บทที่ 439

เธอติดหนี้เขาจนชดใช้คืนให้ไม่หมด

“ฉันไม่เป็นไร” ลู่เซินเดินเข้ามา เขายิ้มพลางเช็ดเหงื่อ “เดี๋ยวก็ดีขึ้น ฉันรีบมาจากบ้านเลยไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ”

เวินหนี่มองเขาแล้วยิ้ม “รีบนั่งลงเร็ว เดี๋ยวฉันเทน้ำให้!”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันทำเอง!” ลู่เซินคว้ามันไว้ ไม่อยากให้เธอเหนื่อยมากเกินไป

“เด็กไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เวินหนี่ก็นั่งลงแล้วถามขึ้นว่า “หานลี่บอกเรื่องนี้กับนายด้วยงั้นเหรอ?”

ลู่เซินเทน้ำใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่ม ก่อนจะยิ้มโดยไม่พูดอะไร

เวินหนี่พูดขึ้น “เขาบอกนายทุกอย่างจนฉันสงสัยว่าเขาเป็นสายลับของนายหรือเปล่า พอเกิดอะไรขึ้นกับฉันนิดหน่อย ข่าวก็ไปถึงหูนายทันที”

“ซะที่ไหนกัน” ลู่เซินวางแก้วน้ำลงข้าง ๆ “เขากับฉันค่อนข้างสนิทกัน และเขาเห็นว่าพวกเราต่างก็เป็นเพื่อนกัน จึงอดไม่ได้ที่จะพูดมากไปบ้าง”

“ไม่ใช่ก็ดี ไม่อย่างนั้นฉันก็คงไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย” เวินหนี่พูดติดตลก

ดวงตาของลู่เซินจ้องไปที่ท้องของเธอ

“เด็กยังอยู่ แค่เลือดออกน่ะ ไม่ได้ร้ายแรงอะไร คุณหมอบอกให้ฉันพักผ่อนให้มาก ๆ” เวินหนี่บอกเขา

ลู่เซินถามขึ้นอีกครั้ง “กี่เดือนแล้ว?”

“สองเดือนกว่าแล้ว” เวินหน