All Chapters of หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: Chapter 451 - Chapter 460

ตอนนั้นโทรศัพท์ของลู่สือเยี่ยนก็สั่นขึ้นมา เขาหยิบขึ้นมาดู เป็นวิดีโอจากกล้องวงจรปิดซืออวี่หาคลิปวิดีโอจากกล้องวงจรปิดตอนเกิดเหตุได้แล้วลู่สือเยี่ยนเปิดดู พบว่าเป็นอย่างที่หลินเซียงพูด มีคนผลักรถเข็นของคุณย่าลู่จริงแต่เพราะมุมกล้อง เลยไม่เห็นว่าใครเป็นคนผลักรถเข็นรถเข็นไหลลงเนิน ถูกคนใช้ที่สวมหน้ากากอนามัยพุ่งเข้ามาหยุดไว้ คนใช้คนนั้นก้มหัวลง เห็นแค่ว่าเป็นผู้ชาย รูปร่างสูงใหญ่ แต่ไม่เห็นหน้าลู่สือเยี่ยนขมวดคิ้วเขาพิมพ์ข้อความแล้วส่งออกไปเขาเงยหน้าขึ้นมองหลินเซียง และถามว่า “เหนื่อยไหม?”หลินเซียงกัดริมฝีปากพูดว่า “ฉันอยากออกไปจากที่นี่”แต่ลู่สือเยี่ยนพูดว่า “เรื่องยังไม่จบ คุณออกไปไม่ได้”หลินเซียงมองเขา ขมวดคิ้วพูดว่า “หมายความว่ายังไง? คุณไม่เชื่อฉันเหรอ?”ลู่สือเยี่ยนเห็นว่าเธอเริ่มมีอารมณ์ จึงพูดว่า “ผมเชื่อคุณ แต่เรื่องยังหาที่ลงไม่ได้ ต้องเห็นผลลัพธ์ก่อนค่อยออกไป”หลินเซียงยังคงรู้สึกไม่สบายใจแต่พอคิดดู เขาคงไม่เชื่อเธอหรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมหย่าหลินเซียงรู้สึกเหนื่อยใจเวลาผ่านไปทีละน้อย แขกทยอยกันกลับ บ้านเก่าตระกูลลู่ก็เงียบสงบลงลู่เจิ้งหรงส่งแ

ลู่สือเยี่ยนหยิบรีโมทมากดปุ่ม จากนั้นทีวีจอใหญ่ก็ค่อย ๆ ลดลงมาเป็นฉากเขาเปิดโทรศัพท์ทำการฉายภาพทันใดนั้น ทุกคนก็เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสวนมีคนผลักรถเข็นของคุณย่าลู่จริง หลินเซียงเห็นเหตุการณ์นี้จึงรีบวิ่งเข้ามา ภาพชัดเจนมากจนกระทั่งรถเข็นของคุณย่าลู่ถูกหยุดไว้ วิดีโอสั้นมาก แต่ก็บอกความจริงได้อย่างชัดเจนน้ำเสียงของลู่สือเยี่ยนเย็นชาลง “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับหลินเซียงเลย ส่วนใครเป็นคนผลักรถเข็นเพื่อใส่ร้ายเธอ ผมจะตรวจสอบให้ชัดเจน หรือว่าจะออกมาสารภาพตอนนี้ ผมอาจจะไม่พูดอะไรมาก แต่ถ้าผมตรวจสอบเจอทีหลัง ห้องใต้ดินจะเป็นที่อยู่ของพวกคุณ”เสียงทุ้มต่ำและมีเสน่ห์ของเขาดังก้องอยู่ในห้องนั่งเล่น ทุกคนรู้สึกถึงความเย็นชาที่แผ่กระจายออกมา ทำให้ประสาทตึงเครียด!ลู่สือเยี่ยนมองลู่เจิ้งหรง “เห็นไหม? นี่ไงหลักฐาน”ใบหน้าของลู่เจิ้งหรงยิ่งแย่ลงเมื่อถูกตบหน้าต่อหน้าคนอื่น เขามองลู่สือเยี่ยนด้วยความรังเกียจมากขึ้นลู่สือเยี่ยนหัวเราะเยาะ แล้วก็มองไปยังคนใช้สองคนที่อยู่ข้างหลัง “พวกแกไม่ได้บอกว่าเห็นด้วยตาตัวเอง ว่าหลินเซียงตั้งใจผลักรถเข็นหรอกเหรอ? เอาสิ พูดอีกที”คนใช้สองคนเห็นวิด

เจ็บ!ความรู้สึกที่ปราศจากการเล้าโลม ทำให้หลินเซียงเจ็บมาก!ใบหน้าของเธอซีดเผือดทันที!เธอขัดขืนอย่างหนัก ไม่เอาแบบนี้!แต่ดวงตาของลู่สือเยี่ยนค่อย ๆ แดงก่ำขึ้น กดข้อมือเธอ จับเอวเธอยึดไว้ แล้วโยกสะโพกอย่างบ้าคลั่งหลินเซียงเจ็บจนตัวสั่น…น้ำตาของเธอไหลรินออกมา “ลู่สือเยี่ยน คุณมันเลว!”ลู่สือเยี่ยนก้มตัวลง เช็ดน้ำตาให้ แต่ท่าทางไม่มีความนุ่มนวลเลยสักนิดเหมือนกับเป็นคนละคนนานมาก…หลินเซียงร้องไห้จนตาบวม ลู่สือเยี่ยนถึงได้หยุด มองร่องรอยบนตัวเธอ โดยเฉพาะรอยนิ้วมือบนเอว ดวงตาของเขามืดมน ก่อนจะหันไปจุดบุหรี่หลินเซียงตัวสั่น หายใจหอบ เธอใช้เวลาพักอยู่นานกว่าจะลุกไปเข้าห้องน้ำแต่ตอนลุกขึ้นขาของเธอสั่นจนทรงตัวไม่ไหวลู่สือเยี่ยนจ้องมองอย่างเย็นชา รอจนเธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถึงเห็นคราบเลือดบนผ้าปูที่นอนใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นดำคล้ำ ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำทันทีพอเปิดประตูก็เห็นหลินเซียงยืนอยู่ใต้ฝักบัว ใบหน้าซีดเซียวด้วยความเจ็บปวด“หลินเซียง!”ลู่สือเยี่ยนวิ่งเข้าไปกอดเธอ ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกสลบไปทันที!สีหน้าของลู่สือเยี่ยนตึงเครียด หัวใจเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขาร

หลินเซียงขัดขืนอย่างหนัก “ลู่สือเยี่ยน ปล่อย!”แต่ลู่สือเยี่ยนไม่ยอมลุก เขาไม่ได้บังคับให้เธอใช้มือ แค่กอดเธอเอาไว้ ลมหายใจหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆใบหน้าของหลินเซียงแดงก่ำ เสียงหายใจเบา ๆ ดังอยู่ข้างหู กระตุ้นประสาทสัมผัสของเธอเธอหันไปกัดไหล่เขาลู่สือเยี่ยนครางเบา ๆ แต่ลมหายใจยิ่งขาดห้วงมากขึ้นเรื่อย ๆนานมาก…เขาอุ้มเธอไปที่ห้องน้ำ มองดูร่องรอยบนชุดนอนของเธอ แสงในดวงตามืดมน แต่ใบหน้าหล่อเหลากลับเรียบเฉยหลินเซียงพูดเสียงเย็น “ฉันไม่ได้พิการ อาบเองได้”ลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอ แล้วก็หันหลังเดินออกไปตอนปิดประตู หลินเซียงก็ถอดชุดนอนออก โยนลงถังขยะเธออาบน้ำ สวมเสื้อคลุมอาบน้ำ พอเดินออกมาแล้วเห็นว่าลู่สือเยี่ยนไม่อยู่ในห้องนอน เธอก็โล่งใจเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจึงเดินลงไปชั้นล่าง พ่อบ้านพูดว่า “คุณผู้หญิง อาหารเช้าพร้อมแล้วครับ”“ค่ะ”หลินเซียงตอบรับ เดินไปที่ห้องอาหารเพื่อกินข้าวลู่สือเยี่ยนเดินเข้ามา เห็นว่าเธอกินเสร็จแล้ว กำลังจะถือกระเป๋าออกไปลู่สือเยี่ยนขมวดคิ้ว “ร่างกายคุณยังไม่หายเลย ไม่ต้องไปทำงานหรอก”แต่หลินเซียงพูดเสียงเรียบว่า “ฉันไม่ได้กระดูกหัก ไม่ได้ไข้ขึ้นสู

สวี่ซิงเย่ได้เริ่มงานพรุ่งนี้ก่อนกลับ หลินเซียงออกไปส่งเขาที่ลิฟต์ เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ขอแสดงความยินดีด้วย!”สวี่ซิงเย่ยิ้มเขินอาย “ต้องขอบคุณคุณด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมคงไม่ตัดสินใจทำอาชีพที่ชอบต่อ”หลินเซียงพูดว่า “ฉันแค่ให้โอกาสนายเลือก ผลจะเป็นยังไง ขึ้นอยู่ที่การเลือกของนายเอง ไม่ต้องขอบคุณฉัน”สวี่ซิงเย่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ผมขอเพิ่มคุณเป็นเพื่อนได้ไหมครับ? ต่อไปเราเป็นเพื่อนร่วมงานกัน มีอะไรผมก็จะได้ติดต่อคุณได้ง่ายขึ้น”“ได้สิ”หลินเซียงพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้เขาสแกนคิวอาร์โค้ดทั้งสองคนเพิ่มเพื่อนกันเสร็จ ลิฟต์ก็มาถึงพอดี สวี่ซิงเย่เดินเข้าไป แล้วโบกมือลาเธอหลินเซียงกลับไปที่ออฟฟิศ ซืออวี่ยืนพิงอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอ มองเธออย่างขบขัน “เป็นไงบ้าง?”หลินเซียงมองเธออย่างสงสัย “เป็นไงอะไรคะ?”ซืออวี่พยักพเยิดคางไปทางประตู แสดงว่าหมายถึงสวี่ซิงเย่ “เธอกับเขา…?”หลินเซียงยิ้มอย่างหมดหนทาง “คุณคิดมากไปแล้ว เขาเป็นแค่เพื่อนน่ะค่ะ”ซืออวี่โล่งใจเล็กน้อย แล้วก็พูดว่า “พรสวรรค์ของเขาดีเลย ในเมื่อเป็นเพื่อนเธอ งั้นเธอก็รับผิดชอบดูแลเขาด้วยแล้วกันนะ”หลินเซียงพยักหน้า