บททั้งหมดของ หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ: บทที่ 361 - บทที่ 370

หลินเซียงกลับถึงบ้าน ทันทีที่เปิดประตูก็ได้รับโทรศัพท์จากซ่งซ่ง“เซียงเซียงที่รัก ฉันกำลังจะกลับแล้ว มีอะไรอยากกินเป็นพิเศษไหม? ที่นี่ของกินอร่อยอยู่นะ” เสียงสดใสของซ่งซ่งดังขึ้นหลินเซียงเพิ่งนึกถึงเรื่องที่เธอได้รับบาดเจ็บอยู่ แต่พอได้ยินเสียงที่เปี่ยมไปด้วยพลังของซ่งซ่ง ใจเธอก็สงบลง“ซื้ออะไรมาก็ได้ ฉันกินได้หมดแหละ” หลินเซียงตอบพร้อมรอยยิ้มซ่งซ่ง “งั้นฉันจะเลือกของที่เธอชอบนะ”“ได้เลย”หลินเซียงตอบรับ ถือแก้วน้ำนั่งลงบนโซฟา เปิดลำโพงแล้วถามว่า “แผลหายสนิทแล้วเหรอ?”“อืม…” ซ่งซ่งตอบ “แหงสิ ฉันเล่นสนุกจนพอแล้ว ต้องกลับมาอยู่ข้าง ๆ เธอแล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวข้างกายเธอจะมีนางฟ้าคนอื่นมาแย่งตำแหน่งฉันไปซะหมด?”หลินเซียงหัวเราะออกมา “ไม่มีหรอก ฉันมีเธอคนเดียว”ซ่งซ่ง “จริงเหรอ? ฉันบอกลู่สือเยี่ยนได้ไหม? ถ้าบอกเขา เขาจะฆ่าฉันหรือเปล่า?”หลินเซียงกล่าวว่า “เขาไม่กล้าหรอก”ซ่งซ่ง “เชอะ ๆ ฟังน้ำเสียงเธอแล้วเหมือนเธอควบคุมเขาได้เลยนะ เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิว่าช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง?”สีหน้าของหลินเซียงดูเคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อย “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ฉันไม่ได้ควบคุมเขา ฉันกับเขากำลัง

พอคิดถึงเซี่ยหว่านที่พอเจอหน้าลู่สือเยี่ยนก็พูดถึงแต่เรื่องอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน ทำท่าทางเหมือนจะทวงบุญคุณ เขาก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาทันทีบุญคุณชดใช้กันแบบนี้เหรอ?ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องอุบัติเหตุในครั้งนั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข้อสรุปที่แน่ชัดทั้งสองคนตรงไปที่บาร์เจวี๋ยเซ่อผู้คนชั้นล่างกำลังสนุกสนานกับงานเลี้ยงยามค่ำคืน ลู่สือเยี่ยนนั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง มองดูความครึกครื้นเบื้องล่าง นิ้วเรียวยาวสวยงามจับแก้วไวน์ ค่อย ๆ จิบทีละแก้ว ทีละแก้วฟู่จิ่นซิ่วเห็นท่าทางเย็นชาของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะแซว "เป็นอะไรไป ถึงมานั่งดื่มเหล้าคนเดียวแบบนี้? มีเรื่องอะไรให้นายไม่สบายใจขนาดนั้น?"ลู่สือเยี่ยนมองเขาแวบหนึ่ง แล้วถามขึ้นมาทันทีว่า "ทำไมหลินเซียงถึงอยากหย่ากับฉันนัก?"สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่แก้วไวน์ น้ำเสียงทุ้มลึก "แต่งงานกับฉันมันไม่ดีตรงไหน?"เขาทำให้ฐานะของเธอสูงส่งขึ้น สามารถทำให้เธอได้ในสิ่งที่เธอเคยไขว่คว้า แล้วพวกเขาก็มีความสุขกันดีตอนทำกิจกรรมบนเตียงเขาคิดไม่ตก ทำไมถึงอยากหย่า?ฟู่จิ่นซิ่วเห็นเขาท่าทางเหมือนคนกำลังมีปัญหาเรื่องความรักก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามว่

หลินเซียงดิ้นรนรุนแรงยิ่งขึ้น ไม่อยากอยู่ในท่านี้กับเขา ไม่อยากใกล้ชิดกับเขาขนาดนี้เขาไม่ใช่อาเยี่ยน!นับตั้งแต่เขาฟื้นความทรงจำ อาเยี่ยนก็ได้ตายไปแล้ว!ดวงตาของหลินเซียงเริ่มร้อนผ่าว น้ำเสียงสั่นเครือ “ลู่สือเยี่ยน ลุกเดี๋ยวนี้”ลู่สือเยี่ยนได้ยินความผิดปกติในอารมณ์ของเธอ เขาเงยหน้าขึ้นมอง นิ้วมือแตะที่หางตาของเธอ แล้วเช็ดเบา ๆ“เซียงเซียง คุณร้องไห้”น้ำเสียงทุ้มต่ำอ่อนโยน ชั่วขณะหนึ่ง หลินเซียงรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปเมื่อหกเดือนก่อน เพียงประโยคเดียวก็ทำลายกำแพงที่แข็งแกร่งในหัวใจของเธอ อารมณ์ของเธอปะทุออกมา น้ำตาไหลไม่หยุดลู่สือเยี่ยนตกใจเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงพรมจูบน้ำตาของเธอทีละหยด ท่าทางอ่อนโยนอย่างเป็นอย่างมากแต่หลินเซียงใช้จังหวะนี้ผลักเขาออก วิ่งเข้าห้องนอนทันที!แล้วล็อกประตู เสียงหัวใจเต้นดังสนั่น!เธอยืนพิงประตู หายใจหอบ น้ำตายังคงไหลไม่หยุด ก่อนจะรีบไปห้องน้ำล้างหน้าด้วยน้ำเย็น เพื่อให้ตัวเองสงบลงต้องสงบสติอารมณ์เขาไม่ใช่อาเยี่ยนเขาฆ่าอาเยี่ยนของเธอเสียงเคาะประตูดังขึ้น เสียงไพเราะของลู่สือเยี่ยนดังขึ้น “เซียงเซียง เปิดประตู”หลินเซียงไม่ตอบ ตอนนี้อารม

ลมหายใจของลู่สือเยี่ยนหนักอึ้ง “สานต่อจากที่ค้างไว้ก่อนหน้านี้ดีไหม?”ร่างกายของหลินเซียงอ่อนยวบราวกับไม่มีแรง แต่เธอยังคงจ้องมองเขา แสดงท่าทีต่อต้านการที่เธอไม่เต็มใจ ทำให้เขาไม่สบายใจเช่นกันเรื่องแบบนี้ต้องให้ทั้งสองฝ่ายเต็มใจ จึงจะได้ความสุขอย่างที่สุดเขาเริ่มไม่พอใจ ก่อนจะลูบไล้ใบหน้าของเธอ “หลินเซียง อย่าบังคับผมนะ”หลินเซียงรู้สึกราวกับมีไอเย็นปกคลุมร่างกาย เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ หันหน้าหนี แสดงความไม่ยินยอมอย่างชัดเจนลู่สือเยี่ยนจ้องมองใบหน้าข้างแก้มที่แดงก่ำของเธอ ใจเต้นแรง เขาก้มลงจูบเบา ๆ แล้วปล่อยมือเธอ ก่อนจะคลายเข็มขัดออกเสียงที่ดังขึ้นทำให้หลินเซียงหายใจไม่ทั่วท้อง!เขาจะใช้กำลังบังคับ!หลินเซียงกลัวจนตัวแข็งทื่อแต่ไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงหายใจหอบของเขา พรมจูบใบหูและแก้มเธอเป็นระยะ ๆดวงตาสีดำสนิทราวกับสัตว์ป่าจ้องมองเหยื่อหลินเซียงรู้ว่าเขากำลังทำอะไร ใบหน้าของเธอแดงขึ้นไปอีก!ความจริงแล้ว ผู้หญิงก็มีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขาแหย่เธอ เธออ่อนแรงไปหมดแล้ว ตอนนี้พอได้ยินเสียงนั้น ประกอบกับเสียงหายใจหอบของเขาที่อยู่ใกล้ ๆ เธอก็อับอ

เมื่อหลินเซียงได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ก่อนจะถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “ลุงคะ ตอนนี้ลุงอยู่ที่ไหน?”ลุงจ้าวตอบว่า “ลุงกำลังจะกลับไปเทศมณฑลอันแล้ว บ้านว่างมานาน ต้องกลับไปดูแลสักหน่อย”หลินเซียงหลับตาลงแล้วพูดว่า “งั้นฉันไปส่งลุงนะ”แต่ลุงจ้าวห้ามเธอไว้ “ไม่ต้องหรอก ลุงไม่ได้เอาอะไรมาเยอะ ไม่ต้องลำบากเธอหรอก”แต่หลินเซียงยังยืนยันคำเดิม “ลุงคะ จนป่านนี้แล้วฉันยังหาโอกาสเจอจ้าวข่ายไม่ได้เลย เป็นความผิดของฉันเอง ถ้าลุงจะกลับ ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องไปส่งค่ะ”สุดท้ายลุงจ้าวก็ยอมตกลงหลินเซียงวางสายแล้วกลับไปที่ห้องส่วนตัว พูดกับซืออวี่ว่า “คุณซือคะ ฉันมีธุระด่วนต้องไปก่อน”ซืออวี่ลุกขึ้นยืน “รีบมากเหรอคะ ฉันไปส่งคุณได้นะ”“ไม่เป็นไรค่ะ แถวนี้เรียกรถง่าย ฉันกลับเองได้ค่ะ” หลินเซียงยิ้มอย่างสุภาพ ปฏิเสธความหวังดีของเธอเมื่อเห็นแบบนั้น ซืออวี่ก็พยักหน้า “งั้นก็ได้ค่ะ ระวังตัวด้วยนะคะ”“ค่ะ”จากนั้นหลินเซียงก็ออกจากร้านชาบูหลินเซียงขึ้นแท็กซี่ไปยังอะพาร์ตเมนต์ที่เพิ่งเช่าเมื่อเธอออกมาจากลิฟต์ ก็เห็นลุงจ้าวเปิดประตูรออยู่แล้ว“ลุงคะ”หลินเซียงเดินไปหา เห็นลุงจ้าวเก็บของเรี