บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 431 - บทที่ 440

เวินหนี่ตื่นขึ้นมาตอนเวลาเที่ยงคืนเธอขยับนิ้วและพบว่ามีคนกดทับเธออยู่เธอลืมตาขึ้นและมองไปด้านข้าง ก่อนจะเห็นเย่หนานโจวที่จับมือเธอไว้แน่นนอนหลับอยู่ผมของเขาดูยุ่งเหยิงและใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ดูเหมือนคนที่นอนไม่เพียงพอ คนรักสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่เสมอแบบเขา หนวดเครากลับเริ่มปรากฏขึ้นมาแล้ว เวินหนี่ชะงักไปครู่หนึ่งมีอารมณ์มากมายภายในใจของเธอ หลังจากนั้นไม่นาน เผยชิงก็เข้ามาพร้อมกับของมากมายเต็มสองมือ “คุณผู้หญิงตื่นแล้วเหรอครับ” เผยชิงกระซิบถามเวินหนี่พยักหน้าเผยชิงมองไปที่เย่หนานโจวที่กำลังหลับอยู่และพูดว่า “ประธานเย่อยู่เฝ้าคุณทั้งคืน ผมบอกให้เขาพักผ่อนสักหน่อย แต่เขาก็ยืนกรานที่จะเฝ้าคุณ และเพิ่งได้หลับไปไม่นานนี้เองครับ”เวินหนี่เปิดปาก ราวกับว่ามีบางอย่างติดอยู่ในลำคอของเธอ ก่อนจะถามออกไปด้วยเสียงแหบแห้ง “เด็ก…”เผยชิงกล่าว “ช่วยไว้ได้ครับ เกือบแย่ไปแล้ว แต่โชคดีที่เด็กยังอยู่ ไม่อย่างนั้นคุณกับประธานเย่ก็คงจะแย่กันแน่ ๆ ตอนที่คุณเข้าห้องผ่าตัด ประธานเย่เป็นห่วงคุณมาก และก็ห่วงเด็กในท้องของคุณด้วย เขากลัวว่าหากเด็กไม่อยู่แล้ว คุณจะเกลียดเ

อาหารต่าง ๆ ถูกใส่มาในกล่องเก็บความร้อนอย่างดีอาหารสำหรับสตรีมีครรภ์ที่เย่หนานโจวซื้อมาก็ปรุงมาจากในโรงแรมระดับ 5 ดาวเช่นกันเย่จื่อดูถูกของเหล่านั้น และผลักมันออกไป พลางเปิดกล่องอาหารของเธอแล้วพูดขึ้นว่า “นี่คือซุปปลาคาร์พซึ่งดีต่อหญิงตั้งครรภ์ ส่วนนี่คือโจ๊กตับหมู ช่วยบำรุงเลือด และนี่ก็กีบเท้าหมูตุ๋นถั่วเหลือง…”เธอพูดอยู่คนเดียวและพูดให้ทุกคนฟัง ก่อนจะหันไปหาเย่หนานโจวอีกครั้ง “แกเป็นพ่อมือใหม่ หัดเรียนรู้วิธีดูแลหญิงตั้งครรภ์ไว้ซะ อนาคตยังต้องดูแลลูกอีก นี่คือสิ่งที่หญิงตั้งครรภ์ควรกิน อย่าให้เธอแตะต้องอาหารที่ขับเลือดเด็ดขาด เพราะมันจะทำให้แท้งได้ …”เย่จื่อพูดไม่หยุด และเย่หนานโจวก็แทรกขึ้นว่า “เธอเป็นภรรยาของผม ผมรู้ว่าต้องดูแลเธอยังไง”“แกจะรู้อะไร!” เย่จื่อไม่เชื่อเลยสักนิด “เป็นสามีแต่ปล่อยให้ภรรยาทำงานหนักจนเหนื่อย แกรู้วิธีดูแลแบบไหน? สถานการณ์ของเวินหนี่ตอนนี้ ต้องให้เธอพักผ่อนให้เต็มที่ ไม่ควรไปทำงาน เข้าใจไหม?”เย่หนานโจวมองเวินหนี่ จากนั้นก็มองไปที่ท้องของเธอ แล้วพูดขึ้นนิ่ง ๆ ว่า “เธอไม่ต้องไปทำงานก็ได้!”เวินหนี่ไม่อยากให้พวกเขาทะเลาะกันเพราะเธอ “คุณอา นั่งลง

ดวงตาของลู่ม่านเซิงกระตุกครู่หนึ่ง จากนั้นก็ฝืนยิ้ม “หนานโจว คุณกำลังพูดอะไร? อย่าเย็นชาขนาดนั้นสิ ฉันกลัว ฉันกลัวมากพออยู่แล้ว!”มือของเธอเริ่มสั่นเย่หนานโจวปล่อยเธอ ราวกับมีลูกศรเย็นเฉียบอยู่ในดวงตาของเขา “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอทรมานตัวเอง มันจะส่งผลกระทบต่อการได้ยินของเธอได้ยังไง ดูเหมือนว่าการหวงแหนชื่อเสียงของตัวเองของเธอจะเป็นเรื่องโกหกสินะ เธอไม่ได้ต้องการอาชีพของเธอ แต่เพียงแค่อยากทรมานตัวเอง”“วงการบันเทิงนี้มันง่ายจะตายไป ทุกคนต่างก็สามารถปีนขึ้นมาในตำแหน่งของเธอได้ ในเมื่อเธอไม่รักษามันให้ดี งั้นฉันก็จะหาคนอื่นที่เขารักและหวงแหนอาชีพนี้มาแทนเธอ!” คำพูดของเย่หนานโจวนั้นโหดเหี้ยมโดยไม่สนว่าเธอจะได้ยินหรือไม่ แต่เขาก็พูดมันออกไปแล้ว เขาจะมัวเสียเวลาอยู่กับเธอไม่ได้เขาดึงเธอขึ้นมาด้วยมือข้างหนึ่งได้เขาก็สามารถทำให้เธอตกลงไปจากแท่นได้เช่นกันพูดจบ เย่หนานโจวก็ตั้งใจที่จะจากไปลู่ม่านเซิงเห็นว่าสีหน้าของเขาดูไม่แยแส ไม่ได้ดูสงสารเธอเหมือนก่อนหน้านี้ เธอก็ยิ่งกระวนกระวาย และรีบกอดเขาไว้จากด้านหลัง “เย่หนานโจว อย่าไปนะ!”ข้างนอก เวินหนี่กับเย่จื่อขึ้นมาชั้นสิบเอ็ด และกำลังเดิน

เมื่อเห็นพวกเธอสร้างปัญหา เย่หนานโจวก็ดึงเย่จื่อออกมา เพราะไม่ต้องการให้ความหุนหันพลันแล่นของเธอทำให้เกิดข้อผิดพลาดที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม “อาทำอะไร ปล่อยเธอเถอะครับ!”เย่จื่อสะบัดมือของเย่หนานโจวออก “ฉันไม่ปล่อย วันนี้ฉันจะฉีกใบหน้าที่แท้จริงของยัยผู้หญิงคนนี้ให้ทุกได้เห็น ปากของเธอเต็มไปด้วยคำโกหก และเธอก็ไม่ได้หูหนวก!”“กรี้ด….”ลู่ม่านเซิงกรี้ดร้องขึ้น“พวกคุณทุกคนอยากให้ฉันตายมากใช่ไหม งั้นฉันก็จะตาย ฉันจะตายไปตอนนี้เลย!” ขณะที่พวกเขากำลังยื้อกันไปมา เธอก็ผลักทุกคนออกและรีบวิ่งออกไปและเอาหัวโขกกำแพงศีรษะของเธอมีเลือดไหลออกมาทันที ก่อนจะล้มลงกับพื้นแล้วหมดสติไปเวินหนี่เบิกตากว้างมองดูการกระทำของลู่ม่านเซิง เธอตกใจมากจนหน้าซีดและอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังไปเย่จื่อก็ตกใจเช่นกัน เธอไม่คิดว่าลู่ม่านเซิงจะคิดสั้นแบบนี้ ทุกคนต่างก็ไม่ตอบสนอง“พี่เซิง!” ผู้ช่วยกรีดร้องด้วยความกลัว “พวกคุณมันเพชฌฆาต พวกคุณทำร้ายพี่เซิง!”เย่หนานโจวไม่พูดพร่ำทําเพลง เขาอุ้มลู่ม่านเซิงขึ้นมาแล้วรีบออกไปทันที “รีบเรียกหมอ!”ผู้ช่วยไม่มีเวลาโต้เถียงกับพวกเขา และรีบวิ่งออกไปเรียกหมอคุณหมอรีบเข้ามา แ

เธอติดหนี้เขาจนชดใช้คืนให้ไม่หมด “ฉันไม่เป็นไร” ลู่เซินเดินเข้ามา เขายิ้มพลางเช็ดเหงื่อ “เดี๋ยวก็ดีขึ้น ฉันรีบมาจากบ้านเลยไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ”เวินหนี่มองเขาแล้วยิ้ม “รีบนั่งลงเร็ว เดี๋ยวฉันเทน้ำให้!”“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันทำเอง!” ลู่เซินคว้ามันไว้ ไม่อยากให้เธอเหนื่อยมากเกินไป “เด็กไม่เป็นไรใช่ไหม?”เมื่อได้ยินแบบนั้น เวินหนี่ก็นั่งลงแล้วถามขึ้นว่า “หานลี่บอกเรื่องนี้กับนายด้วยงั้นเหรอ?”ลู่เซินเทน้ำใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่ม ก่อนจะยิ้มโดยไม่พูดอะไรเวินหนี่พูดขึ้น “เขาบอกนายทุกอย่างจนฉันสงสัยว่าเขาเป็นสายลับของนายหรือเปล่า พอเกิดอะไรขึ้นกับฉันนิดหน่อย ข่าวก็ไปถึงหูนายทันที”“ซะที่ไหนกัน” ลู่เซินวางแก้วน้ำลงข้าง ๆ “เขากับฉันค่อนข้างสนิทกัน และเขาเห็นว่าพวกเราต่างก็เป็นเพื่อนกัน จึงอดไม่ได้ที่จะพูดมากไปบ้าง”“ไม่ใช่ก็ดี ไม่อย่างนั้นฉันก็คงไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย” เวินหนี่พูดติดตลกดวงตาของลู่เซินจ้องไปที่ท้องของเธอ“เด็กยังอยู่ แค่เลือดออกน่ะ ไม่ได้ร้ายแรงอะไร คุณหมอบอกให้ฉันพักผ่อนให้มาก ๆ” เวินหนี่บอกเขาลู่เซินถามขึ้นอีกครั้ง “กี่เดือนแล้ว?”“สองเดือนกว่าแล้ว” เวินหน