บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 441 - บทที่ 450

ลู่เซินเข้าใจเวินหนี่ได้อย่างง่ายดาย และเขาก็ชัดเจนทุกอย่าง“ดีนี่ พวกนายรวมหัวเป็นพวกเดียวกัน ส่วนฉันกลายเป็นคนนอก!” เย่หนานโจวรู้สึกสิ้นหวัง เขามองไปที่เวินหนี่และเยาะเย้ย “นี่คือสิ่งที่เธออยากจะบอกฉันสินะ เธอใกล้ชิดสนิทสนมกับลู่เซินมากที่สุด!”นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เวินหนี่รู้ว่าพวกเขาจบกันแน่แล้วหัวใจของเธอยังคงเจ็บปวดแต่เมื่อเธอนึกถึงตอนที่เขาดูแลลู่ม่านเซิง แม้ว่าเขาจะแต่งงานกับเธออยู่ มันก็ยังคงเป็นอุปสรรคที่ไม่สามารถข้ามไปได้เขาไม่มีทางปล่อยลู่ม่านเซิงไปได้เลยสำหรับเธอแล้ว ลู่ม่านเซิงราวกับเม็ดทรายในดวงตาของเธอที่จะอยู่ตรงนั้นตลอดไป“คุณจะคิดยังไงก็เชิญ” เวินหนี่กล่าว “ฉันพูดออกไปหมดทุกอย่างแล้ว!”“เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เย่หนานโจวกล่าวดวงตาของเขาเย็นชา เขาหยิบทะเบียนสมรสออกมาจากชุดสูทภายใต้สายตาจับจ้องของทั้งสองคนก่อนจะยกสมุดบันทึกสีแดงสองเล่มขึ้นมาและพูดกับเวินหนี่เสียงเย็น “ในเมื่อเธอไม่ต้องการการแต่งงานของเราแล้ว งั้นฉันก็ไม่ต้องการเช่นกัน!”เขาฉีกทะเบียนสมรสต่อหน้าพวกเขาทั้งสองเวินหนี่เฝ้ามองการกระทำของเขา รูปถ่ายทะเบียนสมรสของเธอและเย่หนานโจวถูกฉีกออกเ

ความคิดของเวินหนี่คือจะตนเองส่งผลกระทบต่อผู้อื่นไม่ได้แม้ว่าเธอจะทำไม่ได้ทุกครั้ง แต่เธอก็พยายามทำตามขอบเขตความสามารถของเธอ“เธอไม่ใช่เขา แล้วรู้ได้ไงว่าเป็นการเสียเวลาหรือเปล่า?” ถังเยาพูดขึ้น “เราอยู่ในยุคไหนแล้ว มีอิสระทางความรู้สึก มีอิสระในการแต่งงาน อย่าจำกัดตัวเอง มีลูกแล้วทำไม ในอนาคตก็ต้องอยู่ด้วยกันสองคนอยู่ดี อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจ แล้วเธอจะคิดมากไปทำไม เธอกังวลมากเกินไปแล้ว กลัวว่าคนอื่นจะเป็นทุกข์ แต่คนอื่นเขาคิดว่าความทุกข์นั้นคือความโชคดีต่างหากล่ะ!”เวินหนี่มองถังเยา เธอกับถังเยามีมุมมองเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่แตกต่างกันถังเยาเป็นพวกไม่มีกฎเกณฑ์ ปล่อยไปตามธรรมชาติ เลิกก็เลิก ไม่มีอะไรติดค้างกัน แต่เธอนั้นคิดต่างออกไป “ฉันไม่ชอบเขามากพอ” เวินหนี่พูดกับเธอถังเยาไม่คิดว่ามันจะเป็นปัญหา “เธอสองคนยังไม่ได้ลองคบกันเลย แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเธอไม่ชอบเขา? ความรักจะเติบโตขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป”“ถ้าฉันทำให้เขาผิดหวังล่ะ?” เวินหนี่คิดมาก “ต้องให้ความสำคัญเรื่องของความรู้สึก จะทำให้คนอื่นเจ็บปวดไม่ได้ วันนี้ฉันยอมคบกับเขาเพราะรู้สึกขอบคุณเขา วันพรุ่งนี้ฉันก็จะสามา

"ฉันไม่เสียใจหรอก""ฉันรู้" เวินหนี่ตอบกลับ "แต่ลู่เซิน ฉันต้องบอกนายไว้นะ ว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่"ลู่เซินหัวเราะ "ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้น อย่าดูถูกฉันเลย ฉันยอมรับว่าฉันมีความรู้สึกส่วนตัวอยู่บ้าง แต่ที่สำคัญกว่านั้น ฉันอยากช่วยเธอจริง ๆ นะ ถ้าวางเรื่องความรู้สึกออกไป ฉันยังมองว่าเธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน""ฉันมีอะไรดีเหรอ?" เวินหนี่ไม่เข้าใจว่าทำไมลู่เซินถึงเฝ้าคิดถึงเธอมานานหลายปีลู่เซินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเบา ๆ "เธอดีมากอยู่แล้ว"เวินหนี่ได้ยินคำตอบนั้นก็ยิ้มออกมาลู่เซินนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ จนกระทั่งเวินหนี่หลับไปเขามองดูเธอใกล้ ๆ และยื่นมือออกไปอยากจะสัมผัสใบหน้าของเธอแต่ถึงแม้เธอจะหลับไปแล้ว คิ้วของเธอก็ยังขมวดอยู่อย่างกังวล เขาจึงเลื่อนมือไปแตะที่หว่างคิ้วของเธอเบา ๆ เพื่อคลายความตึงเครียดนั้นออกเขาขยับเข้าไปใกล้และกระซิบที่ข้างหูของเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำ "เวินหนี่ ฉันไม่เคยคาดหวังว่าเธอจะต้องรู้สึกอะไรกับฉัน เพราะทุกอย่างที่ฉันมีในตอนนี้ เป็นเพราะเธอทั้งนั้น"หลังจากพูดจบ เขาห่มผ้าให้เธอ หวังว่าเธอจะได้นอนหลับอย่างสบายและที่สำคัญที

สิ่งที่กลัวที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้เรื่องนี้ไม่เพียงส่งผลกระทบต่อเย่จื่อ แต่ยังส่งผลถึงบริษัทด้วยเย่หนานโจวดูคลิปวิดีโอ มุมที่ถ่ายนั้นอยู่ตรงประตูมันน่าจะเป็นการแอบถ่ายโดยมีเจตนา หรือไม่ก็เป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นในตอนนั้นคนที่อยู่ด้วยกันหลายคนคงไม่ได้ถ่ายวิดีโอ แต่เขากลับมองข้ามอีกคนไปซึ่งเรื่องนี้เป็นประโยชน์กับพวกเธอ"หาทางกดกระแสข่าวในโซเชียลลง" เย่หนานโจวบอก "พยายามลดความเสียหายให้เหลือน้อยที่สุด"เย่จื่อในฐานะคนนอกวงการบันเทิงที่ใช้ชีวิตอิสระมาตลอด คงยากที่จะรับมือกับความวุ่นวายบนโลกออนไลน์พลังของโซเชียลมีเดียนั้นยิ่งใหญ่เขาไม่ต้องการให้ใครมาทำร้ายเธอได้"ทราบแล้วครับ ประธานเย่"ทีมงานต้องทำงานล่วงเวลาเพื่อจัดการกดกระแสข่าวลงเย่หนานโจวจัดการธุระเล็กน้อยในบริษัทบันเทิงแล้วจึงออกมาเขามุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันทีที่นั่น เย่จื่อกับเวินหนี่กำลังพูดคุยกัน พวกเธอยังไม่ได้ออกไป แต่สังเกตเห็นกลุ่มนักข่าวมารวมตัวกันอยู่ที่หน้าประตู พวกเขาตั้งกล้องพร้อมเพื่อสัมภาษณ์ลู่ม่านเซิงพวกเขาต้องการทราบอาการและความเป็นอยู่ของเธอเวินหนี่รู้ว่าลู่ม่านเซิงยังไม่ฟื้นตัว แต่ไม่มี

ลู่ม่านเซิงมองไปที่ผู้ช่วยด้วยท่าทีงุนงง "คุณ... คุณเป็นใคร? ฉันไม่รู้จักคุณ พี่หนานโจว นี่เธอเป็นใครกัน? พวกเขาเป็นใครกัน..."ทุกคนต่างนิ่งงันไปชั่วขณะผู้ช่วยทำหน้าเลิ่กลั่ก "พี่เซิง จำฉันไม่ได้เหรอ? ฉันคือผู้ช่วยของพี่ไง เสี่ยวหยวนไง"ลู่ม่านเซิงผลักเธอออกไป "ออกไป! พี่หนานโจว ฉันเป็นอะไรไป ฉันได้ยินทุกคนพูดไม่ชัด มาหาฉันเร็ว ๆ ฉันกลัว!"เย่จื่อเองก็ตกใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ จึงพูดว่า "หูหนวกไปแล้ว ตอนนี้ยังจะความจำเสื่อมอีก ถ้าเป็นละครของฉิงเหยา คงจะเศร้าน่าดู!"เย่หนานโจวเดินเข้าไปหาลู่ม่านเซิงลู่ม่านเซิงคว้าแขนเสื้อของเขาไว้ราวกับเขาเป็นที่พึ่งสุดท้าย เธอซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเขาและมองไปที่คนอื่น ๆ อย่างหวาดกลัว "หนานโจว พวกเขาเป็นใครกัน ทำไมถึงมองฉันด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้น คุณไล่พวกเขาออกไปที ฉันกลัว""ทุกคนออกไปก่อน" เย่หนานโจวพูดเย่จื่อเห็นท่าทีของเขาแล้วโกรธจนทนไม่ไหว "เย่หนานโจว แค่เธอเป็นแบบนี้ แกก็โดนเธอหลอกแล้วเหรอ? ไม่มีสมองหรือไง!""ออกไป!" เย่หนานโจวย้ำคำพูดเวินหนี่เห็นว่าเขาปกป้องลู่ม่านเซิงขนาดนี้ อีกทั้งเย่จื่อก็โกรธจนแทบระเบิดออกมา เธอกำหมัดแน่นเธอไม่