All Chapters of หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: Chapter 411 - Chapter 420

เดิมทีคนคนนั้นแค่คิดว่าหลินเซียงมีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนกับลู่สือเยี่ยนตอนนี้ได้ยินคำพูดของเซี่ยหว่าน ก็ยิ่งจับตัวหลินเซียงแน่นขึ้น“ลู่สือเยี่ยน แกกล้าตัดช่องทางทำกินของฉัน ฉันก็จะไม่ให้แกมีเมีย! ยังไงฉันก็ไม่เหลืออะไรแล้ว ลากคนอีกคนไปตายด้วยกัน ฉันก็ไม่มีอะไรต้องเสีย!”ดวงตาของคนคนนั้นแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าถูกบีบคั้นจนสิ้นหวังหลินเซียงมองเซี่ยหว่านผู้หญิงคนนี้จงใจสินะ?จงใจเปิดเผยความสัมพันธ์ของเธอกับลู่สือเยี่ยน เพื่อให้คนคนนี้ยิ่งอยากจับเธอเป็นตัวประกัน!แผลที่คอเจ็บแปลบขึ้นเรื่อย ๆหลินเซียงขมวดคิ้ว “ฉันไม่เอาเรื่องเมื่อคืนแล้ว ลู่สือเยี่ยนก็จะไม่แบนพวกคุณ พวกคุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”“ฉันไม่เชื่อ!”แต่คนคนนั้นกลับพูดอย่างบ้าคลั่ง มีดกรีดคอของหลินเซียงเป็นแผลตื้นอยู่หลายแผลสีหน้าของลู่สือเยี่ยนดูแย่มาก “ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้! นายต้องการอะไร ฉันให้นายได้ทั้งนั้น”คนคนนั้นมองลู่สือเยี่ยน “แกพูดจริงเหรอ?”ลู่สือเยี่ยน “มีคนมากมายเป็นพยาน ฉันไม่หลอกนายแน่”คนคนนั้นพูดอย่างตื่นเต้น “ฉันอยาก...”เซี่ยหว่านเห็นภาพนี้ มือก็กำแน่น ถ้าเรื่องนี้จบลงง่าย ๆ แล้วเธอจะทำอย่างไร?

หลินเซียงชะงักมองเขา แล้วพูดอย่างใจเย็น “ถ้าฉันบอกว่าไม่ คุณจะร้องไห้ไหมล่ะ?”“หึ...”ลู่สือเยี่ยนหัวเราะออกมา หมอกหนาในดวงตาจางหายไปเล็กน้อยเขาหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็โน้มตัวลงมา จับท้ายทอยของเธอไว้ แล้วจูบริมฝีปากอย่างรุนแรงลมหายใจของเขาทั้งเย็นชาและร้อนแรง ครอบครองลมหายใจของเธออย่างเอาแต่ใจหลินเซียงตั้งตัวไม่ทัน แอบดิ้นรนเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้บังคับ ยอมปล่อยเธอแต่โดยดีปลายจมูกเขาสัมผัสคลอเคลียปลายจมูกของเธอ ลมหายใจหนักหน่วง“หลินเซียง ยังไงผมก็ไม่หย่ากับคุณ”เขาพูดเสียงเบาขนตาของหลินเซียงสั่นไหว “คุณไม่กลัวว่าพ่อจะยึดอำนาจทั้งหมดของคุณคืนเหรอ?”ลู่สือเยี่ยนยิ้ม ครั้งนี้รอยยิ้มของเขามีแววเย้ยหยัน “ถ้าเขาทำได้ คงไม่ทำแค่พูดหรอก”หลินเซียงเข้าใจ แต่ในใจกลับรู้สึกเย็นชาดูเหมือนว่าอำนาจของเขาไม่ได้มีแค่ดีเคกรุ๊ป ยิ่งไปกว่านั้น ดูจากท่าทางของเขาแล้ว เขาไม่น่าจะสนใจลู่กรุ๊ปของตระกูลลู่ด้วยซ้ำถ้าเป็นอย่างนั้น เรื่องที่เธอจะหย่ากับเขาคงต้องยืดออกไปอีกนานสินะ?ลู่สือเยี่ยนเห็นเธอครุ่นคิด จึงถอยห่างออกไปเล็กน้อย จับคางเธอไว้แล้วมองสบตา “คิดอะไรอยู่?”หลินเซียงพู

ลู่สือเยี่ยนมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “เอาสิ งั้นก็ให้เขามาเอาเรื่องฉันเลย”เซี่ยหว่านหยุดร้องไห้ตอนนี้ลู่สือเยี่ยนไม่สนใจอะไรแล้วจริง ๆ!เซี่ยหว่านรู้สึกไม่อยากจะยอมแพ้ เธอเสียขาไปข้างหนึ่ง สุดท้ายทำไมกลับกลายเป็นแบบนี้?จะให้เธอยอมได้อย่างไร!ตอนนี้เอง ก็มีคนมาเคาะประตูห้องพักผู้ป่วย“คุณหนูใหญ่”เป็นพ่อบ้านของบ้านเซี่ยหว่าน เขาถือกล่องใบหนึ่งเดินเข้ามาเซี่ยหว่านพูดว่า “นี่คือของขวัญวันเกิดที่พี่รองให้ฉัน ฉันเก็บไว้อย่างดีมาโดยตลอด ไม่เคยแกะเลย”พ่อบ้านยื่นกล่องให้ลู่สือเยี่ยนลู่สือเยี่ยนรับมาเปิดออกดู ก็พบว่าเป็นกล่องดนตรีดูสวยงามประณีต มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นสิ่งที่เด็กผู้หญิงชอบเขาลุกขึ้นแล้วเดินจากไปเซี่ยหว่านมองแผ่นหลังของเขาที่จากไป สีหน้าย่ำแย่ลงทันที เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรออก“ทำยังไงดีคะ? ตอนนี้ลู่สือเยี่ยนไม่อยากมองหน้า ไม่อยากสนใจฉัน ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันจะแต่งงานกับเขาได้ยังไง?”อีกฝ่ายพูดว่า “ปล่อยให้เขากินข้าวแล้วลืมเรื่องนี้ไป ไม่ดีกว่าเหรอ? เป้าหมายของเธอไม่ใช่การแต่งงานกับเขาซะหน่อย”เซี่ยหว่านกัดฟัน “แต่ฉันหาโอกาสแบบนั้นไม่ได้เลยค่ะ”

“ฉันนึกออกแล้ว! นายเป็นคนช่วยฉันไว้!” หลินเซียงมองสวี่ซิงเย่ด้วยสีหน้าดีใจสวี่ซิงเย่ยิ้มเขิน ๆ ก้มหน้าเล็กน้อย “นั่นเป็นสิ่งที่ผมควรทำครับ คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”“ที่ฉันไม่เป็นไรก็เพราะนายเลย” หลินเซียงลุกขึ้น เดินไปหาสวี่ซิงเย่ทันที “ขอเบอร์หน่อยสิ? นายเลิกงานตอนไหน? ฉันขอเลี้ยงข้าวนะ!”สวี่ซิงเย่ค่อนข้างประหลาดใจ ไม่นึกเลยว่าเธอจะตรงไปตรงมาขนาดนี้ เขาส่ายหน้าเล็กน้อย “ไม่ดีกว่าครับ คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”ซ่งซ่งเดินเข้ามา มองเขาด้วยรอยยิ้ม “แค่กินข้าวด้วยกันเอง น้องชายไม่ต้องเขินหรอก อุตส่าห์ช่วยเซียงเซียงของพวกเราไว้ ถือเป็นผู้มีพระคุณของพวกเรา นี่นามบัตรฉัน ต่อไปถ้ามีเรื่องอะไรก็ติดต่อฉันได้”เธอยื่นนามบัตรให้สวี่ซิงเย่โดยตรงสวี่ซิงเย่จำใจรับ สีหน้าเหมือนทำอะไรไม่ถูกซ่งซ่งมองคนอื่น ๆ “พวกนายออกไปได้แล้ว ให้เขาอยู่ต่อคนเดียวพอ”คนที่อยู่ในห้องนั้น นอกจากสวี่ซิงเย่แล้ว ผู้ชายคนอื่น ๆ ก็ทยอยกันออกไปในห้องส่วนตัวเหลือเพียงสามคนซ่งซ่งเรียกสวี่ซิงเย่ให้นั่งลง “น้องชาย นั่งก่อน ไม่ต้องเกร็งนะ พวกเราไม่ใช่คนชอบฉวยโอกาสหรอก”หลินเซียง “...”สวี่ซิงเย่ “...”คนเลวมักจะบอกว่าตั

เธอยิ้มอย่างประจบประแจงดูเสแสร้งมากฟู่จิ่นซิ่วไม่สนใจ นั่งอยู่บนโซฟาอย่างเฉื่อยชา มองเธอใช้นิ้วจับแก้วเหล้า สองขายืนเซไปมา แล้วพูดอย่างไม่เกรงใจ “ถ้าคุณทำเหล้าหกใส่ตัวผม ผมจะให้คุณเลียจนสะอาด”ซ่งซ่ง “...”น่ารังเกียจ!ไอ้บ้านี่เดาความคิดของเธอออก!เธอรีบจับแก้วเหล้าให้มั่น “จะหกได้ไง? ฉันอยากรินเหล้าให้คุณด้วยความจริงใจ ไม่มีเจตนาจะทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นซะหน่อย?”ฟู่จิ่นซิ่วหัวเราะ ไม่ได้แกล้งเธออีก หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาชนกับเธอซ่งซ่งเห็นเขายกเหล้าขึ้นดื่ม จึงยกขึ้นดื่มบ้าง แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดื่มมากไปก่อนหน้านี้หรือเปล่า ตอนที่เธอยกมือขึ้นก็รู้สึกเวียนหัว ทำให้จับแก้วเหล้าไม่มั่น เหล้าหกใส่กางเกงของฟู่จิ่นซิ่วจริง ๆซ่งซ่ง “...”เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ!”หน้าของฟู่จิ่นซิ่วมืดครึ้ม วางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะอย่างแรง “ซ่งซ่ง คุณนี่มันเหลือเชื่อจริง ๆ!”แก้ตัวยังไม่ทันขาดคำ ก็ทำมันจริง ๆไม่ปล่อยให้เสียเวลาแม้แต่น้อย!ซ่งซ่งหยิบกระดาษทิชชูออกมาเช็ดให้เขา “ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ เดี๋ยวฉันเช็ดให้จนสะอาดเลย”ฟู่จิ่นซิ่วลุกขึ้นยืน “มาเช็ดตรงนี้!”เขาห