวียนจีจ้องมองศีรษะของหวังเถิงฮ่วนที่อยู่บนพื้น ความตกตะลึงและความหวาดหวั่นที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตพลุ่งพล่านอยู่ในใจเขาแม้เขาจะเคยเห็นทั้งความตายและฉากนองเลือดมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าขุนนางเพื่อนร่วมงานกว่า 10 ปีของเขาจะจบชีวิตลงต่อหน้าต่อตาเขาเงยหน้าขึ้น และสายตาของเขาประสานกับหลี่เฉินสายตาทั้งสองจ้องกันกลางอากาศ ราวกับเสียงสายฟ้าฟาดที่ไม่มีเสียงแต่ทว่าจ้าวเสวียนจีก็เป็นฝ่ายหลบสายตาก่อนดาบในมือของหลี่เฉินเปื้อนเลือดคาวฉุน จ้าวเสวียนจีไม่อาจแน่ใจได้ว่า หากเขาคลุ้มคลั่งขึ้นมา อาจลงมือสั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 629
ชีวิตของหวังเถิงฮ่วนจะเป็นหรือตาย เย่ลู่กู่จ้านฉีไม่ได้สนใจเลยในสายตาของเขา หวังเถิงฮ่วนก็ไม่ต่างอะไรกับสุนัขข้างถนนสิ่งที่เขาสนใจจริงๆ คือศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงในมือก่อนหน้านี้ เขาได้จัดการร่างไร้ศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงไว้เรียบร้อยแล้ว ตั้งใจจะนำกลับไปฝังที่แคว้นเหลียวหลังจากเสร็จธุระ ตลอดทางที่ผ่านมา เขาคิดวางแผนว่าจะกดดันราชสำนักต้าฉินให้ส่งตัวผู้ลงมือมาหาเขา เพื่อให้เขาทรมานจนตาย จากนั้นค่อยนำศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงกลับไปพร้อมกันแต่ตอนนี้ ทุกอย่างกลับตรงกันข้าม ศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงปรากฏอยู่ในมือเขาแล้วทำไมศีรษะถึงมาอยู่ที่นี่?เย่ลู่กู่จ้านฉีจ้องมองศีรษะที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเสียใจนั้น เขากัดฟันแน่น เงยหน้าขึ้นด้วยสายตาโกรธจัด จ้องไปยังพระที่นั่งสีเจิ้งทันใดนั้น เขานึกออกแล้วว่าทำไมเสียงที่ได้ยินถึงฟังดูคุ้นเคยมันเป็นเสียงของคนที่ฆ่าเย่ลู่ฉีหมิงต่อหน้าเขาในวันนี้!ชายหนุ่มชาวต้าฉินลึกลับคนนั้น!ในตอนนี้ หลี่เฉินก้าวออกมาจากพระที่นั่งสีเจิ้งดาบต้าเหลียงหลงเชวี้ยถูกส่งให้วั่นเจียวเจียวถือไว้ แม้หลี่เฉินจะอยู่ในชุดลำลอง แต่ความสง่างามและความน่าเกรงขามยังคงฉายชัดร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 630
หากหลี่เฉินตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะฆ่าเย่ลู่กู่จ้านฉี เย่ลู่กู่จ้านฉีรู้ดีว่าตนเองไม่มีทางหนีรอด ในเมืองหลวงของต้าฉิน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตตำหนักบูรพา แม้จะมีผู้คุ้มกันฝีมือดีสองคน แต่เขาก็ไม่มีทางหนีชีวิตรอดได้เย่ลู่กู๋จ้านฉีเองก็หมดหวังแล้วอย่างไรก็ดี ในภายหน้ากองทัพม้าเหล็กแห่งแคว้นเหลียวจะต้องมาล้างแค้นแทนตนและเย่ลู่ฉีหมิงแน่นอนแต่ในเวลานี้ ท่าทีของหลี่เฉินกลับทำให้เย่ลู่กู่จ้านฉีที่สิ้นหวังอย่างถึงที่สุด มองเห็นแสงแห่งความหวังเพียงเล็กน้อยไม่มีใครอยากตาย หากยังพอมีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ เพราะแสงแห่งความหวังนี้เอง ทำให้เย่ลู่กู่จ้านฉีลังเลเขาไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่านี่คือแผนการของหลี่เฉินที่จงใจแสดงออกอย่างเปิดเผย เพื่อให้เขาเห็นความหวัง ทำให้เย่ลู่กู่จ้านฉีไม่มีทางเลือกอื่นเขาทำได้เพียงพยายามทำให้ตนออกจากต้าฉินอย่างมีชีวิตก่อนที่จะมาที่นี่ เขาคิดถึงแต่เรื่องการกดดันราชสำนักต้าฉินให้ยอมอยู่ใต้บังคับบัญชา แต่ไม่คิดว่าตนกลับต้องหาวิธีเอาชีวิตรอดกลับไปแคว้นเหลียวให้ได้ความแตกต่างนี้ช่างน่าขันยิ่งนักในทุกคำพูดและการกระทำของหลี่เฉิน เย่ลู่กู่จ้านฉีรู้สึกราวกับกำลังเผชิญ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 631
“เมื่อแปดสิบปีก่อน แคว้นเหลียวและแคว้นจินร่วมกันโจมตีต้าฉิน ในสงครามนั้น ต้าฉินสูญเสียทหารและกำลังพลไปมากกว่าเจ็ดแสน นายทัพเก่งกล้าจำนวนมากต้องสละชีวิตจนแคว้นอ่อนแอลง เป็นเหตุให้แคว้นเหลียวและแคว้นจินฉวยโอกาสขึ้นมามีอำนาจในภายหลัง”หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ราวกับกำลังเล่าเรื่องของผู้อื่น“แต่ในสงครามครั้งนั้น แคว้นเหลียวกลับทรยศหักหลังแคว้นจิน ยึดครองเมืองทั้งสิบหกของแคว้นเยี่ยนหยุนไว้เพียงลำพัง ทำให้แคว้นจินไม่ได้รับประโยชน์แม้แต่น้อย ความแค้นนี้ แปดสิบปีผ่านไป แคว้นจินยังไม่ลืมเลยแม้แต่นิดเดียว”“เช่นนั้น เจ้าคิดว่า หากข้าสัญญาให้ผลประโยชน์แก่แคว้นจินแล้วหันไปเป็นพันธมิตรกับพวกเขา เจ้าคิดว่าพวกเขาจะยอมตกลงหรือไม่?”ดวงตาของเย่ลู่กู่จ้านฉีเป็นประกายวาวโรจน์ เขาจ้องมองหลี่เฉินเนิ่นนานก่อนเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “แคว้นจินนั้นเป็นดั่งหมาป่าลอบกัด โหดเหี้ยมอำมหิตที่สุด องค์ชายไม่กลัวหรือว่าจะเชิญหมาป่าเข้าบ้าน?”หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ “แน่นอนว่าข้าย่อมไม่ไว้ใจแคว้นจินอย่างสิ้นเชิง แต่เมื่อมีแคว้นเหลียวเป็นศัตรูสำคัญ หากแคว้นต้าฉินหรือแคว้นจินปล่อยให้แคว้นเหลียวก่
Pinakabagong kabanata
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 778
“ขุนนางผู้จงรักภักดี?”ถานไถจิ้งจือค่อยๆ หมุนตัวกลับมามองขุนนางที่ถามเขาด้วยรอยยิ้มพลางกล่าว “ท่านจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าเขาเป็นผู้จงรักภักดี?”ขุนนางคนนั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยความลุกลี้ลุกลน “เขา…เขากล้ากล่าวตักเตือนอย่างตรงไปตรงมา…”“การกล้าพูดตรงไปตรงมาถือเป็นความจงรักภักดีหรือ? แล้วสิ่งที่เขาพูดต้องถูกเสมอไปหรือ?”ถานไถจิ้งจือกล่าวเสียงนุ่มนวล “ในความเห็นของข้า คงไม่เสมอไป”หลังจากนั้น เขาโบกมือเบาๆ และกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ข้าเป็นเพียงคนชรา ไม่มีสิทธิ์กล่าวแทนราษฎร และไม่กล้าพูดแทนหัวใจของทุกคน แต่ในความเห็นส่วนตัวของข้า องค์ชายไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ท่านกล่าวหากัน เรื่องราวบนโลกนี้ไม่ได้มีแค่สีดำหรือขาวเท่านั้น”“เมื่อครู่ พวกท่านเรียกร้องให้องค์ชายคิดทบทวน วันนี้ข้าก็ขอมอบคำว่าพิจารณาให้รอบคอบคืนให้แก่พวกท่านเช่นกัน”เมื่อกล่าวจบ ถานไถจิ้งจือก็เดินจากไปอย่างช้าๆใบหน้าของจ้าวเสวียนจี…ดำคล้ำลงทันทีในแง่ของอิทธิพลต่อกลุ่มขุนนางฝ่ายบุ๋น ซูเจิ้นถิงย่อมไม่อาจเทียบเท่าถานไถจิ้งจือได้เพียงแค่ชื่อถานไถจิ้งจือก็เพียงพอที่จะกดดันทุกคนในที่นั้นได้ตั้งแต่ถานไถจิ้งจือเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 777
ซูเจิ้นถิงแสดงท่าทีเคร่งขรึม จ้องมองเหล่าขุนนางที่แสดงสีหน้าตกตะลึงจากคำพูดที่ดุดันของเขา ก่อนจะเอ่ยเสียงดัง “พวกท่านกล่าวหาว่าองค์ชายสังหารขุนนางโดยพลการ ข้าอยากถามว่า จนถึงวันนี้ ขุนนางคนไหนที่องค์ชายสังหารไป ไม่สมควรถูกสังหารบ้าง!?”“พวกเขามีใครบ้างที่ไม่เต็มไปด้วยความผิดต่างๆ ทั้งทุจริต รับสินบน และใช้อำนาจในทางมิชอบ!?”“คนเหล่านั้นล้วนสมควรถูกกำจัด หากไม่ฆ่าพวกเขา ความสกปรกโสมมในราชสำนักต้าฉินจะไม่ถูกชำระล้าง และเมฆหมอกที่ปกคลุมเหนือแผ่นดินต้าฉินจะไม่มีวันจางหายไป!”“ทุกคนที่องค์ชายสังหาร หลังจากตรวจสอบแล้วพบหลักฐานมัดตัวมากมายที่พิสูจน์ว่าพวกเขากระทำผิด แม้ว่าพวกเขาจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ ก็ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ที่จะพ้นผิดได้!”เสียงของซูเจิ้นถิงยิ่งพูดยิ่งดังขึ้น เขากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “หากจะกล่าวหาองค์ชายว่าโหดเหี้ยม เช่นนั้นข้ามีเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ฟัง”“เมื่อไม่นานมานี้ บุตรหลานตระกูลขุนนางกลุ่มหนึ่งล่วงเกินองค์ชาย บิดาของพวกเขาหลายคนก็ยืนอยู่ที่นี่ด้วย หากองค์ชายเป็นคนโหดเหี้ยมจริง คนเหล่านั้นคงไม่ได้กลับบ้านแน่!”“แต่องค์ชายทำอย่างไร? เขาไม่เพียงแต่ไม่ลงโทษพวกเขา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 776
สองทหารที่ลากตัวขุนนางกลางคนออกไป ถึงกับสะดุ้งด้วยความกลัว และไม่กล้าลังเลอีกต่อไป คนหนึ่งใช้มือปิดปากขุนนาง อีกคนจับเสื้อของเขา ทั้งสองจับตัวขุนนางไว้ตรงกลางและลากออกไปทันทีเมื่อเห็นภาพนั้น เหล่าขุนนางในพระที่นั่งไท่เหอต่างพากันฮือฮาด้วยความตกตะลึงขณะที่จ้าวเสวียนจีกลับไม่ได้แสดงความโกรธเคือง ตรงกันข้าม เขายิ้มออกมาอย่างพึงพอใจในสายตาของจ้าวเสวียนจี เขารู้ดีว่า หลี่เฉินไม่มีทางก้มหัวให้ใครเขาเคยลองทดสอบหลี่เฉินมาหลายครั้ง และหลี่เฉินก็ยังคงไม่ยอมอ่อนข้อให้ทุกครั้งนี่คือกับดักที่จ้าวเสวียนจีวางไว้เพื่อบีบให้หลี่เฉินหันหน้าเข้าปะทะกับเหล่าขุนนางขุนนางคนหนึ่งที่ไร้ความสำคัญ ฆ่าไปก็ไม่เสียหายแต่สิ่งที่ตามมาคือ ความไม่พอใจของเหล่าขุนนางนับร้อยขุนนางที่เคยเป็นกลาง เมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทสามารถฆ่าคนได้โดยไม่ลังเล ย่อมรู้สึกไม่ปลอดภัยและไม่กล้าเข้าใกล้ตำหนักบูรพาอีกเมื่อขุนนางวัยกลางคนถูกลากตัวออกไป หลี่เฉินเดินขึ้นไปยังบัลลังก์ และหันกลับมาหลังจากไปถึงข้างๆ บัลลังก์มังกรเขายกแขนวางบนที่พักแขนบัลลังก์มังกร นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสเก้าอี้ที่เป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจสูงสุ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 775
ขุนนางวัยกลางคนที่พยายามจุดกระแสความไม่พอใจในพระที่นั่งไท่เหอ ย่อมไม่ยอมแพ้ง่ายๆเขากัดฟันกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "สิ่งที่ข้าพูดออกไปนั้น คือความจริงจากใจ! องค์ชายอาจไม่ชอบฟัง แต่สิ่งที่ข้ากล่าวนั้นคือความจริง""เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเกลียดอะไรพวกเจ้าที่สุด!?"หลี่เฉินที่โกรธจนถึงขีดสุด หัวเราะเยาะก่อนตะโกนลั่นด้วยความเดือดดาล "สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุด ก็คือพวกเจ้าทำตัวเหมือนเป็นผู้มีศีลธรรมสูงส่ง แสดงออกว่าใส่ใจแผ่นดินและราษฎร แต่ในความเป็นจริง พวกเจ้าล้วนคิดแต่เรื่องผลประโยชน์ของตัวเอง!""เมื่อมีผลประโยชน์ พวกเจ้าก็พุ่งเข้าใส่เหมือนสุนัขบ้า แต่ถ้าไม่มีผลประโยชน์ ก็ทำราวกับสิ่งนั้นเป็นงูพิษที่ต้องหลีกหนี""เมื่อใดก็ตามที่ผลประโยชน์ส่วนรวมขัดแย้งกับผลประโยชน์ส่วนตัวของพวกเจ้า พวกเจ้าก็จะลุกขึ้นมาพูดถึงคุณธรรม จริยธรรม แสดงตัวว่าเป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์ที่อ้อนวอนเพื่อราษฎร ชี้นิ้วด่าว่าคนอื่นผิดพลาด แม้กระทั่งชี้หน้าด่าข้าว่าโง่เขลา พวกเจ้าคิดว่าการด่าว่าคนอื่น จะทำให้พวกเจ้าเป็นวีรบุรุษที่ถูกจารึกในประวัติศาสตร์หรืออย่างไร!?""แต่ข้าไม่มีวันยอมรับพวกเจ้าเด็ดขาด!"พูดจบ หลี่เฉินหันไป
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 774
ขุนนางวัยกลางคนคนนั้นไม่คิดว่าหลี่เฉินจะลงโทษเขารุนแรงเช่นนี้ เขาจึงดิ้นรนพลางตะโกนเสียงดัง "องค์รัชทายาท! ท่านไม่ใส่ใจสถานการณ์ของชาติ ทำทุกอย่างตามอำเภอใจ นี่คือการทำลายรากฐานของแผ่นดิน!""เกียรติยศของแคว้นและความผาสุกของลูกหลานในอนาคต ไม่สามารถได้มาด้วยเลือดร้อนเพียงอย่างเดียวได้ กองทัพหกแสนของแคว้นเหลียวจ้องมองเราอย่างดุดัน ทั้งภายในและภายนอกแคว้นก็มีแต่ปัญหา ท่านยังจะดึงดันใช้นโยบายแข็งกร้าวเช่นนี้ต่อไป และไม่ยอมฟังคำเตือนจากพวกเรา ในที่สุด แผ่นดินนี้จะต้องล่มสลายด้วยน้ำมือของท่านเอง!""ข้าซึ่งเป็นข้าราชการที่กินเงินเดือนของราชสำนัก ย่อมต้องทำงานเพื่อชาติบ้านเมืองจนกว่าชีวิตจะหาไม่ แม้จะต้องสละชีวิตนี้ ข้าก็ไม่อาจทนเห็นท่านทำลายรากฐานที่บรรพบุรุษได้สร้างไว้!"ขณะที่เขากล่าวนั้น ทหารสองนายก็เดินเข้ามาใกล้เพื่อจะจับกุมตัวเขาแต่ด้วยพละกำลังที่เกิดจากสัญชาตญาณในยามวิกฤติ เขาผลักทหารทั้งสองออกไปได้อย่างไม่น่าเชื่อเขารู้ดีว่าในสถานการณ์เช่นนี้ การขอความเมตตาย่อมไร้ประโยชน์ แต่หากเขาสามารถปลุกเร้าความโกรธของขุนนางคนอื่นๆ ได้ อาจจะมีความหวังรอดชีวิตอยู่บ้างขุนนางผู้นี้กัดฟันแน่นก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 773
ขุนนางวัยกลางคนผู้นั้น แม้จะไม่ใช่บุคคลสำคัญระดับสูงสุดในพระที่นั่งไท่เหอ แต่ก็ถือว่าเป็นชนชั้นนำในหมู่ประชากรหลายสิบล้านคนของต้าฉิน การที่เขาก้าวขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งที่สามารถยืนในพระที่นั่งไท่เหอได้ อย่างไรเสียก็คือหนึ่งในชนชั้นยอดของยุคสมัยนี้และเมื่อเขาเอ่ยปากพูด ก็ใช้คำกล่าวที่ยกตนขึ้นสูงในทันทีหวังที่จะใช้ถ้อยคำนี้กดดันหลี่เฉิน"อ้อนวอนเพื่อแผ่นดิน"คำพูดนี้ทำให้หลี่เฉินโกรธจนหัวเราะออกมา "ดี! ช่างเป็นการอ้อนวอนเพื่อแผ่นดินที่ยอดเยี่ยมเสียจริง!""ถ้าเจ้าคือผู้ที่อ้อนวอนเพื่อราษฎร เช่นนั้นข้าก็คงเป็นองค์รัชทายาทที่ไม่สนใจเสียงของราษฎร เป็นผู้ปกครองที่ไร้สติและโง่เขลาใช่หรือไม่!?"เมื่อเผชิญกับคำถามที่ดังก้องและชัดเจนของหลี่เฉิน ขุนนางวัยกลางคนก็เริ่มหวั่นไหวเหงื่อซึมออกมาจากหน้าผากของเขา ก่อนกัดฟันตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นๆ "กระหม่อม…กระหม่อมไม่ได้หมายความเช่นนั้น""เช่นนั้น เจ้าหมายความว่าอย่างไร!?"หลี่เฉินเบิกตากว้าง ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว พร้อมกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงดุดัน "แคว้นเหลียวที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน ข้าได้เตือนพวกเจ้าไว้ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว! แคว้นเหลียวไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 772
แกร๊ก…เสียงกระดูกนิ้วมือของเย่ลู่เสินเสวียนดังขึ้นขณะที่เขากำหมัดแน่นไม่มีสิ่งใดที่น่าอับอายมากไปกว่านี้อีกแล้วเย่ลู่เสินเสวียนสูดลมหายใจลึก ก่อนหันไปมองเย่ลู่กู่จ้านฉีและกัดฟันกล่าวว่า "ยังไม่รีบมาอีก!?"เย่ลู่กู่จ้านฉีราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน รีบลุกขึ้นและวิ่งไปหาเย่ลู่เสินเสวียนทันทีเมื่อไปถึงหน้าประตูพระที่นั่งไท่เหอ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเย่ลู่กู่จ้านฉีตื่นเต้นเกินไป หรือว่าร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป ขณะที่กำลังจะก้าวข้ามธรณีประตู เขากลับสะดุดล้มลงกับพื้นเสียงดังตุบ เย่ลู่กู่จ้านฉีล้มลงในท่าหมอบหน้าแนบพื้นอย่างน่าอับอาย"ฮะ…ฮ่าๆๆๆ!"เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างไม่เกรงใจจากบางคนแม้แต่ซูเจิ้นถิงเองก็เผลอเผยรอยยิ้มที่มุมปาก แต่แล้วเขาก็รู้สึกตัวว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เขาไม่ควรหัวเราะ ขณะที่เขากำลังจะหันไปเตือนคนที่หัวเราะเสียงดังนั้น กลับเห็นว่าผู้ที่หัวเราะเสียงดังที่สุดคือบุตรชายของเขาเอง…เย่ลู่เสินเสวียนมองดูเย่ลู่กู่จ้านฉีที่หน้าขึ้นสีด้วยความอับอาย สีหน้าของเขาดำคล้ำด้วยความโกรธ"น่าอับอายสิ้นดี!"เขาเค้นคำออกมาจากไรฟันด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อแล้วหมุนตัวเด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 771
ทุกย่างก้าวที่หลี่เฉินเดินผ่าน เสียงพูดคุยที่เคยดังสนั่นในพระที่นั่งไท่เหอพลันเงียบลงทันทีสายตาของทุกคนจับจ้องไปยังร่างของหลี่เฉินที่เคลื่อนไหว โดยไม่เข้าใจว่าเหตุใดองค์รัชทายาทถึงได้ก้าวลงจากบัลลังก์มังกรอย่างกะทันหันจนกระทั่งหลี่เฉินเดินไปหยุดที่หน้าประตูพระที่นั่งไท่เหอ เขายืนอยู่หลังธรณีประตู และจ้องมองเย่ลู่เสินเสวียนที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งหลี่เฉินชี้ไปที่ธรณีประตู ก่อนกล่าวว่า "ธรณีประตูนี้ ด้านในคือพระที่นั่งไท่เหอ คือดินแดนต้าฉิน"เย่ลู่เสินเสวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจว่า หลี่เฉินต้องการจะสื่ออะไร แต่ก็ตอบกลับไปว่า "เจ้าหมายความว่า ด้านนอกธรณีประตูนี้ เป็นดินแดนของแคว้นเหลียวอย่างนั้นหรือ?"เย่ลู่เสินเสวียนคิดว่าตนเองตอบได้อย่างมีชั้นเชิงแต่หลี่เฉินส่ายศีรษะ พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น "ไม่ใช่ สิ่งที่ข้าต้องการจะบอกคือ นอกธรณีประตูนี้ ใต้ฟ้าสีเหลืองแผ่นดินกว้างใหญ่ไพศาล ล้วนเป็นดินแดนของต้าฉิน""และดินแดนต้าฉิน จะไม่มีวันให้ใครยืมใช้โดยเด็ดขาด""หรือไม่องค์รัชทายาทแห่งแคว้นเหลียวลองพิจารณาส่งภรรยาของท่านมาให้ข้าเล่นสักคนสองคนดีหรือไม่?"คำพูดหยาบโลนที่ราวก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 770
ที่แท้ก็รออยู่ตรงนี้เองแคว้นเหลียวไม่สิ้นความทะเยอทะยานจริงๆหลี่เฉินเข้าใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของการมาเยือนครั้งนี้ของเย่ลู่เสินเสวียนแล้วมันไม่ใช่เพื่อแก้แค้นให้บุตรชายที่ถูกฆ่าและไม่ใช่เพื่อทวงคืนศักดิ์ศรีของท่านอ๋องเก้าที่ทำให้แคว้นเหลียวต้องอับอายขายหน้าแต่คือการผลักดันให้การเจรจาระหว่างต้าฉินและแคว้นเหลียวเกิดขึ้นอีกครั้งเบื้องหน้าดูเหมือนจะเป็นความร่วมมือ แต่แท้จริงแล้วคือความทะเยอทะยานที่จะเปิดเส้นทางผ่านด่านเย่ว์หยาเพื่อบุกโจมตีต้าฉินโดยไร้การต่อต้านเย่ลู่เสินเสวียนเอ่ยเสียงดังต่อไปว่า "เพื่อแสดงความจริงใจของแคว้นเหลียว เราพร้อมจะลงนามในสนธิสัญญามิตรภาพกับต้าฉิน และพร้อมคืนครึ่งหนึ่งของแคว้นเยี่ยนอวิ๋นสิบหกหัวเมือง เพียงแค่ต้าฉินพยักหน้าตกลง แคว้นเหลียวก็จะมอบหัวเมืองเหล่านั้นให้ก่อนทันที จากนั้นต้าฉินค่อยเปิดเส้นทางด่านเย่ว์หยาให้เรา"คำพูดนี้ทำให้พระที่นั่งไท่เหอปั่นป่วนในทันทีเหล่าขุนนางทั้งฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋น หลายคนแสดงท่าทีลังเลและสนใจในข้อเสนอขุนนางคนหนึ่งก้าวออกมา กล่าวว่า "องค์ชาย แคว้นเหลียวมีกำลังเหนือกว่าพวกเราอย่างมาก ในสถานการณ์เช่นนี้ที่พวกเขายัง
