บททั้งหมดของ รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: บทที่ 591 - บทที่ 600

หลี่เฉินไม่ใช่เซียน เขาย่อมไม่สามารถคาดเดาความคิดและความลับของทุกคนได้ดังนั้น ในมุมมองของเขา การที่ตระกูลหลิว เพิ่งขายทรัพย์สินและรวบรวมเงินได้สำเร็จ แต่หลี่อิ๋นหู่กลับรีบรุดมาปล้นจวนในทันที มันช่างเต็มไปด้วยความน่าสงสัยเขาถึงกับสงสัยว่า การกระทำของหลี่อิ๋นหู่อาจเป็นแผนการอีกอย่างหนึ่งที่ได้รับการยุยงจากจ้าวเสวียนจี“สวีเว่ยมีข่าวอะไรหรือไม่?” หลี่เฉินถามขณะนี้ สวีเว่ยเป็นที่โปรดปรานของหลี่อิ๋นหู่ดังนั้น หากมีแผนการใด ๆ อย่างน้อยก็ควรมีการเตรียมตัวล่วงหน้า เช่นเดียวกับครั้งที่บุกช่วยนักโทษ แต่ครั้งนี้กลับไม่มีข่าวสารอะไรเลยซานเป่าตอบด้วยความเคารพ “เขาส่งข้อความมาสั้น ๆ บอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญโดยสิ้นเชิง ไม่มีการวางแผนล่วงหน้า”“นั่นยิ่งน่าสนใจ”หลี่เฉินหัวเราะเย็นชา “วันนี้จวนจ้าวอ๋อง เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”ซานเป่ารายงานว่า “ตอนมื้อค่ำถานไถจิ้งจือไปที่จวนของจ้าวอ๋อง และตอนกลับได้ทองคำไปหลายร้อยตำลึงและเงินอีกหลายพันตำลึง”หลี่เฉินขมวดคิ้ว “ถานไถจิ้งจือ รับสินบนอย่างนั้นหรือ!?”เหมือนกับคนอื่น ๆหลี่เฉินไม่สามารถเชื่อมโยงถานไถจิ้งจือกับการรับสินบนได้ความจริงแล้ว หากถานไถจ

“ดี ดีมาก ดีเหลือเกิน!”ท่าทีของสวีฉังชิงทำให้หลี่อิ๋นหู่โกรธจนเสียหน้าอย่างมาก เขาชี้นิ้วไปที่จมูกของสวีฉังชิงพร้อมหัวเราะด้วยความโมโห“เจ้ามีองค์รัชทายาทหนุนหลังอยู่ก็จริง แต่ข้าคือองค์ชายของราชวงศ์หลี่และเป็นน้องต่างมารดาขององค์รัชทายาทเจ้ากล้าต่อต้านข้าเช่นนี้ วันนี้ข้าจะตัดหัวเจ้าซะ แล้วจะไม่มีใครมาเรียกร้องความยุติธรรมให้เจ้า!”พูดจบหลี่อิ๋นหู่ก็ร้องสั่งเสียงดัง “มา!”ทันใดนั้น ทหารองครักษ์คนหนึ่งที่อยากแสดงฝีมือรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว “ข้าน้อยอยู่ที่นี่!”ในความโกรธจัดหลี่อิ๋นหู่ไม่สนใจว่าเป็นใคร เขาออกคำสั่งทันที “จับเจ้าหมานี่มัดไว้ ตีสามสิบไม้ แล้วโยนมันออกไปที่ถนน!”แม้จะโกรธจัด แต่หลี่อิ๋นหู่ยังมีสติพอที่จะไม่สั่งฆ่าสวีฉังชิงเพราะรู้ว่าเขาคือคนสนิทขององค์รัชทายาทการฆ่าเขาเป็นเรื่องที่ไม่อาจกระทำได้ แต่การลงโทษให้เขาอับอายกลับเป็นเรื่องที่เขายอมทำองครักษ์ที่รับคำสั่งเดินเข้ามาจับตัวสวีฉังชิงเพื่อเตรียมลงโทษระหว่างที่ดิ้นรนสวีฉังชิงหมวกขุนนางของเขาหลุดตกลงพื้น เขาเงยหน้าขึ้นตะโกนว่า “จ้าวอ๋องเงินก้อนนี้เป็นเงินที่ตระกูลหลิว เตรียมส่งเข้าคลังหลวง เพื่อนำไปจัดตั้งธนาคาร

“อย่างนี้หมายความว่า กระหม่อมต้องขอบพระคุณพระองค์ด้วยหรือ?”สวีฉังชิงหัวเราะเยาะ เมื่อเห็นว่าหลี่อิ๋นหู่กล้าพูดบิดเบือนเรื่องราวอย่างหน้าด้าน ๆหลี่อิ๋นหู่ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอด้วยความไม่พอใจสวีฉังชิงแสดงชัดเจนว่าเขาจะไม่ประนีประนอมหลี่อิ๋นหู่จึงกล่าวอย่างเย็นชา “เงินก้อนนี้ ท่านนำกลับไปเถิด”พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินจากไปทันทีขณะที่สวีฉังชิงมองตามแผ่นหลังของหลี่อิ๋นหู่เขาก็ตะโกนเสียงดังว่า “ขอบพระคุณพระองค์ที่ทรงลำบาก!”เสียงตะโกนนี้สวีฉังชิงตั้งใจให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ สำหรับหลี่อิ๋นหู่มันช่างน่ารำคาญจนเกินทนหลี่อิ๋นหู่หยุดชะงักเล็กน้อย ความโกรธแค้นพุ่งถึงขีดสุด เขาอยากจะหันกลับไปฆ่าสวีฉังชิงให้รู้แล้วรู้รอดแต่ในที่สุด เขาก็ต้องกล้ำกลืนความโกรธไว้ และเดินตรงเข้าไปในจวนจ้าวอ๋อง โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองการออกไปครั้งนี้ทำให้เขาเสียอารมณ์อย่างมาก ไม่เพียงแต่ไม่ได้อะไรติดมือกลับมา แต่ยังต้องเตรียมรับโทษจากตำหนักบูรพา ที่อาจมาถึงได้ทุกเมื่อ ตอนนี้เขาจึงเข้าใจอย่างแท้จริงว่าอะไรคือ “เสียทั้งหน้าและกำลังพล”ไม่สนใจเสียงวุ่นวายจากภายนอกหลี่อิ๋นหู่เดินกลับไปที่ห้องหนังสือของเข

“พวกเขาไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจเหตุผลนี้หรอกหรือ?”“จักรพรรดิทั้งปวง นอกจากส่วนน้อยที่ได้ครองราชย์เพราะความวุ่นวายภายในราชวงศ์แล้ว คนใดบ้างมิใช่ผู้ที่ถูกฝึกฝนมาตั้งแต่รัชกาลก่อน หรือแม้กระทั่งรุ่นก่อนหน้านั้น เป็นยอดคนแห่งสวรรค์? หลักการที่อยู่ในตำรานั้น พวกเขาล้วนท่องจำจนขึ้นใจ แต่การพูดง่ายกว่าการทำเป็นไหนๆ”“อย่างเรื่องปรุงปลาเล็ก จะปรุงอย่างไร? จะเลือกวัตถุดิบอย่างไร จะจัดการกับวัตถุดิบอย่างไร ต้องลงมีดแบบไหน ต้องควบคุมไฟอย่างไร ปัญหาเหล่านี้ หากไม่ล้มเหลวสักหลายร้อยครั้ง อาศัยแค่คำสอนจากปากผู้อื่นย่อมตื้นเขินนัก”ซูจิ่นพ่าวางแขนลงก่อนหันมามองหลี่เฉิน เอ่ยว่า “พรุ่งนี้เช้า เรากลับกันเถอะ”“ทำไมล่ะ? เวลาเพียงสองวันยังไม่หมด ก็จะกลับก่อนแล้วหรือ?” หลี่เฉินถามอย่างสงสัยซูจิ่นพ่ายิ้มขื่น “การใช้เวลาสองวันแบบนี้มีความหมายอะไรหรือ? แม้แต่สองเดือน สองปี ถ้าไม่ใช่ชีวิตของข้า ก็ย่อมไม่ใช่ของข้า การหลงรักชั่วครู่ไม่มีความหมายใด”“เจ้าคิดได้แล้วหรือ?” หลี่เฉินยิ้มกล่าวซูจิ่นพ่าเพียงส่ายหน้า กล่าวด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ไม่ถึงกับคิดได้ เพียงแต่ยอมรับสิ่งที่เคยไม่อยากยอมรับเท่านั้นเอง เช่นเดียว

ก็เหมือนกับวันนี้ เกิดเรื่องใหญ่กะทันหัน ย่อมต้องให้ราชกิจเป็นสำคัญอนาคต ยังมีเรื่องให้ยุ่งอีกมากเสียงผู้คนและเสียงเท้าม้าค่อยๆ จางหายไปพร้อมกับการเริ่มต้นเดินทางของรถม้า เรือนแห่งนี้กลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง ครั้งต่อไปที่จะคึกคักขึ้นมาอีก ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเมื่อใดจากทงโจวถึงเมืองหลวง ระยะทางไม่ได้ไกลนัก ประกอบกับรถม้าที่เดินทางอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วยาม หลี่เฉินก็กลับมาถึงตำหนักฝึกพระราชกรณียกิจในตำหนักตำหนักบูรพาส่วนซูจิ่นพ่านั้น มีคนดูแลเป็นพิเศษส่งตัวกลับไปยังจวนแม่ทัพใหญ่ก่อนหลังแต่งกายเรียบร้อย หลี่เฉินเดินเข้าสู่ตำหนักฝึกพระราชกรณียกิจ เห็นจ้าวเสวียนจี ซูเจิ้นถิง และถานไถจิ้งจือ รออยู่แล้วเวลานี้ฟ้าค่ำแล้ว ทั้งสามคนที่เห็นได้ชัดว่าถูกปลุกมาจากที่นอน ล้วนไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเมื่อหลี่เฉินมาถึง เขาเริ่มพูดทันทีโดยไม่อ้อมค้อม “ตามจริงเวลานี้ ไม่ควรจะรบกวนให้ทั้งสามต้องมาที่ตำหนักฝึกพระราชกรณียกิจเช่นนี้ แต่เรื่องเกิดขึ้นกะทันหันและเร่งด่วน พรุ่งนี้ก็ไม่มีเวลาให้หารือ จึงต้องขอรบกวนฝันดีของทุกท่าน”ซูเจิ้นถิงยิ้มกล่าว “พวกกระหม่อมในฐานะขุนนางราชสำนัก ย