Share
Chapter 43.เรื่องของวันข้างหน้าที่ไม่อาจล่วงรู้ได้
Related chapter
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 44.อำลา
“ข้าทราบแล้ว” นางรับคำเสียงแผ่ว “เก็บไปเฉพาะของที่จำเป็นก็พอ” เหิงหยางเซิงเอ่ยขึ้น เห็นดวงตาเหม่อลอยของนางแล้วพลันรู้สึกหงุดหงิด บ้านเก่าซอมซอนี่มีอะไรให้ต้องอาลัยอาวรณ์นั้นหรืออย่างไรกัน “ได้ยินว่าที่นี่มีคนผูกคอตาย” “อ๊ะ!” ซินหรานตื่นจากภวังค์ นางเผลอคิดไปว่าต้องเตรียมสิ่งใดสำหรับเดินทางบ้าง แต่นางเองก็ไม่มีสมบัติใด สิ่งมีค่าสิ่งเดียวที่นางมีคือ ‘เฉิงเอ๋อร์’ “บ้านหลังเล็กเก่าซอมซ่อยังไม่เท่าไหร่ ซ้ำยังมีสตรีผูกคอตายอีก เจ้านี่กินดีหมีมาหรือไรถึงกล้าอยู่ในสถานที่เช่นนี้ได้” “จากที่ข้าเคยประสบมา คนเป็นๆ น่ากลัวกว่าภูตผีวิญญาณเสียอีก ข้าอยู่ที่นี่มาหลายปียังไม่เคยเจอสิ่งนั้นเลย” น้ำเสียงเหน็บแนมทำให้ซินหรานกลอกตาไปมา เขาคงคิดว่านางไปไหนไม่รอดนะซิ หญิงสาวสูดลมหายใจลึกข่มโทสะที่แล่น พล่านในอก แต่สิ่งที่นางเป็นอยู่นั้นไม่อาจหลุดรอดสายตาของจอมมาร เหิงหยางเซิงไปได้ เขาลอบยิ้ม เดิมทีคิดว่าเลี้ยงนางไว้เหมือนสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ ที่หวาดกลัวและปกป้องตนเองไม่ได้จะทำให้นางไม่กล้าหลบหนีไปจากเขา ใครเลยจะรู้ว่านางไ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 45. เพราะข้าหรือ?
“ข้ามีเพียงเสื้อผ้าเล็กน้อยเท่านั้น” ซินหรานยิ้มบางๆ มองดู เฉิงเอ๋อร์ที่ยังไม่รู้ว่ากำลังจะเดินทางไปเกาะเพลิงอัคนี เด็กน้อยเพียงแค่ตื่นเต้นที่เห็นรถม้า“เดินทางหนึ่งเดือนครึ่ง ขาดเหลือสิ่งใดสามารถหาซื้อระหว่างทางได้”“เจ้าค่ะ” นางเผลอถอนหายใจเบาๆ “เอ่อ...ท่านพ่อบ้านจู”“มีอะไรรึ”“คือ...เหตุใดท่านจอมมารถึงมาที่นี่และยังได้รับบาดเจ็บอีก” นางถามอย่างนึกได้ ความจริงนางสงสัยมาหลายวันแต่จะเอ่ยถาม จอมมารด้วยตนเอง ก็มีเหตุให้ไม่ได้ปริปากถามทุกทีไป เท่าที่นางจำได้ วรยุทธ์ของท่านจอมมารเป็นหนึ่งในใต้หล้าไม่น่าจะบาดเจ็บหนักขนาดนี้พ่อบ้านจูโหย่งเจาจ้องมองหญิงสาว เวลานี้นางอาจยังไม่รู้ฐานะของตัวเองว่าไม่ได้เป็นหญิงรับใช้ของท่านจอมมารอีกแล้ว นางให้กำเนิดบุตรชายสืบสายเลือดบริสุทธิ์ของท่านจอมมาร เด็กน้อยผู้นั้นเองก็มีลักษณะโดดเด่นกว่าใคร ถอดพิมพ์บิดาทุกกระเบียดนิ้ว “ไม่ได้มีแต่อู่เฉียงที่ทุกข์ทรมานเพราะการจากไปของเจ้า” พ่อบ้านจูโหย่งเจาเอ่ยพลางถอนหายใจหนักหน่วง เพราะเป็นคนแก่อย่างเขาที่ต้องคอยดูแลบุรุษหนุ่มที่ไม่รู้จักใจตนเอง“เพราะข้าหรือ?” “ข้าไม่อาจกล่าวโทษเจ้าได้” ผู้ผ่านร้อนหนาวมานา
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 46. สตรีแปลกหน้า
“ขออภัยแม่นาง ข้ารู้สึกชื่นชมเจ้ายิ่งนัก”ซินหรานได้ยินสตรีแปลกหน้าผู้นั้นเอ่ยขึ้นก็ส่ายหน้าไปมา พวงแก้มแดงระเรื่อ “อย่าได้กล่าวเช่นนั้น แท้จริงข้าเป็นคนขี้ขลาด หวาดกลัวไปทุกสิ่ง และอ่อนแอ่ยิ่งนัก”“เหตุใดข้ามองแล้วเห็นแต่ความเข้มแข็งในตัวเจ้า” สตรีผู้นั้นเอ่ยอย่างเป็นกันเอง“แต่ก่อนหวาดกลัวเพราะตนเองอยู่ตัวคนเดียวไร้ญาติขาดมิตร แต่ตอนนี้หวาดกลัวเพราะตนมีลูกชายที่ต้องเลี้ยงดู กลัวจะเลี้ยงดูเขาได้ไม่ดี กลัวจะให้ความสุขลูกไม่ได้ กลัวไปเสียทุกเรื่อง จนต้องทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวังยิ่ง”“ถูกแล้ว” ซือไท่เอ่ยขึ้นมาบ้าง “คนเราหากอยู่อย่างทรนงในความเก่งกาจของตนเกินไปมักพลาดพลั้งเสียท่าผู้อื่น การใช้ชีวิตอย่างมีสติตรึกตรองก่อนลงมือทำสิ่งใดย่อมเป็นเรื่องที่ดีที่สุด”ซือไท่เพียงแย้มยิ้มให้ด้วยใจเมตตา สตรีที่มีผ้าปิดครึ่งใบหน้านั้นนิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจความหมาย ซินหรานล้วงมือไปหยิบถุงผ้าใบน้อยยื่นให้ซือไท่แล้วเอ่ยฝากฝั่งเด็กๆ ที่ตอนนี้อาศัยอยู่สำนักศึกษา สตรีแปลกนางผู้นั้นก็นั่งฟังเรื่องราวของซินหรานด้วยรอยยิ้ม จวบจนซินหรานขอตัวกลับ สตรีผู้นั้นจึงขอเดินออกมาด้านนอกด้วย ซินหร
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 47. หนีไป
“พี่อู่เฉียง!” “รีบหนีไป!” อู่เฉียงตวาดหญิงสาว เขาต้องฝืนคำสั่งมาช่วยซินหราน ไม่รู้เลยว่ากั๋วกงกงส่งนักฆ่าจากสำนักอื่นมาเก็บกวาดที่นี่อีกด้วย แม้ฝีมือของเขาระดับองครักษ์จอมมารเหิงหยางเซิงไม่ด้อยไปกว่าใคร แต่การปกป้องสตรีสองคนที่ป้องกันตนเองไม่ได้ และเขาต้องรับมือนักฆ่าที่ไหลเข้ามาเรื่อยๆ ไม่ต่ำกว่าสามสิบคนอยู่นี่ก็ทำให้เขาหนักใจไม่น้อย เขาสบถทั้งที่ยกกระบี่ขึ้นป้องกันหญิงสาวทั้งสองที่อยู่ด้านหลังของเขาแม้สตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นสนมรักขององค์ฮ่องเต้มีสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาเกิดความหวาดหวั่นไม่น้อย นางมิได้กลัวตาย เดิมทีนางมิใช่คนมักใหญ่ใฝ่สูง ที่จำใจต้องถวายตัวด้วยทำไปเพื่อวงศ์ตระกูล วังหลังต่อสู้กันราวสนามรบ พลันนึกถึงญาติผู้พี่ที่สนิทสนมตั้งแต่ยังเด็กเล็ก แม้ยามนี้นางจะเป็นซือไท่ประกาศตัดขาดเรื่องทางโลก แต่เมื่อนางเดือดร้อนก็ยินดีช่วยเหลือ เดิมทีนางรู้อยู่แล้วว่าการออกมานอกวังจะต้องถูกปองร้าย แต่หวังใช้แผนซ้อนแผน เดินทางก่อนกำหนด จับตัวคนลอบทำร้าย แม้รู้ดีว่าเป็นคำสั่งผู้ใดแต่ก็ขาดหลักฐาน ทว่าไม่คิดว่ากั๋วกงกงจะส่งนักฆ่ามามากมายถึงเพียงนี้“แม่นาง เจ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ รีบหนีไปเส
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 48. จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปอีก
โดยไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายคิดสิ่งใดอยู่ ซินหรานไม่ได้เสียงตอบในคำถามที่ต้องการ นางจึงเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีนิลคู่นั้นจ้องมองนางราวกลืนกินนางลงไปทั้งตัว สายตาของเขาทำให้นางรู้สึกตัว ปล่อยมือใหญ่ในอุ้งมือของตนทันที ทว่าเขากลับพลิกข้อมือเป็นฝ่ายจับมือนางไว้ก่อน ไม่ยินยอมให้ปล่อยนางไป เขาจะไม่ปล่อยนางให้หลุดมือของเขาไปอีก คนที่ถูกตราหน้าเป็นมารปีศาจร้ายเช่นเขา ไยต้องคิดหาวิธีรั้งนางด้วยเล่า? บัดนี้เขาตระหนักได้ว่าก่อนหน้านี้เขาทำทุกวิธีทางให้นางหวาดกลัวจนไม่กล้าไปจากเขา แต่เมื่อนางไปขุดเอาความกล้าหาญมาจากไหน ฉวยจังหวะที่เขาอยู่ที่หุบเขาเพื่อหลอมกระบี่อัคนีพิฆาตหลบหนีออกมา แต่ ณ เวลานี้ ไม่ว่าเล่ห์กลใดที่รั้งนางไว้ได้ เขายอมหน้าหนาทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งตอนนี้ที่แสร้งทำเป็นว่า รอยแผลนี้ทำให้เขาทุกข์ทรมานเพียงใด “เจ้าเคยเจ็บปวดถึงกระดูกหรือไม่เล่า” เขาเอ่ยพลางจ้องตานาง เก็บทุกความรู้สึกที่อยู่สีหน้าของหญิงสาว “จะ...เจ็บมากเลยหรือ?” แม้เมื่อครู่นางเพิ่งเห็นคนตายมากมาย จนเลือดนองพื้นดิน แต่ยามนี้ความสนใจของนางอยู่ที่มือขวาของเขา “ปะ...เป
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 49. จัดฉาก
“คนอื่นๆ ล่ะ คนในหมู่บ้านจะเป็นอย่างไร!” ซินหรานตวาดอย่างลืมตัว เหิงหยางเซิงแม้จะเป็นคนใจดำ แต่ยามนี้กลับไม่กล้าพูดจาทำร้ายจิตใจซินหราน นึกถึงภาพนางที่เป็นเด็กหญิงตัวน้อยไม่พูดไม่จาอยู่นานเป็นแรมเดือน หัวใจที่เคยด้านชาพลันเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครา แม้เขาไม่ได้พูดออกไป แต่หญิงสาวกลับเข้าใจได้ ใบหน้าที่แต่เดิมซีดเซียวเพราะตกใจอยู่แล้ว ยามนี้กลับยิ่งไร้สีเลือดเข้าไปอีก สองขาแทบทรุดลงด้วยไร้เรี่ยวแรง จนเหิงหยางเซิงต้องประคองไว้“ไม่ได้”นางพึมพำ นึกเด็กๆ ที่นางเคยดูแล ป้าหวังที่เอางานปักผ้ามาให้นาง ทุกคนในหมู่บ้านที่ที่ดีกับนาง ยามนี้พวกเขามีภัย มีภัยโดยไม่รู้ตัวและไม่อาจหลบหนีได้ทัน นางจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้!“เจ้าคิดว่าที่นี่เป็นเกาะเพลิงอัคนีหรืออย่างไร!” เหิงหยางเซิงโต้กลับด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เขาไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับคนในราชสำนักแม้แต่น้อย “เวลานี้มีคนของพรรคเพลิงอัคนีอยู่ข้างกายแค่ห้าหกคน เจ้าคิดจะใช้คนของข้าปกป้องคนนับร้อยเหล่านั้นหรือ? เจ้าคิดบ้างหรือไม่ว่าไม่ไกลจากนี้เหล่าชาวยุทธฝ่ายธรรมะนั้นรวมพิธีล้างมือในอ่างทองคำของพรรควิหคสวรรค์ คนเหล่านั้นเมื่อเข้าใจว่าข้าผู้เป็นปร
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 50. ถ้าอายนักก็ออกไป
พระสนมหลิวเสียนเฟยมิได้ดึงดัน พยักหน้ารับอย่างเข้าใจและหมุนตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว อู่เฉียงจ้องมองซินหรานอีกครั้ง เขาเคยมีคำพูดมากมายอยากเอ่ยถามนาง แต่ยามนี้เขากลับรู้สึกว่าตนเองได้คำตอบนั้นจากแววตาห่วงใยที่นางมีให้จอมมารแสนร้ายกาจผู้นั้นแล้ว“ข้าจะคุ้มกันอยู่ด้านนอก” “ขอบคุณพี่อู่เฉียง” นางยิ้มบางๆ มองร่างสูงหันหลังเดินออกไปแล้ว นางยื่นมือไปปิดประตูด้วยตนเองเพื่อให้มั่นใจว่าบานประตูปิดสนิท หญิงสาวระบายลมหายใจเบาๆ เมื่อหมุนตัวกลับมาภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้ก้าวเท้าไม่ออก“ข้าต้องเดินลมปราณ” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า แล้วยันตัวเองลุกขึ้นยืนเพื่อถอดเสื้อเปื้อนเลือดของตนออก ใบหน้าหวานเริ่มมีสีเลือดปรากฏ ไฉนอยู่ดีๆ เปลื้องเสื้อผ้าเช่นนี้เล่า นางอยู่กับคนในพรรคมารมาแปดปี แต่ไม่เคยฝึกวรยุทธ์ใดๆ เห็นเพียงอู่เฉียง อู่ชิงและอู่ยินต่อสู้ประมือกัน แต่ไม่รู้ว่ายามต้องลมปราณนี้ต้องเปลื้องเสื้อผ้าเช่นนี้ด้วย“ถ้าอายนักก็ออกไป” เหิงหยางเซิงเห็นนางยืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น ทั้งที่เอ่ยตำหนิขับไล่นาง แต่เพราะไม่ต้องการให้นางเห็นเขาในสภาพยับแย่เช่นนี้เพราะใช้เพลงกระบี่อัคนีพิฆาต เขาจึงเจ็บหนักเช่นนี้ ดาบเดีย
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 51. นางเป็นฮูหยินของข้า
อู่เฉียงได้ยินเสียงเปิดประตูจึงหันกลับมามองพร้อมกับพระสนมหลิวเสียนเฟยที่ปรายตามองเล็กน้อย ซินหรานก้าวออกมายืนแล้วกวาดตามองเหมือนค้นหาสิ่งผิดปกติ “เอ่อ...ข้าคงรู้สึกไปเอง เหมือนมีผู้อื่นอยู่ที่นี่” ซินหรานอึกอักหน้าแดง นางคงกังวลเกินเหตุไป พระสนมหลิวเสียนเฟยส่งยิ้มเอ็นดูให้ ได้ยินว่าหญิงสาวผู้นี้อายุยี่สิบแล้วและมีลูกชายน่ารัก แต่ลักษณะท่าทางยังเหมือนเด็กสาวมิได้ออกเรือน ยามเขินอายก็แก้มแดงระเรื่อ ช่างดูไร้เดียงสานัก พลันอดคิดถึงตนเองยามเป็นเด็กสาวไม่ได้ นางเหม่อลอยไปครู่หนึ่งสายตาดุจตาหงส์สังเกตสิ่งที่อยู่ในมือของซินหรานนั้นคุ้นตา จึงเอ่ยถามออกไป “นี่นะหรือ?” ซินหรานยื่นหน้ากากอันนั้นส่งให้พระสนม แต่เมื่ออีกฝ่ายย้ำให้พูดคุยกับนางเช่นเดียวกับคนธรรมดาทั่วไป ซินหรานจึงเอ่ยกับอีกฝ่ายดุจสนทนากับคนที่ฐานะเท่าเทียมกัน “เจ้าได้หน้ากากนี่มาจากที่ใด” พระสนมหลิวเสียนเฟยเอ่ยถาม ดวงตามีประกายความตื่นเต้นไม่น้อย “เรียนตามตรง ท่านจอมมารให้ข้ามา เป็นหนึ่งในเครื่องบรรณาการที่ส่งมาให้ท่านจอมมาร แต่ข้าจำไม่ได้แล้วว่ามาจากที่ใด” “เจ้าเคยใช้หรือไม่?” ซินหรานอึกอักอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยไปตรง “ครั้
Latest chapter
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 56. จบ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 55. คำสั่งแรก
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 54. ส่งท้าย
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 53. ข้าคือจอมมาร
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 52. อย่าสบตา
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 51. นางเป็นฮูหยินของข้า
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 50. ถ้าอายนักก็ออกไป
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 49. จัดฉาก
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 48. จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปอีก
