เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเย็นชาลงอย่างสิ้นเชิงเธอคิดว่าเขาจะใช้คนอื่นมาขู่จ้าวต้าผิงให้ยอมจำนนเหรอ?เธอเห็นเขาเป็นคนแบบนั้นหรือไง?น้ำเสียงของลู่สือเยี่ยนแสนจะเย็นชา “หลินเซียง คุณเอาแต่พูดว่าผมไม่เชื่อใจคุณ แล้วคุณเองล่ะ?”“อะไรนะ?”หลินเซียงตกใจ แต่ลู่สือเยี่ยนไม่ได้ให้คำตอบ กลับวางสายไปดื้อ ๆหลินเซียงมองโทรศัพท์ที่ถูกวางสาย ก่อนจะกะพริบตาอย่างไม่เข้าใจเขาหมายความว่ายังไง?กำลังกล่าวหาว่าเธอไม่เชื่อใจเขาเหรอ?หลินเซียงกัดริมฝีปาก เธอไม่คิดว่าตัวเองผิดสิ่งที่เขาทำ มีครั้งไหนที่ทำให้เธอไว้ใจได้บ้าง?เธอยิ้มเยาะ แล้วก็เลิกคิดเรื่องนี้ไปท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลงห้องทำงานของประธานบริษัทสว่างไสวเหมือนกลางวัน สีหน้าของลู่สือเยี่ยนดูไม่สู้ดีนักโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาไม่คิดจะรับมัน แต่พอคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา ดวงตาของเขาก็เป็นประกายแต่เมื่อเห็นว่าเป็นโทรศัพท์จากลู่เจิ้งหรง ดวงตาของเขาก็กลับมามืดมนอีกครั้ง“ครับ พ่อ”น้ำเสียงของลู่เจิ้งหรงเย็นชา “ลู่สือเยี่ยน นี่มันหมายความว่ายังไง? ทำไมยังไม่จัดการกับไอ้หัวขโมยนั่นอีก? ทุกวันก็แค่สั่งให้คนตี แล้วเราจะได้อะไ
พอคิดถึงเซี่ยหว่านที่พอเจอหน้าลู่สือเยี่ยนก็พูดถึงแต่เรื่องอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน ทำท่าทางเหมือนจะทวงบุญคุณ เขาก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาทันทีบุญคุณชดใช้กันแบบนี้เหรอ?ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องอุบัติเหตุในครั้งนั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข้อสรุปที่แน่ชัดทั้งสองคนตรงไปที่บาร์เจวี๋ยเซ่อผู้คนชั้นล่างกำลังสนุกสนานกับงานเลี้ยงยามค่ำคืน ลู่สือเยี่ยนนั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง มองดูความครึกครื้นเบื้องล่าง นิ้วเรียวยาวสวยงามจับแก้วไวน์ ค่อย ๆ จิบทีละแก้ว ทีละแก้วฟู่จิ่นซิ่วเห็นท่าทางเย็นชาของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะแซว "เป็นอะไรไป ถึงมานั่งดื่มเหล้าคนเดียวแบบนี้? มีเรื่องอะไรให้นายไม่สบายใจขนาดนั้น?"ลู่สือเยี่ยนมองเขาแวบหนึ่ง แล้วถามขึ้นมาทันทีว่า "ทำไมหลินเซียงถึงอยากหย่ากับฉันนัก?"สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่แก้วไวน์ น้ำเสียงทุ้มลึก "แต่งงานกับฉันมันไม่ดีตรงไหน?"เขาทำให้ฐานะของเธอสูงส่งขึ้น สามารถทำให้เธอได้ในสิ่งที่เธอเคยไขว่คว้า แล้วพวกเขาก็มีความสุขกันดีตอนทำกิจกรรมบนเตียงเขาคิดไม่ตก ทำไมถึงอยากหย่า?ฟู่จิ่นซิ่วเห็นเขาท่าทางเหมือนคนกำลังมีปัญหาเรื่องความรักก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามว่
เสียงเคาะประตูทำให้หลินเซียงไม่อยากเปิด เพราะยังจำการโทรศัพท์ที่ไม่พึงประสงค์เมื่อครู่ได้ แต่ตอนนี้ดึกมากแล้ว ท่าทางของเขาเหมือนจะเคาะไม่หยุดจนกว่าเธอจะเปิดประตูหลินเซียงเปิดประตูด้วยความจำใจ “คุณมาทำอะไรอีก…อื้อ…”แต่เธอยังพูดไม่จบ ร่างสูงใหญ่ของเขาก็โน้มตัวเข้ามา ฝ่ามือร้อนประคองใบหน้าเธอ แล้วจูบลงมาไม่ยั้งเขาตัวหนักมาก แรงกดทับทำให้เธอถอยหลังจนขาไปชนกับโซฟา เข่าอ่อนจนล้มนั่งลงไปตลอดเวลา ลู่สือเยี่ยนไม่ยอมปล่อยเธอ จูบร้อนแรง ลมหายใจพัวพันกันเป็นหนึ่ง เหมือนจะดูดพลังเธอออกไปจนหมดหลินเซียงเริ่มรับมือไม่ไหว ตาแดงก่ำ เนื้อตัวอ่อนระทวย รู้สึกว่าชุดนอนถูกถกขึ้นมาจนถึงเอว เธอจึงรู้สึกตัว“ลู่สือเยี่ยน…”เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงอู้อี้ เขาเมาเหล้า กลิ่นเหล้าแรงมาก ลมหายใจร้อนผ่าวเผาผลาญเธอ ร่างกายสั่นเทาอย่างไม่รู้ตัว“หืม?”ลู่สือเยี่ยนตอบรับ จับมือเล็ก ๆ ของเธอไปวางบนเข็มขัด หัวเข็มขัดเย็นเฉียบ ปลายนิ้วหลินเซียงหดเกร็ง“ฉันไม่อยาก ฉันไม่เอา…”เธอต่อต้าน ไม่อยากทำอย่างนั้นกับเขา! สถานการณ์ตอนนี้ไม่ควรทำอย่างนั้นเลย!แต่ลู่สือเยี่ยนกดดันเธอ ลมหายใจร้อนแรงทำเอาผิวแทบไหม้ เสียงท
หลินเซียงดิ้นรนรุนแรงยิ่งขึ้น ไม่อยากอยู่ในท่านี้กับเขา ไม่อยากใกล้ชิดกับเขาขนาดนี้เขาไม่ใช่อาเยี่ยน!นับตั้งแต่เขาฟื้นความทรงจำ อาเยี่ยนก็ได้ตายไปแล้ว!ดวงตาของหลินเซียงเริ่มร้อนผ่าว น้ำเสียงสั่นเครือ “ลู่สือเยี่ยน ลุกเดี๋ยวนี้”ลู่สือเยี่ยนได้ยินความผิดปกติในอารมณ์ของเธอ เขาเงยหน้าขึ้นมอง นิ้วมือแตะที่หางตาของเธอ แล้วเช็ดเบา ๆ“เซียงเซียง คุณร้องไห้”น้ำเสียงทุ้มต่ำอ่อนโยน ชั่วขณะหนึ่ง หลินเซียงรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปเมื่อหกเดือนก่อน เพียงประโยคเดียวก็ทำลายกำแพงที่แข็งแกร่งในหัวใจของเธอ อารมณ์ของเธอปะทุออกมา น้ำตาไหลไม่หยุดลู่สือเยี่ยนตกใจเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงพรมจูบน้ำตาของเธอทีละหยด ท่าทางอ่อนโยนอย่างเป็นอย่างมากแต่หลินเซียงใช้จังหวะนี้ผลักเขาออก วิ่งเข้าห้องนอนทันที!แล้วล็อกประตู เสียงหัวใจเต้นดังสนั่น!เธอยืนพิงประตู หายใจหอบ น้ำตายังคงไหลไม่หยุด ก่อนจะรีบไปห้องน้ำล้างหน้าด้วยน้ำเย็น เพื่อให้ตัวเองสงบลงต้องสงบสติอารมณ์เขาไม่ใช่อาเยี่ยนเขาฆ่าอาเยี่ยนของเธอเสียงเคาะประตูดังขึ้น เสียงไพเราะของลู่สือเยี่ยนดังขึ้น “เซียงเซียง เปิดประตู”หลินเซียงไม่ตอบ ตอนนี้อารม
หลินเซียงรู้สึกกระหายน้ำ จึงลุกขึ้นไปดื่มน้ำพอเปิดประตูออกไปก็เห็นว่าไฟในห้องนั่งเล่นยังเปิดอยู่ ร่างสูงใหญ่ของลู่สือเยี่ยนนอนอยู่บนโซฟา แขนของเขาวางพาดอยู่บนหน้าผาก บังใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่งหลินเซียงตกใจ เขายังไม่ไปอีกเหรอ?โซฟาเป็นโซฟาสามที่นั่ง ความสูงของเขาพอนอนบนนั้นแล้วค่อนข้างอึดอัด ถ้าไม่ระวังก็อาจพลิกตัวตกลงมาได้หลินเซียงรินน้ำ ดื่มน้ำไปด้วย พลางมองเขาไปด้วยราวกับได้ยินเสียง ลู่สือเยี่ยนวางมือลง แล้วลืมตาขึ้นมองเธอหลินเซียงวางแก้วน้ำลง แล้วถามทันที “ลู่สือเยี่ยน ก่อนหน้านี้คุณพยายามหลีกเลี่ยงอดีตของเรา แต่ในวันนี้กลับแสดงด้านนั้นออกมา ตั้งใจจะให้ฉันยกเลิกการเดิมพัน ล้มเลิกความคิดเรื่องหย่าใช่ไหม?”ลู่สือเยี่ยนลุกขึ้นนั่ง เสื้อเชิ้ตของเขามีรอยยับเพิ่มขึ้น พอปรับสายตาเข้ากับแสงไฟได้แล้ว เขาก็หรี่ตามองเธอตรง ๆหลินเซียงรู้สึกหัวใจเริ่มหนักอึ้งริมฝีปากบางของลู่สือเยี่ยนโค้งขึ้นเล็กน้อย “คุณชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?”ก็ใช่น่ะสิ!เพื่อไม่ให้หย่า เขายอมใช้ทุกวิธีจริง ๆ!ดวงตาของหลินเซียงเต็มไปด้วยความโกรธลู่สือเยี่ยนหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟ แล้วสูบเข้าไปคำหนึ่ง แก้มทั้งสองข้
ลมหายใจของลู่สือเยี่ยนหนักอึ้ง “สานต่อจากที่ค้างไว้ก่อนหน้านี้ดีไหม?”ร่างกายของหลินเซียงอ่อนยวบราวกับไม่มีแรง แต่เธอยังคงจ้องมองเขา แสดงท่าทีต่อต้านการที่เธอไม่เต็มใจ ทำให้เขาไม่สบายใจเช่นกันเรื่องแบบนี้ต้องให้ทั้งสองฝ่ายเต็มใจ จึงจะได้ความสุขอย่างที่สุดเขาเริ่มไม่พอใจ ก่อนจะลูบไล้ใบหน้าของเธอ “หลินเซียง อย่าบังคับผมนะ”หลินเซียงรู้สึกราวกับมีไอเย็นปกคลุมร่างกาย เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ หันหน้าหนี แสดงความไม่ยินยอมอย่างชัดเจนลู่สือเยี่ยนจ้องมองใบหน้าข้างแก้มที่แดงก่ำของเธอ ใจเต้นแรง เขาก้มลงจูบเบา ๆ แล้วปล่อยมือเธอ ก่อนจะคลายเข็มขัดออกเสียงที่ดังขึ้นทำให้หลินเซียงหายใจไม่ทั่วท้อง!เขาจะใช้กำลังบังคับ!หลินเซียงกลัวจนตัวแข็งทื่อแต่ไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงหายใจหอบของเขา พรมจูบใบหูและแก้มเธอเป็นระยะ ๆดวงตาสีดำสนิทราวกับสัตว์ป่าจ้องมองเหยื่อหลินเซียงรู้ว่าเขากำลังทำอะไร ใบหน้าของเธอแดงขึ้นไปอีก!ความจริงแล้ว ผู้หญิงก็มีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นกันโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขาแหย่เธอ เธออ่อนแรงไปหมดแล้ว ตอนนี้พอได้ยินเสียงนั้น ประกอบกับเสียงหายใจหอบของเขาที่อยู่ใกล้ ๆ เธอก็อับอ
ลู่สือเยี่ยนจับขาเธอไว้ แล้วลูบเบา ๆ ลมหายใจกระชั้นหนักหน่วงอีกครั้งร่างกายของหลินเซียงตึงเครียด แต่ก็ผ่อนคลายลงในไม่ช้า เขาไม่ได้ทำอะไรต่อหลินเซียงง่วงนอนจริง ๆตอนนี้ไล่เขาไปคงไม่ได้ผล เขาคงไม่ยอมไปง่าย ๆ ถ้าส่งเสียงดังอาจทำให้เพื่อนบ้านได้ยินช่างเถอะปล่อยให้นอนไปก่อนก็ได้…หลายวันผ่านไป ลุงจ้าวก็ไม่ได้ติดต่อหลินเซียงอีกลู่สือเยี่ยนเองก็เริ่มมีงานยุ่ง เธออยากจะถามเขาเรื่องจ้าวข่าย แต่พอได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็วางสายทันทีแสดงให้เห็นชัดเจนว่าไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อในขณะนั้น ซืออวี่โทรมาพอดีหลินเซียงรับสาย “ฮัลโหลค่ะ คุณซือ”เสียงหัวเราะของซืออวี่ดังขึ้น “คุณหลิน วันนี้ว่างหรือเปล่าคะ? ไปทานข้าวกันไหม?”หลินเซียงคิดสักครู่ แล้วตอบรับ “ได้ค่ะ”ซืออวี่ยิ้มมุมปาก “งั้นฉันส่งที่อยู่ให้ ไปเจอกันที่นั่นเลยนะคะ”“ค่ะ”ร้านอาหารที่ซืออวี่เลือกคือร้านชาบูเมื่อหลินเซียงมาถึง เธอก็เห็นซืออวี่ยืนอยู่ที่ประตู แต่งตัวสวยงดงามเหมือนเดิม เมื่อเห็นเธอ อีกฝ่ายก็ยิ้มออกมา“มาเร็วจัง” ซืออวี่พูดหลินเซียงบอก “ฉันอยู่แถวนี้พอดีค่ะ ชาบูร้านนี้อร่อยจริง ๆ”ซืออวี่ขยิบตา “คุณชอบก็ดี
เมื่อหลินเซียงได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ก่อนจะถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “ลุงคะ ตอนนี้ลุงอยู่ที่ไหน?”ลุงจ้าวตอบว่า “ลุงกำลังจะกลับไปเทศมณฑลอันแล้ว บ้านว่างมานาน ต้องกลับไปดูแลสักหน่อย”หลินเซียงหลับตาลงแล้วพูดว่า “งั้นฉันไปส่งลุงนะ”แต่ลุงจ้าวห้ามเธอไว้ “ไม่ต้องหรอก ลุงไม่ได้เอาอะไรมาเยอะ ไม่ต้องลำบากเธอหรอก”แต่หลินเซียงยังยืนยันคำเดิม “ลุงคะ จนป่านนี้แล้วฉันยังหาโอกาสเจอจ้าวข่ายไม่ได้เลย เป็นความผิดของฉันเอง ถ้าลุงจะกลับ ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องไปส่งค่ะ”สุดท้ายลุงจ้าวก็ยอมตกลงหลินเซียงวางสายแล้วกลับไปที่ห้องส่วนตัว พูดกับซืออวี่ว่า “คุณซือคะ ฉันมีธุระด่วนต้องไปก่อน”ซืออวี่ลุกขึ้นยืน “รีบมากเหรอคะ ฉันไปส่งคุณได้นะ”“ไม่เป็นไรค่ะ แถวนี้เรียกรถง่าย ฉันกลับเองได้ค่ะ” หลินเซียงยิ้มอย่างสุภาพ ปฏิเสธความหวังดีของเธอเมื่อเห็นแบบนั้น ซืออวี่ก็พยักหน้า “งั้นก็ได้ค่ะ ระวังตัวด้วยนะคะ”“ค่ะ”จากนั้นหลินเซียงก็ออกจากร้านชาบูหลินเซียงขึ้นแท็กซี่ไปยังอะพาร์ตเมนต์ที่เพิ่งเช่าเมื่อเธอออกมาจากลิฟต์ ก็เห็นลุงจ้าวเปิดประตูรออยู่แล้ว“ลุงคะ”หลินเซียงเดินไปหา เห็นลุงจ้าวเก็บของเรี
บรรยากาศในลิฟต์ค่อนข้างแปลกประหลาดมีความเย็นชาปะปนกับความผ่อนคลาย บรรยากาศที่กดดันแผ่ซ่านไปทั่ว แต่เมื่อปะทะกับฉินโหย่วหานและหลินเซียง มันก็หายไปความรู้สึกแปลกประหลาดที่อธิบายไม่ได้ ทำให้รู้สึกอึดอัดลิฟต์เคลื่อนขึ้นไปอย่างราบรื่น ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ลู่สือเยี่ยนก้าวออกไปด้วยสีหน้าเย็นชาเป็นอย่างมากฉินโหย่วหานมองตามแผ่นหลังของเขา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ทำอะไรเลย นี่ไม่เหมือนนิสัยปกติของเขาหรือว่าเขาจะยอมปล่อยหลินเซียงแล้วจริง ๆ?ประตูลิฟต์ปิดลง สายตาของฉินโหย่วหานจับจ้องไปที่ใบหน้าของหลินเซียง แต่เห็นเธอมองประตูลิฟต์อย่างเหม่อลอยไม่ใช่สิ่งที่เธอมองน่าจะเป็นลู่สือเยี่ยนเพียงแต่ตอนนี้ประตูลิฟต์ปิดลง บดบังสายตาของเธอไว้ในดวงตาของฉินโหย่วหานมีความเย็นชาเพิ่มขึ้น เขาถามว่า “คิดอะไรอยู่?”ขนตาของหลินเซียงสั่นเล็กน้อย “ฉันแค่คิดว่า ในเรื่องนี้ เขากำลังรับบทบาทเป็นอะไร”ฉินโหย่วหานกล่าวว่า “ไม่ว่าเขาจะแสดงบทบาทไหน ก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว”หลินเซียงเหม่อลอยไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “คุณพูดถูก”เธอและลู่สือเยี่ยนหย่ากันแล้วดังนั้นจึงไม่มีความเกี่
ฉินโหย่วหานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บอกเรื่องที่คุณรู้ทั้งหมดให้ผมฟังหน่อย”หลินเซียงพยักหน้า เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ฉินโหย่วหานก็หัวเราะเบา ๆหลินเซียงมองเขา “เป็นอะไรไป?”ฉินโหย่วหานพูดว่า “หลินเซียง ผมขอเดาแบบบ้า ๆ เลยนะ”“พูดมาก่อนค่ะ” หลินเซียงมองเขาอย่างจริงจัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยฉินโหย่วหานจอดรถข้างทาง เอามือวางบนพวงมาลัย บนใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนโยนปรากฏรอยยิ้มขบขัน “คุณว่ามีความเป็นไปได้ไหม ที่มีคนปลอมตัวเป็นจ้าวข่ายไปทำเรื่องพวกนั้น แล้วโยนความผิดให้เขา?”เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของหลินเซียงก็เบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ มือของเธอกำขนมปังกรอบแน่นความเป็นไปได้นี้ เธอไม่เคยคิดถึงมาก่อน!เมื่อคิดดูให้ดี ไม่ว่าจะเป็นวิดีโอหรือรูปถ่ายที่ลู่สือเยี่ยนให้เธอดู ‘จ้าวข่าย’ คนนั้นสวมหมวกและหน้ากากตลอดเวลา มองจากรูปร่างก็คิดว่าเป็นจ้าวข่ายได้ไม่ยากแต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ?ถ้าเป็นแค่คนที่มีรูปร่างคล้ายกับจ้าวข่ายมาก ๆ ล่ะ?เมื่อนึกถึงห้องใต้ดินที่มืดมิด จ้าวข่ายที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น พยายามอธิบายด้วยความเจ็บปวดเขาพูดมาตลอดว่าเขาไม่ได้ขโมย เ
“ตกใจมากใช่ไหม?” ซ่งจั่วมองสีหน้าตกตะลึงของเขาแล้วยิ้มขมขื่น“แหงล่ะ พวกเราทุกคนคิดว่าเซี่ยหว่านเป็นคนช่วยท่านประธานลู่จริง ๆ ถือว่าเธอเป็นผู้มีบุญคุณอย่างมาก แต่ต่อมาพวกเราก็รู้ความจริง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง เธอทำได้ทุกวิถีทาง”ซ่งจั่วเก็บแท็บเล็ต “ซือเยี่ยน สิ่งที่นายยึดมั่นมานานผิดทั้งหมด”“ทำไมเป็นแบบนี้?” ซือเยี่ยนพึมพำกับตัวเอง “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”ลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา “อยู่กับฉันมานานขนาดนี้ หัวคิดไม่มีความก้าวหน้าเลยสักนิด”ซือเยี่ยนตัวสั่น มองลู่สือเยี่ยนด้วยสายตาอ้อนวอน “ท่านประธานลู่ครับ ผมรู้ตัวแล้วว่าผิด ผมสำนึกผิดจริง ๆ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง…”เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ ตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเพราะเขารู้ว่าลู่สือเยี่ยนจะไม่ให้โอกาสเขาอีกลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดกับซ่งจั่วว่า “ตัดเอ็นข้อมือข้อเท้าเขาซะ แล้วเอาไปทิ้งที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำ”“ครับ”ซ่งจั่วรู้สึกสงสาร แต่นี่เป็นคำสั่งของลู่สือเยี่ยนลู่สือเยี่ยนหันหลังเดินจากไปซือเยี่ยนมองตามลู่สือเยี่ยนที่จากไปด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเสียใจ!…หลินเซียงออกมา
สวีซินหรานหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออก ในระหว่างนั้น สายตาของเธอมองไปยังหลินเซียงที่อยู่ไม่ไกลนัก ในดวงตาปรากฏความเคียดแค้น“ฮัลโหล คุณเซี่ย ช่วยฉันหน่อยได้ไหม? ฉันอยากฆ่าหลินเซียง นังสารเลวนั่น!”…ซืออวี่สังเกตเห็นความผิดปกติของหลินเซียงเธอเย็นชามาก ไม่สนใจอะไรเลย แต่ก็ยังคงทำงานที่ได้รับมอบหมายได้เป็นอย่างดีซืออวี่บอกข่าวนี้กับลู่สือเยี่ยนในขณะนั้น ลู่สือเยี่ยนกำลังดูสิ่งที่ซ่งจั่วได้มาจากการสืบสวน คิ้วขมวดแน่นฉินโหย่วหานจับเซี่ยหว่านขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ ถือเป็นการแก้แค้นแทนหลินเซียง แต่สิ่งนี้เกี่ยวข้องอะไรกับการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเธอกัน?ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงต่ำ “จับตาดูซือเยี่ยนไว้ เขาดูไม่ปกติ”ซ่งจั่วชะงัก “คงไม่ใช่มั้งครับ เขาคอยปกป้องคุณหลินมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”ลู่สือเยี่ยนพูดอย่างเย็นชา “บอกให้ไปก็ไป ทำไมต้องพูดมาก?”ซ่งจั่ว “ครับ”การตรวจสอบพฤติกรรมของซือเยี่ยนเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา แต่เมื่อเขาเห็นสิ่งที่ได้จากการตรวจสอบ เขาก็ตกใจมากช่วงเย็น ซ่งจั่วก็นำหลักฐานที่ได้มาส่งให้ลู่สือเยี่ยนเขามองลู่สือเยี่ยนอย่างหวาดหวั่น มือที่กำแน่นมีเหงื่อออกลู่สือเยี่ย
เขามองซ่งจั่วอย่างเย็นชา “เธอเป็นอะไรไป?”ซ่งจั่วทำหน้างง “ผม ผมไม่รู้ครับ”ตอนเจอหลินเซียงที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ เธอยังไม่เป็นแบบนี้ แต่หลินเซียงตอนนี้ เรียกได้ว่าเย็นชาและไม่เป็นมิตรอย่างมากช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงเย็น “ไปสืบมาให้ชัดเจน”“ครับ” ซ่งจั่วพยักหน้าลู่สือเยี่ยนไม่ออกไป แต่ไปที่ชั้นใต้ดิน ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้จึงพูดว่า “เรียกซือเยี่ยนมาพบฉัน”“ครับ”ดีเค กรุ๊ปทันทีที่ลู่สือเยี่ยนเข้าไปในห้องส่วนตัวของประธาน ซือเยี่ยนก็เคาะประตูห้อง“เข้ามา”ซือเยี่ยนเปิดประตูเข้าไป สีหน้าค่อนข้างเกร็ง “ท่านประธานลู่”ลู่สือเยี่ยนนั่งลงบนเก้าอี้ ถามด้วยเสียงเย็นชา “นายติดตามหลินเซียงมาตลอด เห็นความผิดปกติของเธอบ้างไหม?”ดวงตาของซือเยี่ยนกะพริบเล็กน้อย เมื่อคืนเขาไม่ได้ติดตามหลินเซียงตลอดเวลา แต่เรื่องก่อนหน้านี้ก็ยังพอจะตอบคำถามได้“ฉินโหย่วหานไปรับคุณหลิน แล้วทั้งสองคนไปที่ชายหาด ที่เดียวกับที่ที่คุณหลินถูกจับตัวไปครั้งก่อน” ซือเยี่ยนเริ่มเล่าเมื่อได้ยินดังนั้น ลู่สือเยี่ยนก็หรี่ตาลงเล็กน้อย “พวกเขาไปที่นั่นทำไม?”ซือเยี่ยน “ผม ผมไม่ทราบครับ ผมอย
สีหน้าของหลินเซียงชะงักไปเล็กน้อย นิ้วที่กำโทรศัพท์แน่นขึ้น เสียงพูดแห้งผาก “ฉันเหมือนจะไม่เคยพูดว่าเขารักฉันนี่คะ”เซี่ยซือซือถอนหายใจ “หลินเซียง พวกเราแพ้แล้ว”หลินเซียงหลับตาลง “ขอโทษนะคะ คุณเซี่ย แผนการฉันดันไปดึงคุณลงมาซวยด้วย ถ้ามันสร้างความเสียหายอะไรให้คุณ คุณบอกฉันได้เลย”เซี่ยซือซือหัวเราะขมขื่น “ไม่ ไม่มีอะไรเสียหาย ฉันเต็มใจร่วมมือกับคุณเอง ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง ฉันก็ต้องรับผิดชอบ”หลินเซียงพูดอะไรไม่ออก เพราะพวกเขาไม่เคยคิดว่าเรื่องราวจะดำเนินไปในทิศทางนี้ไม่เคยคิดเลยว่าลู่สือเยี่ยนจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเซี่ยหว่านทำไมกัน?คำถามนี้ เธอคิดไม่ตกมาตลอดทำไมเขาต้องช่วยเซี่ยหว่าน?ในใจของหลินเซียง ตอนนี้มีความรู้สึกอยากจะไปหาลู่สือเยี่ยน ถามเขาว่านี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่เสียงของเซี่ยซือซือดังขึ้น “หลินเซียง ฉันขอจัดการเรื่องของตัวเองก่อน มีความคืบหน้าอะไร เราค่อยติดต่อกันใหม่”“ค่ะ”หลังจากวางสายหลินเซียงยังคงอยู่ในสภาพเหม่อลอยไม่รู้ทำไม เสียงของเซี่ยซือซือถึงดังก้องอยู่ในหูเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าลู่สือเยี่ยนรักเธอจริงเหรอ?เคยรักจริง ๆ บ้างหรือเปล่า?
ช่างน่าขันอะไรอย่างนี้?สิ่งที่ตัวเองวางแผนไว้ วิธีการลงโทษคนอื่น สุดท้ายก็เหมือนกับการชกเข้ากับปุยนุ่นอ่อนปวกเปียก ไร้เรี่ยวแรงถูกแล้วแม้แต่ความโกรธของเธอก็ยังไร้เรี่ยวแรง เพราะคนที่เธอเผชิญหน้าคือลู่สือเยี่ยนเธอไม่สามารถต่อต้านเขาได้เลย!ตราบใดที่เขาต้องการ เขาสามารถปิดกั้นเส้นทางทั้งหมดของเธอได้จ้าวข่ายก่อนหน้าก็เป็นแบบนี้ เซี่ยหว่านในตอนนี้ก็ลงเอยแบบนี้เธอเข้าไปพัวพันกับคนแบบไหนมานานขนาดนี้กันนะ?สายตาของหลินเซียงเหม่อลอยไปเล็กน้อย มองไปยังความมืดด้านหน้าอย่างงุนงง ราวกับเหวลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุดกำลังค่อย ๆ ปกคลุมเธอเข้าไปฉินโหย่วหานจับมือเธอ “หลินเซียง ไม่เป็นไรนะ?”“ฉัน…ไม่เป็นไรค่ะ” หลินเซียงขยับริมฝีปากพูดเธอสบายดี เธอไม่เป็นอะไร แค่ล้มเหลวเท่านั้น ไม่เป็นไรน้ำตาที่เงียบงันไหลลงมาจากแก้ม รู้สึกเพียงแค่ความเย็นเยียบที่แก้ม พอยื่นมือไปสัมผัส มองลงไปก็เห็นคราบน้ำใสบนนิ้วร้องไห้ทำไม?มีอะไรให้ร้องกัน?ควรรู้ตัวตั้งนานแล้วต่างหาก!ความคิดของเขา เธอคาดเดาไม่ได้เลย!แต่เธอยังกล้าที่จะต่อสู้กับเขา?หึ ฮ่าฮ่าฮ่า!หลินเซียงหัวเราะเยาะตัวเอง แต่ไม่รู้ทำไม น้ำต
ซือเยี่ยนค่อนข้างลนลาน “คุณเซี่ย อย่าร้องไห้เลย ไม่มีใครอยากให้คุณตาย อย่าร้องไห้…”เซี่ยหว่านมองเขาด้วยดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตา “แต่นายมาช่วยฉัน ถ้านายมาไม่ทันล่ะ? ฉันคงตายไปแล้ว!”ซือเยี่ยน “อ่า…คือว่า”เซี่ยหว่านกำแขนเขาแน่น “นายช่วยฉันได้ไหม? ฉันไม่อยากตายจริง ๆ…”ซือเยี่ยนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คุณเซี่ย อยากให้ผมทำอะไรครับ?”แววแห่งความภาคภูมิใจฉายวาบในดวงตาของเซี่ยหว่าน จากนั้นก็พูดว่า “ช่วยปกป้องฉันได้ไหม?”ซือเยี่ยนขมวดคิ้ว “ไม่ได้ครับ ผมทำตามคำสั่งของท่านประธานลู่เท่านั้น”เซี่ยหว่านก้มหน้าลงด้วยความผิดหวัง “แต่ถ้านายไม่ปกป้องฉัน ฉันก็จะตาย เธอต้องฆ่าฉันแน่ ๆ เพราะฉันแย่งสือเยี่ยนไป…”ซือเยี่ยนขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คือ…ผมขอคิดดูก่อนได้ไหมครับ? แล้วก็คุณเซี่ย ที่นี่ไม่ปลอดภัย ผมส่งคุณกลับไปก่อนดีกว่า”เซี่ยหว่านพยักหน้า “ได้”รถแล่นออกไปในความมืด บนถนนเล็ก ๆนิ้วของฉินโหย่วหานวางอยู่บนพวงมาลัย มองไปที่หลินเซียงอย่างนึกสนใจ “คุณเห็นหมดแล้วใช่ไหม?”สีหน้าของหลินเซียงดูเหม่อลอยเล็กน้อย “เห็นแล้ว…”ฉินโหย่วหานพูดว่า
ดวงตาของซือเยี่ยนเป็นประกายขึ้นทันที รีบวิ่งไปที่ตู้คอนเทนเนอร์นั้น พลางตะโกนถาม “คุณเซี่ย ใช่คุณหรือเปล่า คุณเซี่ย?”“ปัง ๆ!”เสียงดังออกมาจากตู้คอนเทนเนอร์นั้นอีกครั้ง ถือเป็นการตอบรับซือเยี่ยนดีใจมาก จากนั้นก็เริ่มตรวจสอบกุญแจของตู้คอนเทนเนอร์ เนื่องจากตู้คอนเทนเนอร์แถวนี้ถูกทิ้งร้าง กุญแจจึงไม่ใช่แบบพิเศษอะไร เขาหาหินมาทุบสิบกว่าครั้ง จนกุญแจพังเขาเปิดตู้คอนเทนเนอร์ ก็เห็นเซี่ยหว่านถูกมัดมือมัดเท้านอนอยู่ข้างใน ตอนนี้น้ำทะเลไหลเข้ามาถึงหูของเซี่ยหว่านแล้วเมื่อเซี่ยหว่านเห็นซือเยี่ยนก็ร้องไห้ออกมาซือเยี่ยนเข้าไปพยุงเซี่ยหว่านขึ้น จากนั้นก็แกะเชือกที่มัดตัวเธอออก แล้วดึงเทปที่ปิดปากเธอออก“อ๊ะ…”เซี่ยหว่านอุทานออกมาสั้น ๆ จากนั้นก็พูดทั้งน้ำตาว่า “หลินเซียง! ต้องเป็นนังหลินเซียงแน่ ๆ ที่จงใจเล่นงานฉัน ต้องเป็นเธอที่ส่งคนมามัดฉันไว้ที่นี่!”ซือเยี่ยนชะงักไป “แต่ผมติดตามคุณหลินตลอด เธอไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นเลยนะครับ”เซี่ยหว่านจับแขนเขา “ซือเยี่ยน ฉันช่วยสือเยี่ยนไว้ แต่หลินเซียงกลับจะฆ่าฉัน นายต้องช่วยฉันแก้แค้นนะ!”ซือเยี่ยนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่ท