All Chapters of ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน: Chapter 11 - Chapter 20

“ซินหราน เสร็จธุระของเจ้าหรือยัง รีบมาจัดห้องนอนให้ท่านจอมมารประเดี๋ยวนี้!” “เจ้าค่ะ ” หญิงสาวรีบขานรับ มือเล็กผลักหีบใบนั้นเข้าไปในชั้นแล้วรีบหมุนตัวเดินออกมาอย่างรวดเร็ว อากาศชื้นฝนเช่นนี้ ท่านจอมมารไม่ค่อยชอบนัก นางเห็นแค่เจ้าของร่างสูงในอาภรณ์สีดำสะบัดแขนเสื้อเดินหายไปทางหอฝึกยุทธ์แล้ว นางก็รีบเข้าไปในห้องนอนของท่านจอมมารจัดการเก็บกวาดทำความสะอาดเปลี่ยนผ้าปูที่นอนและจุดกำยานกลบกลิ่นชื้นฝนในห้อง ครบสามวันแล้ว นางคงไม่ต้องไปนอนที่ห้องเก็บฟืนแล้วซินะ หญิงสาวระบายลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้า นางหอบผ้าปูที่นอนผืนเก่าแล้วเดินออกมาเพื่อนำไปซักทำความสะอาด เครื่องนอนและเสื้อผ้าของท่านจอมมารมีแต่นางเท่านั้นที่ทำความสะอาด แบบนี้จะเรียกว่านางเป็นคนโปรดได้อย่างไร บ่าวรับใช้มีตั้งมากมายแต่นางเป็นคนเดียวที่ต้องทำหน้าที่เหล่านี้ ฝนจางจากท้องฟ้าไปมากแล้ว เหลือเพียงละอองโปรยปรายแตะเส้นผม นางสูดกลิ่นฝนเข้าเต็มปอด แน่นอนว่านางชอบกลิ่นฝนอาจเพราะเป็นเติบโตมากับท้องไร่ท้องนา จึงคุ้นชินกับชีวิตที่อาศัยฟ้าฝนในการดำรงชีพแล้ว แล้วคน

พื้นดินที่เปียกชื้นต้นหญ้าอ่อนถูกพรมด้วยน้ำค้าง ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นอย่างตกใจเมื่อรู้สึกว่าตนเองกำลังหงายหลัง นางหลับตาเตรียมรับความเจ็บปวดที่จะได้รับ ทว่าร่างของนางไม่ได้กระแทกพื้นอย่างที่คิด แต่เอนพิงแผ่นอกแกร่งที่มายืนซ้อนอยู่ด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว ร่างอ่อนนุ่มเอนเข้าสู่แผ่นอกอย่างไม่ได้ตั้งใจ แน่นอนว่าคนไร้ วรยุทธ์อย่างนางย่อมไม่รู้ว่าเขาเดินประชิดติดอยู่ด้านหลังนานแล้ว เดิมทีเหิงหยางเซิงคิดจะเดินลมปราณเพื่อปรับสมดุลในร่างกาย ทว่าคืนนี้พระจันทร์เต็มดวง เลือดในกายเต้นระริก หงุดหงิดและร้อนรุ่มจนไม่อาจทำสมาธิได้ กระนั้นเขารับรู้ได้ว่าร่างเล็กที่อยู่ห้องนอนติดกันนั้นเปิดประตูออกอย่างเร่งรีบ เขาจึงติดตามร่าบอบบาง ใต้แสงจันทร์กระจ่างที่ไม่ต้องอาศัยแสงจากตะเกียงหรือโคมไฟ ร่างเล็กในชุดนอนเรียบง่ายยืนอยู่ในแปลงดอกไม้นานาพรรณ ผิวขาวดุจหยกขับเน้นให้นางดูงดงามราวภาพวาด เส้นผมที่มีเพียงผ้าผืนหนึ่งรวบมัดไว้ทำให้ร่างของนางดูเย้ายวนตา เหิงหยางเซิงแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตนเองราวกับคนกระหายน้ำ ก้าวเท้าติดตามร่างบอบางที่ไม่รู้เลยว่าเขาเข้ามาใกล้เพียงใ

พ่อครัวเจี่ยนหันมามองเต็มๆ ตา ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเด็กคนนี้ตื่นสายสักครา แต่เห็นนางหลบตาเขาแล้วจึงไม่ได้ซักถามอะไร เรียกนางไปช่วยงานเช่นทุกวัน ซินหรานทำตัววุ่นพยายามไม่คิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา นางรู้สึกว่าทุกคนทำตัวปกติกับนาง คงไม่มีผู้ใดล่วงรู้เรื่องที่เกิดขึ้น นางจึงทำตัวเป็นปกติเช่นที่เคยเป็นมา ทว่าร่างกายที่บอบช้ำเคลื่อนไหวได้ไม่สะดวกนัก ทั้งที่ตั้งใจเอาขนมไปส่งให้อู่ชิงกับอู่ยิน นางกลับเดินได้ไม่ถึงที่ ไม่รู้อย่างไรอู่ยินโผล่มายืนเบื้องหน้าไร้สุ่มเสียงดุจเงาภูติผี หญิงสาวไม่ได้สะดุ้งตกใจแต่ยังฉีกยิ้มด้วยความดีใจที่เขามาปรากฏกายพอดี “ข้าจะเอาขนมมาส่งให้เจ้าค่ะ” ซินหรานยื่นตะกร้าให้ แต่อีกฝ่ายยืนกอดอกนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เห็นแววตาใสซื่อคู่นั้นแล้วลอบถอนหายใจแล้วยื่นมือไปรับ “ไม่สบายก็พักผ่อนเสีย” “ข้า...ข้าสบายดี” “สบายดี? แทบเดินไม่ไหว!” ซินหรานพูดอะไรไม่ออก คำพูดกำกวมของอู่ยินทำให้ใบหน้าของนางไร้สีเลือด พลันร่างของอู่ชิงปรากฏขึ้นแล้วยื่นมือไปดีดหน้าผากของซินหรานอย่างหยอกเย้า “หน้าตาซีดเซียวเช่นนี้

พ่อบ้านจูโหย่งเจาถอนหายใจอีกครา “เป็นเช่นนั้นก็ดี” “แต่เรื่องที่จะให้ข้าปรนนิบัตินายท่านในห้องหอนั้น...” “ได้เป็นสตรีของท่านจอมมารย่อมมีฐานะความเป็นอยู่ดีกว่าเป็นสาวใช้” “แต่ข้าไม่อยากเป็นเหมือนหญิงเหล่านั้น” นางยืนกราน “ให้ข้าทำงานเป็นบ่าวเช่นนี้เถิด” “ซินหราน” พ่อบ้านจูโหย่งเจาเอ่ยเสียงเย็น “หากเจ้ายังดื้อดึงเช่นนี้ คนที่ลำบากที่สุดก็คืออู่เฉียง” ซินหรานเผยอริมฝีปากขึ้น อ้าปากแต่กลับพูดไม่ออก แล้วนางก็กัดริมฝีปากตนเองอย่างยอมรับชะตากรรม หากนางไม่ยินยอมปรนนิบัติ พี่อู่เฉียงของนางจะถูกลงโทษเช่นนั้นหรือ? ทุกคนที่อยู่ที่นี่ ทำตามคำสั่งของท่านจอมมารทั้งสิ้น “เอาล่ะ ข้าจะส่งคนมาดูแลเจ้าให้เตรียมตัวสำหรับคืนนี้ ตอนนี้เจ้าพักผ่อนเสียก่อน” “เจ้าค่ะ” ซินหรานมองร่างของพ่อบ้านจูโหย่งเจาหมุนตัวออกจากห้องของนาง หญิงสาวค่อยๆ ลุกขึ้นกลับมานั่งบนเตียงเช่นเดิม หัวใจเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นบีบรัดเจ็บปวดเกินจะบรรยาย ร่างบางเอนตัวลงนอน รู้สึกชื้นที่ขอบตา นางหลีกหนีเรื่องนี้มิได้จริงๆ แล้วใช่ไหม?

“ซินหราน! เจ้าลืมหน้าที่ตัวเองหรือไร น้ำชาของท่านจอมมารล่ะ” “เจ้าค่ะ” บรรยกาศทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เคยเป็นมา พ่อครัวเจี่ยนสบตากับพ่อบ้านจูโหย่งเจา แม้ไม่เอ่ยปากพูดอะไรแต่ก็เข้าใจได้ จะว่าไปแล้ว สำหรับซินหราน....ปล่อยให้นางเคยใช้ชีวิตอย่างไรก็ทำเช่นนั้นน่าจะดีที่สุด ทุกอย่างดำเนินไปเช่นที่เคยเป็นมา ราวกับว่าซินหรานไม่เคยถูกส่งตัวเข้าห้องของท่านจอมมาร กลางวันของซินหรานใช้ชีวิตปกติ คอยรับใช้ท่านจอมมาร ทำตามที่พ่อบ้านจูโหย่งเจาสั่ง และเข้าครัวช่วยงานพ่อครัวเจี่ยน ทว่ายามค่ำคืน ห้องนอนของนางมักถูกบุกรุกด้วยบุรุษเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ แม้เตียงของงนางทั้งเล็กและแคบแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอุปสรรคในการรังแกนางเลยสักนิด ทุกครั้งที่นายท่านของซินหรานเข้ามาคือเวลาที่นางทิ้งตัวลงนอนและหลับใหลไปแล้ว หญิงสาวแทบไม่รู้สึกตัวจนกระทั้งผิวกายกระทบไอร้อนจากเรือนกายใหญ่โตและ...เขามักปิดตานางเสมอ “นายท่าน...” “ชู่ว” แรกๆ นางตื่นตระหนก แต่ผ่านไปหลายค่ำคืน นางเองก็...พอใจอยู่ลึกๆ กับการไม่ต้องมองเห็นการกระทำอันน่า