บททั้งหมดของ องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: บทที่ 851 - บทที่ 860

ณ ภูเขาทิศประจิมนิ้วเรียวยาวดุจหยกของลั่วอวี้จู๋ กำลังดีดลูกคิดอย่างว่องไวนางคิดบัญชีครั้งแล้วครั้งเล่า ขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆ“พี่สะใภ้ใหญ่!”หลี่หลงหลินเดินเข้ามาด้วยท่าทางเอ้อระเหย พูดยิ้มๆ “ปีนี้ภูเขาทิศประจิมของพวกเราได้กำไรมากน้อยเพียงใด?”ลั่วอวี้จู๋ถอนหายใจ ยื่นสมุดบัญชีที่คิดไว้ดีแล้วให้หลี่หลงหลิน “ไม่ได้กำไร ยังขาดทุนอีกด้วย...”หลี่หลงหลินตกตะลึงพรึงเพริดนี่เรื่องอะไรกัน?ข้าทำงานหนักมาตลอดทั้งปี เพิ่มรายการมากมายถึงเพียงนั้น มีอย่างใดไม่มีเงินเข้าเป็นกอบเป็นกำทุกวันบ้าง?จะเป็นไปได้เยี่ยงไร?“พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านคำนวณผิดไปหรือไม่...”หลี่หลงหลินถือสมุดบัญชี ดูอย่างละเอียดไม่ดูก็ไม่รู้ เพียงได้ดูก็ตกตะลึงพรึงเพริดถึงขั้นขาดทุนจริงๆ!ยิ่งไปกว่านั้นยังขาดทุนไม่น้อย เพียงช่องโหว่ที่ปรากฏขึ้นบนบัญชี ก็มีนับล้านตำลึงแล้วแท้จริงแล้วไม่ว่าเครื่องปั่นด้ายจักรเย็บผ้า ร้านที่ตลาดทิศทักษิณ น้ำตาลทรายขาว รวมถึงสุราเหินเวหา ไปจนถึงการรับสมัครของโรงเรียนทหารซีซาน เหล่านี้ล้วนสามารถหาเงินได้รวมทั้งหมดเข้าด้วยกัน เพียงพอให้มีเงินมากนับสิบล้านตำลึงแต่ภูเขาทิศประจิมม

“พี่สะใภ้ใหญ่”หลี่หลงหลินทอดสายตามองลั่วอวี้จู๋ผู้งดงามดุจบุปผา “การค้าของร้านขายผ้าสกุลซู ตอนนี้เป็นเช่นไร?”ลั่วอวี้จู๋มุ่นคิ้วถอนหายใจ “ตกต่ำลงอย่างต่อเนื่อง พูดได้เพียงว่าเฉยๆ...”หลี่หลงหลินชะงักเบาๆ งุนงงอยู่บ้างไม่กระมัง!การค้าร้านขายผ้าก่อนหน้านี้ แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวง ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากเพราะเหตุใดจึงตกต่ำลงอย่างต่อเนื่องได้เล่า?ตกลงเกิดปัญหาที่ใดกันแน่?หรือว่าการค้าไม่ดี?เป็นไปไม่ได้!การค้าของร้านขายผ้าสกุลซู ล้วนเป็นลั่วอวี้จู๋ดูแลเองกับมือมาโดยตลอดความสามารถทางการค้าของนางเป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาของทุกคน ไม่มีทางที่แม้แต่ร้านขายผ้าเล็กๆ แห่งหนึ่งจะไม่สามารถจัดการได้ดูท่าแล้วกำลังเกิดปัญหาบางอย่าง!หลี่หลงหลินถามเสียงเครียด “พี่สะใภ้ใหญ่ เกิดเรื่องใดขึ้น? หรือว่าผ้าของร้านพวกเราไม่ใช่ของดีราคาถูกกระนั้น?”ลั่วอวี้จู๋ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “ตอนนี้ น่ากลัวว่าผ้าไม่ดี ราคาก็ไม่ถูกแล้ว”หลี่หลงหลินงุนงงผ้าฝ้ายของสกุลซู สาเหตุที่สามารถเปิดตลาดได้ มุ่งเน้นที่ความคุ้มค่าและราคาทว่าฟังความนัยของลั่วอวี้จู๋ดูแล้วความคุ้มค่าและราคาของผ้าฝ้ายหมด

หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ เอ่ยว่า “ภูเขาไม่มาหาข้า ข้าก็ไปพบภูเขา! แทนที่จะทำการค้าผ้าที่เมืองหลวง ขนส่งไปขายที่เจียงหนาน ยังมิสู้ทำการค้าที่เจียงหนาน ขายที่เจียงหนานโดยตรง”ลั่วอวี้จู๋ตกตะลึงพรึงเพริด ทันใดนั้นเข้าใจความนัยของหลี่หลงหลินแล้ว “ท่านกำลังพูดว่า...ส่งเครื่องทอผ้ารูปแบบใหม่ ไปที่เจียงหนาน ให้สกุลลั่วรับผิดชอบตั้งโรงงานทอผ้า?”หลี่หลงหลินพยักหน้าพลางหัวเราะเบาๆ “ใช่แล้ว! เจียงหนาน เดิมทีก็เป็นแหล่งกำเนิดของเส้นไหมผ้าฝ้ายลินินสดอยู่แล้ว! ค่าขนส่งลดลง ราคาวัตถุดิบก็สามารถลดลงได้อีกด้วย!”“ยิ่งไปกว่านั้น นับตั้งแต่โบราณจนถึงตอนนี้ อุตสาหกรรมการทอผ้าของเจียงหนานรุ่งเรืองมาก มีช่างทอผ้าที่เชี่ยวชาญมากมาย”“ขอเพียงอบรมเพิ่มสักหน่อย พวกนางก็สามารถใช้เครื่องทอผ้าใหม่นี้ได้แล้ว ไม่คล้ายเมืองหลวง ต้องใช้เวลาอบรมนาน ต้นทุนของแรงงานคนเองก็เพิ่มขึ้น!”“ความร่ำรวยของเจียงหนาน ราษฎร์มีเงิน ขอเพียงพวกเรารับประกันความคุ้มค่าของราคาได้ จะต้องสามารถเปิดตลาดได้อย่างแน่นอน!”ยังมีอีกหนึ่งเรื่อง หลี่หลงหลินไม่ได้พูดสร้างโรงงานทอผ้าแห่งหนึ่งที่ชายฝั่งเจียงหนาน มีข้อดีมากนักต่อให้ตลาดอิ่มตั

แท้จริงแล้วซูเฟิ่งหลิงได้ยินทางฝั่งลั่วอวี้จู๋พูดว่าภูเขาทิศประจิมเผชิญหน้ากับความอันตรายใหญ่หลวงทางการเงิน ขาดทุนไม่น้อยหลี่หลงหลินกำลังเค้นสมอง หาทางสร้างรายได้เพราะเหตุนี้ ซูเฟิ่งหลิงจึงคิดว่าหลี่หลงหลินจะต้องตัดรายจ่ายของทหารภูเขาทิศประจิมอย่างแน่นอนสรุปคือ กลับตรงข้ามกัน หลี่หลงหลินไม่เพียงไม่ตัดรายจ่ายออก แต่ยังเพิ่มรายจ่ายมากยิ่งขึ้นยากจนอย่างไรก็ไม่สามารถยากจนไปถึงทหารได้!นี่ต่างหากคือรักทหารดุจลูกชายอย่างแท้จริง!ซูเฟิ่งหลิงซาบซึ้งใจ เปล่งเสียงสะอื้น “ข้าขอเป็นตัวแทนเหล่าทหาร ขอบคุณองค์ชาย! พวกข้าจะบุกน้ำลุยไฟ ตายเป็นหมื่นครั้งก็ไม่ปฏิเสธ!”สีหน้าหลี่หลงหลินเคร่งขรึม พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ชายารัก คำเรียกแทนตนของเจ้า ต้องเปลี่ยนได้แล้วใช่หรือไม่?”ซูเฟิ่งหลิงชะงักคำเรียกแทนตน?ข้าสมควรเรียกว่าอะไรเล่า?หรือจะเป็น...หม่อมฉัน?ซูเฟิ่งหลิงหน้าแดงเรื่อ พูดเสียงแผ่วเบา “หม่อม...หม่อมฉัน...เข้าใจแล้ว”หลี่หลงหลินเห็นท่าทางเขินอายของซูเฟิ่งหลิง พึงพอใจอย่างมากภายในใจ รูขุมขนทั่วทั้งสรรพางค์กายเปิดออก สบายอย่างบอกไม่ถูกซูเฟิ่งหลิงอายแทบตาย อยากหาแผ่นดินมุดลง

หลี่หลงหลินยกต้นฉบับออกมา อ่านอย่างเชื่องช้า สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆหลังผ่านไปนาน ในที่สุดเขาก็พรูลมหายในยาวเหยียดออกมาเฮือกหนึ่ง วางต้นฉบับในมือลง ทอดสายตามองทางหลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนตื่นเต้นมาก “องค์ชาย ท่านอ่านจบแล้วหรือ? ข้าเขียนเป็นเช่นไร?”ใบหน้าหลี่หลงหลินเผยรอยยิ้ม พยักหน้าพูดว่า “ดี! ดีมาก! นี่คือนิยายรูปเล่มที่ดีที่สุดที่ข้าเคยอ่าน!”“จริงหรือ?”หลิ่วหรูเยียนตกตะลึงระคนดีใจ ใบหน้าเผยแววสงสัย “องค์ชายท่านไม่ใช่ตั้งใจพูดเช่นนี้ เพื่อปลอบหม่อมฉันหรอกกระมัง?”สีหน้าหลี่หลงหลินเคร่งขรึม พยักหน้าลง “ไม่ ข้าจริงใจ”แท้จริงแล้วหลี่หลงหลินมิได้โกหกหลิ่วหรูเยียนมีพรสวรรค์ ถูกตั้งสมญานามว่าสตรีมีพรสวรรค์อันดับหนึ่งของต้าเซี่ยกอปรกับเค้าโครงที่หลี่หลงหลินให้หลิ่วหรูเยียนเขียน สอดรับกับชาติกำเนิดของนางภายใต้ความทุ่มเทของหลิ่วหรูเยียน เขียน ‘บุปผาในหอแดง’ ออกมาได้ แม้ที่เขียนเป็นความรักความเกลียดชังในอุทยานต้ากวน ไม่เกี่ยวข้องกับ ‘บุปผาในหอแดง’ มากมายนัก ไม่ใช่เรื่องของนางทั้งหมดแต่นิยายเล่มนี้จริงใจลึกซึ้ง เขียนได้ดีมากจริงๆ ต่อให้มิอาจเทียบ ‘บุปผาในหอแดง’ ได้