เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 368
บทที่เกี่ยวข้อง
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 369
เมื่อหลินเซียงได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ก่อนจะถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “ลุงคะ ตอนนี้ลุงอยู่ที่ไหน?”ลุงจ้าวตอบว่า “ลุงกำลังจะกลับไปเทศมณฑลอันแล้ว บ้านว่างมานาน ต้องกลับไปดูแลสักหน่อย”หลินเซียงหลับตาลงแล้วพูดว่า “งั้นฉันไปส่งลุงนะ”แต่ลุงจ้าวห้ามเธอไว้ “ไม่ต้องหรอก ลุงไม่ได้เอาอะไรมาเยอะ ไม่ต้องลำบากเธอหรอก”แต่หลินเซียงยังยืนยันคำเดิม “ลุงคะ จนป่านนี้แล้วฉันยังหาโอกาสเจอจ้าวข่ายไม่ได้เลย เป็นความผิดของฉันเอง ถ้าลุงจะกลับ ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องไปส่งค่ะ”สุดท้ายลุงจ้าวก็ยอมตกลงหลินเซียงวางสายแล้วกลับไปที่ห้องส่วนตัว พูดกับซืออวี่ว่า “คุณซือคะ ฉันมีธุระด่วนต้องไปก่อน”ซืออวี่ลุกขึ้นยืน “รีบมากเหรอคะ ฉันไปส่งคุณได้นะ”“ไม่เป็นไรค่ะ แถวนี้เรียกรถง่าย ฉันกลับเองได้ค่ะ” หลินเซียงยิ้มอย่างสุภาพ ปฏิเสธความหวังดีของเธอเมื่อเห็นแบบนั้น ซืออวี่ก็พยักหน้า “งั้นก็ได้ค่ะ ระวังตัวด้วยนะคะ”“ค่ะ”จากนั้นหลินเซียงก็ออกจากร้านชาบูหลินเซียงขึ้นแท็กซี่ไปยังอะพาร์ตเมนต์ที่เพิ่งเช่าเมื่อเธอออกมาจากลิฟต์ ก็เห็นลุงจ้าวเปิดประตูรออยู่แล้ว“ลุงคะ”หลินเซียงเดินไปหา เห็นลุงจ้าวเก็บของเรี
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 370
หลินเซียงยังรู้สึกแปลกใจไม่หายเธอนิ่งไปสักพัก แล้วมองลุงจ้าวก่อนจะถามว่า “ถ้าสักวันลุงรู้ว่าจ้าวข่ายบริสุทธิ์ ลุงจะเสียใจกับการตัดสินใจในวันนี้ไหม?”ลุงจ้าวไม่พูดอะไรบรรยากาศในห้องดูเคร่งเครียดหลินเซียงผ่อนลมหายใจออกเบา ๆ พูดว่า “ลุงจ้าวคะ ฉันไปส่งลุงที่สถานีรถไฟนะ…”ลุงจ้าวไม่พูดอะไร ลุกขึ้นเงียบ ๆ แล้วถือของเดินนำออกไปท่าทีของเขาชัดเจนแล้วเขาไม่สนใจความเป็นความตายของจ้าวข่ายอีกต่อไปหลินเซียงไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่หรือว่าลูกทำผิด ก็เห็นเป็นความผิดใหญ่หลวง ให้อภัยไม่ได้เลยงั้นเหรอ?เธอไม่เข้าใจในช่วงเวลานี้ เริ่มรู้สึกถึงความสับสนในความหมายของความสัมพันธ์ในครอบครัวมากขึ้นหลังจากส่งลุงจ้าวกลับไปแล้ว เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและเห็นว่าเป็นหมายเลขของลู่สือเยี่ยนที่โทรมาหลินเซียงเม้มปากแล้วรับสาย “ฮัลโหล?”เสียงทุ้มต่ำและมีเสน่ห์ พร้อมกับเสียงที่มีความสุขเล็กน้อยของลู่สือเยี่ยนดังขึ้น “หลินเซียง เย็นนี้มากินข้าวด้วยกัน ไปเจอกันที่คฤหาสน์ตระกูลลู่”น้ำเสียงของเขามั่นใจเหมือนกับว่าเธอจะไม่ปฏิเสธแน่นอนว่าเธอไม่มีทางปฏิเสธเพราะเธอแพ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 371
ร่างกายของหลินเซียงแข็งค้าง พยายามจะหลบ แต่ฝ่ามือของลู่สือเยี่ยนแข็งแกร่งราวกับคีมเหล็ก กักขังเธอไว้ไม่ให้หลุดรอดไปได้แม้แต่น้อยลู่สือเยี่ยนจูบเธออย่างลึกซึ้งและหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับจะกลืนเธอลงไปทั้งตัวหลินเซียงทนไม่ไหว จึงเอามือไปบีบเอวของเขาแต่กลับสัมผัสได้เพียงกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง ลู่สือเยี่ยนผละออก หัวเราะเบา ๆ “แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ?” นิ้วหัวแม่มือของเขาถูไล้ไปตามริมฝีปากของเธอ ดวงตาสีดำสนิทลึกลับ มืดมนคลุมเครือลมหายใจของหลินเซียงหอบถี่ พูดว่า “ฉันหิวแล้ว ฉันอยากกินข้าว”“ได้” ลู่สือเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “รอผมแป๊บหนึ่ง”เขาขึ้นไปชั้นบน ประมาณสิบนาทีต่อมาจึงเดินลงมา เปลี่ยนชุดเป็นชุดอยู่บ้านสีอ่อน ดูลดทอนความสง่างามและเย็นชาลง ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้นทั้งสองนั่งอยู่ในห้องอาหารบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารที่หลินเซียงชอบเขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าเธอจะมา จึงสั่งให้เตรียมอาหารที่เธอชอบไว้เป็นพิเศษหลินเซียงเห็นเช่นนั้น สีหน้าก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงลู่สือเยี่ยนพูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับมาอยู่ข้างกายผม ภรรยาของผม คุณผู้หญิงลู่”ขนตาของหลินเซียงกะพริบปริบ เธอยังค
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 372
ขนตาลู่เซียงสั่นไหว “หมายความว่ายังไง?”แต่ลู่สือเยี่ยนลูบหน้าเธอ แล้วหันหลังเดินจากไปหลินเซียงลุกขึ้นยืนโดยไม่รู้ตัว “ลู่สือเยี่ยน หมายความว่ายังไง อธิบายให้ฉันฟังหน่อย!”แต่ลู่สือเยี่ยนขึ้นไปชั้นบนแล้ว ไม่ให้คำอธิบายใด ๆหลินเซียงไม่เข้าใจความหมายของเขา ใจก็เริ่มจมดิ่งลงเขายังอยากจะทำอะไรอีก?เธอยอมไม่ขอหย่าแล้วไง แล้วเขาต้องการอะไร?เธอจับตะเกียบแน่นจนนิ้วมือสั่นเล็กน้อย!นานทีเดียว…กว่าเธอจะสงบลง นั่งลงกินข้าวต่อไปไม่ว่ายังไงข้าวก็ยังต้องกินไม่มีใครมานั่งสงสารเธอ เธอต้องสงสารตัวเองหลังจากกินข้าวไปหนึ่งชาม เธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปแต่กลับถูกพ่อบ้านมาขัดจังหวะ พูดว่า “คุณผู้หญิงครับ คุณชายสั่งไว้ว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณผู้หญิงต้องอยู่ที่นี่”หลินเซียงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ในฐานะคุณผู้หญิงลู่ก็ควรจะอยู่เคียงข้างเขาสินะเธอพูดว่า “ฉันขอกลับไปเก็บของก่อน”พ่อบ้านพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ขัดขวางเธออีกหลินเซียงกลับไปที่บ้านของซ่งซ่ง เก็บข้าวของของตัวเอง แล้วก็ทำความสะอาดบ้านโดยเฉพาะโซฟา เธอตัดสินใจซื้อตัวใหม่ แล้วทิ้งโซฟาเก่าไปทันทีพอทำทุกอย่างเสร็จ ท้องฟ้าก็ม
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 373
หลินเซียงพูดว่า “ซ่งซ่ง ฉันไม่ได้รักเขาแล้ว”ซ่งซ่งกำลังจะต่อว่าลู่สือเยี่ยน พอได้ยินดังนั้นก็เงียบไป“เซียงเซียง…”หลินเซียงหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “ช่างเถอะ ในเมื่อไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้ว เขาจะไปทำอะไรที่ไหนกับใครก็ไม่เกี่ยวกับฉัน”เสียงของซ่งซ่งแผ่วเบาลง “เซียงเซียง เธอไม่รักเขาแล้วจริง ๆ เหรอ?”ตอนที่เธอเจอลู่สือเยี่ยนครั้งแรก เธอเห็นความรักลึกซึ้งมากมายในดวงตาของหลินเซียงเวลามองลู่สือเยี่ยน ดวงตาของหลินเซียงมักจะเปล่งประกาย!แต่หลังจากนั้น ตั้งแต่ลู่สือเยี่ยนฟื้นความทรงจำกลับมา ประกายนั้นก็ไม่เคยปรากฏในดวงตาของหลินเซียงอีกเลยหลินเซียงตอบรับ “ฉันไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ”ซ่งซ่ง “อืม”เสียงของเธอแหบแห้งไปหลายส่วนหลังจากวางสายหลินเซียงนอนอยู่บนเตียง เหม่อมองเพดานอยู่นาน แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาฉินโหย่วหาน“ฮัลโหล หลินเซียง”โทรศัพท์ต่อสายได้อย่างรวดเร็ว เสียงของฉินโหย่วหานที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ดังขึ้นหลินเซียงถามว่า “พี่หาน คุณพอจะรู้จักนักสืบเอกชนที่ไว้ใจได้ไหมคะ”ฉินโหย่วหานรู้เรื่องที่ลู่สือเยี่ยนไปเปิดห้องกับดาราสาว พอได้ยินคำพูดของหลินเซียง เขาก็เลิกคิ้วทั
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 374
เสียงของลู่สือเยี่ยนเย็นชา “ไม่รักฉัน แล้วจะรักใคร”ฟู่จิ่นซิ่ว “…”ช่างมั่นใจเสียจริงถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่กล้าทำลายความมั่นใจของเพื่อนตัวเอง เดี๋ยวจะพลอยเดือดร้อนไปด้วยเขาเลยพูดว่า “นายพูดถูก เธอรักนายคนเดียว แต่นายต้องระวังเอาไว้ ว่าการที่เธอจะรักหรือไม่รักนาย มันขึ้นอยู่กับเธอ ไม่ใช่ขึ้นอยู่กับนาย”สีหน้าของลู่สือเยี่ยนดูไม่ดี ไม่อยากฟังเขาพูดอะไรต่อ จึงกดวางสายทันทีเหอะ!หลินเซียงไม่รักเขา?เป็นไปไม่ได้!ความทรงจำเหล่านั้นคอยเตือนเขาอยู่ตลอดเวลาว่าเธอรักเขา!…หลินเซียงทานอาหารเช้าเสร็จแล้วก็ออกไปลู่สือเยี่ยนลงมาข้างล่างหลังเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว แต่ไม่เห็นร่างเธออยู่ในห้องอาหาร เขามองไปที่พ่อบ้านแล้วถามเสียงเย็นชาว่า “เธออยู่ไหน?”พ่อบ้านพูดว่า “คุณผู้หญิงทานเสร็จก็ออกไปแล้วครับ”ใบหน้าหล่อเหลาของลู่สือเยี่ยนเย็นชาลงไปอีกทันใดนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นสายจากอวิ๋นหลานดวงตาของเขาเย็นชาขึ้นทันที แต่ยังคงรับสาย “ครับ ป้าอวิ๋น”เสียงอ่อนโยนของอวิ๋นหลานดังขึ้น “สือเยี่ยน วันเกิดคุณย่าใกล้เข้ามาแล้ว งานเลี้ยงวันเกิดปีนี้เธอมีแผนอะไร
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 375
ซืออวี่ [ไม่ค่ะ…]พูดจบก็วางโทรศัพท์ลงทันที แล้วเท้าคางมองหลินเซียงทำงานต่อไม่เสียชื่อว่าเป็นสาวสวยจริง ๆ สวยจังเลย!ซืออวี่ส่ายหัวพลางส่งเสียงชื่นชม มองอยู่ครู่หนึ่งก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสั่งอาหารเดลิเวอรี่เดิมทีหลินเซียงกำลังคิดอยู่ว่ามื้อเที่ยงนี้จะกินอะไรดี ผลปรากฏว่าเมื่อจะถึงเวลาพัก อาหารที่สั่งก็มาส่งพอดีซืออวี่ออกมาจากห้องทำงาน เดินยิ้มแย้มมาบอกว่า "วันนี้ฉันเลี้ยงข้าวนะ พนักงานใหม่เข้าทำงาน เจ้านายเลี้ยงสามวัน นี่เป็นธรรมเนียมปฏิบัติของสตูดิโอฉัน"หลินเซียงพูดอย่างจนใจ "ถ้าอนาคตสตูดิโอของคุณกลายเป็นบริษัทแล้วเข้าตลาดหลักทรัพย์ คุณคงต้องเสียเงินค่าเลี้ยงข้าวไม่น้อยเลยนะคะ!"ซืออวี่ยักไหล่ "ไว้ค่อยว่ากัน ตอนนี้ธรรมเนียมปฏิบัติยึดตามนี้ไปก่อน!""ค่ะ บอสใจดีมาก!""ขอให้ธรรมเนียมปฏิบัตินี้คงอยู่ตลอดไปด้วยเถอะ!"ยังมีอีกสามคนที่เพิ่งมาทำงานที่นี่เมื่อสองวันก่อนหนึ่งในนั้นเป็นสถาปนิกเหมือนกับหลินเซียง ส่วนอีกสองคน คนหนึ่งรับผิดชอบงานด้านประสานงาน อีกคนเป็นเด็กจบใหม่มาฝึกงาน จบทางด้านสถาปัตยกรรมมาเหมือนกัน เพียงแต่เธอยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำงานด้านไหนซืออวี่ก็เลยรับเธอไ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 376
ซืออวี่มองเธอเดินจากไป จึงคลายใจลงเล็กน้อยเธอจะกล้าใช้งานภรรยาของเจ้านายให้ทำงานล่วงเวลาได้ยังไง เจ้านายคงจะจัดการเธอแน่!...หลินเซียงกลับมาถึงวิลล่าตระกูลลู่ แต่กลับเห็นว่าลู่สือเยี่ยนอยู่ที่นั่นโดยไม่คาดคิด ขณะนั้นเขานั่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มแสดงออกถึงความเย็นชาและเฉยเมยหลินเซียงก้มหน้าลงเล็กน้อย ไม่มีแววอารมณ์ใด ๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนทันทีเสียงฝีเท้าดังตามมาจากด้านหลังหลินเซียงเปิดประตูห้องนอน ทันใดนั้นก็ถูกแขนแข็งแรงของชายหนุ่มโอบรัดรอบเอว เธอถูกดึงตัวไปพร้อมกับลมหายใจร้อนผ่าวที่แตะลงมาบนริมฝีปากดวงตาของหลินเซียงเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนผลักเขาออกไปอย่างแรง “ทำอะไร!”สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเย็นชาลงเล็กน้อย “ทำตัวใกล้ชิดกับเมียไง มองไม่ออกเหรอ?”หลินเซียงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันไม่มีอารมณ์”แต่ลู่สือเยี่ยนเดินเข้ามา แล้วคว้าตัวเธอไว้ “เรื่องแบบนี้ แค่ผมมีอารมณ์ก็พอแล้ว”เขาจับท้ายทอยเธอแล้วจูบลงไปอย่างรุนแรงหลินเซียงหลบหนีอย่างต่อเนื่อง ไม่ยอมให้เขาจูบลู่สือเยี่ยนโกรธจัด มือที่จับท้ายทอยของเธอออกแรงเล็กน้อย เธอจึงขยับตัวไม่ได้ เลยต้องปล่อยให้เขาจูบ
บทล่าสุด
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 550
ซ่งซ่งนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ทั้งตื่นเต้นและกังวลใจ เมื่อคิดว่าตัวเองกำลังจะออกจากเมืองอวิ๋น ออกไปจากฟู่จิ่นซิ่ว คนที่น่ารังเกียจนั่น เธอก็รู้สึกตื่นเต้นแทบแย่แทบนับเวลาถอยหลัง“ปัง ปัง ปัง!”แต่ในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังสนั่นก็ดังขึ้นซ่งซ่งตกใจ รีบลุกขึ้นมองออกไปข้างนอก เด็กผู้หญิงก็ตกใจตื่นเช่นกัน “ใครน่ะ?”ในใจของซ่งซ่งมีความรู้สึกไม่ดีแวบเข้ามา หรือว่าเขาจะตามทันแล้ว?เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?เธอลุกจากเตียงพูดว่า “ฉันไปดูเอง พวกเธออย่าออกมาล่ะ”เด็กผู้หญิงกังวลใจ “ซ่งซ่ง จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”ซ่งซ่งพยักหน้า “ไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรหรอก”เธอสวมเสื้อผ้าออกจากบ้าน “ใคร?”เธอถามอย่างระมัดระวัง“ซ่งซ่ง ฉันเอง รีบออกมาเร็ว!”เสียงของหลินเซียงดังขึ้นที่หน้าประตูซ่งซ่งชะงัก รีบไปเปิดประตู “ที่รัก กลับมาทำไม?”เธอไม่ได้กลับบ้านไปแล้วเหรอ?พอคำนวณเวลาแล้ว ตอนนี้ควรจะถึงเฟิงหลินหย่วนแล้วสิหลินเซียงจับข้อมือเธอ สีหน้ากระวนกระวาย “ฉันเห็นรถของฟู่จิ่นซิ่ว เขาหาเธอเจอแล้ว ไปกันเร็ว!”เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งซ่งก็ตกตะลึง “หาฉันเจอแล้ว? หาฉันเจอได้ยังไง?”การเคลื่อนไหวขอ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 549
หลินเซียงใส่ขนมปังกรอบลงในถุง จัดเตรียมให้เรียบร้อย พลางพูดว่า “เวลาจำกัด ฉันเลยทำแค่อาหารที่เก็บรักษาง่ายและรสชาติใช้ได้ ให้เธอมีอะไรรองท้องระหว่างทาง”เมื่อได้ยินแบบนั้น ซ่งซ่งก็กะพริบตา แล้ววิ่งเข้ามากอดเธอ “ที่รัก ทำไมน่ารักแบบนี้นะ หรือพวกเราหนีไปด้วยกันเลยดีไหม!”หลินเซียงยิ้ม “พอแล้ว ไปล้างหน้าเร็ว ฉันจะไปส่งเธอที่ชานเมือง”รถบัสรอบแรกมาถึงพรุ่งนี้เช้า ซ่งซ่งต้องไปรอตั้งแต่คืนนี้แต่ซ่งซ่งส่ายหน้า “ไม่ต้อง ฉันติดต่อคนไว้แล้ว เธอพักผ่อนที่บ้านเถอะ ฉันไม่เป็นไร”หลินเซียงพูดว่า “ไม่ได้ ถ้าฉันไม่ไปส่งเธอด้วยตัวเอง ฉันไม่สบายใจ”ซ่งซ่งมองสีหน้าจริงจังของเธอ รู้ว่าเธอตัดสินใจแล้ว จึงกอดเธออีกครั้ง “ฮือ ฮือ ไม่อยากจากเธอเลย”หลินเซียงพาเธอไปที่ห้องน้ำ ดูแลเธอขณะล้างหน้าล้างตา ตรวจสอบสิ่งของที่จำเป็นอาหาร เครื่องดื่ม และของใช้ส่วนตัวง่าย ๆ ล้วนเป็นแบบใช้แล้วทิ้งอืม เกือบครบแล้วหลังจากจัดของเสร็จ ทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันอีกพักหนึ่ง ก่อนจะออกเดินทางตอนตีสองเมืองอวิ๋นในยามดึกเงียบสงบ ถนนแทบไม่มีรถสัญจร ผู้คนยิ่งไม่มีหลินเซียงขับรถไปทางชานเมือง ส่วนซ่งซ่งก็พูดถึงความหวังในอน
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 548
หลินเซียง “…”แม้ว่าครั้งที่แล้วจะสังเกตเห็นความผิดปกติของคนทั้งสอง แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ซ่งซ่งพูดออกมาในตอนนี้ เธอก็พูดอะไรไม่ออกการที่เรื่องราวพัฒนามาถึงจุดนี้ จริง ๆ แล้วมีร่องรอยให้เห็นฟู่จิ่นซิ่วให้ความสนใจกับซ่งซ่งมากเกินไป และซ่งซ่งก็ไม่ได้ระวังตัวเพียงแต่…ตอนนี้เพิ่งจะคิดได้ จะสายเกินไปหรือเปล่า?หลินเซียงพูดความกังวลของตัวเองออกมาซ่งซ่งเข้ามาใกล้ และกระซิบว่า “ที่รัก ฉันวางแผนไว้แล้ว ฉันจะไม่นั่งเครื่องบินหรือรถไฟ แต่จะนั่งรถบัสไป เป็นรถบัสแบบที่วิ่งตามท้องถนนในชนบท ตราบใดที่ฉันออกจากเมืองอวิ๋นไปได้อย่างปลอดภัย ถึงเขาจะอยากหาฉันก็หาไม่เจอ”หลินเซียงขมวดคิ้ว “แต่แบบนั้นไม่ปลอดภัยนะ”ซ่งซ่ง “ตอนนี้ฉันยังต้องสนใจเรื่องความปลอดภัยอยู่อีกเหรอ? ถ้ายังอยู่ในเมืองอวิ๋น ฉันก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี ฉันเลยต้องคิดแล้วตัดสินใจไปแบบกะทันหัน เขาคงเดาไม่ได้ว่าฉันจะไปเมื่อไหร่”หลินเซียงยังคงรู้สึกไม่ดี เปลี่ยนมาถามว่า “แล้วงานของเธอล่ะ?”ซ่งซ่งพูดว่า “ฉันขอลาออกแล้ว และวันนี้ก็เริ่มส่งใบสมัครงาน สร้างภาพลวงตาว่าฉันแค่อยากเปลี่ยนงานเฉยๆ”เธอวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว หลินเซียงไม่รู้จะพูดอะ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 547
บรรยากาศในลิฟต์ค่อนข้างแปลกประหลาดมีความเย็นชาปะปนกับความผ่อนคลาย บรรยากาศที่กดดันแผ่ซ่านไปทั่ว แต่เมื่อปะทะกับฉินโหย่วหานและหลินเซียง มันก็หายไปความรู้สึกแปลกประหลาดที่อธิบายไม่ได้ ทำให้รู้สึกอึดอัดลิฟต์เคลื่อนขึ้นไปอย่างราบรื่น ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ลู่สือเยี่ยนก้าวออกไปด้วยสีหน้าเย็นชาเป็นอย่างมากฉินโหย่วหานมองตามแผ่นหลังของเขา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ทำอะไรเลย นี่ไม่เหมือนนิสัยปกติของเขาหรือว่าเขาจะยอมปล่อยหลินเซียงแล้วจริง ๆ?ประตูลิฟต์ปิดลง สายตาของฉินโหย่วหานจับจ้องไปที่ใบหน้าของหลินเซียง แต่เห็นเธอมองประตูลิฟต์อย่างเหม่อลอยไม่ใช่สิ่งที่เธอมองน่าจะเป็นลู่สือเยี่ยนเพียงแต่ตอนนี้ประตูลิฟต์ปิดลง บดบังสายตาของเธอไว้ในดวงตาของฉินโหย่วหานมีความเย็นชาเพิ่มขึ้น เขาถามว่า “คิดอะไรอยู่?”ขนตาของหลินเซียงสั่นเล็กน้อย “ฉันแค่คิดว่า ในเรื่องนี้ เขากำลังรับบทบาทเป็นอะไร”ฉินโหย่วหานกล่าวว่า “ไม่ว่าเขาจะแสดงบทบาทไหน ก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว”หลินเซียงเหม่อลอยไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “คุณพูดถูก”เธอและลู่สือเยี่ยนหย่ากันแล้วดังนั้นจึงไม่มีความเกี่
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 546
ฉินโหย่วหานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บอกเรื่องที่คุณรู้ทั้งหมดให้ผมฟังหน่อย”หลินเซียงพยักหน้า เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ฉินโหย่วหานก็หัวเราะเบา ๆหลินเซียงมองเขา “เป็นอะไรไป?”ฉินโหย่วหานพูดว่า “หลินเซียง ผมขอเดาแบบบ้า ๆ เลยนะ”“พูดมาก่อนค่ะ” หลินเซียงมองเขาอย่างจริงจัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยฉินโหย่วหานจอดรถข้างทาง เอามือวางบนพวงมาลัย บนใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนโยนปรากฏรอยยิ้มขบขัน “คุณว่ามีความเป็นไปได้ไหม ที่มีคนปลอมตัวเป็นจ้าวข่ายไปทำเรื่องพวกนั้น แล้วโยนความผิดให้เขา?”เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของหลินเซียงก็เบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ มือของเธอกำขนมปังกรอบแน่นความเป็นไปได้นี้ เธอไม่เคยคิดถึงมาก่อน!เมื่อคิดดูให้ดี ไม่ว่าจะเป็นวิดีโอหรือรูปถ่ายที่ลู่สือเยี่ยนให้เธอดู ‘จ้าวข่าย’ คนนั้นสวมหมวกและหน้ากากตลอดเวลา มองจากรูปร่างก็คิดว่าเป็นจ้าวข่ายได้ไม่ยากแต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ?ถ้าเป็นแค่คนที่มีรูปร่างคล้ายกับจ้าวข่ายมาก ๆ ล่ะ?เมื่อนึกถึงห้องใต้ดินที่มืดมิด จ้าวข่ายที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น พยายามอธิบายด้วยความเจ็บปวดเขาพูดมาตลอดว่าเขาไม่ได้ขโมย เ
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 545
“ตกใจมากใช่ไหม?” ซ่งจั่วมองสีหน้าตกตะลึงของเขาแล้วยิ้มขมขื่น“แหงล่ะ พวกเราทุกคนคิดว่าเซี่ยหว่านเป็นคนช่วยท่านประธานลู่จริง ๆ ถือว่าเธอเป็นผู้มีบุญคุณอย่างมาก แต่ต่อมาพวกเราก็รู้ความจริง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง เธอทำได้ทุกวิถีทาง”ซ่งจั่วเก็บแท็บเล็ต “ซือเยี่ยน สิ่งที่นายยึดมั่นมานานผิดทั้งหมด”“ทำไมเป็นแบบนี้?” ซือเยี่ยนพึมพำกับตัวเอง “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”ลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา “อยู่กับฉันมานานขนาดนี้ หัวคิดไม่มีความก้าวหน้าเลยสักนิด”ซือเยี่ยนตัวสั่น มองลู่สือเยี่ยนด้วยสายตาอ้อนวอน “ท่านประธานลู่ครับ ผมรู้ตัวแล้วว่าผิด ผมสำนึกผิดจริง ๆ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง…”เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ ตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเพราะเขารู้ว่าลู่สือเยี่ยนจะไม่ให้โอกาสเขาอีกลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดกับซ่งจั่วว่า “ตัดเอ็นข้อมือข้อเท้าเขาซะ แล้วเอาไปทิ้งที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำ”“ครับ”ซ่งจั่วรู้สึกสงสาร แต่นี่เป็นคำสั่งของลู่สือเยี่ยนลู่สือเยี่ยนหันหลังเดินจากไปซือเยี่ยนมองตามลู่สือเยี่ยนที่จากไปด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเสียใจ!…หลินเซียงออกมา
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 544
สวีซินหรานหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออก ในระหว่างนั้น สายตาของเธอมองไปยังหลินเซียงที่อยู่ไม่ไกลนัก ในดวงตาปรากฏความเคียดแค้น“ฮัลโหล คุณเซี่ย ช่วยฉันหน่อยได้ไหม? ฉันอยากฆ่าหลินเซียง นังสารเลวนั่น!”…ซืออวี่สังเกตเห็นความผิดปกติของหลินเซียงเธอเย็นชามาก ไม่สนใจอะไรเลย แต่ก็ยังคงทำงานที่ได้รับมอบหมายได้เป็นอย่างดีซืออวี่บอกข่าวนี้กับลู่สือเยี่ยนในขณะนั้น ลู่สือเยี่ยนกำลังดูสิ่งที่ซ่งจั่วได้มาจากการสืบสวน คิ้วขมวดแน่นฉินโหย่วหานจับเซี่ยหว่านขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ ถือเป็นการแก้แค้นแทนหลินเซียง แต่สิ่งนี้เกี่ยวข้องอะไรกับการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเธอกัน?ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงต่ำ “จับตาดูซือเยี่ยนไว้ เขาดูไม่ปกติ”ซ่งจั่วชะงัก “คงไม่ใช่มั้งครับ เขาคอยปกป้องคุณหลินมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”ลู่สือเยี่ยนพูดอย่างเย็นชา “บอกให้ไปก็ไป ทำไมต้องพูดมาก?”ซ่งจั่ว “ครับ”การตรวจสอบพฤติกรรมของซือเยี่ยนเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา แต่เมื่อเขาเห็นสิ่งที่ได้จากการตรวจสอบ เขาก็ตกใจมากช่วงเย็น ซ่งจั่วก็นำหลักฐานที่ได้มาส่งให้ลู่สือเยี่ยนเขามองลู่สือเยี่ยนอย่างหวาดหวั่น มือที่กำแน่นมีเหงื่อออกลู่สือเยี่ย
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 543
เขามองซ่งจั่วอย่างเย็นชา “เธอเป็นอะไรไป?”ซ่งจั่วทำหน้างง “ผม ผมไม่รู้ครับ”ตอนเจอหลินเซียงที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ เธอยังไม่เป็นแบบนี้ แต่หลินเซียงตอนนี้ เรียกได้ว่าเย็นชาและไม่เป็นมิตรอย่างมากช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงเย็น “ไปสืบมาให้ชัดเจน”“ครับ” ซ่งจั่วพยักหน้าลู่สือเยี่ยนไม่ออกไป แต่ไปที่ชั้นใต้ดิน ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้จึงพูดว่า “เรียกซือเยี่ยนมาพบฉัน”“ครับ”ดีเค กรุ๊ปทันทีที่ลู่สือเยี่ยนเข้าไปในห้องส่วนตัวของประธาน ซือเยี่ยนก็เคาะประตูห้อง“เข้ามา”ซือเยี่ยนเปิดประตูเข้าไป สีหน้าค่อนข้างเกร็ง “ท่านประธานลู่”ลู่สือเยี่ยนนั่งลงบนเก้าอี้ ถามด้วยเสียงเย็นชา “นายติดตามหลินเซียงมาตลอด เห็นความผิดปกติของเธอบ้างไหม?”ดวงตาของซือเยี่ยนกะพริบเล็กน้อย เมื่อคืนเขาไม่ได้ติดตามหลินเซียงตลอดเวลา แต่เรื่องก่อนหน้านี้ก็ยังพอจะตอบคำถามได้“ฉินโหย่วหานไปรับคุณหลิน แล้วทั้งสองคนไปที่ชายหาด ที่เดียวกับที่ที่คุณหลินถูกจับตัวไปครั้งก่อน” ซือเยี่ยนเริ่มเล่าเมื่อได้ยินดังนั้น ลู่สือเยี่ยนก็หรี่ตาลงเล็กน้อย “พวกเขาไปที่นั่นทำไม?”ซือเยี่ยน “ผม ผมไม่ทราบครับ ผมอย
หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ บทที่ 542
สีหน้าของหลินเซียงชะงักไปเล็กน้อย นิ้วที่กำโทรศัพท์แน่นขึ้น เสียงพูดแห้งผาก “ฉันเหมือนจะไม่เคยพูดว่าเขารักฉันนี่คะ”เซี่ยซือซือถอนหายใจ “หลินเซียง พวกเราแพ้แล้ว”หลินเซียงหลับตาลง “ขอโทษนะคะ คุณเซี่ย แผนการฉันดันไปดึงคุณลงมาซวยด้วย ถ้ามันสร้างความเสียหายอะไรให้คุณ คุณบอกฉันได้เลย”เซี่ยซือซือหัวเราะขมขื่น “ไม่ ไม่มีอะไรเสียหาย ฉันเต็มใจร่วมมือกับคุณเอง ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง ฉันก็ต้องรับผิดชอบ”หลินเซียงพูดอะไรไม่ออก เพราะพวกเขาไม่เคยคิดว่าเรื่องราวจะดำเนินไปในทิศทางนี้ไม่เคยคิดเลยว่าลู่สือเยี่ยนจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเซี่ยหว่านทำไมกัน?คำถามนี้ เธอคิดไม่ตกมาตลอดทำไมเขาต้องช่วยเซี่ยหว่าน?ในใจของหลินเซียง ตอนนี้มีความรู้สึกอยากจะไปหาลู่สือเยี่ยน ถามเขาว่านี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่เสียงของเซี่ยซือซือดังขึ้น “หลินเซียง ฉันขอจัดการเรื่องของตัวเองก่อน มีความคืบหน้าอะไร เราค่อยติดต่อกันใหม่”“ค่ะ”หลังจากวางสายหลินเซียงยังคงอยู่ในสภาพเหม่อลอยไม่รู้ทำไม เสียงของเซี่ยซือซือถึงดังก้องอยู่ในหูเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าลู่สือเยี่ยนรักเธอจริงเหรอ?เคยรักจริง ๆ บ้างหรือเปล่า?
