All Chapters of หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: Chapter 381 - Chapter 390

ซ่งซ่งจับมือหลินเซียงไว้ "ไม่ต้องขอโทษ ฉันไม่ขอโทษคนเลว ๆ แบบนั้นหรอก จะจับก็จับไป ใช่จะกลัว!"หลินเซียงมองเธอด้วยความรู้สึกผิด หากตระกูลลู่เข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ เรื่องคงไม่จบแค่การโดนคุมขัง 15 วันแน่ซ่งซ่งทำให้ลู่สือเยี่ยนโกรธขนาดนี้ ต่อไปเธอจะอยู่ในเมืองอวิ๋นเฉิงได้อย่างไร?หลินเซียงจับมือเธอ และพูดเบา ๆ ว่า "ซ่งซ่ง ฉันไม่อยากให้เธอโดนจับ"ซ่งซ่งขมวดคิ้ว "แต่..."หลินเซียงมองไปที่ลู่สือเยี่ยน น้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย "ลู่สือเยี่ยน จริง ๆ แล้วคุณฉู่เป็นฝ่ายหาเรื่องเราก่อน จะตรวจสอบกล้องวงจรปิดก็ได้ ซ่งซ่งก็แค่ปกป้องฉัน คุณจะส่งเธอไปสถานีตำรวจ ไม่กลัวว่าต่อไปจะไม่มีใครปกป้องฉันเหรอ? งั้นคุณส่งฉันเข้าไปแทนเถอะ"ความเย็นชาบนใบหน้าของลู่สือเยี่ยนดูเหมือนจะแตกสลายไปเล็กน้อย เขามองเธอที่พูดอย่างอ่อนโยนด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกไม่พอใจอยู่ดีเขามองเธอด้วยสายตาเคร่งขรึม กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้น ฉู่เยว่เยว่ที่อยู่ด้านหลังก็พูดขึ้นว่า "คุณลู่คะ ฉันไม่รู้ว่าไปทำให้ทั้งสองไม่พอใจตอนไหน ฉันแค่มาที่นี่เพื่อซื้อเสื้อผ้า แต่ผู้หญิงคนนี้กลับมาแย่งเสื้อผ้าของฉันไป แล้

หลินเซียงมองเขาด้วยความโกรธ “คุณจะพาซ่งซ่งไปไหน ลู่สือเยี่ยน เรื่องระหว่างเราสองคน อย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยวข้องได้ไหม”ลู่สือเยี่ยนเยาะเย้ย “ในเมื่อเป็นเรื่องของเราสองคน แล้วเธอเป็นใคร ถึงได้เข้ามาเกี่ยวข้อง”หลินเซียงโกรธจนตัวสั่น!แต่ลู่สือเยี่ยนไม่อยากมีปากเสียงกับเธอต่อหน้าสาธารณชน จึงดึงเธอออกจากห้าง แล้วผลักเธอเข้าไปในรถอย่างรุนแรงหลินเซียงดิ้นรน “ลู่สือเยี่ยน ปล่อยซ่งซ่งเลยนะ!”ลู่สือเยี่ยนกดไหล่ของเธอไว้ พูดเสียงเย็น “ถ้าอยากให้ผมปล่อยเธอ คุณก็อย่าดื้อ ทำให้ผมพอใจ แล้วผมจะปล่อย”หลินเซียงมองเขา รู้สึกไม่เข้าใจเลย!ลู่สือเยี่ยนขึ้นรถ ปิดกั้นสายตาที่สอดส่องจากภายนอก สีหน้าของเขาทั้งเย็นชาและน่ากลัวหลินเซียงพยายามสงบสติอารมณ์ เธอพูดว่า “ลู่สือเยี่ยน เรื่องวันนี้เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรตบหน้าฉู่เยว่เยว่ และไม่ควรพูดแบบนั้น ทีนี้คุณปล่อยซ่งซ่งได้หรือยัง?”เธอยอมอ่อนลงอย่างรวดเร็ว แต่ลู่สือเยี่ยนฟังแล้วกลับยังรู้สึกไม่สบอารมณ์ขณะจ้องมองเธอ เขาถามว่า “ในใจคุณมีแต่ความคิดเรื่องหย่าสินะ?”ขนตาของหลินเซียงกระพริบเล็กน้อย เธอไม่ได้ตอบออกมา เพราะรู้ดีว่าคำตอบนั้นจะทำให้เ

ซ่งซ่งมองเธอ แล้วส่ายหน้า "เซียงเซียง เธอพยายามอธิบายมาตั้งนาน อยากจะสื่ออะไรกันแน่?"หลินเซียง "อย่าไปด่าเขาอีกเลย เธอเอาชนะเขาไม่ได้หรอก"ซ่งซ่ง "..."ถึงไม่อยากยอมรับ แต่ก็เป็นเรื่องจริงเมืองอวิ๋นเฉิงเป็นฐานที่มั่นของตระกูลลู่ เธอสร้างปัญหาอะไรไม่ได้จริง ๆ ถ้าลู่สือเยี่ยนไม่พอใจซะอย่าง การจะทำให้เธอหายไปอย่างไร้ร่องรอยก็ง่ายมากหลินเซียงพูดว่า "ซ่งซ่ง เรื่องของฉันกับเขา ฉันจะหาทางแก้ไขเอง ฉันไม่อยากให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้อง และไม่อยากให้เธอกลายเป็นจุดอ่อนของฉัน"ซ่งซ่งกอดเธอ "แต่เซียงเซียง ถ้าฉันไม่อยู่ข้างเธอ เธอก็ต้องสู้คนเดียวน่ะสิ ผู้ชายเลว ๆ คนนั้นต้องรังแกเธอแน่"ดวงตาของหลินเซียงร้อนผ่าว เธอสูดน้ำมูก พูดว่า "ไม่เป็นไรหรอก รอฉันหย่ากับเขาได้ซะก่อน ต่อให้เขามาคุกเข่าขอร้อง ฉันก็จะไม่มองเขาแม้แต่หางตา""งั้นก็ดีแล้ว!"ซ่งซ่งตบมือทั้งสองคนเดินเล่นในสวน เล่าเรื่องราวสนุก ๆ ในอดีตเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วหลินเซียงเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างสูงโปร่งของผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่บนระเบียงชั้นสอง เขากำลังมองเธออยู่ถึงแม้จะอยู่ไกลขนาดนี้ เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงความหงุดหงิดของเขาเธอหลุบตา

ซืออวี่หันไปมองฟางฮ่าว "นี่หมายความว่ายังไงคะ?"ฟางฮ่าวหัวเราะเยาะ พูดว่า "สั่งให้เธอมานั่งคุยกับผม ถ้าไม่ยอมคุย งั้นสตูดิโอพวกคุณก็พับโครงการไปได้เลย"ท่าทางของเขาก้าวร้าว ไม่สนใจซืออวี่และหลินเซียงเลยยิ่งไปกว่านั้น ยังจงใจหาเรื่องหลินเซียงอย่างชัดเจนสีหน้าของซืออวี่ไม่สู้ดีนักหลินเซียงเดินเข้าไปถาม "คุณผู้ชายคะ ฉันว่าฉันไม่รู้จักคุณนะ"ฟางฮ่าวพูดว่า "ไม่เป็นไร แค่ผมรู้จักคุณก็พอแล้ว มานี่เร็ว มานั่งตรงนี้"เขาตบต้นขาตัวเองคนรอบข้างหัวเราะเยาะทันทีพวกนั้นเป็นเพื่อนและบอดี้การ์ดของฟางฮ่าว พวกเขามองหลินเซียงด้วยสายตาไม่เป็นมิตรส่วนคนอื่นในงานเลี้ยงก็ไม่มีใครเข้ามาช่วย ดูเหมือนพวกเขาล้วนรู้จักฐานะของฟางฮ่าวดี จึงไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้านสีหน้าของหลินเซียงเริ่มย่ำแย่ดูเหมือนคนคนนี้มีภูมิหลังไม่ธรรมดา หลินเซียงหลุบตาลง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรหาใครบางคนฟางฮ่าวทำหน้าดูถูก "อะไร? จะหาคนช่วยเหรอ? อยากจะรู้จริง ๆ ว่าพระเอกขี่ม้าขาวของคุณเป็นใคร ในเมืองอวิ๋นเฉิง ใครบ้างกล้าเข้ามายุ่งเรื่องของผม!""ลู่สือเยี่ยน" เสียงราบเรียบของหลินเซียงดังขึ้น "ฉันเจอปัญหานิดหน่อย

หลินเซียงชะงัก มองเขาอย่างลืมตัวในรถมีแสงสลัว ใบหน้าของเขาถูกเงาคลุมจนมองไม่เห็นสีหน้าชัดเจนเธออ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่จู่ ๆ ก็รู้สึกสับสน"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"เธอเป็นเด็กกำพร้า ไม่เคยเห็นพ่อแม่อยู่ด้วยกัน จึงไม่รู้ว่าสามีและพ่อที่ดีควรเป็นแบบไหนแต่ครอบครัวของลู่สือเยี่ยนสมบูรณ์พรั่งพร้อมทำไมเขาถึงไม่รู้?หลินเซียงอยากถามมาก แต่ด้วยความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ ดูเหมือนไม่มีความจำเป็นต้องถามเรื่องพวกนี้รู้ไปแล้วจะเปลี่ยนอะไรได้ล่ะ?ลู่สือเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "ถ้าไม่รู้ ก็อยู่กันไปแบบนี้แหละ จะเรียกร้องอะไรนักหนา"หลินเซียงไม่พูดอะไรบรรยากาศในรถค่อนข้างอึดอัดทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู เป็นซ่งซ่งที่โทรมา"ฮัลโหล ซ่งซ่ง"หลินเซียงคิดว่าเธอเก็บของเสร็จแล้ว กำลังจะเดินทางออกไปแต่เสียงของซ่งซ่งฟังดูวุ่นวาย "เซียงเซียง ไอ้ลู่สือเยี่ยนนั่นส่งคนมาจับตัวฉัน! ฉัน... กรี๊ดดด!"แต่เธอยังพูดไม่จบ ก็มีเสียงดังอึกทึกดังมาจากในโทรศัพท์ ตามด้วยเสียงกรีดร้องของซ่งซ่ง แล้วสายก็ตัดไป"ฮัลโหล? ฮัลโหล?!"สีหน้าของหลินเซียงเคร่งขรึม แต่โทรศัพท์