Share
Chapter 14. กลัว
Related chapter
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 15. ลืมหน้าที่ของตนเองหรือไร
พ่อครัวเจี่ยนหันมามองเต็มๆ ตา ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเด็กคนนี้ตื่นสายสักครา แต่เห็นนางหลบตาเขาแล้วจึงไม่ได้ซักถามอะไร เรียกนางไปช่วยงานเช่นทุกวัน ซินหรานทำตัววุ่นพยายามไม่คิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา นางรู้สึกว่าทุกคนทำตัวปกติกับนาง คงไม่มีผู้ใดล่วงรู้เรื่องที่เกิดขึ้น นางจึงทำตัวเป็นปกติเช่นที่เคยเป็นมา ทว่าร่างกายที่บอบช้ำเคลื่อนไหวได้ไม่สะดวกนัก ทั้งที่ตั้งใจเอาขนมไปส่งให้อู่ชิงกับอู่ยิน นางกลับเดินได้ไม่ถึงที่ ไม่รู้อย่างไรอู่ยินโผล่มายืนเบื้องหน้าไร้สุ่มเสียงดุจเงาภูติผี หญิงสาวไม่ได้สะดุ้งตกใจแต่ยังฉีกยิ้มด้วยความดีใจที่เขามาปรากฏกายพอดี “ข้าจะเอาขนมมาส่งให้เจ้าค่ะ” ซินหรานยื่นตะกร้าให้ แต่อีกฝ่ายยืนกอดอกนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เห็นแววตาใสซื่อคู่นั้นแล้วลอบถอนหายใจแล้วยื่นมือไปรับ “ไม่สบายก็พักผ่อนเสีย” “ข้า...ข้าสบายดี” “สบายดี? แทบเดินไม่ไหว!” ซินหรานพูดอะไรไม่ออก คำพูดกำกวมของอู่ยินทำให้ใบหน้าของนางไร้สีเลือด พลันร่างของอู่ชิงปรากฏขึ้นแล้วยื่นมือไปดีดหน้าผากของซินหรานอย่างหยอกเย้า “หน้าตาซีดเซียวเช่นนี้
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 16. ยั่วโทสะ
ท่าทางใสซื่อของนางทำให้โทสะของเขาเบาบางลง ไฉนยามที่เขาให้นางเลือกเครื่องประดับส่งไปยังเรือนด้านหลัง นางเลือกได้เหมาะสมและง่ายดายจนเขาไม่ใคร่ใส่ใจว่านางส่งอะไรไปให้ใคร ทว่าเมื่อนางเอ่ยประโยคต่อมา เขาแทบจะยื่นมือไปบีบลำคอของนาง “...ปิ่นไม้นี่พี่อู่เฉียงทำให้บ่าว บ่าวทิ้งปิ่นอันนี้มิได้” ข้าควรหักคอนางหรือหักคออู่เฉียงดีนะ! ซินหรานไม่รู้ว่าเหตุใด จู่ๆ นายท่านมีโทสะขึ้นมาระลอก แต่ก่อนทำอะไรผิดอย่างมากนางถูกพ่อบ้านจูโหย่งเจ้าลงโทษ แต่ครั้งนี้นางเห็นเขาสืบเท้าเข้ามา ร่างกายถอยหนีอย่างหวาดกลัว มิน่าเล่าเหล่าหญิงบำเรอที่ถูกส่งตัวมารับใช้จึงได้มีท่าทีประหลาดนัก บางคนหวาดกลัวถึงขั้นเสียสติก็มี ยังไม่ทันคิดว่าตนเองทำอะไรผิด นางรู้สึกหน้ามืดตาลายเพราะถูกจอมมารเหิงหยางเซิงรวบร่างนางแล้วแบกไว้บนบ่า ศีรษะของหญิงสาวถูกเหวี่ยงไปด้านหลัง ด้วยความตกใจจึงเผลอทำปิ่นหยกหลุดมือ “นายท่าน!” ซินหรานดิ้นรน แต่ไม่เป็นผล ถูกแบกเดินมาไม่กี่ก้าวร่างก็ถูกเหวี่ยงลงบนตั่งนุ่มที่นายท่านให้เอนกายนอนพักผ่อนในห้องอักษร “นายท่าน! ปล่อยบ่าวเถิดเจ้าค่ะ” นางขอร้องเสี
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 17. หัวใจที่เคยเยียบเย็นพลันกลับมาอบอุ่นอีกครั้ง
พ่อบ้านจูโหย่งเจาถอนหายใจอีกครา “เป็นเช่นนั้นก็ดี” “แต่เรื่องที่จะให้ข้าปรนนิบัตินายท่านในห้องหอนั้น...” “ได้เป็นสตรีของท่านจอมมารย่อมมีฐานะความเป็นอยู่ดีกว่าเป็นสาวใช้” “แต่ข้าไม่อยากเป็นเหมือนหญิงเหล่านั้น” นางยืนกราน “ให้ข้าทำงานเป็นบ่าวเช่นนี้เถิด” “ซินหราน” พ่อบ้านจูโหย่งเจาเอ่ยเสียงเย็น “หากเจ้ายังดื้อดึงเช่นนี้ คนที่ลำบากที่สุดก็คืออู่เฉียง” ซินหรานเผยอริมฝีปากขึ้น อ้าปากแต่กลับพูดไม่ออก แล้วนางก็กัดริมฝีปากตนเองอย่างยอมรับชะตากรรม หากนางไม่ยินยอมปรนนิบัติ พี่อู่เฉียงของนางจะถูกลงโทษเช่นนั้นหรือ? ทุกคนที่อยู่ที่นี่ ทำตามคำสั่งของท่านจอมมารทั้งสิ้น “เอาล่ะ ข้าจะส่งคนมาดูแลเจ้าให้เตรียมตัวสำหรับคืนนี้ ตอนนี้เจ้าพักผ่อนเสียก่อน” “เจ้าค่ะ” ซินหรานมองร่างของพ่อบ้านจูโหย่งเจาหมุนตัวออกจากห้องของนาง หญิงสาวค่อยๆ ลุกขึ้นกลับมานั่งบนเตียงเช่นเดิม หัวใจเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นบีบรัดเจ็บปวดเกินจะบรรยาย ร่างบางเอนตัวลงนอน รู้สึกชื้นที่ขอบตา นางหลีกหนีเรื่องนี้มิได้จริงๆ แล้วใช่ไหม?
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 18.รอยยิ้มที่มุมปากที่ไม่มีใครได้เห็น
ห้ามมิให้นางกลัวคงยาก แต่ห้ามมิให้เขาแตะต้องนางนั้นยากกว่า ปิดตานางไว้เช่นนี้ถือว่าปรานีนางมากแล้ว แม้เขาชอบดวงตากระจ่างใสของนางมากเพียงใด แต่มิอาจทนเห็นแววตาคู่นี้แสดงความรังเกียจหรือหวาดกลัวเขาได้ เพียงเหนี่ยวรั้งความรู้สึกของมนุษย์ที่มีอยู่น้อยนิดไว้นั้น เขามิอาจทำร้ายนางได้ เหิงหยางเซิงประคองร่างบางลงนอนแล้ว เขาลุกขึ้นปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนออกจนหมด เขาผู้ซึ่งถูกกำหนดให้เป็นจอมมารแม้ไม่มีกฏว่าทายาทเท่านั้นที่เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งประมุขพรรคเพลิงอัคนี แต่เขาเป็นลูกชายคนเดียวที่เหลือรอดจากการฝึกฝน ทั้งดื่มยาพิษ ฝึกยุทธ์ และเพราะการดื่มยาพิษทำให้ร่างกายของเขาบางส่วนมีรอยไหม้คล้ายถูกเหล็กเผาไฟมานาบผิวกาย ในบางคราวเขากลายเป็นกึ่งมนุษย์กึ่งมารปีศาจ หิวกระหายโลหิตโดยเฉพาะโลหิตของมนุษย์ แต่ทุกคราวที่ดื่มเลือดมนุษย์นั้น ความรู้สึก ความทรงจำของมนุษย์ผู้นั้นจะถูกถ่ายทอดมาสู่ตัวเขาด้วย ‘บิดา ข้ารังเกียจโลหิตมนุษย์’ แม้เขาจะอยู่ในวัยสิบขวบแต่ได้กลืนกินเลือดมนุษย์เป็นครั้งแรก รับรู้ถึงความโสมมในจิตใจของมนุษย์ซึ่งไม่ต่างจากน้ำโคลนสกปรก ยิ่งเมื่อเติ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 19. น้ำตา
“ซินหราน! เจ้าลืมหน้าที่ตัวเองหรือไร น้ำชาของท่านจอมมารล่ะ” “เจ้าค่ะ” บรรยกาศทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เคยเป็นมา พ่อครัวเจี่ยนสบตากับพ่อบ้านจูโหย่งเจา แม้ไม่เอ่ยปากพูดอะไรแต่ก็เข้าใจได้ จะว่าไปแล้ว สำหรับซินหราน....ปล่อยให้นางเคยใช้ชีวิตอย่างไรก็ทำเช่นนั้นน่าจะดีที่สุด ทุกอย่างดำเนินไปเช่นที่เคยเป็นมา ราวกับว่าซินหรานไม่เคยถูกส่งตัวเข้าห้องของท่านจอมมาร กลางวันของซินหรานใช้ชีวิตปกติ คอยรับใช้ท่านจอมมาร ทำตามที่พ่อบ้านจูโหย่งเจาสั่ง และเข้าครัวช่วยงานพ่อครัวเจี่ยน ทว่ายามค่ำคืน ห้องนอนของนางมักถูกบุกรุกด้วยบุรุษเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ แม้เตียงของงนางทั้งเล็กและแคบแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอุปสรรคในการรังแกนางเลยสักนิด ทุกครั้งที่นายท่านของซินหรานเข้ามาคือเวลาที่นางทิ้งตัวลงนอนและหลับใหลไปแล้ว หญิงสาวแทบไม่รู้สึกตัวจนกระทั้งผิวกายกระทบไอร้อนจากเรือนกายใหญ่โตและ...เขามักปิดตานางเสมอ “นายท่าน...” “ชู่ว” แรกๆ นางตื่นตระหนก แต่ผ่านไปหลายค่ำคืน นางเองก็...พอใจอยู่ลึกๆ กับการไม่ต้องมองเห็นการกระทำอันน่า
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 20. ไม่อาจคาดเดา
“ฮืม” ชายชราผงกศีรษะรับ “ไปเปลี่ยนน้ำชาให้ข้าหน่อย เสร็จแล้วมีอะไรจะทำก็ไปทำเสีย” “เจ้าค่ะ” หญิงสาวรับคำสั่งอย่างว่าง่าย เดินไปที่มุมห้องยกกาน้ำชาใส่ถาดแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ กลับไปที่ห้องครัว นอกจากจะเปลี่ยนน้ำชาแล้ว นางตั้งใจหาขนมของว่างจัดให้พ่อบ้านชราสักจาน ระหว่างเดินกลับมาอีกครั้ง นางพบกับหญิงสาวในชุดสีแดงเลือดนกที่นำของมามอบให้นาง “เอ่อ...แม่นาง” ซินหรานเรียกเสียงเบา คล้ายกลัวคนอื่นได้ยิน และเพราะตนเองไม่รู้ชื่ออีกฝ่าย แต่กระนั้นคนถูกเรียกชะงักเท้าพอเห็นว่าเป็นนางจึงส่งยิ้มให้ “แม่นางซินหราน” “คือ...” ซินหรานมองซ้ายมองขวา เห็นโต๊ะกลมสำหรับนั่งพักผ่อนริมสวนย่อม จึงเดินไปวางถาดขนมและกาน้ำ นางสูดลมหายใจลึก ล้วงมือไปหยิบถุงหอมใบน้อยออกมาแล้วยื่นให้หญิงสาวผู้นั้น “ข้าเป็นเพียงบ่าวรับใช้ ไม่มีของมีค่าใด แต่ถุงหอมนี้ข้าทำเองฝากท่านมอบให้แม่นางจางเย่วถิงด้วยเจ้าค่ะ” “ขอเป็นเพียงสิ่งที่มาจากความตั้งใจของแม่นางซินหราน ประมุขของข้าย่อมปลื้มปิติยิ่งนัก” หญิงสาวยิ้มแล้วยื่นมือไปรอรับ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 21. ขัดขืน
“ซินหราน”หญิงสาวสะดุ้งเฮือก นางเพิ่งได้สติและเหลียวมองรอบกายจึงรู้ว่าถูกท่านจอมมารพากลับมาที่ห้องของตนเองไม่รู้ตัว ดวงตาของนางยังมีความหวาดกลัวฉายฉาบอยู่ชัดเจน เหิงหยางเซิงใช้ปลายนิ้วกร้านเชยคางมนขึ้น โน้นหน้าลงกัดริมฝีปากล่างของนางเบาๆ แต่เรียกสติของหญิงสาวได้ นางกะพริบตาแล้วยกมือขึ้นดันอีกฝ่ายออก แม้ร่วมรักหลับนอนกับเขาหลายครั้งแล้วแต่ท่าทีขัดขืนนี้เป็นปฏิกิริยาตอบโต้ทุกครั้งก่อนจะผ่อนลงด้วยแรงขับเคลื่อนของบุรุษร่างสูงใหญ่“ไยต้องตื่นตระหนกตกใจเช่นนี้ เจ้ามิใช่เคยเห็นครั้งแรกเสียเมื่อไหร่กัน” เสียงกระซิบยั่วเย้าชิดริมฝีปากของหญิงสาว ซินหรานตัวสั่นระริกขึ้นมาทันทีและก้าวถอยหลังอย่างหลบหลีกสัมผัสที่ได้รับ ปลายนิ้วของชายหนุ่มเกี่ยวพันเส้นผมของหญิงสาวไว้แม้ร่างเล็กถอยไปจนแผ่นหลังของนางชิดผนังห้องแล้ว เขาจึงตวัดปลายนิ้วพันเกี่ยวเส้นผมของนางเล่นแล้วกระตุกเบาๆ“สถานที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุดของเจ้า” เหิงหยางเซิงก้าวเข้าไปประชิดร่างบอบบาง แผ่นอกแกร่งเบียดชิดร่างหญิงสาวที่ไม่อาจขยับตัวถอยหนีได้อีกแล้ว“ข้าคือคนที่ปกป้องเจ้า มิใช่...”ซินหรานไม่ได้ยินคำพูดสุดท้ายของท่านจ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 22. รู้ดีว่า
ซินหรานรู้ดีว่าการเอาของมีค่าติดตัวมากเกินไปย่อมไม่ปลอดภัย แม้นางจะมีคนของพรรคกระเรียนแดงคอยช่วยเหลือ ไม่แน่ว่าสตรีอย่างจางเย่วถิงจะเล่นตลกอะไรกับนางหรือไม่ ทางที่ดี นางแค่หาทางออกไปจากที่นี่ แล้วค่อยหาหนทางให้ตัวเองได้ อย่าลังเลอีกเลย ซินหราน รีบก้าวออกไปจากที่นี่เถิด ป่านนี้ท่านจอมมารไปที่หุบเขาเพื่อหลอมกระบี่แล้ว อีกสี่ปีจะมีการประลองยุทธ์อะไรสักอย่าง นางได้ยินพ่อบ้านจูโหย่งเจาเปรยให้ฟังบ้าง แต่นางไม่ได้ใส่ใจนัก รู้เพียงแค่ว่านี้เป็นโอกาสเดียวที่นางจะไปจากที่นี่ หวังว่านางจะมีเวลามากพอ เพราะทุกคนเข้าใจว่าซินหรานยังอ่อนเพลียอยู่ เมื่อคืนท่านจอมมารอยู่กับนางทั้งคืนจนรุ่งสาง ท่านจอมมารเพิ่งก้าวออกมาจากห้องเล็กของนาง ทั้งที่ห้องของท่านจอมมารอยู่ติดกัน แต่เขากลับยอมอยู่ในห้องเล็กๆ นั้นร่วมกันนาง เรื่องเหล่านี้องครักษ์ลับทั้งหลายต่างพากันมองหน้างุนงง แต่ไม่มีใครปริปากเอ่ยเรื่องนี้ออกมา หญิงสาวหน้าตาซีดเซียวจนไม่มีใครกล้าเอ่ยถาม หลังจากกินอาหารเช้าที่ค่อนไปทางสายแล้ว พ่อครัวเจี่ยนไม่รั้งให้นางช่วยงานในครัวเช่นทุกวัน นอกจากขับไล่ใ
Latest chapter
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 56. จบ
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 55. คำสั่งแรก
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 54. ส่งท้าย
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 53. ข้าคือจอมมาร
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 52. อย่าสบตา
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 51. นางเป็นฮูหยินของข้า
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 50. ถ้าอายนักก็ออกไป
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 49. จัดฉาก
ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน Chapter 48. จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปอีก
