บททั้งหมดของ เรื่องรักฉบับร้อน (คุณใหญ่/คุณคิงส์/คุณยักษ์): บทที่ 21 - บทที่ 30

“คุณปุณณภพ? จำเป็นต้องเรียกกันห่างเหินอย่างนี้ด้วยเหรอครับน้องลิน” ลลินสูดลมหายใจลึก จากที่คิดว่าตัวเองเข้มแข็งมาตลอดนั้น ความจริงมันตรงข้าม หัวใจของเธอยังเจ็บแปลบได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนปนน้อยใจ มือที่จับบานประตูสั่นน้อยๆ ปุณณภพคว้ามือเรียวเล็กขึ้นมากุมไว้ด้วยความเคยชิน “ไม่เอาสิคะ อย่าทำแบบนี้ พี่ปวดใจมากนะคะ” “มาที่นี่ทำไมคะ” ลลินจะชักมือกลับแต่อีกฝ่ายกลับจับแน่นไม่ยอมปล่อย “พี่ขับรถมาจากกรุงเทพฯ นะ ไม่คิดจะเชิญพี่เข้าบ้านเหรอคะ” เขายังคงดึงดันจะเข้ามาในบ้าน แต่ลลินได้สติดันเขาไว้ “ฉันไม่ได้ขอให้คุณมาที่นี่” ลลินเรียกกำลังใจทั้งหมดของตัวเอง เธอจะอ่อนแอต่อหน้าผู้ชายคนนี้ไม่ได้เด็ดขาด “ที่นี่บ้านของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามา ถ้าคุณยังพยายามเข้ามา ฉันจะแจ้งตำรวจข้อหาบุกรุก!” “น้องลิน ...น้องลินให้โอกาสพี่อีกสักครั้งเถอะนะ” “ฉันก็ให้โอกาสคุณแล้วไงคะ” ลลินขึงตาใส่ ข้างในยังคงหวั่นไหวกับท่าทีของเขา แต่เธอกลับไปเป็นเช่นวันวานไม่ได้อีกแล้ว “ฉันให้โอกาสคุณได้เริ่มต้นใหม่แล้ว” “แต่พี่ต้องการน้องลิน

“ใครทำอะไรคุณ” เขาถามพลางใช้นิ้วโป้งคลึงริมฝีปากเธอเบาๆ “สามีเก่าคุณเหรอ”ลลินตั้งสติได้ก็ส่ายหน้าไปมา เขาดึงมือกลับแต่รั้งให้เธอเข้ามาอยู่ในวงแขน ปลายนิ้วไล้วนหัวไหล่ของหญิงสาวเบาๆ เป็นเชิงปลอบโยน“ผมทำให้คุณตกใจ” เขาอ้ำอึ้งครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ “ขอโทษ”ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะไม่ได้พูดคำว่าขอโทษกับใครบ่อยสินะ ลลินตั้งคำถามในใจ ท่าทางเขาเป็นคนยอมใครเป็นจริงๆ นั้นแหละ“เขาไม่ได้ทำร้ายร่างกายฉันหรอกค่ะ” ลลินตอบลังเลอยู่เล็กน้อยแล้วจึงพูดต่อ “เรารู้จักกันครึ่งปีเขาขอฉันแต่งงาน ฉันก็ตอบตกลง พ่อแม่ของฉันท่านเสียไปหมดแล้ว ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เราไม่ได้จัดงานแต่งงานอะไร แค่...แค่เข้าไปไหว้พ่อแม่ของเขาแล้วก็จดทะเบียนสมรสกัน เราทำงานอยู่บริษัทเดียวกันแต่คนละแผนก ฉันไว้ใจและเชื่อใจ ไม่เคยสงสัยอะไรในตัวเขา ชีวิตของเราราบรื่นดี อยู่ด้วยกันมาสองปี เราก็ปรึกษาเรื่องซื้อบ้านของตัวเอง ฉันคิดว่ามันเป็นสองปีที่แสนวิเศษ แต่หลังจากที่เราตกลงใจจะซื้อบ้านด้วยกัน เที่ยวตระเวนดูหลายโครงการ ฉันก็ทำงานพิเศษหารายได้เพิ่ม เพื่อวันข้างหน้าจะได้มีเงินทุนหมุนเวียนไม่ขัดสน อาจเพราะฉันมุ่งมั่นกับการหาเงินมากไป เลยไม่

ไม่รู้ทำไมลลินถึงยอมให้คนๆ นี้พักในบ้านหลังเดียวกันได้ ห้องของเธออยู่ปีกซ้าย ส่วนห้องปีกขวาเป็นห้องเดิมของพ่อแม่ เธอให้เขาพักห้องนั้นไปก่อน เธอเข้าสวนเพาะต้นไม้ทุกวัน ดูแลความเรียบร้อยต่างๆ ซึ่งมีลุงพงษ์และลูกน้องจัดการงาน เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยที่พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ ระยะหลังเธอเข้ามาดูแลเรื่องพวกนี้ด้วยตนเอง ขยายช่องทางการขายต้นไม้ โดยสั่งซื้อออนไลน์ส่งผ่านบริษัทขนส่งเอกชน สะดวก รวดเร็ว ทำให้มีลูกค้าเพิ่มขึ้นกว่าการรอให้คนมาซื้อที่สวนแรกทีเดียวเธอคิดว่าราชันจะ ‘ซ่อนตัว’ อยู่ในบ้านอย่างเงียบเฉียบ แต่เขากลับทำทุกอย่างตรงข้ามกับที่เธอคิด เริ่มแรกทำทีเป็นขอติดรถเข้าเมืองซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ ถึงเขาไม่มีกระเป๋าสตางค์แต่เบิกจ่ายเงินผ่านโทรศัพท์มือถือ แถมยัดเงินใส่มือให้เธอเป็นค่าอาหารที่ทำให้เขากิน ติดตามเธอไปโน้นมานี่เป็นเงาตามตัว เธอซื้อขนมไปเลี้ยงเด็กๆ เขาก็ตามไปด้วย เธอไม่อยากนึกถึงสีหน้าของชนะเทพที่เห็นผู้ชายตัวโตๆ เดินตามเธอต้อยๆ แบบนี้เลย เขาใช้เวลาแค่สองสัปดาห์ทำให้คนทั้งตำบลรู้ว่าเธอพาผู้ชายเข้าบ้านลาก่อนชีวิตสงบสุขของลลินราชันแสร้งทำเป็นไม่รับรู้ความรู้สึกของลลิน ยิ่งเธอพ

ลลินโค้งกายลงปิดปากเขาด้วยจูบของเธอ สองมือของราชันจับเอวคอดไว้มั่นแล้วเด้งสะโพกใส่จนรับรู้ได้ว่าหญิงสาวถึงจุดสุขสม ร่างเกร็งกระตุกและตอดรัดจนเขาต้องครางในลำคอ และรวดเร็วอย่างไม่ทันตั้งตัว ราชันพลิกตัวให้หญิงสาวอยู่ด้านล่างทั้งที่ยังไม่ถอนแก่นกายออก คราวนี้เขาขยับโยกเนิบช้า ความเสียวซ่านวาบหวิวก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เหงื่อร้อนหยดลงบนหน้าอกที่กระเพื่อมไหวตามแรงกระแทกกระทั้นที่ถี่กระชั้นขึ้น เรียวขางามเกี่ยวรัดเอวสอบ เสียงลมหายใจแรงขึ้น ลลินครางกระเส่า เรียกร้องด้วยเสียงหวาน ร่างงามบิดเร่าและสั่นระริก ทุกสัมผัสของเขาทำให้ร่างกายร้อนเร่า และบ้าคลั่ง “ชอบไหม?” ลลินพูดไม่ออกได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก “เสียวไหม?” เขาโน้มหน้าลงขบเม้มที่ซอกคอจนเกิดรอยคิสมาร์ก “คุณยอดเยี่ยมเหลือเกิน” เขาดื่มด่ำกับรสสวาทของหญิงสาว ขยับโยกไหวจนเตียงลั่น เสียงหวานครวญครางใต้ร่างกลับยิ่งทำให้เขาฮึกเหิม ร่างกายเคลื่อนไหวเร็วขึ้น ลึกล้ำ เสียดเสียวจนเขาไม่อาจต้านทานได้อีก กดแก่นกายเข้าไปจนสุด ซบหน้าคำรามกับอกสวยพร้อมกับหลั่งน้ำรักจนล้นทะลักอีกครั้ง จะกี่ครั้งเขาก

“ถามตอนนี้ช้าไปหน่อยนะ” เขาหัวเราะจนแผ่นอกกระเพื่อม อันที่จริง เขาคิดว่าเธอรู้อยู่แล้ว แต่คงอยากได้ยินจากปากของเขามากกว่า “ผมยังไม่เคยแต่งงาน มีคนที่เคยคบจริงจังด้วยแต่เลิกกันไปแล้ว เราจบกันด้วยดีไม่ต้องห่วงว่าใครจะมาทำร้ายคุณได้หรอก” “ครอบครัวคุณละคะ” “พ่อแม่ผมเสียไปตั้งแต่ผมยังเด็ก เด็กเท่ากับไอ้เปี้ยกที่เจอวันนี้” ราชันยิ้มให้ความทรงจำ ปลายนิ้วพันเกี่ยวเส้นผมยาวสลวยไว้ “พ่อแม่ผมประสบอุบัติเสียชีวิตทั้งคู่ ตอนนั้นผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย พ่อแม่ตาย คนแถวบ้านช่วยจัดงานศพ ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ชีวิตเคว้งคว้างมาก จำไม่ได้ว่าใครติดต่อนักสังคมสงเคราะห์มารับตัวผม ส่งไปที่นั้นที่นี่ ผมไม่ชอบแอบหนีออกมา กลับมาที่บ้านของพ่อแม่แต่ไม่มีเงินเลย หิวก็หิว ก็แอบไปขโมยของกินบ้านคนอื่น ถูกจับ ถูกตี ใช้ชีวิตแบบนั้นอยู่ครึ่งปี ก็มีคุณตากับคุณยายมารับผม” “คุณตากับคุณยายเหรอคะ” “อื้ม” เขารับคำยกเส้นผมเธอขึ้นมาสูดดม เขาชอบกลิ่นผม กลิ่นกายของเธอ “แม่ผมเป็นลูกผู้ดีมีเงินหนีตามพ่อมาอยู่ต่างจังหวัด ผมมารู้ทีหลังตอนที่คุณตามารับไปอยู่ด้วยแล้ว คุณตามีลูกชายสองคนแล