เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 612
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-16 18:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 613
เย่ลู่กู่จ้านฉีพิจารณาเรื่องนี้จากมุมมองของภาพรวมทั้งหมดเขามองออกว่ากองทหารที่มานี้มีความเกี่ยวข้องกับหลี่เฉินแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจเขาไม่เชื่อว่าต้าฉินจะกล้าทำอะไรเย่ลู่ฉีหมิงแต่สถานการณ์ในตอนนี้ไม่อาจปล่อยให้ลุกลามใหญ่โตหากฆ่าทหารต้าฉินต่อหน้าฝูงชน จะเท่ากับเป็นการตัดสัมพันธ์กับราชสำนักต้าฉินราชสำนักต้าฉินต่อให้อ่อนแอเพียงใด เมื่อเผชิญกับความโกรธแค้นของราษฎร ก็ยังต้องให้คำอธิบายและหาทางลงที่เหมาะสมและเมื่อถึงตอนนั้น แผนการจะล้มเหลวเอาได้แม้เขาจะดูถูกต้าฉิน ทั้งราชสำนักและทหาร แต่เย่ลู่กู่จ้านฉีก็เข้าใจดีว่า แผนของแคว้นเหลียวจำเป็นต้องอาศัยต้าฉินซึ่งเปรียบเสมือนลูกแกะ ไม่ควรทำลายแผนการใหญ่เพราะความโกรธชั่ววูบขอเพียงแค่คืนนี้ เขาไปพบองค์รัชทายาทของต้าฉินที่ตำหนักบูรพา บอกตัวตนของเย่ลู่ฉีหมิง เช่นนั้น ตนไม่ต้องเอ่ยอะไรเพิ่มเติม องค์รัชทายาทก็จะปล่อยคนทันทีเย่ลู่กู่จ้านฉีที่คิดวิเคราะห์ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วในเวลาอันสั้น ใช้สายตาเตือนเย่ลู่ฉีหมิงที่แสดงความไม่พอใจ ก่อนกล่าวด้วยเสียงต่ำว่า “เรื่องใหญ่สำคัญกว่า”เย่ลู่ฉีหมิงกัดกรามพลางพูดด้วยความคับแค้นใจว่า “ข้าคือชายแห่ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-16รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 614
เสียงของเย่ลู่กู่จ้านฉีลอดเข้าหูซ้ายของหลี่เฉินและออกหูขวาไปหลี่เฉินไม่ได้สนใจสิ่งที่เย่ลู่กู่จ้านฉีกำลังพูดเลยสายตาของเขาจับจ้องไปที่เย่ลู่ฉีหมิงอยู่ตลอด“ใต้เท้าเจิ้ง”หลี่เฉินเอ่ยเรียกขึ้นเบาๆเจิ้งเป่าหรงสะดุ้งโหยง ก่อนจะรีบวิ่งเหยาะๆ เข้ามาใกล้หลี่เฉินแล้วกล่าวด้วยท่าทางระมัดระวัง “อยู่ อยู่ขอรับ”“เย่ลู่ฉีหมิง หัวหน้ากบฏแคว้นเหลียว ปล่อยให้ลูกน้องของเขาลักพาตัวหญิงชาวต้าฉิน ทรมานและสังหารไม่ต่ำกว่าสิบคน ตามกฎหมายต้าฉิน ควรลงโทษอย่างไร?”เจิ้งเป่าหรงตอบกลับทันทีว่า “ตามกฎหมายต้าฉิน นี่คือความผิดในสิบอาชญากรรมที่ไม่อาจให้อภัยได้ แม้ในประกาศอภัยโทษทั่วแผ่นดินก็ไม่รวมอาชญากรรมนี้ พึงจับกุมทันที และประหารโดยไม่ต้องรอฤดูใบไม้ร่วง”เมื่อได้ยินคำถามและคำตอบนี้ เย่ลู่ฉีหมิงรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา แต่ยังหัวเราะเสียงดังกล่าวว่า “พวกแกะสองขา เจ้าขู่ใครกัน? ประหารทันที? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? หากเจ้ากล้าแตะต้องข้าแม้แต่เส้นผม ข้าจะฆ่าล้างครอบครัวเจ้าให้สิ้น!”หลี่เฉินสูดหายใจลึก ก่อนจะพูดเสียงดังกับชาวบ้านที่มองเขาอยู่ว่า “คำกล่าวโบราณมีอยู่ว่า การล่มสลายหรือรุ่งเรืองของแผ่นดินเป็น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-16รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 615
ทันทีที่คำว่าช่วยคนดังขึ้น ชายชราหลังโก่งที่กำลังเผชิญหน้ากับซานเป่าก็พุ่งตัวขึ้น แต่ยังไม่ทันลงมือก็ถูกซานเป่าจับตรึงไว้แน่นเย่ลู่ฉีหมิงเห็นเหตุการณ์พลิกผัน แต่สายตาของเขากลับไม่มีความตื่นตกใจเลยแม้แต่น้อย ทว่ากลับเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดเขาไม่เพียงไม่หนี แต่กลับหัวเราะเยาะอย่างชั่วร้ายพลางพูดกับหลี่เฉินว่า “เจ้าชอบปลุกระดมใจคนใช่ไหม? ชอบทำตัวมีคุณธรรมใช่หรือไม่? ตอนนี้ข้าจะตัดไข่ของเจ้าแล้วยัดใส่ปากเจ้าเดี๋ยวนี้แหละ!”เมื่อพูดจบ เย่ลู่ฉีหมิงพุ่งชนทหารสองคนที่อยู่ใกล้เคียง ร่างของเขาเหมือนวัวกระทิงที่พุ่งไปหาหลี่เฉิน“เจ้าแกะสองขา จำไว้ชาติหน้าว่า ต่อให้เจ้าพูดมากแค่ไหน ข้าก็บดขยี้เจ้าได้ด้วยฝ่ามือเดียว!”ใบหน้าของเย่ลู่ฉีหมิงเต็มไปด้วยความยโสและอวดดี เมื่อเห็นว่าตนเองใกล้หลี่เฉินเข้าไปทุกที ความตื่นเต้นในใจของเขาก็พุ่งถึงขีดสุดแต่หลี่เฉินยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เมื่อเผชิญกับเย่ลู่ฉีหมิงที่พุ่งมาเหมือนวัวกระทิง เขาไม่แสดงท่าทางตื่นตระหนกแม้แต่น้อย แม้แต่ก้าวถอยหลังก็ไม่มีทันทีที่เย่ลู่ฉีหมิงกำลังจะลงมือสำเร็จ กงฮุยอวี่ที่ยืนอยู่หน้าเขากลับหมุนตัวอย่างคล่องแคล่วแม้นางจะปิดใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 616
เสียเปรียบเพราะจำนวนคนน้อยเกินไปอีกแล้ว!เมื่อเห็นหลี่เฉินเดินเข้าใกล้เย่ลู่ฉีหมิง เย่ลู่กู่จ้านฉีรู้สึกถึงลางร้ายในใจอย่างแรงกล้า เขาอ้าปากตะโกนเสียงดังว่า “เจ้าอย่าใจร้อน! เงื่อนไขใดก็เจรจาได้!”“เจ้าจ่ายราคาที่ต้องจ่ายจากการฆ่าเขาไม่ไหว และรับผลที่จะตามมาไม่ได้แน่!”“ตราบใดที่เจ้าใจเย็นลง สิ่งใดที่เจ้าต้องการ ข้าจะรับรองด้วยฐานะอ๋องลำดับเก้าแห่งแคว้นเหลียว ข้าจะสนองความต้องการของเจ้าทุกอย่าง!”ด้วยความร้อนใจ เย่ลู่กู่จ้านฉีพูดอย่างรวดเร็วแต่คำตอบของหลี่เฉินกลับเป็นการยกมือขึ้น ดึงเอาดาบประจำตัวขององครักษ์เสื้อแพรออกจากเอว!เสียงดาบออกจากฝักดังแหลมคม แสงจากคมดาบสะท้อนวาววับราวกับแสงที่ไหลเย็นเหมือนสายน้ำ!จิตสังหารราวกับปรอทที่ไหลกระจายทั่ว!แสงดาบที่ส่องสะท้อนกระทบดวงตาของเย่ลู่ฉีหมิง เขาหยีตาลงตามสัญชาตญาณ และสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่แผ่ไปทั่วเหมือนงูพิษภายใต้ความขนหัวลุกซู่ เย่ลู่ฉีหมิงพยายามดิ้นรนสองครั้ง แต่ด้วยบาดแผลสาหัส เขาไร้กำลังที่จะต่อต้านยิ่งไปกว่านั้น ยังมีองครักษ์เสื้อแพรผู้ชำนาญเจ็ดถึงแปดคนร่วมกดดัน แม้แต่ในช่วงที่เขาแข็งแกร่งที่สุด เขาก็ไม่อาจต้านทานได้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 617
อีกด้านหนึ่ง ผู้เชี่ยวชาญทั้งสองที่กำลังต่อสู้กับซานเป่าและกงฮุยอวี่เหมือนจะเสียสติ พวกเขาพยายามอย่างไม่ลดละเพื่อจะฝ่าฟันเข้ามาขัดขวางหลี่เฉินและช่วยเย่ลู่ฉีหมิงแต่ซานเป่ากลับยิ่งดุดัน เขาละทิ้งการป้องกันและเข้าปะทะแบบยอมแลกชีวิต ลมปราณทั่วร่างปะทุออกมา แสดงท่าทีว่าจะสู้จนตัวตายขณะต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย เขายังหัวเราะเสียงดังเพื่อทำลายขวัญศัตรู“ฮ่าๆๆ! พวกเจ้าสองหมาเฒ่า อย่าหวังจะช่วยคนได้! พวกเจ้าทำได้แค่ยืนมองเจ้านายตัวเองตายเท่านั้นแหละ!”“ตายซะเถอะ!!!”ชายชราหลังโก่งโกรธจนแทบคลุ้มคลั่ง เขาพยายามฝ่าออกมาหลายครั้งแต่ถูกซานเป่าขวางไว้หมด จนกระทั่งเขายอมถูกซานเป่าเตะเต็มแรงและกระอักเลือดออกมาเพื่อสร้างโอกาสวิ่งไปหาเย่ลู่ฉีหมิงแต่ตรงหน้าเขากลับปรากฏร่างของกงฮุยอวี่กงฮุยอวี่ในชุดขาวสะอาด ยืนอยู่ระหว่างชายชราหลังโก่งกับหลี่เฉิน ราวกับเซียนในตำนาน นางเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา “ที่นี่คือดินแดนต้าฉิน ข้างหน้านี้เป็นเขตห้ามผ่าน”“อ๊ากกกก!”ชายชราหลังโก่งแทบเสียสติขณะเดียวกันฝั่งหลี่เฉิน เย่ลู่ฉีหมิงเห็นจิตสังหารกดดันอยู่บนหัวของตน เขาก็ละทิ้งคำข่มขู่และเริ่มอ้อนวอน“อย่าฆ่าข้าเลย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 618
อารมณ์ของชาวบ้านพลุ่งพล่าน เมื่อเห็นร่างไร้ศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิง ทุกคนกลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว แต่กลับปรบมือด้วยความยินดีนี่คือหัวใจของราษฎร และยังเป็นความต้องการของพวกเขาด้วยดาบนี้ที่ฟาดลงมา ผู้ที่ล้มลงคือเย่ลู่ฉีหมิง แต่สิ่งที่ลุกขึ้นยืนคือจิตวิญญาณของชาวต้าฉิน!“กล้ามาก!!!”เสียงคำรามด้วยความโกรธดังขึ้นจากชายชราหลังโก่งแม้แต่เขาเองก็ยังตกตะลึงกับดาบที่ไม่คาดคิดของหลี่เฉินแต่เมื่อเขาตั้งสติได้ ทุกอย่างก็สายเกินไปชายชราที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความโกรธคำรามเสียงดัง พลางพยายามดิ้นหลุดจากกงฮุยอวี่ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าหาหลี่เฉินซานเป่าหัวเราะเสียงดัง พลางระเบิดลมปราณทั่วร่างจนเสื้อผ้าฉีกขาดเหมือนลูกโป่งระเบิด เขาตะโกนว่า “ไอ้พวกป่าเถื่อนจากต่างแคว้นยังกล้าหยิ่งผยอง คิดว่าต้าฉินไม่มีคนแล้วหรือ!?”จนถึงตอนนี้ เย่ลู่กู่จ้านฉีถึงเริ่มตั้งสติได้เขามองดูศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงที่ตายตาไม่หลับ และร่างที่ล้มลงบนพื้น พลางส่งเสียงคำรามด้วยความโศกเศร้าและโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุด ราวกับคนเสียสติ“หยุดทั้งหมด!!!”เสียงของเย่ลู่กู่จ้านฉีกดดันทั้งสนามสี่คนที่เพิ่งปะทะกันอยู่แยกจากกันทันที
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 619
เจิ้งเป่าหรงอ้าปากจะพูด สีหน้าหวาดหวั่นของเขาสุดท้ายก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ เขาในฐานะข้าหลวงเมืองหลวงจะไม่รู้ได้อย่างไร?ในความเป็นจริง เขารู้เรื่องนี้มานานแล้วเมื่อวาน เขาได้รับรายงานว่ามีกลุ่มคนจากแคว้นเหลียวมาลักพาตัวหญิงชาวบ้านที่นี่แต่เจิ้งเป่าหรงไม่กล้าดำเนินการใดๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้ว่ากลุ่มคนเหล่านี้มีฐานะสูงส่ง เขายิ่งไม่กล้าเข้าไปยุ่งดังนั้น เจิ้งเป่าหรงจึงเลือกหลับหูหลับตา ปล่อยให้เรื่องราวบานปลายมาถึงขั้นนี้จนกระทั่งวันนี้ เมื่อทราบว่ามีคนจากหน่วยบูรพาปะทะกับกลุ่มชาวเหลียว เขาถึงต้องยอมออกมาแก้ปัญหา แต่เมื่อมาถึงและเห็นหลี่เฉิน เขาก็ไม่รู้จะจัดการเรื่องนี้อย่างไรเขาไม่รู้ว่าหลี่เฉินจะจัดการกับตนอย่างไรยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขากลัวหลี่เฉินยิ่งกว่าเดิมถ้าความกลัวก่อนหน้านี้เป็นเพราะฐานะและอำนาจของหลี่เฉิน ตอนนี้มันเพิ่มความน่ากลัวจากการที่มือของเขาเปื้อนเลือดบุตรชายขององค์รัชทายาทแคว้นเหลียว!เขาเป็นถึงเชื้อพระวงศ์!แต่กลับถูกฟันหัวขาดง่ายๆ เช่นนี้!บอกจะฟันก็ฟันเลย!จนถึงตอนนี้ ภาพที่หลี่เฉินยกดาบซิ่วชุนขึ้นและฟันศีรษะเย่ล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 620
จ้าวหรุ่ยและวั่นเจียวเจียวสบตากัน ต่างเห็นคำว่า "เหลือเชื่อ" บนใบหน้าของอีกฝ่ายหรือองค์ชายจะมีความสามารถหยั่งรู้ล่วงหน้า?แต่หลี่เฉินไม่ได้ใส่ใจว่าพวกนางจะคิดอย่างไร เพียงกล่าวให้พาคนไปที่ห้องประชุม จากนั้นก็พูดสองสามคำกับจ้าวหรุ่ยเพื่อให้นางเบาใจ ก่อนจะเดินไปยังห้องประชุมเมื่อเข้าห้องประชุมจากประตูด้านข้าง หลี่เฉินก็เผชิญกับสายตาของจ้าวเสวียนจีและคนอื่นๆพวกเขามองเห็นเลือดที่เปื้อนอยู่บนตัวของหลี่เฉินซูเจิ้นถิงดูตกตะลึงเป็นอย่างมาก ส่วนจ้าวเสวียนจีและหวังเถิงฮ่วนสีหน้ากลับมืดครึ้มโดยเฉพาะจ้าวเสวียนจี“องค์ชาย กระหม่อมได้รับข่าวว่า เกิดเหตุการณ์ใหญ่ที่ที่พักของอ๋องเหลียวเก้าจนมีการปะทะกัน มีคนเสียชีวิตและบาดเจ็บจำนวนมาก รวมถึงแม่ทัพใหญ่เย่ลู่ฉีหมิงถูกฆ่าตายทันที ขอถามองค์ชายว่าเรื่องนี้เป็นความจริงหรือไม่?”จ้าวเสวียนจีคารวะและถามตรงประเด็นหลังจากนั่งลงอย่างสง่างาม หลี่เฉินตอบอย่างเรียบเฉยว่า “ไม่จริง”คำตอบนี้ทำให้จ้าวเสวียนจีคาดไม่ถึง เขาจึงรีบพูดต่อ “แต่ข่าวที่ได้รับมา…”“เย่ลู่ฉีหมิงตายแล้ว ใช่ การปะทะกันและการเสียชีวิตก็เป็นเรื่องจริง แต่ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เหตุบังเอิญ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-18
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 722
เมื่อเห็นสวีหยวนต๋าและคนอื่นๆ แสดงท่าทีตอบรับ หลี่เฉินลุกขึ้นกล่าวว่า “เอาเถอะ เรื่องนี้จัดการตามนี้แล้วกัน”จากนั้นเขาก็เอามือไพล่หลังเดินออกจากหลันเยว่เซวียน ก่อนจะเหลือบมองเหล่าหนุ่มน้อยที่ยังคุกเข่าอยู่หน้าประตู ในยามกลางวันเช่นนี้ การให้พวกเขาคุกเข่าอยู่นั้นก็เท่ากับเป็นการลงโทษให้ผู้คนเห็น คนเหล่านั้นต่างก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบสายตาใคร ทั้งยังมีกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง“คุกเข่าให้ครบสองชั่วยามแล้วค่อยลุก จากนั้นส่งตัวตรงไปยังค่ายทหาร”หลี่เฉินกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะหันหลังเดินจากไปเขาเชื่อว่าสวีหยวนต๋าและพวกจะไม่กล้าทำท่าทีตีสองหน้าเพราะหน่วยบูรพาเฝ้าจับตาอยู่ใกล้ๆใครกล้าเล่นตุกติก ไม่ใช่แค่ลูกชายจะถูกส่งไป แม้แต่พ่อก็อาจจะต้องตามไปด้วยเมื่อหลี่เฉินจากไป สวีหยวนต๋าและบรรดาบิดาจึงเดินมายังหน้าลูกชายของตน ก่อนจะฟาดฝ่ามือใส่พวกเขาด้วยความโกรธสวีหยวนต๋าไม่ฟาดลูกชายตัวเอง เพราะใบหน้าของลูกชายเขาก็เหมือนหัวหมูอยู่แล้วเขาชี้ไปที่ลูกชายตนพร้อมกล่าวด้วยความเจ็บใจว่า “เจ้ามันไร้ความสามารถโดยแท้ วันนี้ถือว่าโชคดีนัก ไม่เช่นนั้น ตระกูลเราคงต้องถูกเจ้าทำให้พินาศหมดสิ้นแน่!”ลูกชายเขาถามด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 721
หลังจากส่งตัวจ้าวไท่ไหลไปแล้ว หลี่เฉินจึงเรียกสวีหยวนต๋าและคนอื่นๆ ที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้านนอกให้เข้ามาซึ่งนำโดยซ่างกวนเจา เบื้องหลังเขามีขุนนางระดับสูงหลายคน ทั้งหมดล้วนเป็นผู้มีอำนาจแท้จริง และล้วนมาจากกลุ่มสำนักราชเลขาจุดนี้ หลี่เฉินยังพอใจอยู่บ้างอย่างน้อยขุนนางฝั่งตำหนักบูรพาเหล่านี้ล้วนถูกคัดเลือกโดยหลี่เฉินเอง โดยคำนึงถึงภูมิหลังตระกูลเป็นสำคัญ และต้องมีการอบรมลูกหลานที่เหมาะสม ไม่เช่นนั้น หากวันนี้พบว่าลูกหลานขุนนางตำหนักบูรพาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ คงจะเป็นเรื่องน่าอับอายยิ่งนัก"กระหม่อมทั้งหลาย ถวายบังคมองค์รัชทายาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญพันปี พันปี พันๆ ปี"สวีหยวนต๋าและคนอื่นๆ ก้มศีรษะต่ำ ขณะเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะคุกเข่าถวายบังคมโดยไม่พูดสิ่งใดหลี่เฉินนั่งเอนหลังบนเก้าอี้ ขาข้างหนึ่งพาดขึ้นอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "การที่พวกเจ้าชอบมาป้วนเปี้ยนทำเรื่องวุ่นวายต่อหน้าข้า อย่าว่าแต่ไม่มีทางเป็นไปได้เลย ต่อให้พวกเจ้าอยู่จนถึงพันปี ก็มีแต่จะทำให้ชาวบ้านสาปแช่งไปอีกหลายปีเท่านั้น"คำพูดเปิดหัวของหลี่เฉินแสดงให้เห็นชัดเจนว่าคงไม่มีทางจบเรื่องนี้ง่ายๆในสถาน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 720
เมื่อจ้าวไท่ไหลนึกถึงความใจกว้างที่ผิดปกติของบิดาในวันนี้ อีกทั้งการที่บิดาออกคำสั่งให้เขาหาผู้หญิงมาปรนนิบัติ และกำชับว่าให้หาวิธีทำให้ผู้หญิงคนนั้นตั้งครรภ์ภายในหนึ่งเดือน...ในตอนนั้น จ้าวไท่ไหลไม่ได้คิดลึกซึ้ง เขาเพียงคิดว่าบิดาที่มีอายุมากอยากมีหลานเพื่อสัมผัสความสุขในบั้นปลายชีวิต แต่ตอนนี้ เมื่อมองย้อนกลับไป นั่นชัดเจนว่าเป็นการเตรียมการเพื่อรักษาสายเลือดของตระกูลจ้าวเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จ้าวไท่ไหลก็รู้สึกเหมือนตกลงไปในหลุมเย็นเยือกไม่มีใครอยากตาย โดยเฉพาะเมื่อต้องตายด้วยน้ำมือของบิดาตนเอง"อยากรอดชีวิตหรือไม่?"คำถามของหลี่เฉินดังก้องในจิตใจของจ้าวไท่ไหล ราวกับเสียงเย้ายวนจากปีศาจในห้วงลึกจ้าวไท่ไหลสะดุ้ง เขามองหลี่เฉินด้วยความระแวงและไม่ไว้ใจ พร้อมพูดว่า "พระองค์จะใจดีขนาดนั้นเชียวหรือ? หรือพระองค์อยากใช้กระหม่อมเพื่อต่อต้านท่านพ่อ?""คนที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูเจ้าคือพ่อของเจ้า แต่ตอนนี้เขาต้องการฆ่าเจ้า เจ้าจะยังยอมรับเขาอยู่หรือ?"หลี่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ไม่ต้องกังวล ข้ามีวิธีจัดการกับจ้าวเสวียนจี โดยไม่ต้องพึ่งเจ้า อีกอย่าง เจ้าจะช่วยอะไรข้าได้? เจ้าทำอะไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 719
เศษถ้วยชาแตกกระจายพร้อมน้ำที่หกทั่วพื้น จ้าวไท่ไหลกลิ้งไปมาบนพื้นพร้อมกับร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดภาพที่เห็นทำให้คนในตระกูลหลิวต่างสูดหายใจลึกด้วยความตกใจหลิวซือฉุน ซึ่งเป็นแกนหลักของตระกูล ได้แต่เก็บสีหน้าเคร่งขรึม ไม่กล้าเอ่ยปากส่วนหลิวซือต๋าที่ใบหน้าบวมช้ำ มองไปที่หลิวซือฉุน จากนั้นมองไปที่หลี่เฉิน เขารู้สึกมั่นใจขึ้นมาในทันทีมั่นใจเต็มร้อยองค์รัชทายาททรงแสดงออกชัดเจนว่ามีความสนใจในตัวน้องสาวของเขาเมื่อคิดเช่นนี้ หลิวซือต๋าถึงกับมีท่าทางเบิกบานธุรกิจ คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มไม่เพียงแต่เขา ลุงสามแห่งตระกูลหลิว ซึ่งเป็นผู้ใหญ่ ก็มีสายตาที่เปล่งประกายด้วยความหวังเช่นกันคนที่เข้าใจสถานการณ์ ย่อมเข้าใจดีในขณะเดียวกัน จ้าวไท่ไหลที่ยังเจ็บปวดทรมานอยู่บนพื้นร้องออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ “กระหม่อมไม่รู้อะไรเลย! ท่านพ่อของบอกว่าจะส่งกระหม่อมไปจินหลิงในเดือนหน้า กระหม่อมเพียงแค่อยากหาอะไรไปทำเงินที่นั่นเพื่อใช้จ่าย หากรู้ว่านี่คือธุรกิจขององค์ชาย กระหม่อมไม่มีทางมายุ่งเกี่ยวเด็ดขาด!”คำพูดของจ้าวไท่ไหลเป็นความจริงจากใจแต่ในขณะนั้นเอง หลี่เฉินจับประเด็นเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในคำพูดข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 718
เมื่อถูกหลี่เฉินจับยกขึ้นไว้ ชายหนุ่มคนนั้นถึงกับชาดิกทั้งตัวเขามองหลี่เฉินด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ขาทั้งสองอ่อนแรงจนเกือบทรุดลง หากไม่ใช่เพราะหลี่เฉินจับคอเสื้อไว้ เขาคงคุกเข่าลงกับพื้นไปแล้ว“ขะ...ข้า...”เขาอ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่ พูดอะไรไม่ออก สุดท้ายได้แต่หันไปมองจ้าวไท่ไหลด้วยสีหน้าอ้อนวอนและพูดเสียงเบาว่า “พี่จ้าว ช่วยข้าด้วย”จ้าวไท่ไหลขนลุกวาบเขาเป็นคนเดียวที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของหลี่เฉินดี และการจะช่วยชายหนุ่มคนนี้คงไม่มีทางเป็นไปได้ ตอนนี้จ้าวไท่ไหลอยากจะชกเจ้าคนโง่ที่ดึงเขามาเดือดร้อนนี้ให้ตายไปเสีย“อย่าหวังให้เขาช่วยเจ้าเลย ตอนนี้ตัวเขาเองยังเอาตัวไม่รอด”หลี่เฉินปล่อยคอเสื้อชายหนุ่มลง ก่อนนั่งลงบนเก้าอี้รับแขก ไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ แล้วกล่าวเรียบ ๆ ว่า “พวกเจ้าทั้งหมด ไปคุกเข่าเรียงกันที่หน้าประตูร้าน คอยจับตาดูกันเอง ใครลุกขึ้นหรือขยับตัวผิดปกติ ให้คนที่รายงานกลับได้ ส่วนคนที่ถูกรายงาน ให้ลากออกไปทุบให้ตายซะ”คำพูดของหลี่เฉินทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มในกลุ่มเขียวคล้ำการที่ต้องไปคุกเข่าหน้าร้านหลันเยว่เซวียนให้คนทั้งถนนเห็น คงเป็นเรื่องที่เสียหน้าอย่างร้ายแรงสองคนใน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 717
จ้าวไท่ไหลคิดจะหลบหนี แต่หลี่เฉินไม่มีทางปล่อยให้เขาไปง่ายๆหลี่เฉินยกมือวางบนบ่าของจ้าวไท่ไหล พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่เป็นมิตร “ทำตัวอวดดีแล้วคิดจะหนีไปง่ายๆ? ใต้หล้านี้มีเรื่องเช่นนั้นด้วยหรือ?”จ้าวไท่ไหลตัวสั่นไปทั้งร่าง สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ขณะพูดว่า “ข้า...ข้ามีตาหามีแววไม่...”หลี่เฉินตบไหล่จ้าวไท่ไหลเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า “เมื่อครู่เจ้ากร่างมากไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมตอนนี้ถึงดูขลาดเขลาไปล่ะ?”“ทำต่อสิ”“คนสุดท้ายที่พูดกับข้าเช่นเจ้า ข้าตัดหัวเขาเองกับมือ”หลี่เฉินยิ้มสดใสให้จ้าวไท่ไหล แต่คำพูดของเขาเย็นชาอย่างน่าสะพรึง “เจ้าก็อยากลองดูบ้างหรือ?”ชายหนุ่มที่เพิ่งถูกจ้าวไท่ไหลตบหน้าไปก่อนหน้านี้ ยังคงโมโห แต่ไม่กล้าหันไปหาเรื่องจ้าวไท่ไหล จึงพาลไม่พอใจหลี่เฉินแทน“เจ้าเป็นใครกันแน่…”เพี๊ยะ!หลี่เฉินสวนกลับด้วยการตบหน้าชายหนุ่มคนดังกล่าว ทำให้เขาสงบปากได้ทันทีชายหนุ่มที่เพิ่งถูกตบหน้าทั้งซ้ายขวาภายในเวลาไม่นาน ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเขามีรอยฝ่ามือที่ชัดเจนความเจ็บปวดร้อนผ่าวทำให้เขาสร่างเมาไปไม่น้อย เมื่อเขามองดูจ้าวไท่ไหลที่ไม่กล้าแม้แต่จะเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 716
เมื่อได้ยินเสียงนั้น จ้าวไท่ไหลรู้สึกคุ้นเคยทันทีแต่ไม่ว่าจะพยายามคิดแค่ไหน เขาก็จำไม่ได้ว่าเคยได้ยินเสียงนี้จากที่ใดฤทธิ์สุราทำให้ความคิดไม่แจ่มชัด แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ เปิดปากด่าทันที “ใครมันไม่เจียมตัวมาพูดพล่อยๆ ตรงนี้? เจ้ามีสิทธิ์พูดกับข้าหรือ? ออกมาให้ข้าต่อยจนฟันร่วงเดี๋ยวนี้!”พูดไม่ทันขาดคำ เขาก็เห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามาจากนอกประตูชายผู้นั้นสวมชุดยาวสีขาวมุกทอด้วยไหมชั้นดี มวยผมทรงนักปราชญ์คาดด้วยปิ่นหยกขาวที่ประณีตงดงาม ไม่ฉูดฉาดแต่กลับดูสูงส่งและสมบูรณ์แบบเสื้อชั้นในสีขาวงาช้างกับเข็มขัดหยกยิ่งเสริมให้ชายผู้นั้นดูโดดเด่นราวกับเทพบุตรในภาพวาดเขามีท่วงท่าที่สง่างาม ร่างกายสูงโปร่ง บารมีล้นเหลือทุกสายตาที่มองเห็น ต่างอดไม่ได้ที่จะชื่นชมในความงามสง่าของชายผู้นี้แต่เมื่อจ้าวไท่ไหลเห็นใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้น ความเมา ความไม่พอใจ และความหยิ่งยโสบนใบหน้าก็หายไปหมดสิ้นร่างของเขาแข็งทื่อเหมือนถูกจับจ้องโดยสัตว์ร้ายยุคดึกดำบรรพ์ ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อยจ้าวไท่ไหลไม่มีวันคาดคิดเลยว่าจะได้พบกับองค์รัชทายาทหลี่เฉินในที่แห่งนี้!เขารู้สึกเหมือนลมหายใจหยุดชะงัก ร่างกายช
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 715
ในยามปกติ ต่อให้ให้หลิวซือต๋าจะมีความกล้าเป็นสิบเท่า เขาก็ไม่กล้าล่วงเกินจ้าวไท่ไหลแต่เวลานี้สถานการณ์ต่างออกไปเมื่อเห็นน้องสาวของตนกำลังจะถูกลวนลาม เขาในฐานะพี่ชาย หากยังนิ่งเฉย ก็เหมือนหาความอับอายใส่ตัวเองยิ่งไปกว่านั้น หลิวซือต๋ารู้ดีว่าผู้มีอิทธิพลสูงสุดที่เป็นกำลังสำคัญของตระกูลกำลังมองสถานการณ์ทั้งหมดจากด้านนอกเขามั่นใจว่า หลิวซือฉุนน้องสาวของตน ย่อมเป็นที่โปรดปรานขององค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพา มิฉะนั้นตระกูลหลิวจะได้ประโยชน์มากมายเช่นนี้ได้อย่างไรด้วยเหตุนี้ เขายิ่งไม่มีทางถอยหลังจ้าวไท่ไหลแล้วอย่างไร? ตระกูลของเขาจะยิ่งใหญ่เพียงใด ก็ไม่มีวันเทียบเท่ากับองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพาได้เมื่อข้อมือถูกจับ พร้อมกับคำพูดกระทบกระเทียบอย่างไม่อ้อมค้อมของหลิวซือต๋า ทำให้จ้าวไท่ไหลถึงกับอึ้ง“นี่! ตระกูลหลิวช่างกล้าจริงๆ นะ แม้แต่ข้าก็กล้าขวาง?!”เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหยามเหยียด ก่อนจะกระชากมือกลับ แล้วฟาดฝ่ามือเข้าที่ใบหน้าของหลิวซือต๋าอย่างแรงแรงตบทำให้หลิวซือต๋าหมุนไปครึ่งรอบ และเกือบล้มลงกับพื้นหลิวซือฉุนที่ยืนอยู่ใกล้รีบพุ่งเข้ามาพยุงพี่ชายด้วยความตกใจ เพื่อป้องกันไ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 714
หลันเยว่เซวียนสาขานี้ ที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนต่อแถวยาวเหยียด เมื่อครู่ก็ถูก "เชิญ" ออกจากร้านอย่างสุภาพหลันเยว่เซวียนที่บรรยากาศคึกคักเมื่อครู่นี้ ตอนนี้กลับเงียบสงัดจ้าวไท่ไหลนั่งอยู่บนเก้าอี้รับรอง ไขว่ห้างพลางรอเวลาให้สร่างเมาเหล่าคุณชายที่ติดตามเขามาด้วย พูดคุยหัวเราะเสียงดังอย่างไม่สนใจใคร อาศัยฤทธิ์สุรา สั่งเอาของกินของดื่มจากร้านมาวางเกลื่อนพื้น ราวกับเป็นของส่วนตัวไม่เพียงแค่ลุงสามแห่งตระกูลหลิว แม้แต่พนักงานคนอื่นๆ ในร้านต่างก็เดือดดาลในใจ แต่ไม่มีใครกล้าแสดงออก ได้แต่ยืนกัดฟันด้วยความขุ่นเคือง ปล่อยให้พวกอันธพาลในคราบคุณชายเหล่านี้ทำตามใจเมื่อเวลาหนึ่งเค่อผ่านไป จ้าวไท่ไหลพลันแค่นเสียงเย็นชาออกมา พลางพูดขึ้นช้าๆ “ดูเหมือนว่าพวกตระกูลหลิวจะไม่เห็นหัวข้าจริงๆ สินะ”พูดจบ เขาฟาดมือลงบนโต๊ะน้ำชาอย่างแรง จนน้ำชาในถ้วยกระเด็นหกเลอะเทอะ“หรือว่าพวกเจ้าคิดว่าข้าไม่สามารถทำให้หลันเยว่เซวียนหายไปจากเมืองหลวงได้จริงๆ!?”ลุงสามแห่งตระกูลหลิวรีบก้าวออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดพร้อมกล่าวอ้อนวอน “คุณชายจ้าว โปรดระงับโทสะ โปรดระงับโทสะเถิด ข้าน้อยได้ส่งคนไปแจ้งหัวหน้าตระกูลแล้ว นางก
