บทที่ 397

หลินเซียงพยักหน้า “ตกลง”

เธอหันไปมองซ่งซ่ง “ไปกันเถอะ ไปกับฉัน”

“ไม่ได้”

“ไม่เอา”

มีเสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน

เสียงหนึ่งเป็นของซ่งซ่ง เธอมองลู่สือเยี่ยนอย่างรังเกียจ “ฉันไม่ยอมอยู่บ้านเดียวกับเขาหรอก เดี๋ยวฉันจะอดใจไม่ไหวย่องไปฆ่าเขาตอนกลางคืนแน่ ฉันไม่อยากติดคุก”

หลินเซียง “…”

สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเย็นชา “โยนเธอลงห้องใต้ดิน ไปนอนกับพวกนั้นสักคืนดีไหม?”

“นายนี่…”

ซ่งซ่งเกือบจะระเบิดอารมณ์อีกครั้ง

หลินเซียงรีบพูดว่า “งั้นเราส่งเธอกลับบ้านก่อนเถอะ”

ในเวลานั้น เสียงของฟู่จิ่นซิ่วก็ดังขึ้น “เดี๋ยวผมไปส่งเธอกลับเอง”

ซ่งซ่งมองเขาอย่างสงสัย “ทำไมใจดีจังเลยล่ะ?”

ฟู่จิ่นซิ่วหัวเราะเยาะ “ก่อนหน้านี้ผมก็ช่วยคุณไว้นะ ใจดีไหมล่ะ?”

ซ่งซ่งบ่นอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีใครได้ยิน

หลินเซียงคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ฉันไปส่งเองดีกว่าค่ะ ต้องเห็นเธอกลับถึงบ้านถึงจะสบายใจ”

ฟู่จิ่นซิ่วแย้งว่า “ผมเป็นคนไปช่วยเธอมา ยังจะไม่สบายใจเรื่องอะไรอีก?”

หลินเซียงเม้มริมฝีปาก

ลู่สือเยี่ยนพูดว่า “เชื่อใจเหล่าฟู่เถอะ”

ซ่งซ่งก็พูดว่า “วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันจะไป