Chapter 17. หัวใจที่เคยเยียบเย็นพลันกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง

พ่อบ้านจูโหย่งเจาถอนหายใจอีกครา “เป็นเช่นนั้นก็ดี”

“แต่เรื่องที่จะให้ข้าปรนนิบัตินายท่านในห้องหอนั้น...”

“ได้เป็นสตรีของท่านจอมมารย่อมมีฐานะความเป็นอยู่ดีกว่าเป็นสาวใช้”

“แต่ข้าไม่อยากเป็นเหมือนหญิงเหล่านั้น” นางยืนกราน “ให้ข้าทำงานเป็นบ่าวเช่นนี้เถิด”

“ซินหราน” พ่อบ้านจูโหย่งเจาเอ่ยเสียงเย็น “หากเจ้ายังดื้อดึงเช่นนี้ คนที่ลำบากที่สุดก็คืออู่เฉียง”

ซินหรานเผยอริมฝีปากขึ้น อ้าปากแต่กลับพูดไม่ออก แล้วนางก็กัดริมฝีปากตนเองอย่างยอมรับชะตากรรม หากนางไม่ยินยอมปรนนิบัติ พี่อู่เฉียงของนางจะถูกลงโทษเช่นนั้นหรือ? ทุกคนที่อยู่ที่นี่ ทำตามคำสั่งของท่านจอมมารทั้งสิ้น

“เอาล่ะ ข้าจะส่งคนมาดูแลเจ้าให้เตรียมตัวสำหรับคืนนี้ ตอนนี้เจ้าพักผ่อนเสียก่อน”

“เจ้าค่ะ”

ซินหรานมองร่างของพ่อบ้านจูโหย่งเจาหมุนตัวออกจากห้องของนาง หญิงสาวค่อยๆ ลุกขึ้นกลับมานั่งบนเตียงเช่นเดิม หัวใจเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นบีบรัดเจ็บปวดเกินจะบรรยาย ร่างบางเอนตัวลงนอน รู้สึกชื้นที่ขอบตา

นางหลีกหนีเรื่องนี้มิได้จริงๆ แล้วใช่ไหม?