Chapter 23. ไร้สาระ

‘ไม่เป็นไร ข้าเองก็ไม่รู้วันเกิดของตัวเองเช่นกัน’

เขาเป็นเด็กกำพร้าจะรู้ได้อย่างไรว่าตนเองเกิดวันเดินปีไหน พ่อบ้านจูโหย่งเจาลงทะเบียนไว้อย่างไรก็ว่าตามนั้น เขาจำชีวิตก่อนที่จะมาอยู่เกาะเพลิงอัคนีไม่ได้แล้ว

ท่าเรือมีผู้คนมากมาย เขาเคยพาซินหรานออกมาเดินเที่ยวตลาดเล่นอยู่ไม่กี่ครั้ง นางไม่ชอบสถานที่ที่มีคนเยอะแยะ แต่อย่างไรนางซึ่งเป็นสตรีย่อมชื่นชอบดูข้าวของต่างๆ ขณะที่เขาตั้งใจจะเดินทางกลับเข้าคฤหาสน์พรรคเพลิงอัคนี สายตาเขามองเลยไปยังแผงขายหวีแบบต่างๆ หวีไม้หอมลายดอกไม้เหมยนั้นดูเข้ากับจี้หยกที่เขาเตรียมให้นางอยู่พอดี

“อ้อ! ท่านอู่เฉียง!” พ่อค้าทักทายจำบุรุษผู้นี้ได้เพราะอู่เฉียงติดตามจอมมารเหิงหยางเซิงอยู่เสมอ

อู่เฉียงเพียงส่งเสียงในลำคอเป็นเชิงรับรู้ ก้มหน้าก้มตาเลือกดูหวีไม้หอมให้ซินหราน

“ช่างเป็นหญิงสาวที่โชคดียิ่งนัก”

คราวนี้อู่เฉียงเลิกคิ้วแล้วเงยหน้าขึ้นมองพ่อค้า “หมายความเช่นไร?”

“ท่านเลือกหวีให้สตรีมิใช่รึ” พ่อค้าเกาศีรษะแกรกๆ “ข้าจึงเอ่ยว่าหญิงสาวผู้นั้นโชคดียิ่งนัก”

“