All Chapters of บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: Chapter 501 - Chapter 510

“สตรอเบอรี่พวกนี้มันมีอะไรพิเศษเหรอคะ?” เวินหนี่ถามอย่างสงสัย เพราะไม่อย่างนั้นผู้หญิงคนนี้ก็คงจะไม่สนใจขนาดตามเธอมาตลอดทางแถมยังพูดว่าอิจฉาเธออีก ผู้หญิงผมแดงมองไปที่เวินหนี่อย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะรู้สึกว่าเธอดูคุ้นหน้ามาก “หากถามว่ามีอะไรพิเศษก็คงเป็นเพราะมันเป็นสิ่งที่เขาปลูกเอง แล้วคนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง ไม่ว่าใครก็ตาม”เมื่อพูดจบ เวินหนี่ก็หยุดชะงักทันที“ฉันมีธุระ ต้องขอตัวก่อน” ผู้หญิงผมแดงพูดก่อนที่จะเร่งเครื่องและขับรถออกไปจากตรงนั้นเวินหนี่มองสตรอเบอรี่ในมือของตัวเองและตกอยู่ในภวังค์ เธอเริ่มสงสัยสิ่งที่เย่หวูโหยวพูดว่าเพื่อนบ้านได้รับกันทุกคน หรือว่ามีเธอเพียงคนเดียวที่ได้สตรอเบอรี่นี้?เธอรู้สึกแปลกใจและสงสัย แต่ก็ไม่มีเวลามากนัก จึงตัดสินใจรีบกลับไปที่บริษัทตั้งแต่ที่เจียงเมิ่งเหยาออกไปแล้ว เธอกับเสี่ยวอิ่งต่างก็ได้พลิกชีวิต เสี่ยวอิ่งดูจะดีใจมากเพราะในที่สุดเธอก็ไม่ได้แค่นั่งพิมพ์งานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ แต่ยังสามารถออกไปทำงานข้างนอกได้ด้วยขณะที่เวินหนี่กำลังรีบทำต้นฉบับอยู่นั้น เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากเติ้งจวน“แม่คะ”เติ้งจวนถามด้วยความเป็นห่วงจากปลา

ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่พวกเขาให้สัญญากับเติ้งจวนไว้เติ้งจวนรู้ดีว่าเวินหนี่ใช้ชีวิตอย่างไรในตระกูลเย่ แต่งงานกับคนรวยก็ใช่ว่าจะดีเสมอไป แม้เงินจะเยอะ แต่ชีวิตก็ไม่ได้ดีไปกว่าที่คิดสุดท้ายแล้ว ก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ในบ้านอยู่ดี เธอไม่อยากให้เวินหนี่กลับไปมีชีวิตแบบนั้นอีกการเลือกคู่ชีวิตนั้น ทัศนคติของพ่อแม่ฝ่ายตรงข้ามนั้นมีความสำคัญมาก ฝ่ายนั้นและครอบครัวของพวกเขารู้จักกันมานาน แม้จะอยู่ต่างประเทศก็ยังไม่ลืมพวกเขา นี่แหละคือความจริงใจเธอเชื่อมั่นว่าพวกเขาจะให้ความสำคัญกับเวินหนี่และการที่เวินหนี่ไปต่างประเทศก็จะได้ไม่ต้องเจอกับเย่หนานโจวอีก ตัดความหวังสุดท้ายของพวกเขาไปซะ มาถึงขนาดนี้แล้วแต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ยอมหย่ากัน เธอจึงต้องเป็นฝ่ายจัดการให้แทน เธอเล่าสถานการณ์นี้ให้อีกฝ่ายฟังแล้ว ฝ่ายนั้นไม่มีปัญหา นั่นก็หมายความว่าพวกเขาจริงใจและชอบเวินหนี่จริง ๆพูดมาขนาดนี้ก็ถือว่าพวกเขาเมตตาต่อเวินหนี่มากแล้ว แต่เธอกลับตอบไปว่า “ขอบคุณสำหรับความหวังดีของคุณลุงคุณป้านะคะ แต่หนูทำไม่ได้…”ยังพูดไม่ทันจบ ประตูห้องก็เปิดออก“เวินหนี่ยังไม่หย่า เธอยังเป็นภรรยา

เมื่อพูดจบ เวินหนี่ก็เห็นสีหน้าของเย่หนานโจวเต็มไปด้วยความซับซ้อน และดูไม่ค่อยดีนักเวินหนี่ไม่สนใจว่าคำพูดของตัวเองจะโหดร้ายแค่ไหนถ้าเธอตัดสินใจจะจากไปแล้ว นั่นหมายความว่าเธอได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว ไม่มีทางที่คำพูดเพียงไม่กี่คำของเขาจะทำให้เธอกลับใจได้เธอหันหลังแล้วเดินออกจากโรงแรมอย่างสงบนิ่งเมื่อเวินหนี่เดินออกจากโรงแรม ความรู้สึกอึดอัดในใจของเธอก็คลี่คลายการไปจากเย่หนานโจวคือการตัดสินใจที่ถูกต้องแม้ว่าเขาจะบอกว่ารักเธอ แต่คำพูดของเขาก็เชื่อถือไม่ได้การเชื่อในความรักของผู้ชาย อาจทำให้เธอได้รับบาดแผลจากความรักนั้นมากขึ้นได้ในอนาคต“ประธานเย่ ไม่ตามเธอไปเหรอครับ?”เผยชิงเห็นว่าเย่หนานโจวยืนอยู่กับที่ ราวกับนิ่งอึ้งไป จึงรู้สึกร้อนใจขึ้นมาแทนเขาเย่หนานโจวกล่าว “ไม่เห็นเหรอว่าเธอเกลียดการขอร้องของฉันขนาดไหน? ถ้าฉันยังตามเธอไป เธอคงจะเกลียดฉันมากขึ้นไปอีก”“แล้วจะทำยังไงครับ จะปล่อยคุณผู้หญิงไปแบบนี้งั้นเหรอครับ?” เผยชิงถามเย่หนานโจวต้องคิดหาวิธีอยู่แล้ว เขาพูดเสียงเย็นว่า “สำนักข่าวซิงเหออยากสัมภาษณ์ฉันไม่ใช่เหรอ?”“เอ่อ อะไรนะครับ?” เผยชิงยังตอบสนองไม่ทันเย่ห

เป้าหมายแบบนั้น เวินหนี่เองก็ไม่เคยคิดมาก่อนบางทีเสี่ยวอิ่งอาจมีความมุ่งมั่นที่อยากจะประสบความสำเร็จในสายงานนักข่าวนี้ แต่เวินหนี่เองเพียงแค่อยากทำในสิ่งที่สนใจ เพื่อเป็นกระบอกเสียงให้กับคนอื่น โดยไม่ได้มองหาชื่อเสียงหรือความสำเร็จอันยิ่งใหญ่แต่อย่างใดเวินหนี่มองท่าทางไร้เดียงสาของเสี่ยวอิ่งแล้วก็ยิ้ม “ฉันยังไม่เคยคิดถึงเป้าหมายแบบนั้นเลย บางทีฉันกับเธออาจจะไม่เหมือนกันจริงๆ”“ใช่เลย เราไม่เหมือนกันสักนิด เธอเคยทำงานตำแหน่งสูงมาก่อนนะ เคยเป็นเลขาฯ ส่วนตัวของประธานเย่หนานโจว แถมยังเป็นมือขวาคนสำคัญของบริษัทเย่อีกต่างหาก งานแบบนั้นก็ยังลาออกมาได้ แสดงว่าต้องมีความคิดที่เหนือกว่าฉันมาก ๆ เลย” เสี่ยวอิ่งพูดออกมาด้วยความชื่นชมเวินหนี่ทำอะไรได้ดีไปหมด อีกทั้งยังคอยสนับสนุนเธอให้พัฒนาตามไปด้วย ความสามารถแบบนี้เธอเองไม่มีเลย เธอจึงรู้สึกว่าต้องเรียนรู้จากเวินหนี่ให้มากขึ้น“พวกเราเองก็เป็นคนธรรมดาเหมือนกันนั่นแหละ อย่ายกยอฉันเกินไปนักเลย” เวินหนี่พูดพลางยิ้ม “เธอเองเพิ่งทำงานได้ไม่นาน แต่ฉันทำมาหลายปีแล้ว ตอนอายุเท่ากับเธอ ฉันก็ไม่ได้ต่างกันหรอก รอให้เธอมีประสบการณ์มากขึ้นและเติบโต

เย่หนานโจวไม่ได้สวมเสื้อผ้า เส้นผมที่เปียกปอนยังมีน้ำหยดอยู่ เขามองมาด้วยดวงตาลึกซึ้ง คมเข้มราวกับภาพในความฝัน รอยน้ำหยดตามกรอบหน้าไหลลงมาตามลำคอและซึมหายลงไปที่แผ่นอกกว้างแม้ว่าเวินหนี่จะอยู่กับเย่หนานโจวมานานถึงเจ็ดปี และแต่งงานกันมาสามปี แต่เมื่อเห็นภาพนี้ เธอก็ยังอดรู้สึกประหม่าไม่ได้ ใบหน้าแสดงออกอย่างเยือกเย็น ทว่าตากลับไม่กล้าจ้องมองเขาตรง ๆ “ถ้ารู้ล่วงหน้าแต่แรกว่าต้องเป็นคุณ การมอบหมายก็เป็นหน้าที่ของหัวหน้าบรรณาธิการ ฉันไม่ขัดอยู่แล้ว”เมื่อเห็นว่าเธอพูดได้ตรงไปตรงมา เย่หนานโจวก็ไม่ได้กดดันเรื่องนี้ต่อ แต่กลับถามขึ้นว่า “แล้วครั้งนี้ล่ะ?”“คนก็มาถึงแล้วนี่ ประธานเย่คงเห็นแล้วว่าฉันตั้งใจ” เวินหนี่ตอบกลับน้ำเสียงสุภาพให้เธอจำไว้เสมอว่า พวกเขาไม่ได้เป็นสามีภรรยากันอีกต่อไป หรืออาจพูดได้ว่าพวกเขาไม่เคยเป็นเลย…เพียงมีความสัมพันธ์ในกระดาษเท่านั้น แต่ไม่เคยสัมผัสถึงความสุขของชีวิตคู่ที่แท้จริงเลยสักครั้งเย่หนานโจวพยักหน้ารับ “งั้นก็เริ่มเถอะ”เขายังอยู่ในสระว่ายน้ำ ร่างกายเปลือยเปล่า ซึ่งการสัมภาษณ์ในลักษณะนี้ก็คงจะดูแปลกไปเสียหน่อย เวินหนี่จึงกล่าวขึ้นว่า “ประธานเ