All Chapters of หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: Chapter 431 - Chapter 440

ทุกคนนึกถึงตอนที่หลินเซียงไปที่บาร์ของฉินโหย่วหานครั้งแรก เมาแล้วสภาพเป็นยังไงน่ะเหรอ?ทำตัวติดกับคนอื่นไม่ปล่อยเลย!แต่หลินเซียงก็ดูไม่ใส่ใจ และพูดว่า “แค่เบียร์เอง ขวดเดียวไม่เป็นไรหรอก”ซ่งซ่ง “เซียงเซียง พูดแล้วนะ ขวดเดียวไม่เป็นไร งั้นก็ขวดเดียว!”ฉินโหย่วหานยิ้มมุมปาก รับเบียร์มาแล้วดึงฝาออกขณะกำลังจะดื่ม เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นซ่งซ่งสงสัย “ใครมาเวลานี้?”หลินเซียงก็มองไปด้วยความสงสัยแต่ฉินโหย่วหานกระดกเบียร์ขึ้นดื่มอย่างไม่ใส่ใจ เหมือนกับว่าใครจะมาหรือไม่มาเขาก็ไม่สนใจทั้งนั้นซ่งซ่งเปิดประตู เห็นสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ก็ทำท่าจะปิดประตูใส่หน้าแต่ฟู่จิ่นซิ่วยื่นมือมาขวางไว้ มองเธออย่างมีเลศนัย “ปิดประตูทำไม? ทำเรื่องผิดศีลธรรมกันอยู่เหรอ?”ซ่งซ่ง “บ้าหรือเปล่า? ดูไม่ออกเหรอว่าฉันไม่ชอบหน้าพวกคุณ? แล้วนี่ก็ประตูบ้านฉัน ฉันอยากปิดก็ปิด คุณยุ่งอะไรด้วย?”ฟู่จิ่นซิ่วถึงกับหน้าเสียผู้หญิงคนนี้… น่ารังเกียจจริง ๆ!เมื่อคืนยังนอนกกกันอยู่บนเตียง แต่พอลงจากเตียงก็ไม่ยอมรับซะแล้ว!ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้เธอทำหน้าเหมือนกินดินปืนเข้าไป ไม่จุดไฟก็พร้อมยิง!ฟู่จินซิวกัดฟัน

“อยากรู้เหรอ? ว่าผมอยากทำอะไร?”ฟู่จิ่นซิ่วยืนกอดอก ยืนอยู่ข้างเตียง มองซ่งซ่งจากที่สูงเพราะถูกโยนลงบนเตียง ทำให้เสื้อคลุมของเธอหลุดลงมาที่ไหล่ เผยให้เห็นชุดนอนสายเดี่ยวสีขาว สายบาง ๆ คล้องอยู่บนไหล่ที่สวยงาม ผิวขาวเนียน มีรอยแดงเล็ก ๆฟู่จิ่นซิ่วมองเห็นชัดเจน นั่นคือร่องรอยที่เขาฝากไว้เมื่อคืนดวงตาของเขาเข้มขึ้น ลูกกระเดือกกลอกกลืนลง ความร้อนแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายทันใดนั้น เขาก็รู้สึกกระหายน้ำซ่งซ่งคุกเข่าอยู่บนเตียง พยายามลุกขึ้น ร่างกายเล็กไม่ยอมแพ้ “ฉันต้องช่วยให้เซียงเซียงหย่ากับลู่สือเยี่ยน! ตั้งแต่แต่งงานกับเขามา เซียงเซียงของฉันถูกทำร้ายขนาดไหน? คุณตาบอดหรือเปล่า? ดูไม่ออกเหรอ?”ฟู่จิ่นซิ่วหัวเราะเยาะ “เรื่องของคนสองคน เกี่ยวอะไรกับคนนอกอย่างคุณ? ไม่เคยได้ยินคำว่าทะเลาะกันตอนเช้า คืนดีกันตอนเย็นหรือไง? ตอนนี้พวกเขาแค่รู้สึกไม่ดีต่อกัน แต่ในอนาคต ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของพวกจะดีขึ้นหรือไง? ถึงตอนนั้นคุณก็ไม่สำคัญแล้ว!”เขาชี้ไปที่เธอ พูดอย่างไม่พอใจ “อย่าทำเรื่องโง่ ๆ แบบนี้อีก โอเคไหม?”“คุณว่าใครโง่?” ซ่งซ่งโกรธ ยกมือขึ้นจะตบเขา!แต่ฟู่จิ่นซิ่วจับข้อมือเล็ก ๆ ของเ

หลินเซียงนึกถึงตอนที่ฟู่จิ่นซิ่วแบกซ่งซ่งไปทางห้องนอนเธอรีบลุกไป แต่ถูกลู่สือเยี่ยนขวางไว้“หลบไปเลย!”หลินเซียงพูดด้วยสีหน้าจริงจังแต่ลู่สือเยี่ยนจับมือเธอไว้ พูดเสียงเบาว่า “ถ้าเข้าไปตอนนี้ พวกเขาไม่รู้สึกอึดอัดแย่เหรอ?”หลินเซียงนิ่งไปลู่สือเยี่ยนพูด “บางเรื่องก็ต้องปล่อยให้เป็นความสมัครใจ ถ้าไม่เต็มใจ ใครก็บังคับไม่ได้”หลินเซียง “…”เธอขมวดคิ้ว มองไปทางห้องนอน ก่อนที่จะตัดสินใจไม่เข้าไปนึกถึงร่องรอยบนตัวซ่งซ่งแล้ว รวมถึงท่าทีที่ไม่ใส่ใจของเธอบางที…เธออาจจะแค่มองอีกฝ่ายเป็นของเล่นเมื่อเล่นจนเบื่อแล้วคงไม่กลับมายุ่งอีกหลินเซียงหันหลังกลับ ทุกคนออกไปแล้วปิดประตูทางเดินแคบ สามารถลงบันไดได้ทีละคนลู่สือเยี่ยนอยู่ข้างหน้า หลินเซียงอยู่ตรงกลาง ฉินโหย่วหานเดินตามหลังเขาพูดกับหลินเซียงว่า “ผมเจอสวนสนุกน่าสนใจที่ต่างประเทศด้วย เดี๋ยวว่าง ๆ จะเอารูปให้ดู”หลินเซียงหันไปมองเขา แล้วพูดว่า “ได้ค่ะ”ฉินโหย่วหานยิ้มมุมปาก “ไม่ใช่แค่เครื่องเล่นนะที่สนุก วิวก็สวยด้วย แสงเหนือที่เกาะบีสวยมาก มีโอกาสก็ไปด้วยกันนะ”ดวงตาของหลินเซียงเต็มไปด้วยความคาดหวัง “ได้ยินว่าหาดทรายดำ

ลู่สือเยี่ยนจ้องมองใบหน้าที่ยังแดงก่ำของเธอด้วยดวงตาที่ลึกและมืดมน “ได้ งั้นผมจัดการเอง”พูดจบ เขาก็เปิดหัวเข็มขัดทันทีเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง ลมหายใจของหลินเซียงสั่นสะท้าน รู้สึกว่าอากาศในรถไม่เพียงพอรู้สึกปากคอแห้งในวินาทีถัดไป มือของเธอก็ถูกดึงไป“อะไรเนี่ย?”หลินเซียงตกใจ ขัดขืนโดยไม่รู้ตัวดวงตาเรียวเล็กของลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธออย่างล้ำลึก “ก็ช่วยตัวเองไง”“คุณ…” หลินเซียงยังอยากจะพูดอะไรอีก ใบหน้าก็แดงก่ำขึ้นมาอย่างรวดเร็ว นิ้วมือหดกำแน่น แต่รับรู้สึกถึงความร้อนลูกกระเดือกของลู่สือเยี่ยนกลืนลงอย่างแรง ยังคงจ้องมองเธอ ลมหายใจหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆหลินเซียงหันหน้าหนี ไม่สนใจแล้ว!อย่างไรก็ตาม เธอไม่ช่วยเขาแน่!“คุณใจร้ายจริง ๆ” เสียงทุ้มต่ำของลู่สือเยี่ยนดังขึ้นข้างหู ล่อลวงประสาทของเธอหลินเซียงกัดริมฝีปากเบา ๆ พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ส่งเสียงไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ช่วย เธอก็รู้สึกถึงความอ่อนล้าของนิ้วมือ แต่บรรยากาศในรถก็ยิ่งอึดอัดและคลุมเครือมากขึ้นไม่มีทีท่าว่าจะจบลง“จะทำอย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่?” หลินเซียงทนไม่ไหวแล้วพูดออกมาลู่สือเ

ลู่สือเยี่ยนขับรถกลับไปที่วิลล่าตระกูลลู่ทันทีหลินเซียงรู้สึกงงมากพูดว่าจะไปซื้อของ แต่เป็นการหลอกลวงเธอนี่เองเธอทำหน้านิ่งก้าวลงจากรถ เดินเข้าไปข้างใน“ไปไหน?”ลู่สือเยี่ยนจับแขนเธอไว้หลินเซียงพูดว่า “มันดึกแล้ว ควรพักผ่อนเถอะ”ลู่สือเยี่ยนพูดว่า “พักผ่อนทีหลังก็ได้”พูดจบ เขาก็พาเธอไปอีกทางหนึ่งวิลล่าตระกูลลู่มีขนาดใหญ่ มีหลายที่ที่หลินเซียงไม่เคยไปมาก่อน พอมาถึงหน้าประตู ลู่สือเยี่ยนเปิดประตูออก ก็เห็นของสะสมต่าง ๆ มากมายในห้องหลินเซียงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “นี่อะไรเหรอ?”ลู่สือเยี่ยนพูดว่า “เลือกสักชิ้นไปให้คุณย่า”หลินเซียงเดินเข้าไป ของทั้งหมดอยู่ในตู้กระจก แสงไฟส่องลงมากระทบในห้องนี้มีทั้งของสะสมโบราณ ภาพเขียน หยก เครื่องประดับ ฯลฯ…ใต้ของแต่ละชิ้นมีการระบุราคาไว้บางชิ้นซื้อมา บางชิ้นประมูลมาราคาแต่ละชิ้นแพงมาก!หลินเซียงแค่เห็นเลขศูนย์หลายตัวหลังตัวเลขก็อดที่จะตกใจไม่ได้น่ากลัวจัง!ลู่สือเยี่ยนยืนอยู่ที่ประตู และพูดว่า “ชอบอันไหนก็โอนเงินเข้าบัญชีผมได้เลย”หลินเซียงมองเขาด้วยความประหลาดใจ “คุณจะขายให้ฉันเหรอ?”ลู่สือเยี่ยนเลิกคิ้ว “ไม่งั้นล่ะ?”