All Chapters of บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: Chapter 401 - Chapter 410

เมื่อเห็นแบบนั้น เย่หนานโจวก็หน้าเปลี่ยนสี เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดเวินหนี่รีบกอดพวกเด็ก ๆ ไว้ด้วยกันพลางปลอบโยน “โอ๋ ๆ คุณลุงเค้าไม่ใช่หมาป่าตัวร้ายหรอกนะจ๊ะ คุณลุงเขาเป็นคนดี เมื่อกี้เขายังให้ของกับเราด้วยไม่ใช่เหรอ? ไม่ต้องกลัว เด็กร้องไห้ขี้มูกโป่งไม่จะเท่นะ”เด็ก ๆ ปาดน้ำตาอีกครั้งแต่ยังคงสะอึกสะอื้น “ร้องไห้ไม่ได้ เราเป็นเด็กที่กล้าหาญที่สุด เราจะไม่ร้องไห้!”แต่เมื่อพวกเขาเห็นเย่หนานโจว พวกเขาก็ยังคงทำหน้าตาบูดบึ้งและพยายามที่จะไม่ร้องไห้ แต่พวกเขาก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ในใจเหมือนเดิมเย่หนานโจวมองเวินหนี่ เธออ่อนโยนกับเด็ก ๆ มาก อ่อนโยนราวกับสายน้ำเขาอดไม่ได้ที่จะกระแอมไอสองครั้งและเข้าไปหาเด็ก ๆ อีกครั้งแต่เด็ก ๆ ยังคงหวาดกลัวและซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเวินหนี่ใบหน้าของเย่หนานโจวมืดมน เขาไม่คิดว่าเด็ก ๆ จะหวาดกลัวเขาขนาดนี้“ทุกคนรีบเข้าไปเร็ว ถ้าไม่รีบเข้าไป จะมีหมาป่าตัวใหญ่เข้ามาจากข้างนอกนะ!”เมื่อเด็ก ๆ ได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปข้างในเวินหนี่เดินตามกลุ่มเด็ก ๆ เข้าไปเย่หนานโจวมองดูด้านหลังของพวกเขา บอกไม่ถูกว่ารู้สึกดีหรือร้าย เขาแค่รู้สึกว่าเวินหนี่ดูผ่อนคล

“ตอนนี้เราอยู่นอกเมือง หากเธอลงจากรถต้องเดินไปอีกหลายกิโลเมตรถึงจะไปถึงสถานที่ที่คนพลุกพล่าน อย่าหุนหันพลันแล่น การอวดตัวไม่ใช่ความสามารถพิเศษของเธอ!” เย่หนานโจวพูดนิ่ง ๆ พลางเอนตัวไปทางหน้าต่างรถแล้วมองออกไปข้างนอก เวินหนี่มองดูถนนสายนี้ และแน่นอนว่ามันอยู่ในพื้นที่ห่างไกล หากจะเดินก็คงต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงและตอนนี้ก็เย็นแล้วด้วย บางทีอาจมีสัตว์ป่าออกมาก็ได้เมื่อคำนึงถึงความปลอดภัย เธอจึงเลิกส่งเสียงเอะอะโวยวายในบางครั้ง ผู้ที่เข้าใจสถานการณ์ก็คือวีรบุรุษรถจอดลงหน้าสถานีโทรทัศน์ เย่หนานโจวมองไปที่ป้ายเหนือสถานีโทรทัศน์แล้วพูดขึ้นเบา ๆ “ดูเหมือนว่าสถานีโทรทัศน์ของเธอต้องการสัมภาษณ์ฉัน”“เหรอคะ?” เวินหนี่ตอบเย่หนานโจวมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ “แล้วทำไมไม่ใช่เธอ?”เวินหนี่ไม่ได้บอกเขาว่าเธอปฏิเสธ “เรื่องสัมภาษณ์คุณยังมาไม่ถึงฉัน ฉันเข้ามาที่นี่ได้ไม่ถึงสิบวัน สิ่งที่ฉันทำได้ก็คือจดบันทึกสะท้อนสถานการณ์ทางสังคมเท่านั้น”เย่หนานโจวเชื่อในตอนนี้ แต่เขามาที่นี่เพราะเห็นแก่เธอเขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามอย่างเรียบนิ่ง “หากได้สัมภาษณ์ฉัน มันคงจะเป็นประโยชน์กับเธอมาก”เวินหนี่

เขายกแก้วไวน์ที่อยู่ด้านข้างขึ้นดื่มเขามีสติอยู่เสมอเขาอยู่ข้างหลังเวินหนี่อย่างมีสติ และยังคงเป็นเพื่อนกับเธออย่างมีสติแม้แต่ตอนที่ยอมรับว่าชอบเวินหนี่ก็เป็นตอนที่เขาดื่มเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาอาศัยแอลกอฮอล์เพื่อระบายความปวดร้าวภายในใจแต่เขาก้าวต่อไปไม่ได้อีกแล้วเขารู้ว่าเวินหนี่ชอบเย่หนานโจวเขาไม่อยากให้เธอรู้สึกลำบากใจ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็อยากให้ความเคารพกับเธอมากพอแต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พุ่งตัวออกไปเหมือนเย่หนานโจว บางทีผู้ที่ถูกรักคือคนที่ไม่มีอะไรให้ต้องกลัวล่ะมั้ง เขาอิจฉาเย่หนานโจวที่ได้รับความรักจากเวินหนี่ ลู่เซินยิ้มอย่างขมขื่น เติมไวน์จนเต็มแล้วดื่มหมดในรวดเดียวโทรศัพท์ที่อยู่ถัดจากมือซ้ายของเขายังคงสั่นอยู่เขาเหลือบมองไปด้านข้าง แล้วหันศีรษะกลับมาอีกครั้ง โดยไม่คิดที่จะรับสาย เพียงแค่ดื่มต่อไปไม่หยุดเวินหนี่ออกจากโรงแรมและเตรียมเรียกแท็กซี่กลับบ้านไม่มีแท็กซี่ว่างในบริเวณใกล้เคียง เธอเช็คโทรศัพท์และพบว่ามีคนที่กำลังรอแท็กซี่อยู่มากกว่าสามสิบคนดูเหมือนคงต้องรออีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะเรียกแท็กซี่ได้เมื่อเห็นเย่หนานโจวตามออกมา เวินหนี่จึงไม่หยุดเด

“...” ไม่ว่าเย่หนานโจวจะพูดอะไรในตอนนี้ เวินหนี่ก็รู้สึกว่ามันผิดปกติ และเธอก็เสริมขึ้นว่า “ที่นี่ไม่มีที่ให้คุณวางของ”เย่หนานโจวมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเปิดประตูตู้ทันที เมื่อเห็นว่ามีพื้นที่เล็ก ๆ อยู่ข้างในจึงพูดขึ้นว่า “ใส่ไว้ตรงนี้ได้ ฉันไม่ถือ!”เขาออกคำสั่งอีกครั้ง “เผยชิง!”“ครับ!”เผยชิงรีบแขวนเสื้อเข้าไปทันที พวกเขาเคลื่อนไหวกันเร็วมาก ราวกับว่าหากลังเลเพียงครู่เดียว ที่นี่ก็กลายเป็นของคนอื่นทันทีจู่ ๆ เวินหนี่ก็รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอเปลี่ยนไป แล้วก็เหมือนยังไม่ได้เปลี่ยนไป เธอยังไม่ได้หย่า และยังไม่ขีดเส้นความสัมพันธ์ชัดเจนกับเย่หนานโจวกลับกัน เย่หนานโจวได้เพิ่มความพยายามในการแทรกซึมเข้ามาในชีวิตของเธอไม่นานเผยชิงก็เก็บข้าวของเสร็จและออกไปเมื่อเห็นว่าเวินหนี่เงียบ เย่หนานโจวจึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “เมื่อกี้เธอไม่ได้กินอะไรเลย หิวไหม? อยากกินอะไรหน่อยหรือเปล่า?”ตอนนี้เวินหนี่โกรธจนกินอะไรลงที่ไหนกัน “ฉันไม่หิว”“ถึงเธอจะไม่หิว แต่เด็กในท้องของเธอก็ต้องกินอะไรบ้าง” เย่หนานโจวรู้ว่าเธอกำลังโกรธเวินหนี่ลูบท้องตัวเองและรู้สึกสบายใจขึ้น เธอกล่าวขึ้นว่า “หาก

เย่หนานโจวขมวดคิ้ว และพูดอย่างเย็นชา “นี่เป็นเรื่องของเราอย่าพูดถึงคนอื่นได้ไหม?”เวินหนี่หัวเราะเสียงดัง “ตอนที่คุณพัวพันกับลู่ม่านเซิงก็ไม่ได้บอกฉันว่าเธอเป็นคนอื่นนี่ เย่หนานโจว ฉันไม่เข้าใจคุณเลย ฉันช่วยให้พวกคุณสมความปรารถนาทุกอย่างแล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก?”“เธอหมายถึงตั๋วสองใบนี้เหรอ?” เย่หนานโจวหยิบตั๋วที่เวินหนี่ทิ้งไว้ขึ้นมาเธอบอกเองว่าจะไปฝรั่งเศสกับเขา แต่กลับจองตั๋วเครื่องบินให้เขากับลู่ม่านเซิงเธอช่างใจดีจริง ๆ ผลักสามีตัวเองให้คนอื่นเวินหนี่เหลือบมองเขาแล้วพูดขึ้นว่า “คุณไม่ได้ไปเหรอ?”เย่หนานโจวฉีกตั๋วสองใบนั้นต่อหน้าเธอแล้ววางลงบนโต๊ะ เขาจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชาคู่นั้น “เธอช่วยให้ฉันสมความปรารถนาเพียงเพราะต้องการพาเด็กหนีไปมากกว่า เธอไม่ได้ช่วยฉัน แต่เธอกำลังช่วยตัวเอง ถูกไหม?”เขามองไปรอบ ๆ อีกครั้ง ดูสิ่งที่เธอบอกว่าแม้ไม่ได้ใหญ่โตมากมาย แต่มีครบทุกอย่าง ก่อนจะเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “เวินหนี่ เธอทำแบบนี้แล้วได้อะไร ได้มาอยู่ในอะพาร์ตเมนต์แคบ ๆ หรือจะได้พบกับพ่อของเด็กที่แอบมาพบเธอ?”“ตั้งแต่ที่เธอจากฉันมา ผู้ชายคนนั้นคงจะไม่เคยมาหาเธอเลยใช่ไหม?” เย่หนานโจวกำมื