Chapter 46. สตรีแปลกหน้า

“ขออภัยแม่นาง ข้ารู้สึกชื่นชมเจ้ายิ่งนัก”

ซินหรานได้ยินสตรีแปลกหน้าผู้นั้นเอ่ยขึ้นก็ส่ายหน้าไปมา พวงแก้มแดงระเรื่อ “อย่าได้กล่าวเช่นนั้น แท้จริงข้าเป็นคนขี้ขลาด หวาดกลัวไปทุกสิ่ง และอ่อนแอ่ยิ่งนัก”

“เหตุใดข้ามองแล้วเห็นแต่ความเข้มแข็งในตัวเจ้า” สตรีผู้นั้นเอ่ยอย่างเป็นกันเอง

“แต่ก่อนหวาดกลัวเพราะตนเองอยู่ตัวคนเดียวไร้ญาติขาดมิตร แต่ตอนนี้หวาดกลัวเพราะตนมีลูกชายที่ต้องเลี้ยงดู กลัวจะเลี้ยงดูเขาได้ไม่ดี กลัวจะให้ความสุขลูกไม่ได้ กลัวไปเสียทุกเรื่อง จนต้องทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวังยิ่ง”

“ถูกแล้ว” ซือไท่เอ่ยขึ้นมาบ้าง “คนเราหากอยู่อย่างทรนงในความเก่งกาจของตนเกินไปมักพลาดพลั้งเสียท่าผู้อื่น การใช้ชีวิตอย่างมีสติตรึกตรองก่อนลงมือทำสิ่งใดย่อมเป็นเรื่องที่ดีที่สุด”

ซือไท่เพียงแย้มยิ้มให้ด้วยใจเมตตา สตรีที่มีผ้าปิดครึ่งใบหน้านั้นนิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจความหมาย ซินหรานล้วงมือไปหยิบถุงผ้าใบน้อยยื่นให้ซือไท่แล้วเอ่ยฝากฝั่งเด็กๆ ที่ตอนนี้อาศัยอยู่สำนักศึกษา สตรีแปลกนางผู้นั้นก็นั่งฟังเรื่องราวของซินหรานด้วยรอยยิ้ม จวบจนซินหรานขอตัวกลับ สตรีผู้นั้นจึงขอเดินออกมาด้านนอกด้วย ซินหร