บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 481 - บทที่ 490

ทำไมถึงรู้สึกเศร้าแบบนี้นะ?เวินหนี่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้“ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้ว?” เวินหนี่ถามขึ้นเสี่ยวอิ่งตอบว่า “สักครึ่งชั่วโมงได้ เวินหนี่ช่วงนี้คงจะเหนื่อยเกินไปสินะ แค่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะเดี๋ยวเดียวก็งีบหลับไปแล้ว”เวินหนี่คิดว่าอาจเป็นเพราะตั้งท้องอยู่ “เมื่อคืนฉันคงนอนไม่ค่อยดีล่ะมั้ง”เสี่ยวอิ่งมองเธอด้วยสายตาเป็นห่วง แต่เมื่อเห็นว่าเวินหนี่ไม่มีอะไร เธอก็โล่งใจขึ้นเยอะ จากนั้นก็เอ่ยถึงข่าวดีที่เธอรีบมาบอก “บทความที่เราลงไปได้รับความสนใจเยอะเลย ลองทายดูสิ ตอนนี้ยอดคนอ่านเกินล้านแล้วนะ!”“ตอนนี้คนในโลกออนไลน์กำลังรุมต่อว่าลู่ม่านเซิงกันใหญ่เลย แถมยังลามไปถึงเจียงเมิ่งเหยาด้วย เราทำสำเร็จแล้ว!” เสี่ยวอิ่งพูดพลางหัวเราะด้วยความดีใจ “ฉันนี่อยากเห็นหน้าตอนเจียงเมิ่งเหยาหงุดหงิดจะแย่แล้ว ดูซิว่ารอบนี้เธอจะทำยังไง หลังจากที่กระทบกับชื่อเสียงของซิงเหอแบบนี้ เธอต้องโดนลงโทษแน่!”เวินหนี่เองที่เป้าหมายยังคงอยู่ที่ลู่ม่านเซิงก็อดเตือนไม่ได้ว่า “การทำงานครั้งนี้ได้ผลดีอยู่ แต่อาจส่งผลกระทบต่อซิงเหอด้วย ทางหัวหน้าต้องสอบถามเรื่องนี้แน่ เราควรระวังกันหน่อยนะ”

เจียงเมิ่งเหยาถูกลากออกไปจนเสียงของเธอหายไปจากห้อง หลัวฉีมองมาที่เวินหนี่และเสี่ยวอิ่ง “ครั้งนี้ถือว่าเป็นเพราะพวกเธอช่วยกอบกู้ชื่อเสียงของซิงเหอกลับมา”เสี่ยวอิ่งรู้สึกเขินเพราะไม่เคยได้รับคำชมแบบนี้มาก่อน “บรรณาธิการคะ เราแค่รายงานข้อเท็จจริง คืนความจริงให้กับคนดู ขอแค่ไม่กระทบต่อสถานีเราก็ดีใจแล้วค่ะ”หลัวฉีมองทั้งสองด้วยความชื่นชม เอ่ยอย่างจริงจังว่า “จำไว้ งานของเราคือการไล่ตามความจริง เปิดเผยข้อเท็จจริง พวกเธอทำถูกแล้ว”คำพูดนี้ทำให้ทั้งคู่รู้สึกได้รับการยอมรับ หลัวฉีมองไปที่เวินหนี่เป็นพิเศษ “ดูเหมือนเธอจะทุ่มเทกับเรื่องนี้มากเป็นพิเศษนะ”ในใจเวินหนี่คิดว่าตนเองก็มีเหตุผลส่วนตัวเช่นกัน แต่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ฉันก็แค่ทำหน้าที่ของนักข่าวค่ะ”“ฝีมือการเขียนของเธอกับความสามารถด้านนี้ไม่เลวเลยนะ” หลัวฉีชื่นชมเธอ “ตั้งใจทำงานไปเรื่อย ๆ อนาคตเธอจะมีโอกาสที่ดีกว่านี้แน่นอน”“ขอบคุณค่ะ บรรณาธิการ” เวินหนี่กล่าวอย่างนอบน้อมหลังจากหลัวฉีเดินไปแล้ว เพื่อนร่วมงานในแผนกต่างพากันแสดงความดีใจ ราวกับปลดเปลื้องภาระที่ต้องแบกรับมานาน เจียงเมิ่งเหยา ผู้เป็นตัวปัญหาถูกกำจัดออกไป ท

เย่หนานโจวอุ้มเวินหนี่ขึ้นอย่างง่ายดาย พร้อมกับพูดเสียงเบา “เธอไม่ยอมทำตามที่ฉันบอก ก็เลยต้องทำแบบนี้”เวินหนี่เริ่มรู้สึกโมโหขึ้นมา “คุณเป็นโจรหรือไง ชอบบังคับคนอื่น!”“มันดีกว่าที่เธอจะทำตัวเอาแต่ใจ” เขาตอบเรียบ ๆ“ฉันทำตัวเอาแต่ใจตรงไหน?” เวินหนี่โต้กลับเย่หนานโจวสบตาเธอด้วยแววตาลึกซึ้ง พูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ “เธอลืมเรื่องครั้งที่แล้วไปแล้วเหรอ? วันนั้นเธอทำงานจนเหนื่อยเกินไป เกือบจะแท้ง วันนี้ก็ยุ่งเรื่องลู่ม่านเซิงมาตลอดใช่ไหม”คำพูดของเขาทำให้เวินหนี่ชะงักเล็กน้อย อารมณ์ร้อนที่พุ่งสูงกลับมาสงบลง เธอตอบกลับ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน?”เย่หนานโจวอุ้มเธอไปถึงข้างรถ วางเธอลงช้า ๆ พร้อมจ้องลึกเข้ามาในตาของเธอ “ถ้าเกิดปวดท้องระหว่างทางขึ้นมาจะทำยังไง? เมื่อกี้ก็ปวดท้องไม่ใช่เหรอ จะให้เธอกลับคนเดียว ฉันคงไม่สบายใจ”น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจนที่แท้เขายังจำเรื่องนั้นได้อยู่ เวินหนี่เงียบไปสักพัก เธอรู้สึกถึงความห่วงใยของเขา แต่ก็กลัวว่าจะเป็นแค่ความรู้สึกของเธอเอง เธอพยายามพูดออกมาด้วยความระมัดระวัง “ที่คุณดึงฉันเมื่อกี้ทำให้ฉันเจ็บ ฉันไ

เวินหนี่มั่นใจขนาดนี้ ราวกับว่าเธอไม่เคยลืมเลยว่าตัวเองไม่เคยหายไปไหนตลอดปิดเทอมฤดูร้อน ทำให้เย่หนานโจวรู้สึกเริ่มลังเลเล็กน้อย บางทีการที่เธอหายไปในช่วงนั้นอาจจะมีอะไรมากกว่าที่คิดเวินหนี่ไม่ได้สังเกตเห็นอะไรผิดปกติ เธอมองไปที่ทางแยกด้านหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “ใกล้ถึงบ้านฉันแล้ว จอดตรงนี้ก็พอค่ะ”เผยชิงเหยียบเบรกจอดรถอย่างมั่นคงที่ข้างทาง เวินหนี่จึงลงจากรถ“ฉันไปก่อนนะ คุณก็กลับบ้านดี ๆ ล่ะ” เธอพูดกับเย่หนานโจวด้วยน้ำเสียงสุภาพ เพราะเห็นว่าเขามาส่งเย่หนานโจวยังรู้สึกขัดข้องใจบางอย่างอยู่ เขายังคิดไม่ออกว่าผิดพลาดที่ตรงไหน เวินหนี่เห็นเขาเงียบอยู่ในภวังค์ จึงไม่รอช้าเดินเข้าไปในเขตอะพาร์ตเมนต์ของตัวเองเย่หนานโจวมองตามหลังเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง พลันคิดทบทวนในใจแล้วหันไปถามเผยชิงว่า “ข้อมูลของเวินหนี่ไม่มีตรงไหนขาดไปใช่ไหม”เรื่องนี้เผยชิงเป็นคนจัดการมาตั้งแต่ต้น เขาใช้เวลาไม่น้อยเพื่อค้นหาเรื่องของคนที่ชื่อว่า ‘อาจ้าน’ จึงตอบว่า “ไม่มีขาดตกบกพร่องครับ ถ้าเป็นสิ่งที่มีคนรู้แน่ ๆ คงไม่มีอะไรผิดพลาด บางทีอาจจะเป็นเพราะคุณผู้หญิงจำผิดไปเอง เรื่องมันก็นานมาแล้วนะครับ”เย่หนานโจวนิ่งคิดแ

หลังจากเงียบไปครู่ใหญ่ อาจารย์ใหญ่หวังก็หันมามองเย่หนานโจวด้วยสีหน้าตกตะลึงและงุนงง สงสัยว่าเขาสนใจเรื่องนี้ทำไม จึงถามขึ้นว่า “ทำไมอยู่ ๆ ก็สนใจเรื่องนี้? ถึงเด็กที่ถูกลักพาตัวจะไม่ใช่เวินหนี่ แต่มันสำคัญอะไรกับคุณเหรอ?”คำถามของอาจารย์ใหญ่หวังดูเหมือนจะไม่ได้ต้องการปิดบังอะไร อีกทั้งยังไม่มีเจตนาร้ายเย่หนานโจวที่ตอนแรกแสดงสีหน้าดุดันก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ผมกำลังสืบเรื่องบางอย่างอยู่ แล้วดันพบเจอเรื่องนี้เข้าเลยอยากจะรบกวนให้อาจารย์ช่วยอธิบายความสงสัยให้หน่อย ที่ถูกลักพาตัวไม่ใช่เวินหนี่ก็จริง แต่เวินหนี่กลับจำเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นตัวเอง อีกทั้งยังมีชื่อและนามสกุลเหมือนกัน หากไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง แล้วทำไมเวินหนี่ถึงมีความทรงจำนี้ได้ล่ะครับ?”อาจารย์ใหญ่หวังสีหน้าปรับเปลี่ยนไปมาหลายครั้ง เย่หนานโจวจึงถามอีกครั้ง “อาจารย์ เรื่องนี้เกิดขึ้นที่โรงเรียนที่คุณดูแลอยู่ มีคำอธิบายที่สมเหตุสมผลไหมครับ?” เย่หนานโจวต้องการรู้ความจริง หรือไม่เช่นนั้นอาจมีเงื่อนงำที่ซับซ้อนมากกว่านี้ซ่อนอยู่อาจารย์ใหญ่หวังถอนหายใจยาวออกมา ตั้งท่านั่งตัวตรงและกล่าวอย่างจริงจัง “จริง