Chapter 31. มันผู้ใดบังอาจแตะต้องแม่ของข้า

“แม่ไม่เป็นอะไร” นางปลอบใจลูก สัมผัสได้ถึงกรุ่นไอโทสะของบุตรชาย

เฉิงเอ๋อร์จับมือมารดาที่มีผ้าเช็ดหน้าพันอยู่ เลือดซึมออกมาจากผ้าที่เปื้อนเปรอะ มือเล็กจับมือมารดาด้วยความระมัดระวัง ทว่าร่างกายเล็กๆ นั้นเริ่มเกร็ง ใบหน้าน้อยสะบัดหันไปมองคนที่ทำร้ายมารดา ดวงตาของเขาพลันกลายเป็นสีแดงดุจย้อยด้วยโลหิต แยกเขี้ยวที่โค้งยาวออกมา

“เฉิงเอ๋อร์! แม่ไม่เป็นอะไร!” นางพยายามเรียกสติลูก หารู้ไม่ว่ากลิ่นเลือดของนางทำให้ลูกชายถูกโทสะเข้าครอบงำ

“มันผู้ใดบังอาจแตะต้องแม่ของข้า!”

เฉิงเอ๋อร์พุ่งตัวออกไปหมายกำจัดคนที่มารังแกมารดา ซินหรานคว้าร่างลูกชายไม่ทัน เผลอหวีดร้องด้วยความตกใจ ทว่ามือใหญ่ข้างหนึ่งกระชากคอเสื้อของเด็กน้อยไว้ก่อน ดวงตาสีโลหิตคู่นั้นหันขวับมาจ้องมองเขา แต่ชายหนุ่มไม่มีท่าหวาดกลัวใดๆ เขาเพียงใช้มืออีกข้างดีดปลายนิ้วที่กลางหน้าผากของเด็กน้อย เฉิงเอ๋อร์ผงะไป เด็กน้อยสะบัดหน้าไปมาหลับตาลงครู่หนึ่งก่อนลืมตาอีกครั้งดวงตาจึงกลับเป็นเช่นเดิม

ซินหรานมัวแต่กังวลเรื่องเฉิงเอ๋อร์ ลืมมองชายร่างสูงผู้นี้ไปเสียสิ้น นางเห็นเขาวาดมือไปด้านข้างเพ