All Chapters of บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: Chapter 471 - Chapter 480

เวินหนี่ยืนอยู่ที่ประตู เธอจ้างคนสะกดรอยตามลู่ม่านเซิงก็เพื่อรอเวลานี้ ลู่ม่านเซิงไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองหูหนวก ดังนั้นอาจมีผู้อยู่เบื้องหลังคอยให้ความช่วยเหลือเธอตอนที่มาสถานที่แห่งนี้เธอก็นึกสงสัย บางทีอาจจะพบเบาะแสอะไรบางอย่างก็ได้แล้วเธอก็มาถึงแต่เมื่อเปิดประตูก็พบกับร่างสูงตรงหน้า “คุณ!”เย่หวูโหยวตอบ “บังเอิญจังเลยนะครับ”เวินหนี่มองชุดของชายตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นหมอ ทุกอย่างมันชัดเจนแล้ว เธอกวาดตาไปรอบ ๆ เพื่อมองหาลู่ม่านเซิงคนที่สะกดรอยตามลู่ม่านเซิงมาบอกว่าตั้งแต่เธอเข้ามาในนี้ก็ไม่เคยกลับออกมาอีกเลย“คุณเป็นหมอเหรอ?” เวินหนี่ถามเย่หวูโหยวตอบว่า “ใช่ครับ”เวินหนี่ถามอย่างลองเชิง “ดูเหมือนว่าเพื่อนของฉันคนหนึ่งจะเคยมาที่นี่…”“ลู่ม่านเซิงเหรอครับ?”เมื่อได้ยินแบบนั้น เวินหนี่ก็เงยหน้าขึ้นและมองไปยังชายคนนั้น ดูเหมือนเขาไม่คิดที่จะปิดบังอะไรราวกับว่าเขารู้ว่าเธอต้องการจะถามอะไรมันง่ายเกินไปหรือเปล่าเวินหนี่พูดว่า “เธอเคยมาที่นี่จริง ๆ งั้นเหรอ?”“ผมมีคำตอบที่คุณต้องการ” เย่หวูโหยวพูดตรงประเด็น “ถ้าอยากรู้ก็เข้ามาสิครับ”พูดจบ ประตูก็เปิดออก และเย่ห

“ฉันเอง!”เย่หนานโจวจับมือของเธอเวินหนี่เงยหน้าขึ้นมองและเห็นเย่หนานโจวตรงหน้า “คุณมาทำอะไรที่นี่?”สีหน้าของเย่หนานโจวมืดมน “ฉันควรถามเธอมากกว่าว่ามาทำอะไรที่นี่?”เวินหนี่ยังคงมีเวชระเบียนอยู่ในมือ แต่เธอไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับเขาได้ เพราะกลัวว่าเขาจะทำลายมันทิ้ง ดังนั้นเธอจึงตอบไปว่า “ฉันมาหาเพื่อน”“เธอคิดว่าฉันจะเชื่อไหม?” เย่หนานโจวถามกลับเวินหนี่กล่าวเสริม “ไม่อย่างนั้น ฉันจะมาที่นี่ทำไม?”“เธอเข้าไปในชั้นสี่” เย่หนานโจวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “เธอรู้ผลที่ตามมาจากการเข้าไปในพื้นที่ของคนแปลกหน้าหรือเปล่า?”เวินหนี่พูด “ฉันก็ออกมาได้ไม่ใช่หรือไง!”เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตระหนักถึงความอันตรายเลย เย่หนานโจวก็ขมวดคิ้ว “เวินหนี่ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ เธออาจตายได้เลย เธอตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้บ้างหรือเปล่า!” เวินหนี่มองไปที่เย่หนานโจวและคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าทำไมเย่หนานโจวถึงมาอยู่ที่นี่คงไม่ใช่เป้าหมายเดียวกับเธอหรอกใช่ไหมเวินหนี่ไม่แน่ใจ และอาจเป็นไปได้ว่าจุดประสงค์ของพวกเธอแตกต่างกัน ไม่ว่ายังไงก็ตามเธอได้มันมาอยู่ในมือแล้ว และเธอก็พยายามสงบสติอารมณ์ “เข้าใจ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่เหลืออะไรเลยไม่มีใครอยู่เคียงข้างเธอ…เวินหนี่กลับมาที่โรงพยาบาลในเวลานี้เย่จื่อฟื้นขึ้นมาแล้วแต่เธอดูเหนื่อยเล็กน้อยและนอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย“คุณอา” เวินหนี่ถือของมากมายเดินเข้าไปเย่จื่อหันศีรษะและมองไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า “เวินหนี่เองเหรอ”“เป็นยังไงบ้างคะ? รู้สึกดีขึ้นบ้างไหมคะ?” เวินหนี่ถาม “ถ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนต้องบอกหนูนะคะ”เย่จื่อมองไปที่เย่หนานโจวที่อยู่ด้านหลังเธออีกครั้ง เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “ตรงที่มันควรเจ็บก็ยังเจ็บอยู่ แต่ยังทนได้ ไม่ต้องเป็นห่วงอีกสองสามวันก็หาย!”เวินหนี่ตอบกลับไป “ค่ะ”“หนานโจว” เย่จื่อมองไปที่เย่หนานโจว เธอยังคงรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในสุสาน “ฉันขอโทษที่พูดออกไปแบบนั้น อย่าเก็บไปใส่ใจเลย”แม้ว่าเธอจะโกรธเย่หนานโจวอยู่ แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป และสำหรับเย่หนานโจว มันก็มีผลกระทบกับเขาในท้ายที่สุดเย่หนานโจวมองไปที่เย่จื่อด้วยสายตาที่ลึกล้ำและพูดอย่างเคร่งขรึม “มันผ่านไปแล้ว อย่าใส่ใจไปเลยครับ”เย่จื่อถอนหายใจด้วยสีหน้าโศกเศร้า “มันจะไม่เป็นการทำร้า

เสี่ยวอิ่งรู้สึกอุ่นใจขึ้นเมื่อเห็นเวินหนี่ อย่างน้อยเธอก็ยังมีคนให้พึ่งพาได้บ้าง เวินหนี่รีบปลอบพร้อมกับตบหลังเธอเบา ๆ พอมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ซึ่งมีข้อความที่เธอพิมพ์ไว้ยาวเป็นสิบกว่าหน้า ก็เอ่ยขึ้นว่า “พอแล้วล่ะ อย่าร้องเลย ครั้งนี้ฉันจะทำให้เธอได้มีโอกาสสู้กลับบ้าง”เสี่ยวอิ่งสะอื้นพลางถาม “จะมีอะไรให้ฉันได้เอาคืนจริง ๆ เหรอ ถ้าได้เอาคืนเจียงเมิ่งเหยาสักครั้ง ฉันจะรู้สึกสะใจสุด ๆ เลย!”หลังจากที่ถูกเจียงเมิ่งเหยากดขี่มาตลอด ถ้ามีโอกาสให้เจียงเมิ่งเหยาพลาดท่า เสี่ยวอิ่งจะไม่รอช้าที่จะขยี้ซ้ำ“สิ่งที่ฉันพูดถึง ก็คือเรื่องนี้แหละ”เสี่ยวอิ่งถึงกับตะลึง รีบเช็ดน้ำตาแล้วเอ่ยอย่างดีใจ “เวินหนี่ ฉันรู้แล้วว่าเธอต้องมาช่วยฉันแน่ ๆ พูดมาเลย เดี๋ยวฉันจัดการทันที!”เวินหนี่นั่งลงที่โต๊ะ เตรียมจะร่วมมือกับเสี่ยวอิ่งเพื่อแฉเรื่องของลู่ม่านเซิงขณะเดียวกัน เจียงเมิ่งเหยากำลังขับรถมุ่งหน้าไปยังที่อยู่ของลู่ม่านเซิง ตอนนี้ลู่ม่านเซิงกลับไปพักที่บ้านแล้ว เธอพักอยู่ที่ว่างเจียงหยวนซึ่งเย่หนานโจวก็ไม่ได้ไปหาด้วย ลู่ม่านเซิงเองก็รู้สึกอ่อนล้าแม้จะไม่รู้ว่าในอนาคตจะพึ่งเย่หนานโจวได้หรือไ

[น่าเชื่อถือ ฉันอยู่ห้องพักฟื้นข้าง ๆ เลย เห็นคน ๆ นั้นบาดเจ็บไปทั้งตัว สภาพหนักมากไม่รู้ไปเจออะไรมาบ้าง สรุปคือตอนนี้บาดเจ็บสาหัสไปเพราะคำพูดไม่กี่คำของลู่ม่านเซิง!][มันไม่ยุติธรรมเลย เพราะแค่เป็นคนดัง แค่คำพูดหรือสายตาคำเดียวก็สามารถพลิกความจริงได้ วันนี้ยังเข้าแค่โรงพยาบาล พรุ่งนี้จะไม่ถึงชีวิตเชียวเหรอ? กฎของวงการบันเทิงควรจะปรับได้แล้วนะ ศิลปินก็ควรต้องมีทั้งคุณธรรมและฝีมือ ถึงเวลาลงโทษให้หนักแล้วกับคนแบบนี้!][ลู่ม่านเซิง ออกไปจากวงการบันเทิงซะ!][เจียงเมิ่งเหยา เธอก็อย่าทำข่าวอีกเลย เธอกำลังหากินบนความเดือดร้อนของคนอื่น!]เจียงเมิ่งเหยาหน้าถอดสีทันที คาดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะกระทบตัวเองด้วย เธอนึกถึงคำพูดของเวินหนี่ที่เคยเตือนว่าให้รักษาภาพลักษณ์ของตัวเองไว้ ซึ่งเธอคิดขึ้นมาได้ทันทีและพูดออกไปว่า “หรือว่าจะเป็นเวินหนี่!”ส่วนลู่ม่านเซิงก็มองโทรศัพท์ที่ไม่หยุดดัง มือไม้สั่นไปหมดเพราะคอมเมนต์เหล่านั้นที่ทำให้เธอเสียขวัญสุด ๆ คำเหล่านั้นส่งผลต่อเส้นทางในวงการบันเทิงของเธอโดยตรง แน่นอนว่าเธอรู้สึกหวาดกลัวกับอนาคตติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง!เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ลู่ม่านเซิงมองเ