All Chapters of บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: Chapter 451 - Chapter 460

“นายหมายถึงคดีค้ามนุษย์ใช่ไหม?” ลู่ปั๋วเหนียนตอบ "ฉันจำได้ มันเป็นคดีอาชญากรรมที่ร้ายแรงมาก ตอนนั้นฉันเป็นทนายฝ่ายจำเลยด้วย"คดีนี้ไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณะและมีเรื่องราวเบื้องหลังมากมายที่มืดมน เขาจำได้ชัดเจน"ใช่"เย่หนานโจวพูดต่อกับลู่ปั๋วเหนียน ซึ่งรู้รายละเอียดของคดีนี้ดีมาก "และก็เป็นช่วงนั้นที่ลู่ม่านเซิงหายตัวไปและไปต่างประเทศโดยไม่บอกใคร"ลู่ปั๋วเหนียนพูดขึ้น "มันอาจจะเป็นแค่ความบังเอิญก็ได้ ลู่ม่านเซิงเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับคดีใหญ่ขนาดนั้นนะ"ถ้าลู่ม่านเซิงมีส่วนเกี่ยวข้องจริง ๆ มันก็จะพาดพิงถึงคนใกล้ชิดของเธอมากกว่านี้อีก ซึ่งจะทำให้เห็นว่าลู่ม่านเซิงไม่ใช่คนธรรมดาลู่ปั๋วเหนียนเองไม่ค่อยได้เจอลู่ม่านเซิงมากนัก ตลอดหลายปีที่เขารู้จักเย่หนานโจว เขาเจอเธอเพียงไม่กี่ครั้ง และก็ไม่ได้สนใจจะสนิทสนมกับเธอ"ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น" เย่หนานโจวตอบ "แต่นายก็รู้ คดีนี้ถูกคลี่คลายแล้ว แต่คนอยู่เบื้องหลังยังไม่ถูกจับได้""มันมีจุดน่าสงสัยเยอะ แถมตอนนั้นนายเองก็ได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะอย่างรุนแรง ทุกวันนี้พอดื่มเหล้าก็มักจะลืมเรื่องบางอย่าง" ลู่ปั๋วเหนียนพูดต่

เวินหนี่เดินควงแขนกับเย่จื่อ ตอนนี้เย่จื่อกำลังโมโหอย่างมาก ด่าเย่หนานโจวไปแล้วเป็นร้อยรอบเวินหนี่พูดว่า “คุณอายังมีหนูอยู่ด้วย คุณอาจะไม่เหงาแน่นอน”“พูดแล้วก็เสียใจ ตอนแรกจะมีลูกชายทำไม ลูกสาวดีจะตาย เป็นเหมือนผ้าห่มน้อยอุ่นใจของแม่ ดูเย่หนานโจวสิ เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลเย่แท้ ๆ แต่ก็แค่รู้วิธีทำให้ฉันโกรธ ตอนนี้ถึงขั้นไม่ยอมรับฉันแล้ว” เย่จื่อบ่นพึมพำ คิดแล้วก็ทำให้ความดันขึ้นเวินหนี่พยายามปลอบใจ “บางทีเย่หนานโจวอาจมีเหตุผลที่พูดไม่ได้ก็ได้นะคะ”“จะมีเหตุผลบ้าบออะไรล่ะ!” เย่จื่อที่ยังโมโหอยู่พูดขึ้น “ฉันไม่อยากพูดถึงเขาอีกแล้ว ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บใจ เหมือนมีเลือดไหลอยู่ในใจเรา ไปกันเถอะ ยิ่งอยู่ห่างจากพวกเขายิ่งดี!”เธอไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว“เมื่อกี้หนูถามหมอแล้ว หูหนวกก็อาจเกิดจากการกระทำของคนได้นะคะ”เวินหนี่กังวลเกี่ยวกับเย่จื่อ เพราะในโลกออนไลน์ ข่าวลือเกิดขึ้นได้ง่าย และตอนนี้ผู้คนกำลังโจมตีเย่จื่อว่าเธอเป็นคนทำให้ลู่ม่านเซิงหูหนวกชาวเน็ตด่ากันอย่างรุนแรงพวกเธอต้องหาสาเหตุที่แท้จริง เมื่อเจอสาเหตุ ทุกอย่างจะคลี่คลายไปเองเย่จื่อหันมาสนใจอีกครั้ง “เธอสงสัยว่าล

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของลู่เซินก็แสดงความตกใจออกมา "เป็นไปได้ยังไง ต้องเป็นเวินหนี่สิ"ตอนนั้น เขาชอบเวินหนี่มาก เขาห่วงใยเธอจนต้องรีบกลับประเทศในคืนนั้นผู้ช่วยที่ถือหนังสือพิมพ์อยู่ก็ยังคิดว่ามันไม่น่าเป็นไปได้ และคิดว่าตัวเองอาจเข้าใจผิด "ผมจำได้ว่าคุณเคยบอกว่า คุณกับเวินหนี่เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน แต่คนนี้อายุน้อยกว่าคุณหนึ่งปี"เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของลู่เซินก็ยิ่งตกใจ เขารีบเดินเข้ามาหยิบหนังสือพิมพ์ไปพิจารณาอย่างละเอียดแม้ว่าหนังสือพิมพ์จะเก่าแล้ว แต่ก็ถูกเก็บรักษาไว้อย่างดี หัวข้อข่าวยังคงชัดเจน ข่าวระบุว่าโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งเกิดคดีฆาตกรรม มีคนตายจำนวนมาก และผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวคือ…สายตาของลู่เซินนิ่งงัน เขาตกใจจนต้องกะพริบตาสองสามครั้ง ราวกับว่าเขากำลังอ่านหนังสือพิมพ์ที่ต่างจากที่เคยเห็นมาก่อนผู้รอดชีวิตในหนังสือพิมพ์ก็ชื่อเวินหนี่เหมือนกัน แต่เป็นนักเรียนที่อายุน้อยกว่าหนึ่งปี นั่นหมายความว่าไม่ใช่เวินหนี่ที่เขารู้จักมันเกิดอะไรขึ้น?สีหน้าของลู่เซินเริ่มเปลี่ยนไป เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ผิดคือหนังสือพิมพ์หรืออะไรบางอย่างในกระบวนการนี้เวินหนี่เค

ไม่เป็นไรวันเวลายังอีกยาวไกล สักวันหนึ่งเธอจะได้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้แน่นอนลู่ม่านเซิงรู้สึกว่าเธอได้ก้าวเข้าใกล้เป้าหมายนั้นไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว เธอจึงมองไปที่เผยชิง ซึ่งมากับเธอในวันนี้เพราะเขาเป็นคนใกล้ชิดของเย่หนานโจว และเพราะเธอรู้ว่า ‘ต้องเกรงใจคนที่ให้ความช่วยเหลือ’ ลู่ม่านเซิงจึงต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา เธอถามอย่างเป็นมิตรว่า “คุณเผย ช่วงนี้พี่หนานโจวมาอยู่ที่นี่บ่อยไหม?”เผยชิงตอบเธอโดยใช้โทรศัพท์พิมพ์ว่า “ช่วงนี้เขาอยู่ที่นี่บ่อยขึ้น แต่หลายวันแล้วที่ประธานเย่ไม่ได้มาที่นี่ครับ”“เขาไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเหรอ?” ลู่ม่านเซิงไม่ได้ติดต่อกับเย่ซูเฟินมานานแล้ว ช่วงนี้เธอมัวแต่ยุ่งกับงานจนไม่มีเวลาเลยมีหลายครั้งที่เย่ซูเฟินส่งข้อความมาหา แต่เธอยุ่งจนลืมตอบไป“ประธานเย่จะกลับไปเป็นบางครั้งครับ” เผยชิงตอบอย่างจงใจ “แต่คุณผู้หญิงไม่ค่อยชอบกลับไปที่นั่น ประธานเย่ก็เลยไม่ชอบกลับไปมากนัก”ลู่ม่านเซิงเผลอกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว แต่ยังคงแสร้งทำเป็นไม่สนใจแล้วถามต่อว่า “แล้วช่วงนี้เขาจะมาที่นี่ไหม?”“เรื่องนั้นผมไม่ทราบครับ” เผยชิงตอบ “ช่วงนี้ประธานเย่ยุ่งกับงานม

เย่จื่อไม่คาดคิดว่าเย่ซูเฟินจะโทรมาหาเธอ ซึ่งทำให้เธออารมณ์เดือดขึ้นทันที "ทำไม? หรือว่าเป็นลู่ม่านเซิงที่บอกอะไรกับเธอ ฉันจัดการเธอแล้วยังไงล่ะ!""ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?" เย่ซูเฟินพูดด้วยความโกรธ เพราะอยากจะจัดการกับเย่จื่อให้ได้"ฉันต้องบอกด้วยเหรอ? คิดว่าเธอเป็นใคร!" เย่จื่อไม่สนใจที่จะเคี้ยวเมล็ดแตงโมแล้ว ปัดมันออกไปพร้อมกับกำลังมองหาที่ระบายความโกรธเย่ซูเฟินหัวเราะเยาะ "กลัวสินะ กลัวฉันจะหาตัวเจอ ฉันรู้แล้วว่าโรงงานเสริมความงามของเธอโดนพังเสียหายหมด ตอนนี้ถึงกับต้องหลบซ่อนตัวเหมือนเต่าหดหัวแล้ว!""ฉันเนี่ยนะกลัว? ฉันเคยกลัวเธอสักครั้งไหม! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแต่งงานกับเย่เว่ยถิง ฉันไม่เคยนับเธอเป็นคนของตระกูลเย่ด้วยซ้ำ!" เย่จื่อตอบกลับอย่างกระแทกกระทั้น"งั้นก็ออกมาสิ มาสู้กันต่อหน้า!" เย่ซูเฟินท้าทาย"ก็ได้ ออกมาก็ออกมา เย่ซูเฟิน ถ้าเธออยากจะตัดขาดกับฉันจริง ๆ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว!" พูดจบ เย่จื่อก็ตัดสายทิ้งและหยิบกระเป๋าขึ้น เตรียมออกไปข้างนอกทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น เวินหนี่รีบพูดขึ้น "คุณอาคะ คุณอาจะไปไหนคะ หนูจะไปด้วย"เย่จื่อหันมามองเวินหนี่ "เธอไม่ต้องไป เย่ซูเฟิ