All Chapters of หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: Chapter 391 - Chapter 400

ซ่งซ่งที่เคยดิ้นรนขัดขืนเริ่มหมดแรงลงทีละน้อย หัวใจเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังวินาทีต่อมา แขนของเธอก็ถูกกระชาก เธอถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดที่เย็นยะเยือก"มัดไว้แบบนี้แหละ ยังไงต่อให้แกะมัดให้คุณ คุณก็พ่นแต่คำหยาบคายออกมา"เสียงผู้ชายดังขึ้นอย่างเกียจคร้านฟู่จิ่นซิ่วอุ้มเธอไปขึ้นรถอีกคัน วางเธอลงบนเบาะ ค่อย ๆ แกะเชือกที่มัดข้อมือเธอออก พลางโทรหาลู่สือเยี่ยน"สือเยี่ยน ฉันเจอคนแล้วนะ อืม จับคนพวกนั้นได้แล้ว ฉันให้คนส่งไปให้นายแล้ว อย่าลืมสอบสวนให้ดีล่ะ""อืม"เสียงเย็นชาของลู่สือเยี่ยนดังมาจากในโทรศัพท์ซ่งซ่งรู้สึกมึนงง แต่ก็ยังมีสติอยู่บ้าง เมื่อได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปลู่สือเยี่ยนไม่ได้ส่งคนมาจับเธอหรอกเหรอ?แล้วทำไมบอดี้การ์ดพวกนั้นถึงบอกว่าประธานลู่เป็นคนสั่ง?ฉีก...ทันใดนั้น เทปกาวที่ปิดปากเธอก็ถูกฉีกออก ความเจ็บปวดทำให้เธอรู้สึกตัวขึ้นมาทันที"โอ๊ย..."เธอสูดหายใจด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าซีดเผือดฟู่จิ่นซิ่วมองเธอพลางหัวเราะเบา ๆ "เจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ?"ผ้าปิดตาของซ่งซ่งยังไม่ได้แกะออก เมื่อได้ยินดังนั้นก็พูดว่า "นายลองแปะปากตัวเองดูสิ จะได้รู้ว่าเจ็บไหม"ฟู่จิ่นซิ่ว "

ลู่สือเยี่ยนและหลินเซียงมาถึงภายในหนึ่งชั่วโมง หลินเซียงวิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว พอเห็นซ่งซ่งยังนั่งแช่น้ำเย็นอยู่ในอ่างน้ำ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง“ซ่งซ่ง?”หลินเซียงเอื้อมมือไปแตะที่ใบหน้าเธออย่างสั่นเทาซ่งซ่งลืมตาขึ้นมองเธอ แล้วส่งยิ้มที่ดูน่าเวทนายิ่งกว่าร้องไห้ให้เธอ “เซียงเซียง ฉันเกือบตายแล้ว ฉันจะต้องจัดการพวกสัตว์เดรัจฉานพวกนั้นให้สาสม!”หลินเซียงคว้าผ้าขนหนูข้าง ๆ มาหุ้มตัวเธอไว้ แล้วถามว่า “เดินไหวไหม?”ซ่งซ่งพยักหน้า “ฤทธิ์ยาเริ่มหมดแล้ว”ดวงตาที่งดงามของหลินเซียงฉายแววเย็นชา เธอประคองซ่งซ่งออกจากห้องน้ำ แม่บ้านเตรียมชุดผู้หญิงไว้บนตู้แล้ว หลินเซียงเดินไปหยิบมาให้เธอ “เปลี่ยนมาใส่ชุดนี้ก่อน แล้วเราไปแก้แค้นกัน”พอซ่งซ่งได้ยินแบบนั้น เธอก็รู้สึกมีพลังขึ้นมาทันที รีบเช็ดตัวให้แห้งและเปลี่ยนเสื้อผ้า“โอ้โห ใหญ่อะไรขนาดนี้!”ซ่งซ่งบ่นเมื่อมองเสื้อผ้าตัวหลวมโพรกบนตัวเธอ มันเป็นชุดกีฬาเรียบ ๆ แต่พอเธอสวมแล้วดูเหมือนเด็กใส่เสื้อผ้าผู้ใหญ่หลินเซียงมองแล้วพูดว่า “ใส่แบบนี้ไปก่อนเถอะ อย่างน้อยก็ดีกว่าใส่ชุดเปียก ๆ ออกไปนะ”ซ่งซ่งพับขากางเกงขึ้นหลายชั้น รว

“ว้าย…”ซ่งซ่งเห็นภาพในห้องใต้ดิน ถึงกับอุทานเสียงดัง ใบหน้าซีดเผือดฟู่จิ่นซิ่วมองอยู่ข้าง ๆ พลางพูดจาเยาะเย้ย “อะไรกัน? กล้าได้แค่นี้เองเหรอ?”ด้านหลังลู่สือเยี่ยนปิดตาหลินเซียงทันที อกของเขาแนบชิดกับแผ่นหลังของเธอ เสียงทุ้มต่ำ “อย่ามอง”แต่หลินเซียงดึงมือเขาออก มองสามคนนั้นอย่างสงบ แล้วหันไปมองซ่งซ่ง “เป็นยังไงบ้าง?”ซ่งซ่ง “ฉัน… ฉันโอเค ยังมีแรงเดินได้…”หลินเซียง “…”เธอประคองเพื่อนเอาไว้ “งั้นออกไปก่อนเถอะ มีพวกเขาอยู่ที่นี่ พวกนั้นไม่รอดแน่”ซ่งซ่ง “อื้อ… อื้อ…”พูดไปก็ตัวสั่นไปหลินเซียงพยุงซ่งซ่งออกไป ลู่สือเยี่ยนมองตามหลังเธอฟู่จิ่นซิ่วพูดว่า “ไม่นึกว่าเธอจะใจกล้าขนาดนี้”ลู่สือเยี่ยนพูดว่า “ถ้าเธอเป็นคนขี้กลัว ฉันคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้หรอก”ผู้หญิงขวัญอ่อนขี้กลัว จะเก็บผู้ชายเข้าบ้านได้ยังไง?ฟู่จิ่นซิ่วรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร จึงหัวเราะเบา ๆ “พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็มีพระคุณต่อนายเหมือนกันนะ นายไม่คิดจะใช้ชีวิตกับเธออย่างมีความสุขบ้างเหรอ?”ลู่สือเยี่ยนตอบกลับ “ฉันกำลังคิดอยู่”แต่ทิศทางของความพยายามดูเหมือนจะผิดพลาดไปหลินเซียงไม่ชอบรูปแบบการใช้ชีวิตร่วม

ลมหายใจร้อนแรงของลู่สือเยี่ยนเป่าลมหายใจร้อน ๆ ลงบนไหล่ของหลินเซียง พลางจูบไล้ผิวเนียนของเธออย่างอ่อนโยน ใบหูที่บอบบางของเธอยิ่งทนการรุกรานของเขาไม่ไหว ร่างกายของเธอสั่นสะท้านเล็กน้อย “ลู่สือเยี่ยน ฉันไม่อยาก…”เสียงของหลินเซียงแหบพร่าร่างกายของเธอตอบสนองอย่างซื่อตรง แต่ใจเธอกลับยังต่อต้านในความคิดของเธอ เมื่อหัวใจของทั้งสองแนบชิดกัน การทำเรื่องแบบนี้ถึงจะมีความหมายแต่ระหว่างเธอกับลู่สือเยี่ยนกลับมีเหวลึกกั้นอยู่ การสัมผัสกันแต่ละครั้งเหมือนกำลังสัมผัสเม่นที่เต็มไปด้วยหนาม ทั้งเจ็บปวดและเหนื่อยล้าลมหายใจของลู่สือเยี่ยนร้อนแรง ดวงตาคมกริบจับจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง “หลินเซียง ใจคอคุณจะให้ผมแค่มอง แต่กินไม่ได้เหรอ?”หลินเซียงหลับตาลง ขนตายาวสั่นไหว “ให้เวลาฉันหน่อย”แต่ลู่สือเยี่ยนหัวเราะเยาะ แล้วพลิกตัวเธอให้นอนใต้ร่างของเขา “อยากได้เวลานานแค่ไหน หืม? อย่าลืมนะ เราเป็นสามีภรรยากัน คุณเป็นภรรยา ก็มีหน้าที่ต้องทำให้ผมพึงพอใจ!”คำพูดแบบนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกินเพราะเธอเองก็เคยพูดประโยคนี้กับเขาในอดีต ไม่คิดว่ามันจะย้อนกลับมาหาเธอในวันนี้ลู่สือเยี่ยนจูบเธอด้วยความโกรธ การจูบ

ในห้องส่วนตัวลู่สือเยี่ยนและเจียงอินอินนั่งอยู่ตรงข้ามกันเมื่อเห็นซ่งซ่งที่บุกเข้ามาอย่างกะทันหัน สีหน้าของลู่สือเยี่ยนก็เย็นชาลงเจียงอินอินถามด้วยความสงสัยว่า “คุณผู้หญิง คุณเป็นใครคะ?”ซ่งซ่งเยาะเย้ย “ฉันมาจับชู้คาหนังคาเขาไงล่ะ”เจียงอินอินแสดงสีหน้าไม่พอใจ “คุณคะ อย่าพูดจามั่วซั่ว ฉันกับสือเยี่ยนเป็นแค่เพื่อนกัน”“เรียกสือเยี่ยนได้สนิทสนมขนาดนี้ แล้วรู้หรือเปล่าว่าเขาแต่งงานแล้ว?” ซ่งซ่งไม่สนใจว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนกันจริงหรือไม่เธอไม่ชอบหน้าลู่สือเยี่ยน ใครก็ตามที่อยู่ใกล้เขา เธอไม่ชอบทั้งนั้น!เจียงอินอินยังจะพูดอะไรต่อ แต่ลู่สือเยี่ยนพูดขึ้นว่า “ไล่เธอออกไป”บอดี้การ์ดไม่รู้ว่ามาจากไหน ลากซ่งซ่งออกไปหลินเซียงเดินเข้ามา “ซ่งซ่ง ไปกันเถอะ กลับบ้าน”ตลอดเวลา เธอไม่ได้มองลู่สือเยี่ยนและเจียงอินอินแม้แต่ครั้งเดียวซ่งซ่งมองท่าทางเย็นชาของหลินเซียงแล้วรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ เพราะเธอรู้ดีว่าทุกครั้งที่ทำอะไรเกินไป หลินเซียงจะต้องเป็นคนที่ต้องรับผิดชอบเธอแค่อึดอัดใจที่ลู่สือเยี่ยนไม่ยอมปล่อยหลินเซียงไป แต่ก็ไม่ดูแลหลินเซียงอย่างดีเท่านั้นเองเธอหัน