บทที่ 386

ซ่งซ่งมองเธอ แล้วส่ายหน้า "เซียงเซียง เธอพยายามอธิบายมาตั้งนาน อยากจะสื่ออะไรกันแน่?"

หลินเซียง "อย่าไปด่าเขาอีกเลย เธอเอาชนะเขาไม่ได้หรอก"

ซ่งซ่ง "..."

ถึงไม่อยากยอมรับ แต่ก็เป็นเรื่องจริง

เมืองอวิ๋นเฉิงเป็นฐานที่มั่นของตระกูลลู่ เธอสร้างปัญหาอะไรไม่ได้จริง ๆ ถ้าลู่สือเยี่ยนไม่พอใจซะอย่าง การจะทำให้เธอหายไปอย่างไร้ร่องรอยก็ง่ายมาก

หลินเซียงพูดว่า "ซ่งซ่ง เรื่องของฉันกับเขา ฉันจะหาทางแก้ไขเอง ฉันไม่อยากให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้อง และไม่อยากให้เธอกลายเป็นจุดอ่อนของฉัน"

ซ่งซ่งกอดเธอ "แต่เซียงเซียง ถ้าฉันไม่อยู่ข้างเธอ เธอก็ต้องสู้คนเดียวน่ะสิ ผู้ชายเลว ๆ คนนั้นต้องรังแกเธอแน่"

ดวงตาของหลินเซียงร้อนผ่าว เธอสูดน้ำมูก พูดว่า "ไม่เป็นไรหรอก รอฉันหย่ากับเขาได้ซะก่อน ต่อให้เขามาคุกเข่าขอร้อง ฉันก็จะไม่มองเขาแม้แต่หางตา"

"งั้นก็ดีแล้ว!"

ซ่งซ่งตบมือ

ทั้งสองคนเดินเล่นในสวน เล่าเรื่องราวสนุก ๆ ในอดีต

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

หลินเซียงเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างสูงโปร่งของผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่บนระเบียงชั้นสอง เขากำลังมองเธออยู่

ถึงแม้จะอยู่ไกลขนาดนี้ เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงความหงุดหงิดของเขา

เธอหลุบตา