บททั้งหมดของ ลำนำน้ำค้าง ดอกไม้ผลิบานในฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน: บทที่ 41 - บทที่ 50

ท่าทางข่มขู่เหมือนแมวน้อยของนางทำให้เขาตะลึงงันไปชั่วขณะ มุมปากยกขึ้นคล้ายยิ้มและไม่ยิ้มในที การดิ้นรนขัดขืนของนางทำให้เขาเพียงแค่กระชับวงแขนแน่นขึ้น เรือนผมของนางคลอเคลียปลายจมูกทำให้ได้กลิ่นหอมของนาง “ปล่อย! ข้าจะไปหาเฉิงเอ๋อร์!” “คืนนี้ลูกของเจ้านอนกับพ่อบ้านจูโหย่งเจา” ‘ลูกของเจ้า’ เอ่ยวาจาเหมือนมิใช่ลูกของตนเอง นางเม้มปากทำแง่งอนอย่างไม่รู้ตัว แต่พอนึกทบทวนประโยคของเขาแล้วนางก็งุนงง หมายความว่าอย่างไรกัน ปกติเฉิงเอ๋อร์หวงนางเสียยิ่งกว่าอะไร ไม่ยอมให้เหิงหยางเซิงเข้าใกล้ด้วยซ้ำ ตั้งแต่พบกันและพากลับมาที่บ้านหลังนี้ เฉิงเอ๋อร์ไม่ยอมแบ่งที่นอนให้ใคร “แล้ว...แล้วท่านเข้ามาทำไม” คงไม่ได้จะนอนที่นี่หรอกกระมัง? “เฉิงเอ๋อร์ให้ข้าเข้ามา” เขาเอ่ยกลั้นหัวเราะกับท่าทีของนาง แต่ก่อนอยู่กับเขามีสีหน้าเดียวไม่แสดงสีหน้าอารมณ์ใด หากหัวเราะหยอกล้อก็กับผู้อื่น ยามนี้กล้าโมโห เกรี้ยวกราด ขึงตาใส่แถมทำน้ำเสียงดุเหมือนเขาเป็นเด็กเล็กๆ ที่นางต้องดูแล มือใหญ่ยื่นไปเกลี่ยเส้นผมที่ลงมาเคลียแก้ม นางคงสระผมมา เส้นผมยังชื้นอยู่บ้าง “เหต

“พี่ชาย?” นางพยักหน้ารับ แล้วเพิ่งสังเกตเห็นฝ่ามือของเขา ที่กลางฝ่ามือมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ นางเผลอจับมือของเขามาหงายฝ่ามือจ้องมอง จำได้ว่าตอนนางจากมายังไม่เห็นมีรอยแผลเป็นนี้ “เพราะเจ้าทำถุงมือให้ข้าไม่เสร็จ” เขาบ่นโยนความผิดให้นาง เมื่อยามที่เขาออกมาจากหุบเขาหลังจากตีกระบี่อัคนีพิฆาตเสร็จ แต่กลับรับรู้ว่านางลอบหนีออกไปนั้น เขาแทบคลุ้มคลั่งไม่ต่างจากอู่เฉียง ซินหรานนึกถึงถุงมือที่เคยทำทิ้งไว้ได้แต่ส่ายหน้าไปมา คนอย่างจอมมารเหิงหยางเซิงที่มีคลังเก็บสมบัติใหญ่กว่าบ้านของนางนี้นะ จะยากไร้ถุงมือเพียงคู่เดียว ทว่าพอรู้สึกตัวว่าตนเองจับมือของเขาอยู่ก็รีบปล่อยทันที “ข้า...ข้าจะนอนแล้ว ท่านหยุดรุ่มร่ามกับข้าเสียที” “คืนนี้ข้าต้องทำตามที่ลูกชายขอร้อง” เขากดร่างเล็กลงบนเตียงและใช้ร่างตัวเองกักขังนางไว้ “ไม่ได้” นางใช้สองมือยันแผ่นอกที่ทาบทับลงมา “คืนนี้ไม่ได้” “เหตุใดจึงไม่ได้” “ข้า...ข้ามีระดู” ชายหนุ่มหน้ามุ่ยไป แต่ขยับตัวสูดกลิ่นในอากาศ ได้กลิ่นคาวเลือดจางๆ อาจเพราะนางเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

“ข้ามีเพียงเสื้อผ้าเล็กน้อยเท่านั้น” ซินหรานยิ้มบางๆ มองดู เฉิงเอ๋อร์ที่ยังไม่รู้ว่ากำลังจะเดินทางไปเกาะเพลิงอัคนี เด็กน้อยเพียงแค่ตื่นเต้นที่เห็นรถม้า“เดินทางหนึ่งเดือนครึ่ง ขาดเหลือสิ่งใดสามารถหาซื้อระหว่างทางได้”“เจ้าค่ะ” นางเผลอถอนหายใจเบาๆ “เอ่อ...ท่านพ่อบ้านจู”“มีอะไรรึ”“คือ...เหตุใดท่านจอมมารถึงมาที่นี่และยังได้รับบาดเจ็บอีก” นางถามอย่างนึกได้ ความจริงนางสงสัยมาหลายวันแต่จะเอ่ยถาม จอมมารด้วยตนเอง ก็มีเหตุให้ไม่ได้ปริปากถามทุกทีไป เท่าที่นางจำได้ วรยุทธ์ของท่านจอมมารเป็นหนึ่งในใต้หล้าไม่น่าจะบาดเจ็บหนักขนาดนี้พ่อบ้านจูโหย่งเจาจ้องมองหญิงสาว เวลานี้นางอาจยังไม่รู้ฐานะของตัวเองว่าไม่ได้เป็นหญิงรับใช้ของท่านจอมมารอีกแล้ว นางให้กำเนิดบุตรชายสืบสายเลือดบริสุทธิ์ของท่านจอมมาร เด็กน้อยผู้นั้นเองก็มีลักษณะโดดเด่นกว่าใคร ถอดพิมพ์บิดาทุกกระเบียดนิ้ว “ไม่ได้มีแต่อู่เฉียงที่ทุกข์ทรมานเพราะการจากไปของเจ้า” พ่อบ้านจูโหย่งเจาเอ่ยพลางถอนหายใจหนักหน่วง เพราะเป็นคนแก่อย่างเขาที่ต้องคอยดูแลบุรุษหนุ่มที่ไม่รู้จักใจตนเอง“เพราะข้าหรือ?” “ข้าไม่อาจกล่าวโทษเจ้าได้” ผู้ผ่านร้อนหนาวมานา

“พี่อู่เฉียง!” “รีบหนีไป!” อู่เฉียงตวาดหญิงสาว เขาต้องฝืนคำสั่งมาช่วยซินหราน ไม่รู้เลยว่ากั๋วกงกงส่งนักฆ่าจากสำนักอื่นมาเก็บกวาดที่นี่อีกด้วย แม้ฝีมือของเขาระดับองครักษ์จอมมารเหิงหยางเซิงไม่ด้อยไปกว่าใคร แต่การปกป้องสตรีสองคนที่ป้องกันตนเองไม่ได้ และเขาต้องรับมือนักฆ่าที่ไหลเข้ามาเรื่อยๆ ไม่ต่ำกว่าสามสิบคนอยู่นี่ก็ทำให้เขาหนักใจไม่น้อย เขาสบถทั้งที่ยกกระบี่ขึ้นป้องกันหญิงสาวทั้งสองที่อยู่ด้านหลังของเขาแม้สตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นสนมรักขององค์ฮ่องเต้มีสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาเกิดความหวาดหวั่นไม่น้อย นางมิได้กลัวตาย เดิมทีนางมิใช่คนมักใหญ่ใฝ่สูง ที่จำใจต้องถวายตัวด้วยทำไปเพื่อวงศ์ตระกูล วังหลังต่อสู้กันราวสนามรบ พลันนึกถึงญาติผู้พี่ที่สนิทสนมตั้งแต่ยังเด็กเล็ก แม้ยามนี้นางจะเป็นซือไท่ประกาศตัดขาดเรื่องทางโลก แต่เมื่อนางเดือดร้อนก็ยินดีช่วยเหลือ เดิมทีนางรู้อยู่แล้วว่าการออกมานอกวังจะต้องถูกปองร้าย แต่หวังใช้แผนซ้อนแผน เดินทางก่อนกำหนด จับตัวคนลอบทำร้าย แม้รู้ดีว่าเป็นคำสั่งผู้ใดแต่ก็ขาดหลักฐาน ทว่าไม่คิดว่ากั๋วกงกงจะส่งนักฆ่ามามากมายถึงเพียงนี้“แม่นาง เจ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ รีบหนีไปเส

“คนอื่นๆ ล่ะ คนในหมู่บ้านจะเป็นอย่างไร!” ซินหรานตวาดอย่างลืมตัว เหิงหยางเซิงแม้จะเป็นคนใจดำ แต่ยามนี้กลับไม่กล้าพูดจาทำร้ายจิตใจซินหราน นึกถึงภาพนางที่เป็นเด็กหญิงตัวน้อยไม่พูดไม่จาอยู่นานเป็นแรมเดือน หัวใจที่เคยด้านชาพลันเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครา แม้เขาไม่ได้พูดออกไป แต่หญิงสาวกลับเข้าใจได้ ใบหน้าที่แต่เดิมซีดเซียวเพราะตกใจอยู่แล้ว ยามนี้กลับยิ่งไร้สีเลือดเข้าไปอีก สองขาแทบทรุดลงด้วยไร้เรี่ยวแรง จนเหิงหยางเซิงต้องประคองไว้“ไม่ได้”นางพึมพำ นึกเด็กๆ ที่นางเคยดูแล ป้าหวังที่เอางานปักผ้ามาให้นาง ทุกคนในหมู่บ้านที่ที่ดีกับนาง ยามนี้พวกเขามีภัย มีภัยโดยไม่รู้ตัวและไม่อาจหลบหนีได้ทัน นางจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้!“เจ้าคิดว่าที่นี่เป็นเกาะเพลิงอัคนีหรืออย่างไร!” เหิงหยางเซิงโต้กลับด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เขาไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับคนในราชสำนักแม้แต่น้อย “เวลานี้มีคนของพรรคเพลิงอัคนีอยู่ข้างกายแค่ห้าหกคน เจ้าคิดจะใช้คนของข้าปกป้องคนนับร้อยเหล่านั้นหรือ? เจ้าคิดบ้างหรือไม่ว่าไม่ไกลจากนี้เหล่าชาวยุทธฝ่ายธรรมะนั้นรวมพิธีล้างมือในอ่างทองคำของพรรควิหคสวรรค์ คนเหล่านั้นเมื่อเข้าใจว่าข้าผู้เป็นปร