Chapter 16. ยั่วโทสะ

ท่าทางใสซื่อของนางทำให้โทสะของเขาเบาบางลง ไฉนยามที่เขาให้นางเลือกเครื่องประดับส่งไปยังเรือนด้านหลัง นางเลือกได้เหมาะสมและง่ายดายจนเขาไม่ใคร่ใส่ใจว่านางส่งอะไรไปให้ใคร ทว่าเมื่อนางเอ่ยประโยคต่อมา เขาแทบจะยื่นมือไปบีบลำคอของนาง

“...ปิ่นไม้นี่พี่อู่เฉียงทำให้บ่าว บ่าวทิ้งปิ่นอันนี้มิได้”

ข้าควรหักคอนางหรือหักคออู่เฉียงดีนะ!

ซินหรานไม่รู้ว่าเหตุใด จู่ๆ นายท่านมีโทสะขึ้นมาระลอก แต่ก่อนทำอะไรผิดอย่างมากนางถูกพ่อบ้านจูโหย่งเจ้าลงโทษ แต่ครั้งนี้นางเห็นเขาสืบเท้าเข้ามา ร่างกายถอยหนีอย่างหวาดกลัว มิน่าเล่าเหล่าหญิงบำเรอที่ถูกส่งตัวมารับใช้จึงได้มีท่าทีประหลาดนัก บางคนหวาดกลัวถึงขั้นเสียสติก็มี ยังไม่ทันคิดว่าตนเองทำอะไรผิด นางรู้สึกหน้ามืดตาลายเพราะถูกจอมมารเหิงหยางเซิงรวบร่างนางแล้วแบกไว้บนบ่า ศีรษะของหญิงสาวถูกเหวี่ยงไปด้านหลัง ด้วยความตกใจจึงเผลอทำปิ่นหยกหลุดมือ

“นายท่าน!” ซินหรานดิ้นรน แต่ไม่เป็นผล ถูกแบกเดินมาไม่กี่ก้าวร่างก็ถูกเหวี่ยงลงบนตั่งนุ่มที่นายท่านให้เอนกายนอนพักผ่อนในห้องอักษร

“นายท่าน! ปล่อยบ่าวเถิดเจ้าค่ะ” นางขอร้องเสี