All Chapters of บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: Chapter 491 - Chapter 500

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เวินหนี่ก็กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว เธอหลบสายตาเขา กลัวว่าตัวเองจะคิดมากเกินไป “เพราะว่าใส่ใจถึงได้อยากเปลี่ยนแปลง แล้วทำไมต้องใส่ใจขนาดนั้นด้วยล่ะ?”เย่หนานโจวมองเธอ “เพราะเธอเป็นภรรยาของฉัน”เวินหนี่ยิ้มขมขื่นแล้วขยับริมฝีปากเบา ๆ คนช้อนในหม้อไฟไปมาแต่ก็ยังไม่ยอมกิน “บอกว่าจะหย่ากันไม่ใช่เหรอ แค่เพียงเงื่อนไขที่เป็นภรรยามันดูเป็นข้ออ้างที่ไม่สมเหตุสมผลแล้ว เมื่อก่อนไม่เห็นว่าคุณจะเปลี่ยนแปลงเพื่อฉัน ตอนนี้กลับมาทำเป็นใส่ใจซะงั้น”เย่หนานโจวมองไปที่เธอ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเวินหนี่รู้สึกถึงสายตาของเขา แต่เห็นว่าเขายังคงเงียบ เธอจึงไม่รอและก้มหน้ากินอาหาร“รู้สึกว่าฉันจะชอบเธอเข้าให้แล้ว”“แค่ก แค่ก แค่ก…”คำพูดเบา ๆ นี้ทำให้เวินหนี่สำลักน้ำซุป เธอรู้สึกแสบร้อนที่คอและรู้สึกไม่สบายตัวเมื่อเห็นแบบนั้น เย่หนานโจวก็รู้ว่าเธอกำลังรู้สึกไม่ดี จึงรีบเทน้ำให้เธอ “เป็นไงบ้าง? ดื่มน้ำสักหน่อย!”เวินหนี่น้ำตาไหล ม่านตาของเธอพร่ามัวและในช่วงเวลานั้นก็ไม่รู้ว่าน้ำตานี้ไหลออกมาด้วยความรู้สึกแบบไหนเป็นเพราะเธอรอคอยมาหลายปี จนในที่สุดก็ได้ยินค

เมื่อเห็นว่าเขาดูไม่รู้จริง ๆ และเหมือนจะจำอะไรไม่ได้เลย เวินหนี่ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเธอส่ายหัว “เปล่า ไม่มีอะไรค่ะ”เย่หนานโจวเงียบเวินหนี่นอนลงและพลิกตัวไปด้านข้าง โดยไม่ได้มองหน้าเย่หนานโจวอีกเลยแต่เธอสังเกตเห็นสีหน้าของเขาเมื่อครู่ เขาดูสงบอย่างมากทำไมเขาถึงไม่รู้ว่าอาจ้านก็คือตัวเขาเองเขาลืมเหตุการณ์ในครั้งนั้นไปหมดแล้วจริง ๆ เหรอ?แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ควรจำชื่อเก่าของตัวเองได้ไม่ใช่เหรอปัญหามันอยู่ตรงไหนกัน?ยิ่งเวินหนี่คิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกตกอยู่ในทางตันมากขึ้นเท่านั้นเธอหลับตาและหยุดคิดเย่หนานโจวจัดผ้าห่มให้เธออย่างดี ก่อนจะนั่งมองเธออยู่ข้าง ๆ สักพัก จนกระทั่งเธอหายใจสม่ำเสมอแล้วถึงค่อย ๆ เดินออกไปเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา มีสายที่ไม่ได้รับหลายสิบสายเขาโทรกลับด้วยสีหน้าจริงจัง และสิ่งที่เขาได้ยินทางโทรศัพท์ก็คือ “ประธานเย่ หุ้นของบริษัทร่วงลงหลายจุดเพราะเหตุการณ์ของลู่ม่านเซิง เราก็ติดต่อคุณไม่ได้และไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร คุณต้องให้วิธีแก้ปัญหากับพวกเราด้วยนะครับ”เย่หนานโจวไม่มีเวลาจัดการ “มีข่าวเกี่ยวกับลู่ม่านเซิงไหม?”“ไม่เลย

ทำไมเป็นเขาล่ะ?“ทำไมคุณถึงมาหาฉันถึงที่นี่?”เวินหนี่ยังคงระมัดระวัง เธอมีการติดต่อกับเขาน้อยมาก ก่อนหน้านี้มีแค่ครั้งเดียวที่ได้เจอกันเพราะเรื่องของลู่ม่านเซิงที่เขาโผล่มาที่นี่ทำให้เธออดสงสัยไม่ได้ว่าว่าเขาสะกดรอยตามเธอมาและมีจุดประสงค์บางอย่างสายตาของเย่หวูโหยวกลับดูประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงสงบว่า “ห้องข้าง ๆ คือคุณงั้นเหรอ”เวินหนี่มองเขา ยังไม่เข้าใจความหมายที่เขาพยายามจะบอกเย่หวูโหยวเห็นสายตาของเธอที่เต็มไปด้วยความระมัดระวังและความสงสัย จึงชี้ไปที่ห้องข้าง ๆ และอธิบายว่า “ผมอาศัยอยู่ห้องข้าง ๆ เป็นเพื่อนบ้านของคุณที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่”เวินหนี่มองไปที่ประตูห้องข้าง ๆ ที่เปิดอยู่ และเริ่มเข้าใจ ห้องว่างข้าง ๆ มีคนย้ายเข้ามาอยู่แล้วเธอหันมามองเย่หวูโหยวอีกครั้ง แล้วถามว่า “คุณย้ายมาตอนไหน?”“เช้านี้”“ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนที่ฉันไปหาคุณ ที่ทำงานของคุณดูเหมือนที่อยู่อาศัยมากกว่านี้เสียอีก” เวินหนี่คิดว่าเขาน่าจะอาศัยอยู่ที่นั่น “เปล่า เวลายุ่ง ๆ ก็จะนอนพักที่นั่น แต่ยังไงก็ต้องมีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองด้วยเหมือนกัน”เวินหนี่เริ่มนึกถึงการพบกันในครั้

พวกเธอทั้งสองเดินนำเข้าไปข้างในเย่หวูโหยวตามหลังเข้าไปขณะที่เขาก้าวเท้าเข้าไปในห้อง เขาก็ยังมีความลังเลเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็เดินเข้าไปถังเยาวางกระเป๋าไว้ข้าง ๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเวินหนี่เดินไปที่ห้องครัว เตรียมทำบะหมี่สามชามเย่หวูโหยวยืนอยู่ที่ประตู ดวงตาสีน้ำตาลของเขามองสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง โดยไม่พูดอะไร ก่อนที่ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยถังเยาเห็นเขายืนอยู่จึงพูดขึ้นว่า “ทำไมยืนอยู่ล่ะ รีบนั่งลงสิคะ”เย่หวูโหยวมองไปที่ถังเยาแล้วเดินไปนั่งถังเยาเดินไปเทน้ำชาให้เขาเธอรู้สึกอยากรู้เกี่ยวกับผู้ชายคนนี้มากกว่า เพราะเขาหน้าตาดีขนาดนี้ดวงความรักของเวินหนี่นั้นดีจริง ๆทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเธอมีแต่คนหล่อเหลาทั้งนั้น“คุณทำงานอะไรเหรอ? อายุเท่าไร? ในครอบครัวมีกี่คน?” ถังเยาจิบชา ทำตัวเหมือนคนในครอบครัวของเวินหนี่ที่กำลังถามถึงฐานะของอีกฝ่าย“หมอ” เย่หวูโหยวตอบแค่คำนี้แรกเสียงเบา แล้วหยิบแก้วชาขึ้นมาดื่มถังเยาสังเกตเห็นเขามีสร้อยข้อมือที่ทำจากลูกปัดห้อยอยู่ มันดูน่าสนใจมาก และรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีความลึกลับ “ที่มือของคุณใส่ลูกปัดด้วย ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย คุณเชื่อ

“เกินไปแล้วมั้ง ซุปก็ซดหมด” ถังเยาแซวเวินหนี่ใช้ข้อศอกผลักถังเยาเบา ๆ ไม่อยากให้เธอพูดมาก แล้วก็รับชามจากเย่หวูโหยวมาเย่หวูโหยวกล่าว “ผมชอบทานน้ำซุปน่ะ”หลังจากนั้นเขาก็พูดกับพวกเธอว่า “ผมยังมีงานต้องทำ งั้นก็ไม่รบกวนพวกคุณแล้วก็แล้วกัน”เวินหนี่กล่าวตอบ “ค่ะ”เย่หวูโหยวพยักหน้าก่อนที่จะเดินออกจากห้องเวินหนี่เดินไปส่งเขา ก่อนจะปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงประตูปิด เย่หวูโหยวก็หยุดเดินชั่วขณะ แล้วค่อย ๆ หันกลับมามองที่ประตูอยู่นาน ก่อนจะเดินจากไปเขาลงไปที่ชั้นล่าง พบว่ามีรถเบนซ์จอดอยู่เมื่อกำลังจะเข้าไปในรถ ทันใดนั้น รถสปอร์ตคันข้าง ๆ ก็เปิดกระจกลงผู้หญิงผมแดง หน้าตาสะสวย ผมลอนยาว และดวงตาที่เย้ายวนกำลังเท้าคางแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทำไมถึงย้ายที่อยู่ล่ะ? แล้วยังไม่บอกฉันสักคำ”เมื่อเห็นเธอ เย่หวูโหยวก็ปิดประตูรถ และยิ้มตอบไปว่า “หาเจอเร็วดีนี่”ผู้หญิงผมแดงลงจากรถสปอร์ต เดินท่าทางสูงสง่า สวมรองเท้าส้นสูงที่มีส้นบางเฉียบ สายตากวาดมองไปรอบ ๆ “ทำไมเลือกที่นี่? มันไม่ค่อยเหมือนสไตล์ของคุณเลย”ต้องบอกก่อนว่าเย่หวูโหยวเป็นคนรักความสะอาดสุด ๆ ของใช้ทุกชิ้นที่พกติดตัวจึงต้องดูเร