Share
Chapter 38.พยายาม
Related chapter
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 39.ข้ารู้
“พวกเขาใฝ่ดีอยู่แล้ว ข้าแทบไม่ได้ทำอะไรเลย” นางยิ้มบางๆ นึกถึงในลานบ้านที่เด็กๆ วิ่งเล่นหยอกล้อกัน นางทำขนมของกินให้เด็กๆ เอาไปขาย สอนเขียนชื่อตัวเองบ้าง แต่อย่างไรนางมีความรู้ไม่มากนัก เก็บหอมรอมริบหวังให้พวกเขาได้เข้าสำนักศึกษาเพื่ออย่างน้อยจะได้ไม่ต้องเป็นขโมย ทำงานหาเลี้ยงชีพตนได้ก็เพียงพอแล้ว ป้าหวังพยักหงึกหงัก กวาดสายตามองไปรอบๆ คนเหล่านั้นมีทั้งสตรีแต่งกายงดงามเสื้อผ้าสีแดงสดสวย ส่วนบุรุษก็หน้าตาดุดันขึงขัง หากไม่เพราะว่าช่วงนี้เห็นคนทั้งจากทางการและชาวยุทธ์ผ่านหมู่บ้านบ่อยละก็ นางเองคงตื่นตระหนกไม่น้อย “ข้าก็ว่าอยู่หรอกนะ เฉิงเอ๋อร์หน้าตาน่าเอ็นดูเช่นนี้ บิดาของเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่” ป้าหวังหัวเราะคิกคัก ชะเง้อคอยาวเผื่อจะได้เห็นบิดาของเฉิงเอ๋อร์สักครั้งเป็นบุญตา “ป้าหวังรอสักครู่ ข้าจะไปหยิบผ้ามาให้” ซินหรานเอ่ยแล้วเดินลากเท้าออกมาจากห้องครัว ลังเลอยู่ครู่ก่อนบอกให้ผู้ที่เฝ้าประตูอยู่นั้นช่วยรายงานคนด้านใน ผ้าของป้าหวังอยู่ในห้อง นางต้องเข้าไปหยิบ “เข้ามาเถิด” เป็นเสียงของจางเย่วถิงเอ่ยขึ้น ผู้ติดตา
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 40. เขาคิดไปเอง
“พี่อู่เฉียง” ซินหรานเรียกอีกครั้ง นึกถึงที่อู่ชิงและอู่ยินเล่าว่าเขาถูกขังคุกใต้ดินเพราะนางแล้วก็รู้สึกผิด มือเล็กยื่นไปแตะท่อนแขนอย่างระวัง “พี่อู่เฉียงเป็นอย่างไรบ้าง บาดเจ็บที่ใด แล้วตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน...” “เจ้า...” เขากล้ำกลืนคำพูดตัวเองแล้วเปลี่ยนประโยคใหม่ “เจ้าคงรู้จากอู่ชิงและอู่ยินแล้ว” ซินหรานพยักหน้า “เป็นเพราะข้าแท้ๆ ทำให้พี่อู่เฉียงต้องลำบาก” “ไม่เกี่ยวกับเจ้า” น้ำเสียงของบางเบาและแหบพร่า มองฝ่ามือเล็กที่จับแขนเขาอย่างสำรวจว่าเขาบาดเจ็บที่ใด นางเป็นเช่นนี้เสมอ ยามที่เขากลับจากภารกิจลับ นางถือวิสาสะสำรวจแขนสองข้างของเขาว่าบาดเจ็บที่ใดบ้าง นางส่ายหน้าไปมา เหลือบมองรอบกายไม่มีผู้อื่น ไม่มีทางที่ผู้ติดตามของเหิงหยางเซิงจะไม่รู้ไม่เห็นว่านางเดินออกมานอกรั้วบ้านและยืนคุยกับอู่เฉียงเช่นนี้ แสดงว่าประมุขพรรคเพลิงอัคนีมิได้โกรธแค้นหรือหมายเอาชีวิตอู่เฉียงเป็นแน่ นางจึงยืนอยู่เช่นเดิมไม่คิดหลบซ่อนตัว “หากมิใช่เพราะข้า พี่อู่เฉียงคงไม่ต้องฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ” นางพูดกลั้นน้ำตาพยายามส่งยิ้มให้เขา “ท่านจอมมารใช้ข้ามาบี
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 41. ข่มขู่
ท่าทางข่มขู่เหมือนแมวน้อยของนางทำให้เขาตะลึงงันไปชั่วขณะ มุมปากยกขึ้นคล้ายยิ้มและไม่ยิ้มในที การดิ้นรนขัดขืนของนางทำให้เขาเพียงแค่กระชับวงแขนแน่นขึ้น เรือนผมของนางคลอเคลียปลายจมูกทำให้ได้กลิ่นหอมของนาง “ปล่อย! ข้าจะไปหาเฉิงเอ๋อร์!” “คืนนี้ลูกของเจ้านอนกับพ่อบ้านจูโหย่งเจา” ‘ลูกของเจ้า’ เอ่ยวาจาเหมือนมิใช่ลูกของตนเอง นางเม้มปากทำแง่งอนอย่างไม่รู้ตัว แต่พอนึกทบทวนประโยคของเขาแล้วนางก็งุนงง หมายความว่าอย่างไรกัน ปกติเฉิงเอ๋อร์หวงนางเสียยิ่งกว่าอะไร ไม่ยอมให้เหิงหยางเซิงเข้าใกล้ด้วยซ้ำ ตั้งแต่พบกันและพากลับมาที่บ้านหลังนี้ เฉิงเอ๋อร์ไม่ยอมแบ่งที่นอนให้ใคร “แล้ว...แล้วท่านเข้ามาทำไม” คงไม่ได้จะนอนที่นี่หรอกกระมัง? “เฉิงเอ๋อร์ให้ข้าเข้ามา” เขาเอ่ยกลั้นหัวเราะกับท่าทีของนาง แต่ก่อนอยู่กับเขามีสีหน้าเดียวไม่แสดงสีหน้าอารมณ์ใด หากหัวเราะหยอกล้อก็กับผู้อื่น ยามนี้กล้าโมโห เกรี้ยวกราด ขึงตาใส่แถมทำน้ำเสียงดุเหมือนเขาเป็นเด็กเล็กๆ ที่นางต้องดูแล มือใหญ่ยื่นไปเกลี่ยเส้นผมที่ลงมาเคลียแก้ม นางคงสระผมมา เส้นผมยังชื้นอยู่บ้าง “เหต
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 42. ลูกของเรา
“ก็เฉิงเอ๋อร์อยากมีน้อง เขาของน้องชายหรือน้องสาวก็ได้ ข้าถึงได้เข้ามาในนี่อย่างไรเล่า” เพราะความเขินอาย ซินหรานตีท่อนแขนของอีกฝ่าย แม้ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บแต่ก็ทำให้มือที่กำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าของนางชะงัก “ข้าไม่ยินยอมให้เจ้าอุ้มท้องลูกของผู้อื่นหรอกนะ” เขาทำเสียงขึงขังแสร้งไม่พอใจที่นางปฏิเสธเขา ทว่าในใจกลับเห็นอาการดื้อรั้นของนางเป็นเรื่องสนุก “ประเดี๋ยวก่อน!” นางยื้อมือของเขาไม่ให้แตะเอี้ยมตัวในของนางได้สำเร็จ “ท่านพูดอะไรกับเฉิงเอ๋อร์ เหตุใดจู่ๆ อยากมีน้องชายน้องสาว” “ไม่รู้” เขาตอบหน้านิ่ง “เป็นลูกชายของเราที่อยากมีน้อง” ‘ลูกชายของเรา’ “ท่าน...ท่านไม่คิดหรือว่าข้าอาจมีผู้อื่นก็ได้” นางก้มหน้าถามเสียงแผ่วเบา “ข้าไม่ถามสิ่งที่ข้ารู้คำตอบดีอยู่แล้ว” พูดพลางยื่นปลายจมูกสูดดมกลิ่นหอมที่ริมใบหู เห็นใบหูน้อยๆ ถูกย้อมด้วยสีแดงเรื่อ เขาก็อ้าปากงับติ่งหูของนางเล่นอย่างหมันเขี้ยว “อ๊ะ!” นางร้องเสียงหลง ขยับตัวหนีแต่วงแขนนั้นโอบกอดนางไว้แน่น “ท่าน! ท่านบาดเจ็บมิใช่หรือ? เรื่องแบบนี้ควรงด
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 43.เรื่องของวันข้างหน้าที่ไม่อาจล่วงรู้ได้
“พี่ชาย?” นางพยักหน้ารับ แล้วเพิ่งสังเกตเห็นฝ่ามือของเขา ที่กลางฝ่ามือมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ นางเผลอจับมือของเขามาหงายฝ่ามือจ้องมอง จำได้ว่าตอนนางจากมายังไม่เห็นมีรอยแผลเป็นนี้ “เพราะเจ้าทำถุงมือให้ข้าไม่เสร็จ” เขาบ่นโยนความผิดให้นาง เมื่อยามที่เขาออกมาจากหุบเขาหลังจากตีกระบี่อัคนีพิฆาตเสร็จ แต่กลับรับรู้ว่านางลอบหนีออกไปนั้น เขาแทบคลุ้มคลั่งไม่ต่างจากอู่เฉียง ซินหรานนึกถึงถุงมือที่เคยทำทิ้งไว้ได้แต่ส่ายหน้าไปมา คนอย่างจอมมารเหิงหยางเซิงที่มีคลังเก็บสมบัติใหญ่กว่าบ้านของนางนี้นะ จะยากไร้ถุงมือเพียงคู่เดียว ทว่าพอรู้สึกตัวว่าตนเองจับมือของเขาอยู่ก็รีบปล่อยทันที “ข้า...ข้าจะนอนแล้ว ท่านหยุดรุ่มร่ามกับข้าเสียที” “คืนนี้ข้าต้องทำตามที่ลูกชายขอร้อง” เขากดร่างเล็กลงบนเตียงและใช้ร่างตัวเองกักขังนางไว้ “ไม่ได้” นางใช้สองมือยันแผ่นอกที่ทาบทับลงมา “คืนนี้ไม่ได้” “เหตุใดจึงไม่ได้” “ข้า...ข้ามีระดู” ชายหนุ่มหน้ามุ่ยไป แต่ขยับตัวสูดกลิ่นในอากาศ ได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ อาจเพราะนางเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 44.อำลา
“ข้าทราบแล้ว” นางรับคำเสียงแผ่ว “เก็บไปเฉพาะของที่จำเป็นก็พอ” เหิงหยางเซิงเอ่ยขึ้น เห็นดวงตาเหม่อลอยของนางแล้วพลันรู้สึกหงุดหงิด บ้านเก่าซอมซอนี่มีอะไรให้ต้องอาลัยอาวรณ์นั้นหรืออย่างไรกัน “ได้ยินว่าที่นี่มีคนผูกคอตาย” “อ๊ะ!” ซินหรานตื่นจากภวังค์ นางเผลอคิดไปว่าต้องเตรียมสิ่งใดสำหรับเดินทางบ้าง แต่นางเองก็ไม่มีสมบัติใด สิ่งมีค่าสิ่งเดียวที่นางมีคือ ‘เฉิงเอ๋อร์’ “บ้านหลังเล็กเก่าซอมซ่อยังไม่เท่าไหร่ ซ้ำยังมีสตรีผูกคอตายอีก เจ้านี่กินดีหมีมาหรือไรถึงกล้าอยู่ในสถานที่เช่นนี้ได้” “จากที่ข้าเคยประสบมา คนเป็นๆ น่ากลัวกว่าภูตผีวิญญาณเสียอีก ข้าอยู่ที่นี่มาหลายปียังไม่เคยเจอสิ่งนั้นเลย” น้ำเสียงเหน็บแนมทำให้ซินหรานกลอกตาไปมา เขาคงคิดว่านางไปไหนไม่รอดนะซิ หญิงสาวสูดลมหายใจลึกข่มโทสะที่แล่น พล่านในอก แต่สิ่งที่นางเป็นอยู่นั้นไม่อาจหลุดรอดสายตาของจอมมาร เหิงหยางเซิงไปได้ เขาลอบยิ้ม เดิมทีคิดว่าเลี้ยงนางไว้เหมือนสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ ที่หวาดกลัวและปกป้องตนเองไม่ได้จะทำให้นางไม่กล้าหลบหนีไปจากเขา ใครเลยจะรู้ว่านางไ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 45. เพราะข้าหรือ?
“ข้ามีเพียงเสื้อผ้าเล็กน้อยเท่านั้น” ซินหรานยิ้มบางๆ มองดู เฉิงเอ๋อร์ที่ยังไม่รู้ว่ากำลังจะเดินทางไปเกาะเพลิงอัคนี เด็กน้อยเพียงแค่ตื่นเต้นที่เห็นรถม้า“เดินทางหนึ่งเดือนครึ่ง ขาดเหลือสิ่งใดสามารถหาซื้อระหว่างทางได้”“เจ้าค่ะ” นางเผลอถอนหายใจเบาๆ “เอ่อ...ท่านพ่อบ้านจู”“มีอะไรรึ”“คือ...เหตุใดท่านจอมมารถึงมาที่นี่และยังได้รับบาดเจ็บอีก” นางถามอย่างนึกได้ ความจริงนางสงสัยมาหลายวันแต่จะเอ่ยถาม จอมมารด้วยตนเอง ก็มีเหตุให้ไม่ได้ปริปากถามทุกทีไป เท่าที่นางจำได้ วรยุทธ์ของท่านจอมมารเป็นหนึ่งในใต้หล้าไม่น่าจะบาดเจ็บหนักขนาดนี้พ่อบ้านจูโหย่งเจาจ้องมองหญิงสาว เวลานี้นางอาจยังไม่รู้ฐานะของตัวเองว่าไม่ได้เป็นหญิงรับใช้ของท่านจอมมารอีกแล้ว นางให้กำเนิดบุตรชายสืบสายเลือดบริสุทธิ์ของท่านจอมมาร เด็กน้อยผู้นั้นเองก็มีลักษณะโดดเด่นกว่าใคร ถอดพิมพ์บิดาทุกกระเบียดนิ้ว “ไม่ได้มีแต่อู่เฉียงที่ทุกข์ทรมานเพราะการจากไปของเจ้า” พ่อบ้านจูโหย่งเจาเอ่ยพลางถอนหายใจหนักหน่วง เพราะเป็นคนแก่อย่างเขาที่ต้องคอยดูแลบุรุษหนุ่มที่ไม่รู้จักใจตนเอง“เพราะข้าหรือ?” “ข้าไม่อาจกล่าวโทษเจ้าได้” ผู้ผ่านร้อนหนาวมานา
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 46. สตรีแปลกหน้า
“ขออภัยแม่นาง ข้ารู้สึกชื่นชมเจ้ายิ่งนัก”ซินหรานได้ยินสตรีแปลกหน้าผู้นั้นเอ่ยขึ้นก็ส่ายหน้าไปมา พวงแก้มแดงระเรื่อ “อย่าได้กล่าวเช่นนั้น แท้จริงข้าเป็นคนขี้ขลาด หวาดกลัวไปทุกสิ่ง และอ่อนแอ่ยิ่งนัก”“เหตุใดข้ามองแล้วเห็นแต่ความเข้มแข็งในตัวเจ้า” สตรีผู้นั้นเอ่ยอย่างเป็นกันเอง“แต่ก่อนหวาดกลัวเพราะตนเองอยู่ตัวคนเดียวไร้ญาติขาดมิตร แต่ตอนนี้หวาดกลัวเพราะตนมีลูกชายที่ต้องเลี้ยงดู กลัวจะเลี้ยงดูเขาได้ไม่ดี กลัวจะให้ความสุขลูกไม่ได้ กลัวไปเสียทุกเรื่อง จนต้องทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวังยิ่ง”“ถูกแล้ว” ซือไท่เอ่ยขึ้นมาบ้าง “คนเราหากอยู่อย่างทรนงในความเก่งกาจของตนเกินไปมักพลาดพลั้งเสียท่าผู้อื่น การใช้ชีวิตอย่างมีสติตรึกตรองก่อนลงมือทำสิ่งใดย่อมเป็นเรื่องที่ดีที่สุด”ซือไท่เพียงแย้มยิ้มให้ด้วยใจเมตตา สตรีที่มีผ้าปิดครึ่งใบหน้านั้นนิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจความหมาย ซินหรานล้วงมือไปหยิบถุงผ้าใบน้อยยื่นให้ซือไท่แล้วเอ่ยฝากฝั่งเด็กๆ ที่ตอนนี้อาศัยอยู่สำนักศึกษา สตรีแปลกนางผู้นั้นก็นั่งฟังเรื่องราวของซินหรานด้วยรอยยิ้ม จวบจนซินหรานขอตัวกลับ สตรีผู้นั้นจึงขอเดินออกมาด้านนอกด้วย ซินหร
Latest chapter
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 56. จบ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 55. คำสั่งแรก
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 54. ส่งท้าย
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 53. ข้าคือจอมมาร
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 52. อย่าสบตา
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 51. นางเป็นฮูหยินของข้า
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 50. ถ้าอายนักก็ออกไป
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 49. จัดฉาก
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 48. จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปอีก
