All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 871 - Chapter 880

ทำได้แค่รอให้ถึงช่วงเทศกาล ให้ตระกูลเศรษฐีเชิญคณะละครมา ตั้งเวทีจัดการแสดงร้องเพลง บทละครพวกนั้น ร้องกันทุกปี เก่าเกินไปล้าสมัยจนน่าเบื่อ ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย ทันทีที่มีหนังสือพิมพ์ปรากฏออกมา มันทำให้ชีวิตของประชาชนมีสีสันมากขึ้น! อีกทั้งยังพยายามที่จะเอาใจผู้คนส่วนใหญ่ด้วย สำหรับผู้ที่สนใจเหตุการณ์ปัจจุบัน ก็แค่ดูหน้าแรกก็พอ เหล่าพ่อค้าแม่ค้าเมื่อเห็นป้ายโฆษณาตามจุดเชื่อมต่อต่างๆ ก็จะสามารถเข้าใจข้อมูลทางธุรกิจ และทำธุรกิจได้สะดวกขึ้น ส่วนประชาชนทั่วไป ก็มักจะหาความบันเทิง และอยากรู้เรื่องราวแปลกๆ ใหม่ๆ ข่าวสารและนิยายที่อยู่ด้านหลังในหนังสือพิมพ์นั้น สามารถตอบสนองความต้องการนี้ของพวกเขาได้ ที่สำคัญที่สุดคือ นอกจากรายได้จากการขายหนังสือพิมพ์แล้ว พื้นที่โฆษณายังสามารถสร้างโอกาสทางธุรกิจได้มหาศาล! เพียงแค่หนังสือพิมพ์ขายดี มียอดขายสูง เหล่าพ่อค้าแม่ค้าย่อมยินดีที่จะลงโฆษณาในหนังสือพิมพ์ ไม่ว่าจะจ่ายเท่าไรก็ยินดี! นี่มันเหมือนต้นเงินต้นทองจริงๆ! ลั่วอวี้จู๋รู้สึกตื่นเต้นมาก ดวงตาคู่สวยงามเปล่งประกายระยิบระยับ: “องค์ชาย นี่เป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมมาก! ต้องทำกำไ

“เหตุใดพวกเขาถึงด่าข้าได้ แต่ข้าจะโต้กลับไม่ได้!” “ข้าจะรอดูว่า พวกบัณฑิตจะกล้ากัดข้าอีกหรือไม่!” อื้อ... ทุกคนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ด้วยความตกใจ หลี่หลงหลินเลือกที่จะเดินเส้นทางของขุนนางผู้โดดเดี่ยว เขาต่อสู้กับขุนนางในราชสำนักทั้งหมดได้ ก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้ เขากลับต้องต่อสู้กับบัณฑิตใหญ่ และคนอ่านหนังสือด้วยหรือ? นี่เท่ากับเป็นศัตรูกับทั้งใต้หล้า! เมื่อมีศัตรูอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่งแล้ว จะก้าวไปไหนก็ลำบาก ตำแหน่งรัชทายาทของเขาจะมั่นคงได้หรือไม่? แต่... นี่ไม่ใช่เรื่องที่สตรีอย่างพวกนางจะต้องคิด ตระกูลซูกับหลี่หลงหลินได้อยู่บนเส้นทางเดียวกันแล้ว ถึงตอนนี้ สิ่งที่พวกนางทำได้มีแค่ต้องเชื่อมั่น! ในอีกด้านหนึ่ง กงซูหว่านได้รู้วิธีการทำตัวเรียงดินเหนียวจากหลี่หลงหลิน ราวกับนางได้เปิดประตูสู่โลกใหม่ นางจึงเริ่มลงมือทำทันที เลือกดิน แกะสลักตัวอักษร เผา... ตอนเริ่มเลือกดินนั้นมีปัญหานิดหน่อย หลี่หลงหลินจึงแนะนำให้ใช้ดินขาว ทำให้ปัญหานั้นหายไป หลังจากนั้นก็เป็นไปอย่างราบรื่น ตัวเรียงดินเหนียวถูกทำออกมา ทาหมึก และเริ่มการพิมพ์ “ผลลัพธ์นี้...” “เรียกได้ว

โจวซิงสั่งคนขับรถม้าทันทีว่า “ไม่กลับเรือนแล้ว! เข้าวังเลย! ข้าต้องการเข้าเฝ้าฝ่าบาท!” รถม้าตรงไปยังพระราชวัง โจวซิงลงจากรถ และมุ่งตรงไปที่หอคัมภีร์เหวินยวน ในหอคัมภีร์เหวินยวน มีปราชญ์มหาสำนักหลายท่านกำลังทำงานกันอยู่ เมื่อเห็นโจวซิงเข้ามา พวกเขาต่างก็แปลกใจว่า “ใต้เท้าโจว ท่านมาได้อย่างไร!” โจวซิงยิ้มเยาะอย่างเย็นชา และพูดอย่างไม่เกรงใจว่า “พวกท่านไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทกับข้า เพื่อยื่นเรื่องถอดถอนองค์รัชทายาท!” เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนต่างตกตะลึง ถอดถอนองค์รัชทายาท? อีกแล้วหรือ? โจวซิงช่างไม่รู้จักประมาณตน คิดจะเดินตามรอยตู้เหวินยวนงั้นหรือ? ขุนนางคนหนึ่งเตือนว่า “ใต้เท้าโจว ฝ่าบาททรงโปรดปรานรัชทายาทมาก ทุกคนก็รู้กันอยู่! หากท่านไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด เกรงว่าจะเป็นการเสื่อมเสียชื่อเสียงของท่านเอง…” ปัง! โจวซิงไม่พูดพล่าม แต่วางหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยลงบนโต๊ะทันที และเอ่ยว่า “นี่คือหลักฐาน!” เหล่าขุนนางต่างมองหน้ากัน ก่อนจะเดินเข้าไปดู พวกเขาก็เหมือนโจวซิง ในปฏิกิริยาแรกคือ กระดาษมีคุณภาพดี ราคาสูง จากนั้น พวกเขาก็สังเกตเห็นว่า สิ่งที่พิมพ์ลงบนกระดาษกลับเ

ฮ่องเต้หวู่ในฐานะฮ่องเต้ มีความรู้สึกที่ไม่ดีต่อเรื่องนวนิยายวาทกรรมอย่างมาก เมื่อพูดถึงหนังสือ ก็ควรจะเขียนสิ่งที่มีประโยชน์ ไม่ใช่เรื่องราวที่ไร้ค่าเกี่ยวกับชายหญิงที่รักใคร่ชอบพอกันแบบหยาบคาย ในมุมมองของฮ่องเต้หวู่ นวนิยายวาทกรรมนี้ควรจะพิมพ์ลงบนกระดาษที่ด้อยคุณภาพ แต่กลับมาพิมพ์บนกระดาษดี ๆ แบบนี้ มันช่างสิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์ จริงๆ! ฟึบฟึบฟึบ.... ฮ่องเต้หวู่รู้สึกเหมือนสมองว่างเปล่า โลกหมุนไปหมด เขาพยุงตัวไว้กับโต๊ะเพื่อไม่ให้ล้ม “เจ้ามั่นใจหรือ... ว่านี่คือการกระทำของรัชทายาทจริง ๆ?” เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ฮ่องเต้หวู่ยังคงไม่เชื่อว่า หลี่หลงหลินจะกล้าทำเรื่องฟุ่มเฟือยเช่นนี้ได้โดยที่เขาไม่รู้ โจวซิงเอ่ยอย่างหนักแน่น: “กระหม่อมขอรับรองด้วยชีวิต! ว่าหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยนี้คือผลงานขององค์รัชทายาท!” “เรียกตัว!” ฮ่องเต้หวู่เหมือนถูกตีเข้าที่หน้าอย่างแรง เขาคำรามเสียงเย็น: “เรียกตัวองค์รัชทายาทเข้าวังมาพบข้าเดี๋ยวนี้! ข้าจะถามเขาด้วยตัวเอง!” เว่ยซวินรีบพูดเพื่อปกป้องหลี่หลงหลิน: “ฝ่าบาท นี่มันก็แค่กระดาษแผ่นหนึ่งไม่ใช่หรือ ไม่ถึงกับต้องลงโทษองค์รัชทา

อย่างแรก วัตถุดิบราคาถูก ไม่ได้ใช้เปลือกไม้ แต่เป็นฟาง หรือไม่ก็กากน้ำตาล ซึ่งไม่ค่อยมีค่าเท่าไหร่ อย่างที่สอง เนื่องจากกระบวนการผลิตถูกทำให้เรียบง่าย ไม่จำเป็นต้องใช้แรงงานมาก ทำให้ค่าแรงลดลงอย่างมาก เมื่อกระบวนการผลิตมีความชำนาญแล้ว ต้นทุนก็จะลดลงอีก “ไม่กี่เหวิน?” โจวซิงยิ้มเยาะอย่างเย็นชา “องค์รัชทายาท พระองค์ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลกหรือ! กระดาษแผ่นใหญ่ขนาดนี้ พระองค์บอกว่ามันไม่ค่อยมีค่าหรือ? พระองค์ไปขุดเงินขุดทองจากภูเขาทิศประจิมมาเท่าไหร่? ถึงได้ไม่มองเงินจำนวนนี้อยู่ในสายตา!” “การเงินของราชสำนักขาดแคลนอย่างหนัก ฝ่าบาททรงวิตกกังวล จนนอนไม่หลับ!” “พระองค์ในฐานะเป็นรัชทายาท ควรจะนำเงินมาแบ่งเบาภาระของฝ่าบาท!” “แต่กลับสร้างความฟุ่มเฟือย ใช้จ่ายอย่างไม่รู้จักคุณค่า!” “นี่เป็นความอกตัญญูอย่างยิ่ง!” โจวซิงในฐานะนักวิจารณ์มืออาชีพ โยนคำว่าอกตัญญูใส่หัวหลี่หลงหลินอย่างไม่ลังเล ฮ่องเต้หวู่โกรธจนตัวสั่น “ลูกอกตัญญู! ทำไมข้าถึงตาบอดให้ลูกอกตัญญูอย่างเจ้าได้เป็นรัชทายาท!” เว่ยซวินรู้สึกใจหาย เป็นเรื่องยุ่งยากแล้ว! ฝ่าบาทคงจะไม่กลับมาทำผิดในสิ่งที่เคยทำ