เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 27. กระต่ายของข้า
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 28. เกิดอะไรขึ้น
ซินหรานกล่าวลาแล้วเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม ความจริงนางไม่คิดอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้นานนักแต่ไม่คิดว่าจะอยู่มาถึงสี่ปี ตอนนี้เฉิงเอ๋อร์เติบโตอย่างรวดเร็วเป็นที่ผิดปกติจนผู้อื่นสังเกตเห็นได้ชัด นางกลัวว่าคนอื่นจะกลัวเฉิงเอ๋อร์แล้วคิดไปว่าเขาเป็นภูติผีปีศาจ นางจึงคิดจะย้ายออกจากหมู่บ้านนี้ไป แต่เป็นห่วงเด็กๆ ที่อยู่กับนาง ให้กลับไปเร่ร่อนอย่างเดิมคงไม่ดี กลับไปอยู่อารามชีก็ไม่ได้ นางจึงตั้งใจฝากฝั่งเด็กๆ ไว้ที่สำนักศึกษาของท่านอาจารย์จงอิน บุรุษผู้นี้จิตใจอ่อนโยนมีเมตตา หลังจากที่นางปรึกษากับอาจารย์จงอินก็เห็นความหนักใจอยู่มาก แต่นางสามารถจ่ายค่าเล่าเรียนให้เด็กๆ ล่วงหน้าได้ และคิดว่าเด็กๆ เหล่านี้เริ่มดูแลกันเองได้แล้ว นางจำเป็นต้องขายเครื่องประดับในหีบนั้นสักสี่ห้าชิ้นน่าจะเพียงพอ เงินที่ได้จากการปักผ้าและขายขนมนั้นส่วนใหญ่นำมาใช้จ่ายประจำวัน เด็กตัวโตหน่อยเริ่มทำงานเล็กๆ น้อยๆ ขายแรงงานในตลาด แน่นอนว่าแต่ละคนไม่อยากขายตัวเป็นบ่าวรับใช้ จึงยอมทำงานเช่นนี้ นางวางแผนให้เด็กๆ ทั้งหมด แต่นางยังไม่ได้บอกกล่าวกับเด็กๆ เลย ไม่รู้ว่าจะทำพูดอย่างไรดี กลัวว่าเด็กๆ ที่เรียกนางว่า ‘แม่’ ทุกคำจะโกรธ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 29. ท่านแม่ไม่สบาย
หญิงสาวที่ยามนี้อายุยี่สิบแล้ว ร่างบอบบางเอนตัวลงนอนตามแรงคะยันคะยอของลูกๆ ที่นางไม่ได้อุ้มทอง บางคนวิ่งไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้ อีกคนเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้นาง เสียงทำอาหารมื้อเย็นในครัว นางส่งยิ้มอ่อนแรงและโบกมือให้ทุกคนออกไปก่อน ตั้งใจหลับตาพักผ่อนชั่วครู่ ทว่ากลับผล็อยหลับไป จนได้ยินเสียงเอะอะด้านนอก นางจึงลุกขึ้นเดินออกมานอกห้องนอน“เฉิงเอ๋อร์อยู่ไหน”“ไม่รู้ ข้าไม่เห็นเขาตั้งแต่บ่ายแล้ว”“กระต่ายของเฉิงเอ๋อร์ไม่อยู่ เฉิงเอ๋อร์แอบขึ้นเขาอีกหรือเปล่า”“แต่ปกติเฉิงเอ๋อร์กลับบ้านตรงเวลานะ”“ท่านแม่ไม่สบาย อย่าให้ท่านแม่รู้ ข้าจะออกไปตามเฉิงเอ๋อร์”หัวใจคนเป็นแม่กระตุกวูบ สองขาพาร่างบอบางเดินไปด้วยสีหน้าไร้สีเลือด“เมื่อครู่พวกเจ้าพูดว่าอะไรนะ”“ท่านแม่!” เด็กๆ พากันตกใจไม่คิดว่ามารดาได้ยิน“เฉิงเอ๋อร์ล่ะ” นางกวาดสายตามองหาร่างเล็กของลูกชาย เจ้าก้อนแป้งนุ่มอยู่ที่ไหนล่ะ “เฉิงเอ๋อร์”“ท่านแม่” ชิงถิงเข้ามาประคองมารดา “ข้าขอโทษ ข้าดูแลน้องไม่ดี ข้าจะออกไปตามเฉิงเอ๋อร์”“พวกเราจะออกไปตามเฉิงเอ๋อร์” เด็กๆ รีบแย่งกันพูดซินหรานพยายามสงบใจ ฟ้าใกล้มืดแล้ว เฉิงเอ๋อร์แม้ซุกซนแต่กลับบ้านตรงเ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 30. คงไม่ใช่...
“อ่า! เจ้ามีของดีแต่ไม่แบ่งข้า เช่นนี้ยังเห็นข้าอยู่ในสายตารึ” นางหยิบขนมเปี๊ยะส่งเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างไม่สนใจมารยาท “นี่เป็นขนมเปี๊ยะที่อร่อยที่สุดในหมู่บ้านเน่าๆ แห่งนี้” อดีตองครักษ์ของเหิงหยางเซิงได้แต่ยืนมองสตรีผู้นี้กินของกินของผู้อื่นหน้าตาเฉย “หมดแล้วรึ” จางเย่วถิงถามเมื่อกัดกินขนมเปี๊ยะสองชิ้นหมดไปแล้ว เมื่อเห็นอู่เฉียงนิ่งงันไปนางก็ยักไหล่ ปัดมือไปมาให้เศษขนมร่วงจากมือ “เอาเถิด ข้าไปซื้อที่บ้านของนางก็ได้” สิ้นประโยคจางเย่วถิงก็ใช้วิชาตัวเบากระโจนแผ่วหายไปอย่างรวดเร็ว อู่เฉียงงุนงงไม่เข้าใจสิ่งที่จางเย่วถิงทำ ขนมเปี๊ยะนั้น สองวันมาแล้ว นางยังกินได้อย่างหน้าตาเฉยทั้งที่เขารู้ว่าประมุขพรรคกระเรียนแดงเรื่องมากเรื่องอาหารการกินขนาดไหน ยามที่นางมาให้ท่านจอมมารถอนพิษร้อยชาย ซินหรานต้องวิ่งหัวหมุนเพื่อเตรียมสุราอาหารให้ประมุขพรรคกระเรียนแดงจอมตะกละและหื่นกามผู้นี้ ประเดี๋ยวนะ คงไม่ใช่.... ร่างเล็กๆ ของเด็กชายตัวน้อยชะเง้อมองไปนอกถ้ำ ดวงตาที่เคยเป็นสีนิลยามนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงวาววับจ้องม
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 31. มันผู้ใดบังอาจแตะต้องแม่ของข้า
“แม่ไม่เป็นอะไร” นางปลอบใจลูก สัมผัสได้ถึงกรุ่นไอโทสะของบุตรชาย เฉิงเอ๋อร์จับมือมารดาที่มีผ้าเช็ดหน้าพันอยู่ เลือดซึมออกมาจากผ้าที่เปื้อนเปรอะ มือเล็กจับมือมารดาด้วยความระมัดระวัง ทว่าร่างกายเล็กๆ นั้นเริ่มเกร็ง ใบหน้าน้อยสะบัดหันไปมองคนที่ทำร้ายมารดา ดวงตาของเขาพลันกลายเป็นสีแดงดุจย้อยด้วยโลหิต แยกเขี้ยวที่โค้งยาวออกมา “เฉิงเอ๋อร์! แม่ไม่เป็นอะไร!” นางพยายามเรียกสติลูก หารู้ไม่ว่ากลิ่นเลือดของนางทำให้ลูกชายถูกโทสะเข้าครอบงำ “มันผู้ใดบังอาจแตะต้องแม่ของข้า!” เฉิงเอ๋อร์พุ่งตัวออกไปหมายกำจัดคนที่มารังแกมารดา ซินหรานคว้าร่างลูกชายไม่ทัน เผลอหวีดร้องด้วยความตกใจ ทว่ามือใหญ่ข้างหนึ่งกระชากคอเสื้อของเด็กน้อยไว้ก่อน ดวงตาสีโลหิตคู่นั้นหันขวับมาจ้องมองเขา แต่ชายหนุ่มไม่มีท่าหวาดกลัวใดๆ เขาเพียงใช้มืออีกข้างดีดปลายนิ้วที่กลางหน้าผากของเด็กน้อย เฉิงเอ๋อร์ผงะไป เด็กน้อยสะบัดหน้าไปมาหลับตาลงครู่หนึ่งก่อนลืมตาอีกครั้งดวงตาจึงกลับเป็นเช่นเดิม ซินหรานมัวแต่กังวลเรื่องเฉิงเอ๋อร์ ลืมมองชายร่างสูงผู้นี้ไปเสียสิ้น นางเห็นเขาวาดมือไปด้านข้างเพ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 32. แม่ของเจ้า ข้าจะดูแลเอง
“แม่ไม่สบายนิดหน่อย ชิงถิงดูแลน้องๆ ด้วย พาเฉิงเอ๋อร์ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คืนนี้ให้เฉิงเอ๋อร์ไปนอนด้วยประเดี๋ยวจะติดไข้จากแม่” “เช่นนั้นข้านอนเฝ้าท่านแม่เอง” ชิงถิงเสนอ “ไม่ต้อง แม่ของเจ้าข้าดูแลเอง” เหิงหยางเซิงหงุดหงิด หากไม่เกรงใจนาง เขาคงใช้กำลังภายในผลักเด็กพวกนี้ให้กระเด็นออกไปแล้ว ชิงถิงมองหน้ามารดา เห็นซินหรานพยักหน้าก็พากันออกไป นางมองเด็กๆ ออกไปและปิดประตูแล้วก็หันไปทางเหิงหยางเซิงที่รินน้ำแล้วถือมาจ่อปากนาง “ข้าดื่มเองได้” นางรับถ้วยน้ำมาดื่มอึกใหญ่แต่ยังรู้สึกกระหายอยู่ อีกฝ่ายรับรู้ได้จึงรินน้ำให้นางอีกถ้วย “เจ้าเอาหีบเครื่องประดับออกมา แล้วเหตุใดจึงให้ตัวเองอยู่บ้านซอมซ่อเช่นนี้ได้” “ท่าน...ท่านรู้...” เขาคงไม่ได้ทวงเอาเครื่องประดับเหล่านั้นคืนหรอก เหิงหยางเซิงทำเสียงเหอะในลำคอแล้วจ้องมองใบหน้าของหญิงสาว ในห้องมีเพียงแสงเทียน แต่กระนั้นก็ยังใบหน้าของนางชัดเจน “หากข้ารู้ว่าเจ้าหอบลูกข้าหนีละก็ ข้าคงพลิกแผ่นดินตามหาเจ้าแล้ว!” น้ำเสียงดุดันของเขาทำให้ห
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 33.ชายผู้นั้นเป็นบิดาของเฉิงเอ๋อร์จริงๆ หรือ?
จริงซิ! ตอนที่นางขึ้นเขาไปตามหาเฉิงเอ๋อร์ เขาอยู่กับลูกนี่...“ท่าน...” ซินหรานเรียกบุรุษที่เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่วางอยู่บนโต๊ะ จู่ๆ เขาก็ถอดเสื้อตัวนอกออก หญิงสาวหวีดร้องเสียงหลง ยกมือขึ้นปิดตา “ท่านจะทำอะไร!”“เปลี่ยนเสื้อผ้า” พูดแล้วก็ถอดเสื้อตัวนอกออกไม่สนใจที่นางยกมือปิดตาตัวเองอยู่ กำลังจะเอ่ยถามว่าจะปิดตาไปทำไมกัน ใช่ว่าระหว่างเขากับนางจะไม่เคยเปลือยกายต่อหน้ากันมาแล้ว แต่พอนึกอีกที เป็นเขาที่ปิดตานางยามร่วมรักหลับนอน นางเองคงไม่คุ้นชินที่จะเห็นบุรุษเปลือยกาย หรืออีกนัย สี่ปีที่นางหายไปไม่มีบุรุษอื่นใดเข้ามาข้องแวะในชีวิตนางอ้อ! ถ้าไม่นับเด็กๆ ยั้วเยี้ย เต็มลานบ้าน!“ทำไมไม่ไปเปลี่ยนที่อื่น!”“บ้านเจ้ามันมีกี่ห้องเชียว เดินเข้ามาก็เจอเตียงนอนแล้ว แล้วจะให้ข้าไปเปลี่ยนที่ใด” เขากระตุกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม แต่นางยังเอามือข้างหนึ่งปิดตาตัวเอง แล้วใช้มืออีกข้างชี้ไปด้านข้าง“มีฉากกั้น! ท่านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นั่น!”ซินหรานปิดตาตัวเองไม่กล้าลอบมองร่างกำยำของบุรุษผู้นั้น ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเขาแล้วก็ได้แต่โมโห เหมือนทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินเพียงเสียงเสื้อผ้าสวบสาบอ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 34.นายน้อย!
เขาดูไม่เหมือนคนทั่วไปเลยสักนิด มิใช่ว่ามีหูตาผิดแปลกกว่าคนทั่วไป แต่รัศมีความน่าเกรงขามแม้จะอยู่ในอาภรณ์ซอมซ่อก็ตาม ท่าทางเย่อหยิ่งทรนงนั้นอีก มองเพียงแวบเดียวก็มีส่วนคล้ายเฉิงเอ๋อร์อยู่หลายส่วน“ชิงถิง”เด็กหนุ่มหยุดเดินหันไปตามเสียงเรียก ชิงถิงค้อมกายคารวะอาจารย์จงอินอย่างอ่อนน้อม อีกฝ่ายเพียงแค่โบกมือไปมา“เจอเจ้าก็ดีแล้ว บอกแม่บุญธรรมของพวกเจ้าด้วยว่าข้าให้คนเตรียมเรือนให้พวกเจ้าและน้องๆ ได้หลับนอนเรียบร้อยแล้ว พวกเจ้าจะมาเมื่อใดก็ได้”“เอ่อ...” ชิงถึงมีสีหน้างุนงง ท่าทางของเขาทำให้อาจารย์จงอินขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยถ้อยคำอธิบายความหมาย “แม่บุญธรรมของเจ้าฝากฝั่งพวกเจ้าพี่น้องทั้งหกคนให้อยู่ที่สำนักศึกษาของข้า ข้าเองก็เห็นพวกเจ้าเป็นเด็กดี แม้เป็นเด็กกำพร้าหากได้รับการอบรมสั่งสอนในภายภาคหน้าก็มีโอกาสสร้างฐานะความเป็นอยู่ของตนเองให้ดีกว่านี้ได้”“ท่านแม่...จะให้ข้ากับน้องๆ มาอยู่กับท่านอาจารย์หรือขอรับ” แม้เขาดีใจที่ได้ร่ำเรียนหนังสือแต่...แม่บุญธรรมต้องการให้พวกเขาไปจากบ้านแล้วหรือ? หรือว่า...เพราะรู้ว่าบิดาของเฉิงเอ๋อร์กลับมาจึงไม่ต้องการเด็กกำพร้าอย่างพวกเขาแล้ว“เจ้าโชคดีกว่า
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 35.เจ้าเด็กนี่
“อะไรที่ท่านแม่สั่งสอน พวกเราล้วนจดจำใส่ใจไว้ไม่ลืมเลือน ขอท่านแม่อย่าคิดมากไปเลย” คราวนี้เป็นซินหรานที่น้ำตารื้นจนต้องยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้า ไฉนเป็นเด็กเหล่านี้ที่มาปลอบใจนางเช่นนี้นะ นางไล่สายตามองใบหน้าเด็กแต่ละคนที่ยามนี้ไม่ได้ผอมกะหร่องเช่นวันแรกๆ ที่ได้พบพวกเขา แม้อยู่ด้วยกันไม่นานสองหรือสามปีเท่านั้น บางคนมาอยู่ในช่วงเวลาสั้นๆ สำหรับนางแล้ว พวกเขาต่างหากที่ทำให้นางสามารถมีกำลังใจเลี้ยงดูเฉิงเอ๋อร์เพียงลำพังได้ถึงวันนี้ “แม่นางซินหราน รถม้ามาแล้วขอรับ” ซินหรานหันไปตามเสียงเรียกที่ดังอยู่นอกประตู นางลุกขึ้นจากเก้าอี้มีชิงถิงคอยช่วยพยุง เห็นอู่ชิงยืนอยู่ด้านนอกก็ยกมุมปากยิ้มเล็กน้อยๆ ทั้งสองดูไม่ต่างจากที่นางพบเมื่อสี่ปีก่อนมากนัก ยกเว้นใบหน้าที่มิอาจซ่อนความอิดโรยไว้ได้ “เรื่องที่รบกวนพี่อู่ชิงช่วยขายกำไลหยกนั้น...” “พวกเราจัดการให้แล้ว” อู่ชิงผงกศีรษะเล็กน้อย “ได้เต็มจำนวน” “ดีจริง” ซินหรานอมยิ้ม นึกถึงครั้งที่ตัวเองไปถามขายกำไลด้วยตนเองได้เพียงแค่ห้าสิบตำลึงเท่านั้น แต่เมื่อรบกวนให้องครักษ
บทล่าสุด
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 56. จบ
ดวงตาร้อนแรงที่จ้องมองเหมือนจะกลืนกินทำให้ซินหรานต้องหลับตารับรู้สัมผัสร้อนผ่าวจากเรียวลิ้นของเขาที่แทรกเข้ามาในโพรงปาก มือใหญ่ปล่อยฝ่ามือนางที่อาจไม่ขยับไปจากแผ่นอกของเขาได้เปลี่ยนมัดร่างนางให้แนบชิดกับร่างของเขาแน่นขึ้นราวกับจะผสานเป็นเนื้อเดียว ลิ้นร้อนไล่ลุกเร้ากับลิ้นน้อยๆ จนยอมจำนนให้เกี่ยวกระหวัด เสียงครางครือในลำคอของหญิงสาวทำให้บุรุษหนุ่มฮึกเฮิมดันร่างบางไปชิดก้อนหินกลมเกลี้ยงก้อนใหญ่ให้แผ่นหลังของนางแนบชิด ดอกบัวคู่งามจึงเชิดชันท้าท้ายให้บุรุษหนุ่มอ้าปากครอบครอง เม้มริมฝีปากดูดดึงจนหญิงสาวไม่อาจกลั้นเสียงครวญครางของตนเองได้ “ประเดี๋ยวมีใครมาเห็น” นางใช้สองมือที่อ่อนแรกผลักเขาออก “ไม่มีหรอก” เขาหัวเราะชั่วร้ายในลำคอ “หากมีก็แค่ควักตาออกเสีย” ซินหรานไม่รู้จะโต้เถียงอย่างไร เขาดึงดันจะกลืนกินนางและเขาก็ทำให้นางไม่เหลือสติสัมปชัญญะใดๆ อีก ราวกับร่างกายของนางก็โหยหิวสัมผัสของเขาเช่นกัน นางถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเขายอมเลิกทรมานทรวงอกของนาง ทว่าริมฝีปากร้ายพรมจูบหน้าท้องของนาง เพราะรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร นางรีบร้องห้ามทั้งที่ตัวเองอ่
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 55. คำสั่งแรก
ใครเลยจะรู้ว่าคำสั่งแรกในฐานะฮูหยินของประมุขพรรคเพลิงอัคนีคือการสั่งให้ทุกคนเดินทางพร้อมกันไม่มีแยกเป็นสองขบวนตามที่เหิงหยางเซิงตกลงกับเฉินเอ๋อร์ “ตั้งแต่คลอดเฉินเอ๋อร์ออกมา เขาไม่เคยห่างจากข้าเลยสักครั้ง ท่านจะผลักไสให้ข้ากับลูกแยกกันได้อย่างไร” เหิงหยางเซิงได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรม แม้หญิงสาวผู้นี้จะยังคงเป็นซินหรานที่แลดูอ่อนแอบอบบางไร้ปากเสียง แต่ยามที่นางต้องการสิ่งใดก็ไม่นิ่งเงียบอีกต่อไป แต่อย่างน้อยเขาก็ผลักไสให้อู่เฉียงไปไกลหูไกลตา และจางเย่วถิงที่แสร้งทำเป็นอยากเดินทางด้วย แต่เพราะนางยังต้องการยาอายุวัฒนะนั้นอยู่จึงออกไล่ล่าช่วงชิงยาวิเศษที่ถูกเปลี่ยนมือไปแล้ว ก่อนเอ่ยคำลา ซินหรานคืนหยกประจำกายของจางเย่วถิง ที่ผ่านมานางไม่เคยคิดว่าหยกชิ้นนี้มีความหมายมากขนาดนี้ แม้สิ่งนี้จะทำให้นางออกคำสั่งคนของพรรคกระเรียนแดงได้ก็ตาม แต่จางเย่วถิงกลับยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมาแล้วเอ่ยปาก “สิ่งใดที่ข้าให้แล้วย่อมไม่เอาคืน ถือเสียว่าข้าให้เป็นของขวัญเจ้าก็แล้วกัน” ด้วยเหตุนี้ซินหรานจึงไม่อาจปฏิเสธได้อีก นางเก็บหยกชิ้นนั้นไว้แล้ว
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 54. ส่งท้าย
“อู่ชิงอู่ยินเอาม้าของข้าให้อู่เฉียงไป”“ขอรับ” คนที่อยู่ด้านนอกรีบตอบรับ หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายผ่านไป เดิมทีจอมมารเหิงหยางเซิงต้องการเดินทางกลับเกาะเพลิงอัคนีทันทีและแน่นอนว่ากลับไปครั้งนี้มีฮูหยินติดตามกลับไปด้วย ทว่าเมื่อเร่งรีบออกจากหมู่บ้านมาเพื่อไม่ต้องการพบกับคนของทางการ ทั้งหมดจึงได้ไปอาศัยหลบอยู่อีกหมู่บ้านไม่ไกลมากนักเพื่อให้อู่เฉียงได้รักษาตัว แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายคือพระสนมหลิวเสียนเฟยผู้นี้ไม่ยอมเดินทางกลับเมืองหลวง“ข้าจะอยู่ดูแลผู้มีพระคุณสักสามสี่วันจะเป็นไรไป” แม้นางจะไม่ให้ใครเอ่ยถึงนางในฐานะพระสนมคนโปรดขององค์ฮ่องเต้ แต่ลักษณะท่าทางสูงส่งแม้กระทั้งน้ำเสียงเย่อหยิ่งถือดีนั้นก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ เหิงหยางเซิงผู้เป็นประมุขพรรคมารมิชอบใจท่าทีเช่นนี้ เขาต้องการเดินทางกลับอยู่ทุกวันคืนไม่ใช่เพียงไม่ชอบท่าทีของสตรีผู้นี้แต่เพราะไม่ต้องการให้ซินหรานอยู่ใกล้อู่เฉียงแม้บาดแผลจะทำให้เสียเลือดมากแต่เพราะมีพ่อบ้านจูโหย่งเจาอยู่จึงดูแลรักษาอู่เฉียงให้ฟื้นกำลังได้อย่างรวดเร็ว ในวันที่สามก็สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ปกติ และถูกจอมมารเหิงหยางเซิงขึงตาขับไล่อย่างไม่ไว้หน้า เ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 53. ข้าคือจอมมาร
สุดท้ายก็ไม่ต่างจากสุนัขขี้เรื้อนไม่เหลือหน้าตาให้หยัดยืนใน ยุทธภพ เปลี่ยนแปลงตนเอง เข้าไปในวังวนของวังหลวง หวังให้ตำแหน่งของตนสูงสุด แต่สุดท้ายกลับถูกเจ้าเด็กเมื่อวานซืนทำลายป่นปี้ ด้วยความแค้นทำให้กั๋วกงกงลืมกลยุทธไปหมดสิ้นต่อสู้เหมือนคนตาบอดสะเปะสะปะไปมา ยิ่งสู้ยิ่งไม่อาจยอมรับความแพ้พ่าย หางตาเห็นสตรีสวมหน้ากากผู้นั้นยืนอยู่คนเดียว จึงเปลี่ยนเป็นพุ่งเป้าไปที่หญิงสาวบอบบาง ซินหรานเบิกตากว้างที่จู่ๆ กั๋วกงกงเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งมาที่นาง ทว่าเมื่อประสายสายตากันกลับเป็นกั๋วกงกงที่ชะงักงันแล้วกรีดร้องคลุ้งคลั่ง “ไม่จริง! ข้าจะไม่ตายเช่นนั้น! ข้าไม่มีวัน...!” ยังไม่ทันจบประโยคดี แสงสีเพลิงจากกระบี่อัคนีพิฆาตก็แทงทะลุร่างของกั๋วกงกง ดวงตาคู่นั้นก้มมองปลายกระบี่ที่ทะลุหน้าอกตนเอง ใบหน้าบิดเบี้ยวเอี้ยวมองไปด้านหลัง เห็นเพียงรอยยิ้มโหดเหี้ยมของเหิงหยางเซิง เขาบิดข้อมือทำให้กระบี่ควานเนื้อเรียกโลหิตให้หลั่งออกมาจนนองพื้น “เจ้า...เจ้ามัน...มาร...ปีศาจ...ร้าย” “ถูกต้อง ข้าคือจอมมารเหิงหยางเซิงแห่งพรรคเพลิงอัคนี” เพียงชั
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 52. อย่าสบตา
ไม่ต่างจากเมื่อครั้งที่นางเป็นเด็กแปดขวบ หญิงสาวเบิกตาโต ความทรงจำที่เลือนลางไปเต็มทีแล้วกลับเด่นชัดขึ้นมาอีกครั้ง บ้านของนางไฟไหม้ บิดามารดาฉุดแขนให้นางวิ่งออกมา ทว่าบิดาถูกคนร้ายใช้ดาบฟันกลางหลัง แต่กระนั้นก็ยังกอดนางกับมารดาไว้ คนร้ายหัวเราะทั้งที่มารดาหวีดร้องเหมือนคนเสียสติ พุ่งเข้าไปใช้เพียงมือเปล่าทุบตีคนเหล่านั้น หนึ่งนั้นใช้ฝ่ามือฟาดใส่หน้ามารดาถึงกับเซถลาล้มลง พวกมันหัวเราะร่ากระตุกเท้ามารดาไว้แล้วฉีกทึ้งเสื้อผ้าของมารดา‘หนีไป! หนีไป!’เด็กน้อยตัวแข็งทื่อก้าวเท้าไม่ออก ร่างเล็กของเด็กหญิงวัยแปดขวบถูกฉุดกระชากอย่างแรงจนแขนเสื้อของเด็กหญิงขาด เด็กหญิงตัวน้อยหวีดร้องสุดเสียง พยายามสะบัดแขนขาที่ถูกเกาะกุมด้วยชายร่างใหญ่หลายคนที่ล้อมตัวนางอยู่ เด็กหญิงสู้แรงชายเหล่านั้นไม่ได้ ร่างของนางถูกยกขึ้นเหนือพื้นแขนสองข้าง ขาสองข้างถูกมือสกปรกจับยกขึ้น แม้น้ำตาไหลอาบแก้มแต่นางยังมองเห็นเปลวเพลิง ผู้คนที่ถูกฆ่าอย่างเหี้ยมโหด บนพื้นนองไปด้วยเลือดสีแดงสด ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยสีแดงของเปลวเพลิง เด็กหญิงหวีดร้องจนเจ็บคอไปหมด ราวกับมีเลือดผสมน้ำลาย เสียงหัวเราะราวกับคนเสียสติดังขึ้น
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 51. นางเป็นฮูหยินของข้า
อู่เฉียงได้ยินเสียงเปิดประตูจึงหันกลับมามองพร้อมกับพระสนมหลิวเสียนเฟยที่ปรายตามองเล็กน้อย ซินหรานก้าวออกมายืนแล้วกวาดตามองเหมือนค้นหาสิ่งผิดปกติ “เอ่อ...ข้าคงรู้สึกไปเอง เหมือนมีผู้อื่นอยู่ที่นี่” ซินหรานอึกอักหน้าแดง นางคงกังวลเกินเหตุไป พระสนมหลิวเสียนเฟยส่งยิ้มเอ็นดูให้ ได้ยินว่าหญิงสาวผู้นี้อายุยี่สิบแล้วและมีลูกชายน่ารัก แต่ลักษณะท่าทางยังเหมือนเด็กสาวมิได้ออกเรือน ยามเขินอายก็แก้มแดงระเรื่อ ช่างดูไร้เดียงสานัก พลันอดคิดถึงตนเองยามเป็นเด็กสาวไม่ได้ นางเหม่อลอยไปครู่หนึ่งสายตาดุจตาหงส์สังเกตสิ่งที่อยู่ในมือของซินหรานนั้นคุ้นตา จึงเอ่ยถามออกไป “นี่นะหรือ?” ซินหรานยื่นหน้ากากอันนั้นส่งให้พระสนม แต่เมื่ออีกฝ่ายย้ำให้พูดคุยกับนางเช่นเดียวกับคนธรรมดาทั่วไป ซินหรานจึงเอ่ยกับอีกฝ่ายดุจสนทนากับคนที่ฐานะเท่าเทียมกัน “เจ้าได้หน้ากากนี่มาจากที่ใด” พระสนมหลิวเสียนเฟยเอ่ยถาม ดวงตามีประกายความตื่นเต้นไม่น้อย “เรียนตามตรง ท่านจอมมารให้ข้ามา เป็นหนึ่งในเครื่องบรรณาการที่ส่งมาให้ท่านจอมมาร แต่ข้าจำไม่ได้แล้วว่ามาจากที่ใด” “เจ้าเคยใช้หรือไม่?” ซินหรานอึกอักอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยไปตรง “ครั้
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 50. ถ้าอายนักก็ออกไป
พระสนมหลิวเสียนเฟยมิได้ดึงดัน พยักหน้ารับอย่างเข้าใจและหมุนตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว อู่เฉียงจ้องมองซินหรานอีกครั้ง เขาเคยมีคำพูดมากมายอยากเอ่ยถามนาง แต่ยามนี้เขากลับรู้สึกว่าตนเองได้คำตอบนั้นจากแววตาห่วงใยที่นางมีให้จอมมารแสนร้ายกาจผู้นั้นแล้ว“ข้าจะคุ้มกันอยู่ด้านนอก” “ขอบคุณพี่อู่เฉียง” นางยิ้มบางๆ มองร่างสูงหันหลังเดินออกไปแล้ว นางยื่นมือไปปิดประตูด้วยตนเองเพื่อให้มั่นใจว่าบานประตูปิดสนิท หญิงสาวระบายลมหายใจเบาๆ เมื่อหมุนตัวกลับมาภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้ก้าวเท้าไม่ออก“ข้าต้องเดินลมปราณ” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า แล้วยันตัวเองลุกขึ้นยืนเพื่อถอดเสื้อเปื้อนเลือดของตนออก ใบหน้าหวานเริ่มมีสีเลือดปรากฏ ไฉนอยู่ดีๆ เปลื้องเสื้อผ้าเช่นนี้เล่า นางอยู่กับคนในพรรคมารมาแปดปี แต่ไม่เคยฝึกวรยุทธ์ใดๆ เห็นเพียงอู่เฉียง อู่ชิงและอู่ยินต่อสู้ประมือกัน แต่ไม่รู้ว่ายามต้องลมปราณนี้ต้องเปลื้องเสื้อผ้าเช่นนี้ด้วย“ถ้าอายนักก็ออกไป” เหิงหยางเซิงเห็นนางยืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น ทั้งที่เอ่ยตำหนิขับไล่นาง แต่เพราะไม่ต้องการให้นางเห็นเขาในสภาพยับแย่เช่นนี้เพราะใช้เพลงกระบี่อัคนีพิฆาต เขาจึงเจ็บหนักเช่นนี้ ดาบเดีย
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 49. จัดฉาก
“คนอื่นๆ ล่ะ คนในหมู่บ้านจะเป็นอย่างไร!” ซินหรานตวาดอย่างลืมตัว เหิงหยางเซิงแม้จะเป็นคนใจดำ แต่ยามนี้กลับไม่กล้าพูดจาทำร้ายจิตใจซินหราน นึกถึงภาพนางที่เป็นเด็กหญิงตัวน้อยไม่พูดไม่จาอยู่นานเป็นแรมเดือน หัวใจที่เคยด้านชาพลันเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครา แม้เขาไม่ได้พูดออกไป แต่หญิงสาวกลับเข้าใจได้ ใบหน้าที่แต่เดิมซีดเซียวเพราะตกใจอยู่แล้ว ยามนี้กลับยิ่งไร้สีเลือดเข้าไปอีก สองขาแทบทรุดลงด้วยไร้เรี่ยวแรง จนเหิงหยางเซิงต้องประคองไว้“ไม่ได้”นางพึมพำ นึกเด็กๆ ที่นางเคยดูแล ป้าหวังที่เอางานปักผ้ามาให้นาง ทุกคนในหมู่บ้านที่ที่ดีกับนาง ยามนี้พวกเขามีภัย มีภัยโดยไม่รู้ตัวและไม่อาจหลบหนีได้ทัน นางจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้!“เจ้าคิดว่าที่นี่เป็นเกาะเพลิงอัคนีหรืออย่างไร!” เหิงหยางเซิงโต้กลับด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เขาไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับคนในราชสำนักแม้แต่น้อย “เวลานี้มีคนของพรรคเพลิงอัคนีอยู่ข้างกายแค่ห้าหกคน เจ้าคิดจะใช้คนของข้าปกป้องคนนับร้อยเหล่านั้นหรือ? เจ้าคิดบ้างหรือไม่ว่าไม่ไกลจากนี้เหล่าชาวยุทธฝ่ายธรรมะนั้นรวมพิธีล้างมือในอ่างทองคำของพรรควิหคสวรรค์ คนเหล่านั้นเมื่อเข้าใจว่าข้าผู้เป็นปร
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 48. จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปอีก
โดยไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายคิดสิ่งใดอยู่ ซินหรานไม่ได้เสียงตอบในคำถามที่ต้องการ นางจึงเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีนิลคู่นั้นจ้องมองนางราวกลืนกินนางลงไปทั้งตัว สายตาของเขาทำให้นางรู้สึกตัว ปล่อยมือใหญ่ในอุ้งมือของตนทันที ทว่าเขากลับพลิกข้อมือเป็นฝ่ายจับมือนางไว้ก่อน ไม่ยินยอมให้ปล่อยนางไป เขาจะไม่ปล่อยนางให้หลุดมือของเขาไปอีก คนที่ถูกตราหน้าเป็นมารปีศาจร้ายเช่นเขา ไยต้องคิดหาวิธีรั้งนางด้วยเล่า? บัดนี้เขาตระหนักได้ว่าก่อนหน้านี้เขาทำทุกวิธีทางให้นางหวาดกลัวจนไม่กล้าไปจากเขา แต่เมื่อนางไปขุดเอาความกล้าหาญมาจากไหน ฉวยจังหวะที่เขาอยู่ที่หุบเขาเพื่อหลอมกระบี่อัคนีพิฆาตหลบหนีออกมา แต่ ณ เวลานี้ ไม่ว่าเล่ห์กลใดที่รั้งนางไว้ได้ เขายอมหน้าหนาทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งตอนนี้ที่แสร้งทำเป็นว่า รอยแผลนี้ทำให้เขาทุกข์ทรมานเพียงใด “เจ้าเคยเจ็บปวดถึงกระดูกหรือไม่เล่า” เขาเอ่ยพลางจ้องตานาง เก็บทุกความรู้สึกที่อยู่สีหน้าของหญิงสาว “จะ...เจ็บมากเลยหรือ?” แม้เมื่อครู่นางเพิ่งเห็นคนตายมากมาย จนเลือดนองพื้นดิน แต่ยามนี้ความสนใจของนางอยู่ที่มือขวาของเขา “ปะ...เป
