All Chapters of รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Chapter 621 - Chapter 630

หนังสือเล่มหนากระแทกสันเข้ากลางหน้าผากของหวังเถิงฮ่วน ร่างของเขาเอนหลังด้วยความเจ็บปวด ร้องออกมาพร้อมกับใช้มือกุมหัวก่อนจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอสูดลมหายใจลึก ใบหน้าที่เหี่ยวย่นสั่นเทิ้ม ไม่รู้ว่าเพราะความเจ็บหรือความโกรธเขาตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นหลี่เฉินยืนขึ้น พร้อมคราบเลือดสีแดงสดที่เปื้อนจากหน้าอกจนถึงเอว หวังเถิงฮ่วนก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกเขากลัวจริงๆ ว่าหลี่เฉินจะฟันเขาในความโกรธ“องค์ชาย!”จ้าวเสวียนจีจ้องตรงไปยังหลี่เฉิน ก่อนจะกล่าวขึ้น“ไม่ต้องพูดถึงต้นเหตุ แต่ตอนนี้พระองค์อาจจะรู้สึกสะใจ แล้วผลลัพธ์เล่า?”“ถ้าเรื่องนี้นำไปสู่สงครามระหว่างสองแคว้น พระองค์จะรับผิดชอบอย่างไร?”จ้าวเสวียนจีพูดเสียงเย็น “จริงอยู่ที่พระองค์ทรงมีความรักใคร่ต่อราษฎร นั่นเป็นเรื่องดี แต่ก็ควรคำนึงถึงผลที่จะตามมา คนพวกนี้ไม่ใช่สามัญชนธรรมดา ไม่เพียงแต่พวกเขามีตำแหน่งสูงส่ง แต่ยังเป็นตัวแทนของแคว้นเหลียว แต่ก่อนจะเจรจา กลับเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นเสียก่อน ความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้นไม่ใช่เรื่องของศักดิ์ศรีเพียงอย่างเดียว!”“วันนี้พระองค์เพื่อราษฎรไม่กี่คน ได้ลงโทษเย่ล

การมาของจ้าวชิงหลานทำให้หลี่เฉินรู้สึกประหลาดใจเมื่อมองไปที่สีหน้าของจ้าวเสวียนจี ชัดเจนว่าเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าจ้าวชิงหลานจะเสด็จมาอย่างไรก็ตาม การมาของจ้าวชิงหลานในจังหวะนี้ถือเป็นเรื่องดีอย่างน้อยก็ทำให้ความขัดแย้งระหว่างหลี่เฉินกับจ้าวเสวียนจีมีพื้นที่ให้ผ่อนคลายแต่จ้าวเสวียนจี ผู้มากประสบการณ์ทางการเมืองและเจนจัดในกลอุบาย ย่อมไม่ยอมละทิ้งเป้าหมายที่ตั้งไว้ได้ง่ายๆหลังจากที่จ้าวชิงหลานประทับนั่ง จ้าวเสวียนจีก็คำนับและกล่าวว่า“องค์ชาย คำพูดของกระหม่อมล้วนมาจากใจ โปรดพิจารณาให้รอบคอบก่อนตัดสินใจ”หลี่เฉินจ้องมองเขาด้วยสีหน้าราบเรียบ ก่อนจะถามกลับอย่างเย็นชา “ตามความเห็นของท่านจ้าว ข้าควรทำอย่างไร?”จ้าวเสวียนจีคำนับตอบ “เรื่องใหญ่ควรทำให้เป็นเรื่องเล็ก เรื่องเล็กก็ควรทำให้หมดไป”“เหตุการณ์นี้ แคว้นเหลียวจะไม่ยอมปล่อยผ่าน และหากพวกเขารู้ว่าองค์ชายเป็นผู้เกี่ยวข้อง มีเพียงผลลัพธ์เดียวคือการเปิดฉากสงคราม ดังนั้นเรื่องการเจรจากับแคว้นเหลียวที่ตามมา โปรดมอบหมายให้กระหม่อมจัดการทั้งหมด”คำพูดนี้เผยให้เห็นเจตนาที่แท้จริงของจ้าวเสวียนจีเขาต้องการควบคุมการเจรจากับแคว้นเหลียวทั

จ้าวเสวียนจีถอนหายใจยาวในใจเขารู้ดีว่าในวันนี้คงเป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับให้หลี่เฉินยอมก้มหัวหากไม่ถึงคราวจำเป็นจริง ๆ เขาไม่ต้องการที่จะตัดสัมพันธ์กับหลี่เฉินอย่างสิ้นเชิงในช่วงเวลานี้เพราะเขายังไม่พร้อมแต่ถ้าหลี่เฉินไม่ยอมอ่อนข้อ เขาเองก็ไม่มีทางเลือกหากเขาไม่ดำเนินการเช่นนี้ ฝั่งแคว้นเหลียว โดยเฉพาะหว่านเหยียนไจ๋เต้า ก็ไม่ใช่คนที่พูดคุยง่ายการที่เขาปล่อยให้เย่ลู่ฉีหมิงถูกฆ่าเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ และหากเขาไม่สามารถทำให้ต้าฉินยอมรับเงื่อนไขของแคว้นเหลียวได้ หว่านเหยียนไจ๋เต้าด้วยนิสัยที่แข็งกร้าว จะไม่มีวันปล่อยเขาไปง่ายๆที่สำคัญ ทั้งเขาและหว่านเหยียนไจ๋เต้าต่างถือหลักฐานที่ผูกมัดกันไว้มากมายจนเขาเองก็จำไม่ได้ว่ามีกี่ชิ้นและที่น่ากลัวไปกว่านั้น ยังมีเย่ลู่เสินเสวียนอยู่เบื้องหลังอีกสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้ให้ทางเลือกกับจ้าวเสวียนจีมากนักเขาทำได้เพียงเดินหน้าไปตามเส้นทางนี้เท่านั้น“องค์…”“องค์ชาย!!”คำพูดของจ้าวเสวียนจีเพิ่งเอ่ยได้แค่คำแรก ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงจากภายนอก“อ๋องเก้าเย่ลู่กู่จ้านฉีแห่งแคว้นเหลียว ขอเข้าเฝ้าองค์ชายที่หน้าตำหนัก!”เย่ลู่กู่จ้านฉีมา

ใบหน้าที่เหี่ยวย่นบิดเบี้ยวอยู่ใต้เท้าหลี่เฉิน สีหน้าของหวังเถิงฮ่วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความอับอายและความโกรธในฐานะมหาอำมาตย์ชั้นหนึ่งของราชสำนัก เขาถูกเหยียบไว้กับพื้นเช่นนี้ แม้ผู้ที่ทำจะเป็นรัชทายาท แต่ก็ยังถือเป็นความอัปยศที่ไม่อาจยอมรับได้“พระองค์ทำกับกระหม่อมเช่นนี้ ไม่กลัวว่า...”“กลัวอะไร?”หลี่เฉินพูดตัดบทเสียงเรียบ “กลัวคำวิพากษ์วิจารณ์จากชาวบ้าน กลัวการประณามจากเหล่าขุนนาง หรือกลัวว่าเจ้าจะทำให้ข้าต้องเสียชื่อเสียงล่ะ?”พูดจบ หลี่เฉินใช้ข้อเท้าบดรองเท้าบนใบหน้าของหวังเถิงฮ่วนอีกสองสามครั้ง ทำให้เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สองมือของหวังเถิงฮ่วนพยายามยึดขาของหลี่เฉินเพื่อดันออกจากหัวของตนแต่ไม่อาจสู้แรงของหลี่เฉินได้ สองมือของหวังเถิงฮ่วนยิ่งไม่สะทกสะท้านหลี่เฉินเลย“เดิมที การต่อสู้ทางการเมืองหรือความแค้นส่วนตัว ก็เป็นเรื่องภายในของต้าฉิน จะสู้กันอย่างไรก็ไม่เกินไปนัก แต่เจ้าจะข่มขู่ข้าได้อย่างไร? เจ้าก็แค่หมาตัวหนึ่งในสำนัก เสียงอ่อนแอที่สุด ฆ่าหรือไว้ชีวิตเจ้าก็ไม่ต่างกัน”“แต่วันนี้ เจ้าทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยงจริงๆ”“ในที่ประชุม เจ้าทำตั

ชีวิตของหวังเถิงฮ่วนจะเป็นหรือตาย เย่ลู่กู่จ้านฉีไม่ได้สนใจเลยในสายตาของเขา หวังเถิงฮ่วนก็ไม่ต่างอะไรกับสุนัขข้างถนนสิ่งที่เขาสนใจจริงๆ คือศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงในมือก่อนหน้านี้ เขาได้จัดการร่างไร้ศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงไว้เรียบร้อยแล้ว ตั้งใจจะนำกลับไปฝังที่แคว้นเหลียวหลังจากเสร็จธุระ ตลอดทางที่ผ่านมา เขาคิดวางแผนว่าจะกดดันราชสำนักต้าฉินให้ส่งตัวผู้ลงมือมาหาเขา เพื่อให้เขาทรมานจนตาย จากนั้นค่อยนำศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงกลับไปพร้อมกันแต่ตอนนี้ ทุกอย่างกลับตรงกันข้าม ศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงปรากฏอยู่ในมือเขาแล้วทำไมศีรษะถึงมาอยู่ที่นี่?เย่ลู่กู่จ้านฉีจ้องมองศีรษะที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเสียใจนั้น เขากัดฟันแน่น เงยหน้าขึ้นด้วยสายตาโกรธจัด จ้องไปยังพระที่นั่งสีเจิ้งทันใดนั้น เขานึกออกแล้วว่าทำไมเสียงที่ได้ยินถึงฟังดูคุ้นเคยมันเป็นเสียงของคนที่ฆ่าเย่ลู่ฉีหมิงต่อหน้าเขาในวันนี้!ชายหนุ่มชาวต้าฉินลึกลับคนนั้น!ในตอนนี้ หลี่เฉินก้าวออกมาจากพระที่นั่งสีเจิ้งดาบต้าเหลียงหลงเชวี้ยถูกส่งให้วั่นเจียวเจียวถือไว้ แม้หลี่เฉินจะอยู่ในชุดลำลอง แต่ความสง่างามและความน่าเกรงขามยังคงฉายชัดร