บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 421 - บทที่ 430

เธอเคยบอกเรื่องนี้กับบรรณาธิการ ซึ่งบรรณาธิการก็เห็นด้วยบรรณาธิการยังบอกอีกด้วยว่าสามารถเอาสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปเป็นส่วนหนึ่งของรายการวาไรตี้ใหม่ได้แต่ถ้าหากสามารถหาผู้สนับสนุนและนักลงทุนเพิ่มเติมได้ อาจจะทำให้สร้างเป็นรายการแบบคอยช่วยเลี้ยงดูและติดตามการเติบโตของเด็ก ๆ ได้เลยเป้าหมายแรกของเวินหนี่คืออยากให้เด็ก ๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามีบ้านใหม่ แม้ว่าเธอจะมีขีดจำกัด ไม่สามารถทำให้เด็กทั่วโลกมีชีวิตที่สุขสบายได้ แต่อะไรที่เธอสามารถทำได้ เธอก็จะทำเต็มที่"ครั้งนี้ขอบคุณมากนะ" เวินหนี่พูดด้วยความสุภาพ "ฉันขอให้คุณช่วย คุณก็รีบตอบตกลงทันที ยังไม่รู้จะขอบคุณคุณอย่างไรดี""คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง คุณก็ช่วยผมเหมือนกัน ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ" หานลี่ตอบพร้อมพาเวินหนี่เดินเข้าไป "ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ให้ผมจัดการเอง เด็ก ๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจะได้รับความช่วยเหลือแน่นอน"เวินหนี่เดินเข้าไปข้างใน เด็ก ๆ เห็นเธอก็พากันดีใจร้องเรียก "คุณป้า!"แต่ละคนวิ่งกรูเข้ามาหาเธอ"คุณป้า พวกเรามีเนื้อกินอีกแล้ว!""คุณป้า หนูมีที่คาดผมด้วย!"พวกเขาแย่งกันอวดสิ่งที่ตัวเองมีเด็ก ๆ นั้นไร้เดียงส

“ปล่อยเขานะ!” เวินหนี่เห็นว่ามุมปากของหานลี่มีเลือดออก จึงตะโกนเสียงดังเธอพยายามปกป้องหานลี่ ทำให้เย่หนานโจวยิ่งโกรธขึ้นไปอีก เขาหัวเราะเย็นชา “เธอรู้สึกสงสารเขางั้นเหรอ? เดี๋ยวฉันจะให้เธอดูว่าฉันจะทำยังไงกับเขา!”เขาเตะเข้าไปที่หานลี่เต็มแรงอีกครั้งหานลี่ยังไม่ทันพูดอะไรก็ถูกเตะล้มลงไปอีกครั้งเวินหนี่ตกใจจนตาค้าง รีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงหานลี่ขึ้นมาเย่หนานโจวกระชากตัวเธอไว้ แล้วตะโกนเสียงดัง “ยังจะกล้าสงสารเขาอีกเหรอ!”เวินหนี่มองไปที่เย่หนานโจวด้วยความโกรธ ก่อนจะสะบัดมือเขาออก “คุณนี่มันไร้เหตุผลสิ้นดี! หานลี่เป็นหุ้นส่วนใหม่ของฉันนะ!”“ใครจะเชื่อ?” เย่หนานโจวพูดเสียงเข้ม “เขาเพิ่งพยุงเธอ แล้วก็ใส่ใจลูกของเธอมากขนาดนี้ แถมยังเตรียมของใช้สำหรับคนท้องให้เธออีก เขาไม่ใช่คนที่เธอแอบซ่อนไว้แล้วจะเป็นใครได้? เธอหลอกฉันอีกแล้วใช่ไหม!”“ฉันหลอกคุณเมื่อไหร่!”“เธอไม่เคยหลอกงั้นเหรอ?” เย่หนานโจวยิ่งโกรธจัด “คนที่นัดฉันคือเธอ แต่เธอกลับไม่มา ปล่อยให้เจียงเมิ่งเหยาอยู่ที่นั่นแทน มันหมายความว่ายังไง!”เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เวินหนี่รู้สึกยอมรับไม่ได้อย่างเต็มที่ เธอจึงพูดขึ้น “ฉันยอมรับว

"ไม่ต้องหรอกค่ะ" เวินหนี่ตอบ "ฉันขับรถมาเอง ถ้าคุณติดธุระก็ไปเถอะ วันหลังฉันจะไปขอโทษถึงที่"หานลี่พูดว่า "ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นหรอก หมัดนี้ก็ไม่ได้โดนฟรี ๆ ผมเชื่อในความสามารถของคุณ มันต้องให้ผลดีแก่ผมมากกว่าแน่"หลังจากรักษาแผลเสร็จ หานลี่ก็คุยกับเวินหนี่อีกเล็กน้อยก่อนจะออกไปก่อนเวลาแต่ทันทีที่หานลี่ขึ้นรถ เขาก็ส่งข้อความหา ลู่เซิน [นายรู้ไหมว่าเวินหนี่ท้อง?]ลู่เซินกำลังอยู่ที่บ้านเขามีผมยุ่งเหยิง ใส่เสื้อผ้าแบบสบาย ๆ เมื่อได้รับข้อความ เขาเหลือบมองและมือหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง[ไม่รู้]หานลี่รู้สึกประหลาดใจ [ถ้างั้นเรื่องนายก็ลำบากแล้วล่ะ เวินหนี่มีลูกกับคนอื่น แปลว่าเธอคงชอบคนอื่นแล้ว นายจะยังแต่งกับเธอได้ไง!]สีหน้าของลู่เซินเปลี่ยนไปหลายครั้ง สุดท้ายก็เหลือเพียงความปล่อยวาง [ถ้าเธอมีความสุข ฉันก็จะอวยพรให้เธอ... ]เขาเสริมอีกประโยคว่า [เงื่อนไขก็คือ เธอต้องมีความสุข ฉันถึงจะอวยพรได้อย่างจริงใจ][เธอกำลังท้องนะ ดูจากสภาพตอนนี้เหมือนว่าเธอไม่ต้องการพ่อของเด็ก นายอยากเป็นพ่อเลี้ยงหรือไง? ]ลู่เซินตอบว่า [ถ้ามีโอกาสก็ดีสิ]หานลี่อดไม่ได้ที่จะชื่นชมลู่เซิน [นายเก่งจริง ๆ ใ

เวินหนี่หันกลับมาเห็นเจียงเมิ่งเหยาเดินตรงเข้ามาด้วยท่าทางโมโหสุดขีด โดยไม่พูดอะไรเธอรีบฟาดมือมาหาเวินหนี่ทันทีโชคดีที่เวินหนี่ไหวตัวทัน คาดเดาการกระทำของเจียงเมิ่งเหยาได้ล่วงหน้า เธอจึงจับข้อมือของอีกฝ่ายไว้ก่อนที่มือจะสัมผัสใบหน้าตัวเองเจียงเมิ่งเหยาพยายามดิ้นและตะโกนด่า "แกมันนังสารเลว แกเล่นงานฉันลับหลัง! ตอนที่ฉันเผลอแกก็ไปหาคนหนุนหลัง ไม่เพียงแค่มีคนบริจาคสิ่งของให้ แถมโปรเจกต์กระจอก ๆ ของแกยังไปเข้าตาบรรณาธิการอีก ทำไมล่ะ แกมีสิทธิ์อะไรมาแย่งความสำเร็จของฉัน!"ตอนนี้เจียงเมิ่งเหยาไม่กล้าไปสร้างปัญหาให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เพราะนั่นเท่ากับสร้างปัญหาให้ตัวเอง สถานีโทรทัศน์จะต้องไล่เธอออกแน่และที่สำคัญ เวินหนี่ยังมีคนคอยหนุนหลังอีก ถ้าเธอไปทำให้ใครโกรธ เธออาจอยู่ในวงการนี้ไม่ได้อีกต่อไปในขณะที่เจียงเมิ่งเหยากำลังเดือดดาล เวินหนี่กลับมองเธอด้วยรอยยิ้มเยาะ แล้วปล่อยมือเธอออก “เธอเล่นงานฉันลับหลังได้ แล้วทำไมฉันจะป้องกันตัวไม่ได้ล่ะ? อีกอย่าง ฉันก็ช่วยเธอนัดเย่หนานโจวให้แล้ว ดูท่าว่าเธอไม่มีฝีมือพอจะเอาเขาอยู่เองมากกว่า""แกยังกล้าว่าฉันอีกเหรอ นังสารเลว ฉันจะฆ่าแกให้ต

เย่หนานโจวเดินตามเวินหนี่มาตลอดทางจนถึงห้องผ่าตัด เมื่อเห็นเธอถูกเข็นเข้าไปข้างใน เขาทำได้แค่ยืนอยู่ที่หน้าประตู ความกระวนกระวายใจของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก ราวกับท้องฟ้ากำลังถล่มลงมาทับเขาอยู่ เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ แล้วพูดออกมาเสียงดัง “ช่วยเธอด้วย แล้วก็ช่วยลูกของเธอด้วย!”เมื่อประตูห้องผ่าตัดปิดลง โลกของเย่หนานโจวก็ดูมืดมนลงไปอีกเขายืนอยู่หน้าประตูด้วยอาการหายใจหนัก เหงื่อซึมเต็มศีรษะ หน้าอกขยับขึ้นลงแรง ๆ เขายืนอยู่ตรงนั้นนานมากภายในอกของเขาเหมือนถูกสายเชือกนับไม่ถ้วนดึงรั้งไว้ ทำให้เขาหายใจไม่ออกเขารู้สึกกลัว กลัวว่าเวินหนี่จะเป็นอะไรไป และก็กลัวว่าเธอจะโกรธแค้นเขาหากเธอเสียลูกไปในขณะนั้นเองเขาก็ตระหนักว่า ถึงแม้เขาจะไม่อยากรับเด็กคนนี้ แต่เขาก็กลัวการสูญเสียเวินหนี่มากกว่าเย่หนานโจวเงียบมาตลอด ไม่พูดอะไรอีก เขานั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ ก้มหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลเหงื่อซึมออกมาจากฝ่ามือของเขาเผยชิงรีบตามมาถึง โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นไม่หยุดเขารู้ว่าเย่หนานโจวเป็นห่วงเวินหนี่ และตอนนี้ไม่อยากรับโทรศัพท์ใด ๆในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชา เผยชิงจำเป็นต้องรายงาน