บททั้งหมดของ บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน: บทที่ 411 - บทที่ 420

ผู้ชายมักจะมีความดื้อรั้น และจะดูถูกคนที่ถูกคนอื่นเลือกให้ แต่ตอนนี้เขามองเห็นสิ่งที่แตกต่างออกไปเย่หนานโจวสนใจเวินหนี่มาก!“ไม่มีทางเป็นข้อสอง” เย่หนานโจวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เธอมีคนอื่นอยู่ในใจ และเธอก็มีลูกแล้วด้วย!”หลังจากได้ยินแบบนี้ฮั่วเยี่ยนก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งมีลูกแล้ว?เป็นไปไม่ได้“นายแน่ใจเหรอ?”ฮั่วเยี่ยนถามอีกครั้ง“ถ้าฉันไม่แน่ใจ ฉันจะบอกนายไหม?” เย่หนานโจวพูดเสียงต่ำฮั่วเยี่ยนชะงักไปครู่หนึ่งแล้วถามขึ้นอีกครั้ง “นายแน่ใจเหรอว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของนาย”เขาไม่เคยได้ว่าเวินหนี่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนเลย“ฉันกับเวินหนี่ไม่เคยมีอะไรเกินเลยกัน!” เย่หนานโจวพูดอย่างหนักแน่น“ฉันยอมนายเลยจริง ๆ!” ฮั่วเยี่ยนสรุป “มีภรรยาตัวน้อยที่สวยขนาดนั้นอยู่ข้าง ๆ นายทนได้ยังไงกัน ถ้านายไม่ถูกสวมเขาแล้วใครจะถูกสวมกันล่ะ?”“...” ใบหน้าของเย่หนานโจวมืดลง “ไสหัวไป!”เขากดวางสายทันทีเพราะไม่งั้นคงโมโหจนทนไม่ไหว เย่หนานโจวสูบบุหรี่เสร็จแล้ว แต่ยังไม่ดับไฟเขามองขึ้นไปชั้นบนโดยไม่รู้ตัวผ่านหน้าต่างรถ ห้องที่เวินหนี่อาศัยอยู่ ไฟยังคงเปิดอยู่ เมื่อกี้ตอนเวินหนี่กลั

เจียงเมิ่งเหยามองไปที่เวินหนี่ ในใจยังคงรู้สึกโกรธ แต่การสัมภาษณ์พิเศษกับเย่หนานโจวจำเป็นต้องได้การช่วยเหลือจากเวินหนี่ อีกอย่าง หากเธอสามารถจัดการเรื่องการสัมภาษณ์เย่หนานโจวได้ เธอถึงจะสามารถกอบกู้ศักดิ์ศรีที่เสียไปกลับคืนมาได้ หลังจากที่หลัวฉีจากไปแล้ว เจียงเมิ่งเหยาก็มาที่โต๊ะทำงานของเวินหนี่ คราวนี้น้ำเสียงของเธอดีขึ้นมาก “เวินหนี่ เรื่องที่ฉันคุยกับเธอเมื่อวานนี้เธอคิดว่ายังไงบ้าง?”“เมื่อวานฉันก็บอกเธอไปแล้ว” เวินหนี่ไม่ได้มองเธอเจียงเมิ่งเหยาอยากจะสถบด่า แต่เธอยังต้องอดกลั้นเอาไว้ก่อน ที่นี่หากใครไม่ไว้หน้าเธอ เธอก็จะไม่ไว้หน้าคน ๆ นั้นเหมือนกัน แต่เวินหนี่นั้นแตกต่างออกไป รอเธอทำโปรเจ็กต์นี้สำเร็จเมื่อไหร่ เธอจะต้องสอนบทเรียนให้กับเวินหนี่แน่เจียงเมิ่งเหยากล่าวต่อ “แล้วแบบนี้ล่ะเธอว่าเป็นไง เธอไปกับฉัน หากเย่หนานโจวยอมให้สัมภาษณ์ เราก็จะได้ผลงานร่วมกัน เธอคงไม่อยากเขียนข่าวในเพจแบบนี้ตลอดไปหรอกใช่ไหม ใครบ้างที่ไม่อยากขยับขยาย ฉันจะให้โอกาสนี้กับเธอ หากเธอติดตามฉันล่ะก็ ฉันเจียงเมิ่งเหยารับประกันได้เลยว่าภายในหนึ่งปีเธอจะได้ขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งของฉันแน่!”หลังจากได้ยิ

อธิการบดีพยักหน้าพลางน้ำตาไหล “พวกเขาบอกว่าคุณแตะต้องเค้กของคนอื่น ดังนั้นพวกเขาก็จะแตะต้องเค้กของคุณด้วย คุณห้ามมาที่นี่อีก หากคุณยังมาที่นี่ พวกเขาจะไม่ออมมือให้แล้ว คุณเวิน ไม่ใช่ว่าฉันอยากขับไล่คุณนะคะ เพียงแต่จะให้เด็ก ๆ ได้รับอันตรายไม่ได้”“นี่มันมากเกินไปแล้ว!” เสี่ยวอิ่งพูด “ไม่ว่ายังไง ก็ไม่ควรทำร้ายเด็ก ๆ ตาม มันไร้มนุษยธรรมเกินไปแล้ว!”“อธิการบดี ขอโทษนะคะ ฉันทำให้คุณซวยไปด้วย” เวินหนี่ไม่คิดอีกฝ่ายจะทำถึงขนาดนี้ ถึงขั้นโจมตีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า“ไม่ค่ะ ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ เด็ก ๆ ก็คงไม่ได้กินเนื้อเร็วขนาดนี้” อธิการบดียังคงรู้สึกขอบคุณ “แต่ว่าคุณมีปัญหากับใครกัน พวกเขาถึงได้ตัดเส้นทางของคุณแบบนี้ ฉันรู้ว่าคุณเวินทำงานในสถานีโทรทัศน์ ถ้าหากต้องการตัดแข้งขาของคุณแบบนี้ นั่นก็เท่ากับว่าพวกเขาต้องการให้คุณอยู่ในสถานีไม่ได้ไม่ใช่เหรอคะ?”“ต้องเป็นเจียงเมิ่งเหยาแน่ ๆ!” เสี่ยวอิ่งพูดขึ้นทันที “พี่ไม่ยอมช่วยเธอ เธอก็เลยใช้วิธีการเหล่านี้เพื่อข่มขู่พี่!”เวินหนี่มองไปที่เสี่ยวอิ่งที่กำลังโกรธจัด “พี่เวินหนี่ เธออยากให้พี่เชื่อฟังเธอ พี่ต้องช่

"แต่สุดท้ายเธอก็ยังต้องทนกับเรื่องนี้อยู่ดี" เสียวอิ่งพูดด้วยความไม่พอใจ "แต่ก็คงช่วยไม่ได้ เจียงเมิ่งเหยามีเส้นสายเยอะขนาดนั้น แต่ถ้าเธอเก่งขนาดนั้น ทำไมไม่ไปหาคนอื่นให้ช่วยนัดเย่หนานโจว ทำไมต้องมาเล่นงานเธอด้วย"เวินหนี่ตอบ "เธอแค่อยากแสดงอำนาจให้ฉันเห็น ให้ฉันรู้ว่าที่แผนกนี้ ไม่มีใครขัดเธอได้"เสียวอิ่งยังคงสงสัยและถามต่อ "เวินหนี่ เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอเป็นภรรยาของเย่หนานโจว จริงจริงเหรอ?"เธอเริ่มเชื่อคำพูดของเวินหนี่เวินหนี่นิ่งไปชั่วครู่ก่อนปิดโทรศัพท์แล้วตอบ "ใช่ แต่ก็อีกไม่นานแล้ว""ไปกันเถอะ ได้เวลากลับแล้ว"เสียวอิ่งยังคงอึ้งอยู่ ขณะที่เวินหนี่ลุกขึ้นพร้อมกับกระเป๋าเธอต้องคิดหาวิธีที่ดีที่สุดให้ได้เสียวอิ่งยังไม่เข้าใจดีนัก เวินหนี่บอกว่าใช่แต่ก็ไม่ใช่ ซึ่งเธอไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลเบื้องหลังนักเวินหนี่ไม่ได้พูดอะไรมาก เธอจึงไม่ได้ถามต่อเมื่อพวกเธอกลับมาถึงสำนักงาน เจียงเมิ่งเหยากับลูกน้องของเธอกำลังเริ่มเฉลิมฉลองล่วงหน้าแล้ว"พี่เจียง พี่นัดเย่หนานโจวได้แล้วเหรอ?" ลูกน้องคนหนึ่งถามด้วยความตื่นเต้น "ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่เก่ง พี่ต้องทำได้แน่ ๆ !""เมื่อไหร่จะไป ฉั

ตอนนี้มีอีกคนบอกว่าเขาต้องใช้ปากพูด สุดท้ายแล้วมันก็กลายเป็นปัญหาที่ตัวของเขาเองใช่ไหม?"ไปเอารถมา" เย่หนานโจวพูด "เราจะออกเดินทางทันที"…เวินหนี่นั่งอยู่ในรถ ซึ่งจอดอยู่หน้าร้านอาหารเจียงเมิ่งเหยามาเคาะกระจกรถ "ที่นี่ใช่ไหม?""อืม" เวินหนี่ตอบ "เที่ยงตรง เย่หนานโจวจะมาถึงตรงเวลา""โอเค" เจียงเมิ่งเหยามองเวินหนี่แล้วยิ้ม "ไม่ต้องห่วง ฉันจะจำบุญคุณของเธอไว้ ถ้าฉันได้เลื่อนตำแหน่งเป็นบรรณาธิการหลัก เธอจะไม่ต้องมานั่งพิมพ์งานแบบนี้ไปตลอดชีวิตแน่นอน""งั้นเธอก็เข้าไปเถอะ" เวินหนี่บอกหมายเลขห้องส่วนตัวให้กับเจียงเมิ่งเหยาเจียงเมิ่งเหยาจึงเดินเข้าไปในร้านอาหารเสียงแจ้งเตือนจากแอปไลน์ดังขึ้น เวินหนี่เปิดดูแล้วรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอเรื่องของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจัดการเรียบร้อยแล้วเธอมองไปทางที่เจียงเมิ่งเหยาเดินจากไป ในตอนนี้อีกฝ่ายคงไม่มีเวลามาทำเรื่องวุ่นวายแล้วทันใดนั้นเธอก็หันหัวรถและมุ่งหน้าไปทางสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ายี่สิบนาทีต่อมา รถของเย่หนานโจวมาถึงหน้าร้านอาหารเขามองกระจกหลัง จัดแจงเสื้อสูทของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะลงจากรถตอนนี้มีเพียงเขาคนเดียวเขาก้า