Share
Chapter 29. ท่านแม่ไม่สบาย
Related chapter
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 30. คงไม่ใช่...
“อ่า! เจ้ามีของดีแต่ไม่แบ่งข้า เช่นนี้ยังเห็นข้าอยู่ในสายตารึ” นางหยิบขนมเปี๊ยะส่งเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างไม่สนใจมารยาท “นี่เป็นขนมเปี๊ยะที่อร่อยที่สุดในหมู่บ้านเน่าๆ แห่งนี้” อดีตองครักษ์ของเหิงหยางเซิงได้แต่ยืนมองสตรีผู้นี้กินของกินของผู้อื่นหน้าตาเฉย “หมดแล้วรึ” จางเย่วถิงถามเมื่อกัดกินขนมเปี๊ยะสองชิ้นหมดไปแล้ว เมื่อเห็นอู่เฉียงนิ่งงันไปนางก็ยักไหล่ ปัดมือไปมาให้เศษขนมร่วงจากมือ “เอาเถิด ข้าไปซื้อที่บ้านของนางก็ได้” สิ้นประโยคจางเย่วถิงก็ใช้วิชาตัวเบากระโจนแผ่วหายไปอย่างรวดเร็ว อู่เฉียงงุนงงไม่เข้าใจสิ่งที่จางเย่วถิงทำ ขนมเปี๊ยะนั้น สองวันมาแล้ว นางยังกินได้อย่างหน้าตาเฉยทั้งที่เขารู้ว่าประมุขพรรคกระเรียนแดงเรื่องมากเรื่องอาหารการกินขนาดไหน ยามที่นางมาให้ท่านจอมมารถอนพิษร้อยชาย ซินหรานต้องวิ่งหัวหมุนเพื่อเตรียมสุราอาหารให้ประมุขพรรคกระเรียนแดงจอมตะกละและหื่นกามผู้นี้ ประเดี๋ยวนะ คงไม่ใช่.... ร่างเล็กๆ ของเด็กชายตัวน้อยชะเง้อมองไปนอกถ้ำ ดวงตาที่เคยเป็นสีนิลยามนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงวาววับจ้องม
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 31. มันผู้ใดบังอาจแตะต้องแม่ของข้า
“แม่ไม่เป็นอะไร” นางปลอบใจลูก สัมผัสได้ถึงกรุ่นไอโทสะของบุตรชาย เฉิงเอ๋อร์จับมือมารดาที่มีผ้าเช็ดหน้าพันอยู่ เลือดซึมออกมาจากผ้าที่เปื้อนเปรอะ มือเล็กจับมือมารดาด้วยความระมัดระวัง ทว่าร่างกายเล็กๆ นั้นเริ่มเกร็ง ใบหน้าน้อยสะบัดหันไปมองคนที่ทำร้ายมารดา ดวงตาของเขาพลันกลายเป็นสีแดงดุจย้อยด้วยโลหิต แยกเขี้ยวที่โค้งยาวออกมา “เฉิงเอ๋อร์! แม่ไม่เป็นอะไร!” นางพยายามเรียกสติลูก หารู้ไม่ว่ากลิ่นเลือดของนางทำให้ลูกชายถูกโทสะเข้าครอบงำ “มันผู้ใดบังอาจแตะต้องแม่ของข้า!” เฉิงเอ๋อร์พุ่งตัวออกไปหมายกำจัดคนที่มารังแกมารดา ซินหรานคว้าร่างลูกชายไม่ทัน เผลอหวีดร้องด้วยความตกใจ ทว่ามือใหญ่ข้างหนึ่งกระชากคอเสื้อของเด็กน้อยไว้ก่อน ดวงตาสีโลหิตคู่นั้นหันขวับมาจ้องมองเขา แต่ชายหนุ่มไม่มีท่าหวาดกลัวใดๆ เขาเพียงใช้มืออีกข้างดีดปลายนิ้วที่กลางหน้าผากของเด็กน้อย เฉิงเอ๋อร์ผงะไป เด็กน้อยสะบัดหน้าไปมาหลับตาลงครู่หนึ่งก่อนลืมตาอีกครั้งดวงตาจึงกลับเป็นเช่นเดิม ซินหรานมัวแต่กังวลเรื่องเฉิงเอ๋อร์ ลืมมองชายร่างสูงผู้นี้ไปเสียสิ้น นางเห็นเขาวาดมือไปด้านข้างเพ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 32. แม่ของเจ้า ข้าจะดูแลเอง
“แม่ไม่สบายนิดหน่อย ชิงถิงดูแลน้องๆ ด้วย พาเฉิงเอ๋อร์ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คืนนี้ให้เฉิงเอ๋อร์ไปนอนด้วยประเดี๋ยวจะติดไข้จากแม่” “เช่นนั้นข้านอนเฝ้าท่านแม่เอง” ชิงถิงเสนอ “ไม่ต้อง แม่ของเจ้าข้าดูแลเอง” เหิงหยางเซิงหงุดหงิด หากไม่เกรงใจนาง เขาคงใช้กำลังภายในผลักเด็กพวกนี้ให้กระเด็นออกไปแล้ว ชิงถิงมองหน้ามารดา เห็นซินหรานพยักหน้าก็พากันออกไป นางมองเด็กๆ ออกไปและปิดประตูแล้วก็หันไปทางเหิงหยางเซิงที่รินน้ำแล้วถือมาจ่อปากนาง “ข้าดื่มเองได้” นางรับถ้วยน้ำมาดื่มอึกใหญ่แต่ยังรู้สึกกระหายอยู่ อีกฝ่ายรับรู้ได้จึงรินน้ำให้นางอีกถ้วย “เจ้าเอาหีบเครื่องประดับออกมา แล้วเหตุใดจึงให้ตัวเองอยู่บ้านซอมซ่อเช่นนี้ได้” “ท่าน...ท่านรู้...” เขาคงไม่ได้ทวงเอาเครื่องประดับเหล่านั้นคืนหรอก เหิงหยางเซิงทำเสียงเหอะในลำคอแล้วจ้องมองใบหน้าของหญิงสาว ในห้องมีเพียงแสงเทียน แต่กระนั้นก็ยังใบหน้าของนางชัดเจน “หากข้ารู้ว่าเจ้าหอบลูกข้าหนีละก็ ข้าคงพลิกแผ่นดินตามหาเจ้าแล้ว!” น้ำเสียงดุดันของเขาทำให้ห
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 33.ชายผู้นั้นเป็นบิดาของเฉิงเอ๋อร์จริงๆ หรือ?
จริงซิ! ตอนที่นางขึ้นเขาไปตามหาเฉิงเอ๋อร์ เขาอยู่กับลูกนี่...“ท่าน...” ซินหรานเรียกบุรุษที่เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่วางอยู่บนโต๊ะ จู่ๆ เขาก็ถอดเสื้อตัวนอกออก หญิงสาวหวีดร้องเสียงหลง ยกมือขึ้นปิดตา “ท่านจะทำอะไร!”“เปลี่ยนเสื้อผ้า” พูดแล้วก็ถอดเสื้อตัวนอกออกไม่สนใจที่นางยกมือปิดตาตัวเองอยู่ กำลังจะเอ่ยถามว่าจะปิดตาไปทำไมกัน ใช่ว่าระหว่างเขากับนางจะไม่เคยเปลือยกายต่อหน้ากันมาแล้ว แต่พอนึกอีกที เป็นเขาที่ปิดตานางยามร่วมรักหลับนอน นางเองคงไม่คุ้นชินที่จะเห็นบุรุษเปลือยกาย หรืออีกนัย สี่ปีที่นางหายไปไม่มีบุรุษอื่นใดเข้ามาข้องแวะในชีวิตนางอ้อ! ถ้าไม่นับเด็กๆ ยั้วเยี้ย เต็มลานบ้าน!“ทำไมไม่ไปเปลี่ยนที่อื่น!”“บ้านเจ้ามันมีกี่ห้องเชียว เดินเข้ามาก็เจอเตียงนอนแล้ว แล้วจะให้ข้าไปเปลี่ยนที่ใด” เขากระตุกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม แต่นางยังเอามือข้างหนึ่งปิดตาตัวเอง แล้วใช้มืออีกข้างชี้ไปด้านข้าง“มีฉากกั้น! ท่านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นั่น!”ซินหรานปิดตาตัวเองไม่กล้าลอบมองร่างกำยำของบุรุษผู้นั้น ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเขาแล้วก็ได้แต่โมโห เหมือนทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินเพียงเสียงเสื้อผ้าสวบสาบอ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 34.นายน้อย!
เขาดูไม่เหมือนคนทั่วไปเลยสักนิด มิใช่ว่ามีหูตาผิดแปลกกว่าคนทั่วไป แต่รัศมีความน่าเกรงขามแม้จะอยู่ในอาภรณ์ซอมซ่อก็ตาม ท่าทางเย่อหยิ่งทรนงนั้นอีก มองเพียงแวบเดียวก็มีส่วนคล้ายเฉิงเอ๋อร์อยู่หลายส่วน“ชิงถิง”เด็กหนุ่มหยุดเดินหันไปตามเสียงเรียก ชิงถิงค้อมกายคารวะอาจารย์จงอินอย่างอ่อนน้อม อีกฝ่ายเพียงแค่โบกมือไปมา“เจอเจ้าก็ดีแล้ว บอกแม่บุญธรรมของพวกเจ้าด้วยว่าข้าให้คนเตรียมเรือนให้พวกเจ้าและน้องๆ ได้หลับนอนเรียบร้อยแล้ว พวกเจ้าจะมาเมื่อใดก็ได้”“เอ่อ...” ชิงถึงมีสีหน้างุนงง ท่าทางของเขาทำให้อาจารย์จงอินขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยถ้อยคำอธิบายความหมาย “แม่บุญธรรมของเจ้าฝากฝั่งพวกเจ้าพี่น้องทั้งหกคนให้อยู่ที่สำนักศึกษาของข้า ข้าเองก็เห็นพวกเจ้าเป็นเด็กดี แม้เป็นเด็กกำพร้าหากได้รับการอบรมสั่งสอนในภายภาคหน้าก็มีโอกาสสร้างฐานะความเป็นอยู่ของตนเองให้ดีกว่านี้ได้”“ท่านแม่...จะให้ข้ากับน้องๆ มาอยู่กับท่านอาจารย์หรือขอรับ” แม้เขาดีใจที่ได้ร่ำเรียนหนังสือแต่...แม่บุญธรรมต้องการให้พวกเขาไปจากบ้านแล้วหรือ? หรือว่า...เพราะรู้ว่าบิดาของเฉิงเอ๋อร์กลับมาจึงไม่ต้องการเด็กกำพร้าอย่างพวกเขาแล้ว“เจ้าโชคดีกว่า
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 35.เจ้าเด็กนี่
“อะไรที่ท่านแม่สั่งสอน พวกเราล้วนจดจำใส่ใจไว้ไม่ลืมเลือน ขอท่านแม่อย่าคิดมากไปเลย” คราวนี้เป็นซินหรานที่น้ำตารื้นจนต้องยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้า ไฉนเป็นเด็กเหล่านี้ที่มาปลอบใจนางเช่นนี้นะ นางไล่สายตามองใบหน้าเด็กแต่ละคนที่ยามนี้ไม่ได้ผอมกะหร่องเช่นวันแรกๆ ที่ได้พบพวกเขา แม้อยู่ด้วยกันไม่นานสองหรือสามปีเท่านั้น บางคนมาอยู่ในช่วงเวลาสั้นๆ สำหรับนางแล้ว พวกเขาต่างหากที่ทำให้นางสามารถมีกำลังใจเลี้ยงดูเฉิงเอ๋อร์เพียงลำพังได้ถึงวันนี้ “แม่นางซินหราน รถม้ามาแล้วขอรับ” ซินหรานหันไปตามเสียงเรียกที่ดังอยู่นอกประตู นางลุกขึ้นจากเก้าอี้มีชิงถิงคอยช่วยพยุง เห็นอู่ชิงยืนอยู่ด้านนอกก็ยกมุมปากยิ้มเล็กน้อยๆ ทั้งสองดูไม่ต่างจากที่นางพบเมื่อสี่ปีก่อนมากนัก ยกเว้นใบหน้าที่มิอาจซ่อนความอิดโรยไว้ได้ “เรื่องที่รบกวนพี่อู่ชิงช่วยขายกำไลหยกนั้น...” “พวกเราจัดการให้แล้ว” อู่ชิงผงกศีรษะเล็กน้อย “ได้เต็มจำนวน” “ดีจริง” ซินหรานอมยิ้ม นึกถึงครั้งที่ตัวเองไปถามขายกำไลด้วยตนเองได้เพียงแค่ห้าสิบตำลึงเท่านั้น แต่เมื่อรบกวนให้องครักษ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 35.เจ้าเด็กนี่
“อะไรที่ท่านแม่สั่งสอน พวกเราล้วนจดจำใส่ใจไว้ไม่ลืมเลือน ขอท่านแม่อย่าคิดมากไปเลย” คราวนี้เป็นซินหรานที่น้ำตารื้นจนต้องยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้า ไฉนเป็นเด็กเหล่านี้ที่มาปลอบใจนางเช่นนี้นะ นางไล่สายตามองใบหน้าเด็กแต่ละคนที่ยามนี้ไม่ได้ผอมกะหร่องเช่นวันแรกๆ ที่ได้พบพวกเขา แม้อยู่ด้วยกันไม่นานสองหรือสามปีเท่านั้น บางคนมาอยู่ในช่วงเวลาสั้นๆ สำหรับนางแล้ว พวกเขาต่างหากที่ทำให้นางสามารถมีกำลังใจเลี้ยงดูเฉิงเอ๋อร์เพียงลำพังได้ถึงวันนี้ “แม่นางซินหราน รถม้ามาแล้วขอรับ” ซินหรานหันไปตามเสียงเรียกที่ดังอยู่นอกประตู นางลุกขึ้นจากเก้าอี้มีชิงถิงคอยช่วยพยุง เห็นอู่ชิงยืนอยู่ด้านนอกก็ยกมุมปากยิ้มเล็กน้อยๆ ทั้งสองดูไม่ต่างจากที่นางพบเมื่อสี่ปีก่อนมากนัก ยกเว้นใบหน้าที่มิอาจซ่อนความอิดโรยไว้ได้ “เรื่องที่รบกวนพี่อู่ชิงช่วยขายกำไลหยกนั้น...” “พวกเราจัดการให้แล้ว” อู่ชิงผงกศีรษะเล็กน้อย “ได้เต็มจำนวน” “ดีจริง” ซินหรานอมยิ้ม นึกถึงครั้งที่ตัวเองไปถามขายกำไลด้วยตนเองได้เพียงแค่ห้าสิบตำลึงเท่านั้น แต่เมื่อรบกวนให้องครักษ์ข้างกายท่าน
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 36. ขึ้นเสียง
ซินหรานอยากกุมขมับ ลูกชายช่างกล้าหาญเสียจริง แต่เวลานี้เจ้าจะปากดีกับบิดาของตนมิได้นะ “เฉิงเอ๋อร์เด็กดี” มือใหญ่ไม่รอให้หญิงสาวพูดจบ ยื่นมาหิ้วคอเสื้อของเด็กน้อยขึ้นตัวลอยจากเตียงที่เขานั่ง ซินหรานอ้าปากค้างจะส่งเสียงห้ามแต่ยังช้าไปกว่าเหิงหยางเซิง ‘หิ้ว’ คอเสื้อของเฉิงเอ๋อร์ที่ยังเหวี่ยงเท้าและหมัดไปมาแต่ไม่ถูกตัวของเหิงหยางเซิงสักนิด จอมมารผู้มีใบหน้าเรียบเฉยเหวี่ยงร่างเล็กไปทางอู่ยินที่ยื่นมือรับได้อย่างรวดเร็วแม่นยำพาเด็กน้อยออกไปข้างนอกทันที “ท่านทำแบบนั้นไม่ได้นะ” ซินหรานขึ้นเสียง แต่พอเห็น เหิงหยางเซิงหมุนตัวกลับมายืนกอดอกจ้องมองนาง หญิงสาวลืมคำพูดไปเสียสิ้น “ข้าไม่ทำร้ายลูกตัวเองหรอกน่า” เขาเปิดปากพูด ลอบมองเรือนร่างที่อุ้มเมื่อครู่ นึกถึงเมื่อคืนที่เขาอุตส่าห์เช็ดเนื้อตัวให้เพื่อลดความร้อนจากพิษไข้ ไม่เจอกันสี่ปี นางอายุยี่สิบแล้วกระมั้ง ทรวงทรงองค์เอวเย้ายวนกว่าเมื่อสี่ปีก่อนนัก อาจเพราะเป็นแม่คนแล้ว หน้าอกจึงเต่งตึงเต็มไม้เต็มมือและสะโพกก็กลมกลึงกว่าเดิมมากนัก ไฉนมีคนเคยพูดว่าสตรีที่ผ่านการมีบุตรแล้วไม่น่าพิสมัย แ
Latest chapter
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 56. จบ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 55. คำสั่งแรก
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 54. ส่งท้าย
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 53. ข้าคือจอมมาร
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 52. อย่าสบตา
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 51. นางเป็นฮูหยินของข้า
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 50. ถ้าอายนักก็ออกไป
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 49. จัดฉาก
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 48. จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปอีก
