เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 439
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-17 18:00:05บทที่เกี่ยวข้อง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 440
เมื่อได้ยินแบบนั้น ใบหน้าของเวินหนี่ก็ตกตะลึงหลังจากที่ลู่เซินพูดจบ เขาก็กดวางสายไปเขาตัดสินใจเรื่องนี้มาเป็นเวลานานแล้ว เขาต้องกล้าหาญและลองพยายามดูสักครั้งถ้าเขาไม่พยายาม เขาก็อาจไม่มีโอกาสอีกเลย “ลู่เซิน นี่นายกำลังพูดอะไร!” เวินหนี่ไม่เคยคิดว่าเขาจะทำแบบนี้เธอไม่ได้ตั้งท้องลูกของเขา แต่อยู่ ๆ เขาพยายามที่จะเป็นพ่อแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยลู่เซินพูดกับเธอ “ขอโทษ ที่ฉันตัดสินใจเองโดยไม่ได้ถามความเห็นของเธอ แต่ฉันคิดว่ามีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขายอมแพ้”“แล้วนายล่ะ!” เวินหนี่ขมวดคิ้ว “เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของนาย แต่นายกลับกลายเป็นพ่อ นี่มันไม่ยุติธรรมสำหรับนายเลย!”เธอรู้จักขอบเขตดี ลู่เซินยังหนุ่ม และเส้นทางข้างหน้าของเขายังอีกยาวไกล ภรรยาในอนาคตของเขาจะคิดอย่างไร และครอบครัวของเขาจะคิดอย่างไรเธอไม่อาจปล่อยให้เขาแบกรับความรับผิดชอบนี้โดยเปล่าประโยชน์และถูกคนอื่นวิจารณ์ได้ ลู่เซินกล่าว “ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมอะไรกัน ได้เกิดมาทั้งทีก็ต้องทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำสิ คนอื่นจะพูดอะไรฉันไม่สนใจ ถ้าใส่ใจความคิดเห็นของคนอื่นมากขนาดนั้น ฉันจะใช้ชีวิตยังไง เธอไม่ต้องกังวลเกี่ย
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 441
“ลู่เซิน…”“ปัง!” ประตูถูกกระแทกเปิดออกเสียงดัง เย่หนานโจวเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่มืดมนเปี่ยมโทสะ“ลู่เซิน!” เย่หนานโจวคว้าคอเสื้อของลู่เซิน “นายใจกล้าจริง ๆ นะ ถึงได้กล้าพูดออกมาแบบนั้น!”เย่หนานโจวอยากจะต่อยเขามานานแล้ว!ลู่เซินคอยตามหลอกหลอนข้างกายเวินหนี่ไม่ยอมไปไหน ทำให้เขาหงุดหงิดมานานแล้วแต่วันนี้เขากลับพูดคำพูดแบบนั้นออกมามันยิ่งเป็นเหตุผลให้เขาจะต่อยลู่เซิน!เขาต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของลู่เซินทันที!“เย่หนานโจว!” เมื่อเวินหนี่เห็นแบบนั้น ก็รีบดุเขาทันที “ที่นี่คือโรงพยาบาล อย่าทำอะไรโดยพลการนะ!”เย่หนานโจวพูดอย่างเย็นชา “ฉันจะต่อยมัน จะทำไม!”ลู่เซินถูกต่อย แต่กลับยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “เอาเลย ถือว่าฉันชดใช้สิ่งที่ติดค้างนาย แต่หลังจากต่อยจนหนำใจแล้วก็คืนเวินหนี่มาให้ฉันได้แล้ว”เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ผ่อนคลายของเขา เย่หนานโจวก็กำหมัดแน่นแล้วพูดขึ้นว่า “ลู่เซิน นายมันไม่มีความละอายเลยสินะ!”“ขอแค่นายคืนเวินหนี่กลับมาให้ฉัน ฉันจะสนใจความละอายไปทำไม แม้แต่ชีวิตฉันก็ให้นายได้!” ลู่เซินแตะเลือดที่มุมปากโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะถูกตีสักกี่ครั้ง “ก็ดี นายพูดเองนะ!” เย่หนานโจวต่อยลู
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 442
ลู่เซินเข้าใจเวินหนี่ได้อย่างง่ายดาย และเขาก็ชัดเจนทุกอย่าง“ดีนี่ พวกนายรวมหัวเป็นพวกเดียวกัน ส่วนฉันกลายเป็นคนนอก!” เย่หนานโจวรู้สึกสิ้นหวัง เขามองไปที่เวินหนี่และเยาะเย้ย “นี่คือสิ่งที่เธออยากจะบอกฉันสินะ เธอใกล้ชิดสนิทสนมกับลู่เซินมากที่สุด!”นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เวินหนี่รู้ว่าพวกเขาจบกันแน่แล้วหัวใจของเธอยังคงเจ็บปวดแต่เมื่อเธอนึกถึงตอนที่เขาดูแลลู่ม่านเซิง แม้ว่าเขาจะแต่งงานกับเธออยู่ มันก็ยังคงเป็นอุปสรรคที่ไม่สามารถข้ามไปได้เขาไม่มีทางปล่อยลู่ม่านเซิงไปได้เลยสำหรับเธอแล้ว ลู่ม่านเซิงราวกับเม็ดทรายในดวงตาของเธอที่จะอยู่ตรงนั้นตลอดไป“คุณจะคิดยังไงก็เชิญ” เวินหนี่กล่าว “ฉันพูดออกไปหมดทุกอย่างแล้ว!”“เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เย่หนานโจวกล่าวดวงตาของเขาเย็นชา เขาหยิบทะเบียนสมรสออกมาจากชุดสูทภายใต้สายตาจับจ้องของทั้งสองคนก่อนจะยกสมุดบันทึกสีแดงสองเล่มขึ้นมาและพูดกับเวินหนี่เสียงเย็น “ในเมื่อเธอไม่ต้องการการแต่งงานของเราแล้ว งั้นฉันก็ไม่ต้องการเช่นกัน!”เขาฉีกทะเบียนสมรสต่อหน้าพวกเขาทั้งสองเวินหนี่เฝ้ามองการกระทำของเขา รูปถ่ายทะเบียนสมรสของเธอและเย่หนานโจวถูกฉีกออกเ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 443
เย่หนานโจวไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่ลู่เซินกลับรู้เธอไม่ได้บอกใครเลยจริง ๆคำพูดของลู่เซินแทงใจเธอ หากเขาให้ความสนใจกับเธอสักครึ่งหนึ่ง เขาก็จะรู้ว่าใครที่อยู่ในดวงตาของเธอเขาไม่เคยสนใจ ดังนั้นเขาก็เลยไม่รู้นอกจากนี้ยังอธิบายได้อีกว่าเย่หนานโจวไม่รู้ว่าเธอชอบเขา นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาไม่เคยใส่ใจเธอเธอเจ็บปวดใจมันยังเจ็บปวดใจมากลู่เซินเองก็เจ็บปวดเช่นกัน เขาไม่เคยเห็นเวินหนี่ร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน แถมยังเป็นเพราะว่าเย่หนานโจวฉีกทะเบียนสมรสของพวกเขาอีกไม่ต้องทำอะไรมากเพียงแค่ฉีกมันอย่างไร้หัวใจก็ทำให้เวินหนี่เต็มไปด้วยบาดแผลเขาเดินเข้าไปกอดเวินหนี่ และตบหลังเธอเบา ๆ “ฉันเข้าใจความเจ็บปวดของเธอ ฉันเข้าใจเธอดี เธอไม่ได้ทำอะไรผิด การชอบใครสักคนไม่ใช่เรื่องผิด”“ฉันผิด” เวินหนี่ส่ายหัว “ผิดมาตั้งแต่แรก ฉันนึกว่าตัวเองเป็นคนพิเศษ แต่ฉันเป็นเพียงหนึ่งในคนที่ผ่านไปมาในชีวิตของเขาเท่านั้น มันผิดมาตั้งแต่แรก!”เธอชอบเย่หนานโจวเพราะเขาช่วยชีวิตเธอเขาเอาเสี่ยงชีวิตช่วยเธอไว้ ดังนั้นเธอจึงคิดว่าเย่หนานโจวให้ความสำคัญกับเธออย่างแน่นอนแต่เขาก็ทำแบบนี้กับคนอื่นเหมือนกัน ไม่ใช่แค่กับเธอ แ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 444
ความคิดของเวินหนี่คือจะตนเองส่งผลกระทบต่อผู้อื่นไม่ได้แม้ว่าเธอจะทำไม่ได้ทุกครั้ง แต่เธอก็พยายามทำตามขอบเขตความสามารถของเธอ“เธอไม่ใช่เขา แล้วรู้ได้ไงว่าเป็นการเสียเวลาหรือเปล่า?” ถังเยาพูดขึ้น “เราอยู่ในยุคไหนแล้ว มีอิสระทางความรู้สึก มีอิสระในการแต่งงาน อย่าจำกัดตัวเอง มีลูกแล้วทำไม ในอนาคตก็ต้องอยู่ด้วยกันสองคนอยู่ดี อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจ แล้วเธอจะคิดมากไปทำไม เธอกังวลมากเกินไปแล้ว กลัวว่าคนอื่นจะเป็นทุกข์ แต่คนอื่นเขาคิดว่าความทุกข์นั้นคือความโชคดีต่างหากล่ะ!”เวินหนี่มองถังเยา เธอกับถังเยามีมุมมองเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่แตกต่างกันถังเยาเป็นพวกไม่มีกฎเกณฑ์ ปล่อยไปตามธรรมชาติ เลิกก็เลิก ไม่มีอะไรติดค้างกัน แต่เธอนั้นคิดต่างออกไป “ฉันไม่ชอบเขามากพอ” เวินหนี่พูดกับเธอถังเยาไม่คิดว่ามันจะเป็นปัญหา “เธอสองคนยังไม่ได้ลองคบกันเลย แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเธอไม่ชอบเขา? ความรักจะเติบโตขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป”“ถ้าฉันทำให้เขาผิดหวังล่ะ?” เวินหนี่คิดมาก “ต้องให้ความสำคัญเรื่องของความรู้สึก จะทำให้คนอื่นเจ็บปวดไม่ได้ วันนี้ฉันยอมคบกับเขาเพราะรู้สึกขอบคุณเขา วันพรุ่งนี้ฉันก็จะสามา
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 445
เวินหนี่ได้สติทันที “เขารู้มานานแล้วสินะ”เธอไม่ต้องพูดอะไร แต่ลู่เซินก็รู้ทุกอย่างถังเยามองเธออีกครั้งก่อนจะยิ้ม “ดังนั้น ไม่ใช่ทุกคนที่จะรักษาความรู้สึกเดิมไปได้ตลอด เวินหนี่ เธอรู้จักพึงพอใจซะเถอะ”เวินหนี่ตกอยู่ในห้วงความคิดเธอไม่พอใจอะไรกันทั้งสองคุยกันเป็นเวลานาน ก่อนที่ถังเยาจะออกมาลู่เซินยังคงยืนอยู่ที่ประตู เมื่อเขาเห็นถังเยาออกมา จึงถามขึ้นว่า “เธอดีขึ้นบ้างไหม?”“ความคิดของคุณอยู่ที่เวินหนี่หมดเลยสินะ” ถังเยากล่าวต่อ “ดีขึ้นมากแล้วล่ะ คุณไม่ต้องเป็นกังวล เธอเข้าใจทุกอย่างดี เรื่องการแต่งงานของเธอกับเย่หนานโจว เธอคิดจุดจบของเรื่องนี้ไว้นานแล้ว เพียงแต่คิดว่าหากโชคดี เธอคงได้อยู่กับเย่หนานโจวไปจนแก่เฒ่า แต่สุดท้ายก็ต้องตื่นจากฝัน”ลู่เซินเงียบ แต่ใบหน้าของเขามีความโศกเศร้าหลายปีมานี้เวินหนี่คงผ่านความยากลำบากมามากสินะถังเยาเดินไปและคว้าราวทางเดิน “ฉันช่วยพูดเชียร์คุณไปแล้ว”เธอหายใจเข้าลึก แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง “แน่นอนว่าฉันอยากเห็นเธอมีความสุข คุณก็ชอบเธอมากและสามารถให้ความสุขแก่เธอได้ ฉันหวังว่าเธอจะคิดถึงคนรอบข้างมากขึ้น ชีวิตจะบอกว่ายืนยาวก็ไม่ยาว การจะห
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 446
"ฉันไม่เสียใจหรอก""ฉันรู้" เวินหนี่ตอบกลับ "แต่ลู่เซิน ฉันต้องบอกนายไว้นะ ว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่"ลู่เซินหัวเราะ "ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้น อย่าดูถูกฉันเลย ฉันยอมรับว่าฉันมีความรู้สึกส่วนตัวอยู่บ้าง แต่ที่สำคัญกว่านั้น ฉันอยากช่วยเธอจริง ๆ นะ ถ้าวางเรื่องความรู้สึกออกไป ฉันยังมองว่าเธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน""ฉันมีอะไรดีเหรอ?" เวินหนี่ไม่เข้าใจว่าทำไมลู่เซินถึงเฝ้าคิดถึงเธอมานานหลายปีลู่เซินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเบา ๆ "เธอดีมากอยู่แล้ว"เวินหนี่ได้ยินคำตอบนั้นก็ยิ้มออกมาลู่เซินนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ จนกระทั่งเวินหนี่หลับไปเขามองดูเธอใกล้ ๆ และยื่นมือออกไปอยากจะสัมผัสใบหน้าของเธอแต่ถึงแม้เธอจะหลับไปแล้ว คิ้วของเธอก็ยังขมวดอยู่อย่างกังวล เขาจึงเลื่อนมือไปแตะที่หว่างคิ้วของเธอเบา ๆ เพื่อคลายความตึงเครียดนั้นออกเขาขยับเข้าไปใกล้และกระซิบที่ข้างหูของเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ "เวินหนี่ ฉันไม่เคยคาดหวังว่าเธอจะต้องรู้สึกอะไรกับฉัน เพราะทุกอย่างที่ฉันมีในตอนนี้ เป็นเพราะเธอทั้งนั้น"หลังจากพูดจบ เขาห่มผ้าให้เธอ หวังว่าเธอจะได้นอนหลับอย่างสบายและที่สำคัญที
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 447
เวินหนี่ไม่สามารถสงบใจได้ จึงรีบใส่เสื้อผ้าเตรียมตัวออกไปหาเย่จื่อแต่ยังไม่ทันได้ไป เย่จื่อก็เดินเข้ามาพอดีอย่างปลอดภัย “เวินหนี่ ดูสิ อาเอาอะไรมาให้เธอ ฉันเห็นช่วงนี้เธอมีอาการคลื่นไส้ ก็เลยเอาผักดองรสเปรี้ยวหวานที่ช่วยให้เจริญอาหารมาให้ แล้วก็นี่ ซุปปลาช่อนที่เธอชอบดื่ม”“คุณอา!”เวินหนี่ที่ใจเต้นแรงด้วยความกังวล ตอนนี้โล่งใจอย่างมาก เธอรีบวิ่งเข้าไปกอดเย่จื่อทันทีเย่จื่อที่เห็นเธอตื่นเต้นเกินไปวางของลงแล้วพูด “เกิดอะไรขึ้น? โตจนป่านนี้แล้วยังรีบร้อนเป็นลิงไปได้”เวินหนี่คลายกอดแล้วมองเธออย่างละเอียด “ไม่มีใครทำร้ายใช่ไหมคะ? มีคนปาหินใส่หรือเปล่า?”เย่จื่อจับมือเธอลงแล้วพูด “อะไรนะ? ใครจะมาทำร้ายฉันได้ เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันทำอาชีพอะไร ไม่มีใครกล้ารังแกฉันได้หรอก!”เย่จื่อกลอกตาอย่างขำ ๆ“ไม่ได้ดูข่าวเหรอคะ? ร้านเสริมความงามถูกทุบจนเละแล้ว ฉันจะไม่ห่วงได้ยังไง” เวินหนี่พูดอย่างกังวลเย่จื่อนั่งลง ไขว่ห้างอย่างไม่ใส่ใจ แล้วหยิบเมล็ดแตงโมออกจากกระเป๋า ก่อนจะเริ่มแกะเมล็ดกิน “ก็ให้พวกเขาทุบไปสิ ทุบแล้วก็ต้องชดใช้เงิน ถ้าไม่มีเงินจ่ายก็ต้องเข้าคุก ฉันก็แค่เสียเงินไปนิดหน่อย
บทล่าสุด
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 468
“ไม่ใช่ค่ะ” เวินหนี่ตอบสีหน้าของเย่หนานโจวเปลี่ยนไปและเขาก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ใกล้จะเป็นอดีตภรรยาแล้วครับ!”คุณหมอถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ยินคำตอบ เขาจึงรีบตอบไปว่า “ผู้ป่วยมีอาการกระทบกระเทือนเล็กน้อยและกระดูกมือร้าว เธอจะหายดีหลังจากพักผ่อนสักระยะหนึ่ง พวกคุณไม่ต้องกังวลมากเกินไป”นี่เป็นเรื่องที่ดี เวินหนี่ตอบไปทันที “ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ”“ด้วยความยินดีครับ”ทั้งสองตามเย่จื่อเข้าไปในวอร์ดเวินหนี่เห็นว่าริมฝีปากของเย่จื่อดูแห้งผาก ดังนั้นจึงรีบหาน้ำอุ่นมา และชุบด้วยสำลีก่อนจะเช็ดให้ชุ่มชื้นเย่หนานโจวเฝ้าดูจากด้านข้างในวอร์ดมีคนไม่มากนัก เพื่อป้องกันไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของผู้ป่วยเวินหนี่ไม่วางใจ ดังนั้นเธอจึงนั่งลงตรงข้ามเขาอีกครั้ง โดยมุ่งเน้นไปที่การเฝ้าเย่จื่อหลังจากที่เฝ้าได้สักพัก เธอก็รู้สึกง่วงจนเปลือกตาสั่น จากนั้นเธอก็เผลอฟุบหลับไปเมื่อเวินหนี่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะความตกใจ เธอฝันว่ามันมืดสนิทและอยู่ในพื้นที่แคบ ๆกลัวอะไรก็ได้อย่างนั้น แม้แต่ในความฝันก็ยังไม่ปล่อยเธอไป เธอมักจะฝันแบบนี้ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลยเมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีเสื้อคลุม
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 467
หรือว่าเขาจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว?เธอเคยได้ยินเย่จื่อพูดอยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ยังไม่ได้คิดถึงเหตุผลบางทีเย่หนานโจวอาจรู้มานานแล้ว จึงเข้าใจโดยปริยาย“เวินหนี่”ลู่เซินเข้ามาหาเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พักสักหน่อยไหม เดี๋ยวร่างกายจะทนไม่ไหวเอานะ”เวินหนี่ยืนนานแล้วและรู้สึกปวดหลัง แต่เธออยากรอให้เย่จื่อออกมา จึงนั่งลงข้าง ๆ “ฉันอยากรอจนกว่าคุณอาจะฟื้น”“ผมจะรอเป็นเพื่อนคุณเอง” ลู่เซินพูดขึ้นอีกครั้งเวินหนี่พยักหน้าไปทางเขาร่างสูงของเย่หนานโจวเอนตัวไปที่กรอบประตูและเหลือบมองความกังวลของลู่เซินที่มีต่อเวินหนี่ ดวงตานั้นแทบจะมีน้ำล้นออกมาได้ และเวินหนี่ก็ดูเหมือนพร้อมยอมรับน้ำใจของเขาคลื่นแห่งความกระสับกระส่ายโจมตีร่างกายของเย่หนานโจวอีกครั้งดวงตาของเขาเย็นขึ้นและจงใจเตะเก้าอี้ข้าง ๆ ให้มีเสียงนั่นคือเก้าอี้ที่ลู่เซินนั่งอยู่ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เย่หนานโจวก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “โทษที บังเอิญเตะโดนเข้าน่ะ!”“ไม่เป็นไร” ลู่เซินไม่ได้ติดใจอะไรเย่หนานโจวกลับพูดขึ้นอีกว่า “ตรงนี้คือพื้นที่รอสำหรับญาติ ไม่ทราบว่าคุณลู่มาที่นี่ทำไมกัน ที่บริษัทของคุณไม่ยุ่งเหรอครับ?”
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 466
เขาไม่ได้โต้เถียงกับเธอ และเพิกเฉยต่อเสียงร้องไห้ของเธอสำหรับเขา น้ำตาของเย่ซูเฟินนั้นไร้ค่าเย่ซูเฟินในฐานะผู้หญิง เมื่อเห็นความเฉยชาของสามี มันก็ค่อย ๆ ทำลายแนวป้องกันในใจของเธอทีละน้อยและโวยวายขึ้นอย่างอารมณ์ร้อน “พูดมาสิ ทำไมถึงไม่พูดล่ะ ในสายตาของคุณ เย่จื่อสำคัญกว่าฉันใช่ไหม ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ เย่เหว่ยถิง คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!”เธอร้องไห้จนตาแดง อยากให้สามีเอาใจใส่เธอบ้างแค่หันมามองเธอสักครั้งก็สามารถสงบความโกรธและความกังวลของเธอได้เย่เหว่ยถิงเงียบและทำเหมือนเย่ซูเฟินคือคนแปลกหน้าอย่างเย็นชาเย่หนานโจวมองการอยู่ร่วมกันของพวกเขา เขาเห็นสิ่งนี้จนชินจึงไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆสำหรับเขา พวกเขาคือพ่อแม่ของตนเพียงในนามเท่านั้นการเติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ทำให้เขาชินมานานแล้วถึงขั้นทำให้เขารู้สึกไม่แยแสเย่เหว่ยถิงทนเย่ซูเฟินไม่ไหวแล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้นและพูดกับเย่หนานโจวว่า “ฉันจะลงไปแล้ว ถ้าเย่จื่อฟื้นค่อยบอกฉัน!”เย่หนานโจวลดสายตาลงด้วยสายตาเย็นชาและไม่ตอบอะไรเย่เหว่ยถิงเองก็ไม่ได้รอคำตอบจากเขา เขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับเย่หนานโจว เขารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่าง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 465
เมื่อเห็นความเฉยเมยของเขา เย่ซูเฟินจึงพูดขึ้นว่า “หนานโจว!”เย่หนานโจวไม่ต้องการฟังเธออีกและเดินจากไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาเย่ซูเฟินต้องการพูดอะไรบางอย่างกับเย่หนานโจว แต่ลู่ม่านเซิงร้องไห้และถูกรังแก เธอจึงไปไหนไม่ได้ และทำได้เพียงเดินไปพยุงลู่ม่านเซิง “เซิงเซิงลุกขึ้นเถอะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว”ลู่ม่านเซิงถูกพยุงขึ้น เธอซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟิน “คุณป้า หนูมันน่ารำคาญมากจนทุกคนไม่ชอบใช่ไหมคะ!”“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ฉันชอบเธอ ทุกคนต่างก็ชอบเธอ”เย่ซูเฟินตบหลังลู่ม่านเซิงเพื่อปลอบเธอลู่ม่านเซิงยังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเย่ซูเฟินเห็นแบบนี้ แม้ว่าเธอจะเป็นฝ่ายผิด แต่ก็ดูเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำ ใครจะกล้าไปว่าอะไรเธอได้ ถ้าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลและมีคนอยู่มากมาย เวินหนี่คงอยากจะฉีกหน้ากากของลู่ม่านเซิงออกเพื่อดูว่าเธอจะเสแสร้งได้สักแค่ไหน แน่นอน เธอรู้ดีว่าไม่ว่าลู่ม่านเซิงจะจริงหรือเท็จแค่ไหน เย่ซูเฟินก็จะยังคงปกป้องเธอความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอดูเหมือนไม่ชัดเจนเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้น “เย่จื่อเป็นยังไงบ้าง?”เวินหนี่เงยหน้าขึ้นมองและเห็นเย่เหว่ยถิงเดินเข้ามาเขาสวมชุดสูทแ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 464
ขณะที่เย่ซูเฟินกำลังปกป้องลู่ม่านเซิง เวินหนี่ก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชาเมื่อเย่ซูเฟินเห็นเวินหนี่พูดแบบนั้น เธอจึงพูดขึ้นว่า “เวินหนี่ เซิงเซิงเป็นถึงขนาดนี้แล้ว อย่าอาศัยโอกาสนี้ซ้ำเติมเธออีก!”ปฏิกิริยาแรกของเธอคือปกป้องคนที่อ่อนแอไว้เวินหนี่เดินเข้าไป เห็นลู่ม่านเซิงร้องไห้หนักและดูอ่อนแอจนเกินบรรยาย “ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ พวกคุณมีใครกังวลเกี่ยวกับคุณอาบ้าง สิ่งที่คุณกังวลคือกลัวว่าลูกชายจะไม่เอา ส่วนลู่ม่านเซิงเธอกล้วว่าถูกกล่าวโทษเลยมาเสแสร้งทำเป็นน่าสงสารที่นี่ ฉันเห็นกับตาตัวเองว่าคุณผลักคุณอาลงมา และลู่ม่านเซิงก็น่าจะเป็นผู้ที่ยุยง!”คุณอาถูกส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส ซึ่งทำให้เวินหนี่ไม่ต้องการไว้หน้าพวกเธอ “อย่ามาพูดจาไร้สาระ!” เย่ซูเฟินตวาด “ฉันผลักเย่จื่อก็จริง แต่ฉันแค่ผลักเบา ๆ ทำไมเธอถึงไม่คิดบ้างล่ะว่าเย่จื่อจงใจล้มลงไปเอง”เวินหนี่มองไปที่เย่ซูเฟิน “แรงผลักของคุณมันไม่ได้เบา เราทุกคนต่างก็เห็น”เมื่อเย่ซูเฟินเห็นท่าทีของเวินหนี่ น้ำเสียงของเธอก็ดังมากยิ่งขึ้น “เวินหนี่ เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้ ยังไงฉันก็ถือว่าเป็นผู้อาวุโส เป็นแม่สามีขอ
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 463
“ไม่ใช่นะ…” เย่ซูเฟินกล่าว “ลูกยังเป็นลูกชายของแม่ แม่เสียใจมากและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดใช้ให้ลูก…”“ผมไม่ต้องการมันแล้ว” ดวงตาของเย่หนานโจวเย็นชา “การเรียกคุณว่าแม่มันคือความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผม และคุณก็ควรจะพอใจได้แล้ว!”เย่ซูเฟินอดไม่ได้ที่จะถอยกลับไปสองสามก้าวและพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ลูกจะทำกับแม่แบบนี้ไม่ได้นะ อย่าเป็นเหมือนพ่อของลูก ไม่อย่างนั้นแม่พาลูกกลับมามันจะมีความหมายอะไร!”เย่หนานโจวพูดอย่างเย็นชา “หากมีผม การเอาชนะใจสามีของคุณมันถึงจะมีความหมาย แต่น่าเสียดายที่ความพยายามทั้งหมดของคุณมันไร้ประโยชน์!”ทุกคำพูดเหมือนมีดที่ทิ่มแทงใจของเย่ซูเฟินในตอนนั้นการแต่งงานของเธอกับเย่เหว่ยถิงนั้นค่อนข้างน่าขัน เป็นเพียงเพราะเธอดื้อดึงที่จะแต่งงานกับเขาเย่เหว่ยถิงไม่ได้รักเธอเลย ตรงกันข้ามเขาเกลียดเธอเธอคิดว่าตราบใดที่เธอแต่งงานกับเขา เย่เหว่ยถิงก็จะเป็นของเธอเมื่อเรื่องราวมันเลยจุดที่จะเข้าไปแก้ไขได้ มีอะไรที่จะผ่านไปไม่ได้อีก?แต่เธอคิดง่ายเกินไป เย่เหว่ยถิงไม่กลับบ้านและปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในห้องที่อ้างว่างเธอใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเอาชนะใจสามีแม้กระทั่ง
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 462
“หนานโจว”ในระหว่างที่โต้เถียงกับเย่จื่ออยู่นั้นเย่ซูเฟินก็สังเกตเห็นเขา และเธอก็ตกใจเล็กน้อยเวินหนี่เองก็มองไปและเห็นเย่หนานโจวยืนอยู่ข้างหลัง ดวงตาของเขาเย็นชาและดูเหมือนจะไม่แปลกใจกับสิ่งที่พวกเธอพูดกลับกัน เขากลับยอมรับความจริงนี้อย่างสงบนิ่งเย่จื่อตกใจเมื่อเห็นดวงตาของเย่หนานโจวในขณะนี้ สิ่งที่เธอเสียใจคือการที่เธอหุนหันพลันแล่นพูดออกไปว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเย่ซูเฟิน เพราะมันถือเป็นการโจมตีเขาเธอมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง สายตาของเธอมองเพียงเย่หนานโจว “หนานโจว…”เย่หนานโจวไม่ได้พูดอะไรมากเขาเพียงแค่รู้ว่าพวกเธอมาที่สุสานและอาจจะเกิดเรื่องขึ้น เขาจึงเป็นกังวลและแวะเข้ามาดูหน่อยเท่านั้น เย่ซูเฟินโกรธมากขึ้น “เย่จื่อ เธอกำลังพูดอะไร เธอจะให้ฉันมีความสุขไม่ได้เลยใช่ไหม เธอมันสมควรตายจริง ๆ!”เธอผลักเย่จื่ออย่างแรงความสนใจของเย่จื่อมุ่งไปที่เย่หนานโจว ความโกรธของเธอลดลงมากและลดความเกรี้ยวกราดลง ในใจคิดแต่ว่ามันจะสร้างบาดแผลให้เขาหรือไม่เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นการกระทำของเย่ซูเฟินและเธอก็ถูกผลักลงบันไดไปทันทีสติของเวินหนี่ยังไม่ทันกลับมาจากการที่เย่หนานโจวไม่ใช่ลูกแท้
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 461
“ดังนั้นเธอจึงทำทุกอย่างเพื่อทำลายครอบครัวทีละครอบครัว! เธอไม่เคยคิดถึงความผิดของตัวเองเลย!”“ฉันไม่ผิด!” เย่ซูเฟินพูดอย่างเดือดดาล “ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเธอบีบบังคับฉันเอง!”เมื่อเห็นว่าทุกคนอารมณ์ร้อน ลู่ม่านเซิงจึงเกลี้ยกล่อมจากด้านข้าง “คุณอา อย่าเถียงกับคุณป้าเลยค่ะ เธอแค่หุนหันพลันแล่นไปเท่านั้น ฉันไม่เป็นไรค่ะ และฉันก็ไม่ได้โทษคุณอาเลย คุณป้าพวกคุณต่างก็ถอยคนละก้าวเถอะนะคะ”“ไม่ใช่เรื่องของเธอ!” เย่จื่อมองไปที่ลู่ม่านเซิง และพูดขึ้นอย่างดุเดือด “ถ้าเธอไม่ได้โทษฉัน แล้วจะเล่าให้เย่ซูเฟินฟังทำไม เธออยากให้เย่ซูเฟินออกหน้าให้ไม่ใช่เหรอ? เสแสร้งแกล้งทำ ภายนอกดูใสซื่อ แต่ภายในคิดไม่ซื่อ ฉันล่ะเกลียดคนแบบเธอที่สุด!”เมื่อเห็นแบบนั้นเย่ซูเฟินก็ผลักเธอทันที “เธอกำลังดุใคร รู้ว่าเซิงเซิงสูญเสียการได้ยิน แต่ยังแอบพูดไม่ดีลับหลังเธอ เธอมันชั่วร้ายแค่ไหนกัน?!”“ถึงฉันจะชั่วร้ายแต่ก็ไม่ได้ขาดคุณธรรมเหมือนเธอ!” เย่จื่อก็ผลักกลับคืนไปเช่นกัน“เธอลงมือกับฉันงั้นเหรอ?”เย่ซูเฟินจ้องเธอด้วยความโกรธ “วันนี้มีเธอก็ไม่มีฉัน!”“ลองดูสิว่าฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ ไหม!”เย่จื่อไม่พูดพล่ำทำเพลงเข้าไปต
บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน บทที่ 460
เย่จื่อไม่คาดคิดว่าเย่ซูเฟินจะโทรมาหาเธอ ซึ่งทำให้เธออารมณ์เดือดขึ้นทันที "ทำไม? หรือว่าเป็นลู่ม่านเซิงที่บอกอะไรกับเธอ ฉันจัดการเธอแล้วยังไงล่ะ!""ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?" เย่ซูเฟินพูดด้วยความโกรธ เพราะอยากจะจัดการกับเย่จื่อให้ได้"ฉันต้องบอกด้วยเหรอ? คิดว่าเธอเป็นใคร!" เย่จื่อไม่สนใจที่จะเคี้ยวเมล็ดแตงโมแล้ว ปัดมันออกไปพร้อมกับกำลังมองหาที่ระบายความโกรธเย่ซูเฟินหัวเราะเยาะ "กลัวสินะ กลัวฉันจะหาตัวเจอ ฉันรู้แล้วว่าโรงงานเสริมความงามของเธอโดนพังเสียหายหมด ตอนนี้ถึงกับต้องหลบซ่อนตัวเหมือนเต่าหดหัวแล้ว!""ฉันเนี่ยนะกลัว? ฉันเคยกลัวเธอสักครั้งไหม! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแต่งงานกับเย่เว่ยถิง ฉันไม่เคยนับเธอเป็นคนของตระกูลเย่ด้วยซ้ำ!" เย่จื่อตอบกลับอย่างกระแทกกระทั้น"งั้นก็ออกมาสิ มาสู้กันต่อหน้า!" เย่ซูเฟินท้าทาย"ก็ได้ ออกมาก็ออกมา เย่ซูเฟิน ถ้าเธออยากจะตัดขาดกับฉันจริง ๆ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว!" พูดจบ เย่จื่อก็ตัดสายทิ้งและหยิบกระเป๋าขึ้น เตรียมออกไปข้างนอกทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น เวินหนี่รีบพูดขึ้น "คุณอาคะ คุณอาจะไปไหนคะ หนูจะไปด้วย"เย่จื่อหันมามองเวินหนี่ "เธอไม่ต้องไป เย่ซูเฟิ
