เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 876
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 877
ฮ่องเต้หวู่ในฐานะฮ่องเต้ มีความรู้สึกที่ไม่ดีต่อเรื่องนวนิยายวาทกรรมอย่างมาก เมื่อพูดถึงหนังสือ ก็ควรจะเขียนสิ่งที่มีประโยชน์ ไม่ใช่เรื่องราวที่ไร้ค่าเกี่ยวกับชายหญิงที่รักใคร่ชอบพอกันแบบหยาบคาย ในมุมมองของฮ่องเต้หวู่ นวนิยายวาทกรรมนี้ควรจะพิมพ์ลงบนกระดาษที่ด้อยคุณภาพ แต่กลับมาพิมพ์บนกระดาษดี ๆ แบบนี้ มันช่างสิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์ จริงๆ! ฟึบฟึบฟึบ.... ฮ่องเต้หวู่รู้สึกเหมือนสมองว่างเปล่า โลกหมุนไปหมด เขาพยุงตัวไว้กับโต๊ะเพื่อไม่ให้ล้ม “เจ้ามั่นใจหรือ... ว่านี่คือการกระทำของรัชทายาทจริง ๆ?” เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ฮ่องเต้หวู่ยังคงไม่เชื่อว่า หลี่หลงหลินจะกล้าทำเรื่องฟุ่มเฟือยเช่นนี้ได้โดยที่เขาไม่รู้ โจวซิงเอ่ยอย่างหนักแน่น: “กระหม่อมขอรับรองด้วยชีวิต! ว่าหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยนี้คือผลงานขององค์รัชทายาท!” “เรียกตัว!” ฮ่องเต้หวู่เหมือนถูกตีเข้าที่หน้าอย่างแรง เขาคำรามเสียงเย็น: “เรียกตัวองค์รัชทายาทเข้าวังมาพบข้าเดี๋ยวนี้! ข้าจะถามเขาด้วยตัวเอง!” เว่ยซวินรีบพูดเพื่อปกป้องหลี่หลงหลิน: “ฝ่าบาท นี่มันก็แค่กระดาษแผ่นหนึ่งไม่ใช่หรือ ไม่ถึงกับต้องลงโทษองค์รัชทา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 878
ฮ่องเต้หวู่ใช้ชีวิตในสนามรบมามากว่าครึ่งชีวิต ถือว่าขึ้นสู่ตำแหน่งจักรพรรดิอย่างรวดเร็วเหมือนขี่ม้า ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าเขาจะถูกเหล่าข้าราชการกดดัน และควบคุมอารมณ์ไปไม่ไม่น้อย แต่ลึกๆ แล้วก็ยังคงโกรธง่าย เขากำลังขมวดกระดุมแส้ เตรียมจะสั่งสอนหลี่หลงหลินต่อหน้าทุกคน โจวซิงหรี่ตามอง แสดงออกอย่างมีความสุข อัครมหาเสนาบดีตู้เหวินยวน และเสิ่นชิงโจวครูของฮ่องเต้ ต่างเคยต้องพบกับความพ่ายแพ้จากหลี่หลงหลิน กลุ่มข้าราชการทั้งหมดต่างหมดหนทางที่จะจัดการกับหลี่หลงหลินแล้ว มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถพลิกสถานการณ์ได้ เมื่อผ่านเหตุการณ์นี้ไป ชื่อเสียงของเขาจะโด่งดังขึ้น และอาจจะได้เป็นผู้นำกลุ่มข้าราชการ! ไฟในหัวใจของโจวซิงกำลังลุกโชนด้วยความหลงใหล ในขณะที่ฮ่องเต้หวู่กำลังจะฟาดแส้ลงมา หลี่หลงหลินกลับเอ่ยด้วยความรู้สึกงงงวย: “เสด็จพ่อ ไม่ทราบว่าลูกทำผิดอันใด ถึงทำให้เสด็จพ่อทรงกริ้วเช่นนี้?” “เจ้า...” ฮ่องเต้หวู่หายใจหอบ ไม่สามารถพูดอะไรได้: “สหายโจว เจ้าบอกเจ้าลูกทรพีคนนี้หน่อยว่า เขาทำผิดอะไร!” โจวซิงมองไปที่หลี่หลงหลิน: “องค์รัชทายาท เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว พระองค์ยั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 879
อย่างแรก วัตถุดิบราคาถูก ไม่ได้ใช้เปลือกไม้ แต่เป็นฟาง หรือไม่ก็กากน้ำตาล ซึ่งไม่ค่อยมีค่าเท่าไหร่ อย่างที่สอง เนื่องจากกระบวนการผลิตถูกทำให้เรียบง่าย ไม่จำเป็นต้องใช้แรงงานมาก ทำให้ค่าแรงลดลงอย่างมาก เมื่อกระบวนการผลิตมีความชำนาญแล้ว ต้นทุนก็จะลดลงอีก “ไม่กี่เหวิน?” โจวซิงยิ้มเยาะอย่างเย็นชา “องค์รัชทายาท พระองค์ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลกหรือ! กระดาษแผ่นใหญ่ขนาดนี้ พระองค์บอกว่ามันไม่ค่อยมีค่าหรือ? พระองค์ไปขุดเงินขุดทองจากภูเขาทิศประจิมมาเท่าไหร่? ถึงได้ไม่มองเงินจำนวนนี้อยู่ในสายตา!” “การเงินของราชสำนักขาดแคลนอย่างหนัก ฝ่าบาททรงวิตกกังวล จนนอนไม่หลับ!” “พระองค์ในฐานะเป็นรัชทายาท ควรจะนำเงินมาแบ่งเบาภาระของฝ่าบาท!” “แต่กลับสร้างความฟุ่มเฟือย ใช้จ่ายอย่างไม่รู้จักคุณค่า!” “นี่เป็นความอกตัญญูอย่างยิ่ง!” โจวซิงในฐานะนักวิจารณ์มืออาชีพ โยนคำว่าอกตัญญูใส่หัวหลี่หลงหลินอย่างไม่ลังเล ฮ่องเต้หวู่โกรธจนตัวสั่น “ลูกอกตัญญู! ทำไมข้าถึงตาบอดให้ลูกอกตัญญูอย่างเจ้าได้เป็นรัชทายาท!” เว่ยซวินรู้สึกใจหาย เป็นเรื่องยุ่งยากแล้ว! ฝ่าบาทคงจะไม่กลับมาทำผิดในสิ่งที่เคยทำ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 880
เมื่อเห็นว่าแส้ของฮ่องเต้หวู่จะตกลงมา หลี่หลงหลินจึงตัดสินใจพูดว่า “เสด็จพ่อ กระดาษขาวหนึ่งร้อยฉื่อ พระองค์ยังไม่พอใจหรือ? ก็จริง! พระองค์มีราชกิจมากมาย ต้องตรวจฎีกาจำนวนมาก เกรงว่าคงจะไม่พอจริงๆ!” “ถ้าอย่างนั้น... ก็สามร้อยฉื่อ!” “มากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ!” ฮ่องเต้หวู่แข็งทื่อไปราวกับหิน ตกตะลึงอยู่ชั่วขณะ แส้ในมือไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็ไม่สามารถฟาดลงมาได้ กระดาษขาวสามร้อยฉื่อ... เจ้าคนใช้จ่ายฟุ่มเฟือย! เจ้าช่างใช้จ่ายฟุ่มเฟือย! ฮ่องเต้หวู่รู้สึกเหมือนหัวใจจะหลั่งเลือด โจวซิงฉวยโอกาสจุดไฟให้ลุกโชน “ฝ่าบาท องค์.....องค์รัชทายาทช่างทำอะไรตามใจตน! ราชวงศ์ต้าเซี่ยที่จะส่งมอบให้เขา เขาจะใช้จ่ายจนหมดสิ้นหรือ?” ฮ่องเต้หวู่เริ่มสั่นและตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “เจ้าเก้า เจ้าช่างใช้จ่ายฟุ่มเฟือย! ข้า... ข้า...” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยสีหน้าหม่นหมอง “เสด็จพ่อ ลูกก็กตัญญูมากแล้ว ใจดีมากแล้ว ข้าให้ถึงสามร้อยฉื่อแล้ว! นี่คือผลผลิตของภูเขาทิศประจิมในหนึ่งวันเลยนะ! ถ้าพระองค์ต้องการ รอให้ผ่านไปอีกสองสามวัน ลูกพิมพ์หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยให้เสร็จก่อนค่อยว่ากัน” “เมื่อถึงตอนนั้น ไม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 881
เพียงแค่ภูเขาทิศประจิม กำลังการผลิตต่อวันสามร้อยจิน ภายภาคหน้าเพิ่มขึ้นถึงหนึ่งพันจินนี่หมายความว่ากระไร?นับตั้งแต่นี้ไป กระดาษมิใช่สินค้าขาดแคลนอีก ไม่ใช่สินค้าราคาแพงของตระกูลสูงศักดิ์ชนชั้นสูงอีก!ลูกหลานครอบครัวยากจน ไปจนถึงสามัญชนธรรมดา ล้วนสามารถซื้อกระดาษ ใช้กระดาษได้นกนางแอ่นที่เคยโบยบินเข้าบ้านตระกูลสูงศักดิ์ บัดนี้เข้าไปในบ้านสามัญชน!นี่เป็นเรื่องดีเป็นประโยชน์ต่อบ้านเมืองและราษฎร์!ฮ่องเต้หวู่ซาบซึ้งใจจนไม่รู้จะพูดอะไรเสริมอีกโจวซิงผู้นำปราชญ์มหาสำนักทั้งหลาย ล้วนตกตะลึง!พวกเขาไม่เพียงไม่ดีใจ ตรงข้ามกันสีหน้ายังไม่สบอารมณ์ถึงขีดสุดชนชั้นสูงแสดงความมั่งคั่งและฐานะของตนเยี่ยงไรเล่า?มิได้อาศัยเงินทองเงิน ธรรมดาเกินไปแล้ว!ในสายตาของเหล่าชนชั้นสูง โอ้อวดเงินธรรมดามากเกินไป เป็นการกระทำของคนมั่งคั่งเพียงข้ามคืน ชวนให้คนหมิ่นแคลนตระกูลชนชั้นสูงล้วนอาศัยหนังสือ มาโอ้อวด!ก็ยกตัวอย่างครอบครัวของโจวซิง สร้างหอตำราขนาดใหญ่ ภายในนั้นมีหนังสือนับหมื่นเล่มโจวซิงมักเชิญสหาย ไปที่หอตำรา อ้างว่าอ่านตำรา แท้จริงแล้วกำลังโอ้อวดความมั่งคั่งและแก่นแท้ของตน!สรุปคือห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 882
ฮ่องเต้หวู่เมินข้ามการปกครองบุ๋น หันไปให้ความใส่ใจวิชายุทธ์แต่เขาเป็นฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ คงไม่ใช่ไม่มีเรียงความที่ภาคภูมิใจสักสองสามบทหรอกกระมัง?เพียงแต่เหล่าขุนนางบุ๋นดูเบาเรียงความของฮ่องเต้หวู่ เก็บไว้บนหิ้งสูง มิได้เผยแพร่ออกไปหลี่หลงหลินในฐานะรัชทายาท เข้าออกห้องทรงพระอักษรบ่อยๆ หาเรียงความของฮ่องเต้หวู่ นำออกมาอย่างง่ายดาย พิมพ์ลงบนหน้าแรกของหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยทันใดนั้น ทางฝั่งโจวซิงว้าวุ่นแล้วเขาฝันไปก็คิดไม่ถึงหลี่หลงหลินจะพิมพ์เรียงความของฮ่องเต้หวู่ บนหนังสือพิมพ์ตนเองเพิ่งพูดหยาบช้าไปหนึ่งคำ ฮ่องเต้หวู่ได้ยิน จะคิดเช่นไร?หากทำไม่ดี นี่คือโทษฐานล่วงเกินกษัตริย์เชียวนะ!“เรียงความของเรา?”สีหน้าฮ่องเต้หวู่เปลี่ยนไป ทันใดนั้นสนใจขึ้นมาหลายส่วน “เอามาเถอะ ให้เราดู!”โจวซิงเอือมระอา ทำได้เพียงประคองหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยด้วยสองมือฮ่องเต้หวู่อ่านอย่างละเอียดหนึ่งรอบ เป็นผลงานที่ตนภาคภูมิใจจริงเสียด้วย เอ่ยออกมาอย่างแปลกใจ “เจ้าเก้า นี่เจ้าหมายความว่ากระไร?”ไม่รอให้หลี่หลงหลินเปิดปาก โจวซิงชิงตอบก่อน “ฝ่าบาท รัชทายาทนำเรียงความของท่าน และนิยายขอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 883
ฮ่องเต้หวู่เอ่ยชื่นชมอย่างต่อเนื่อง “เจ้าเก้า เจ้าทำได้ดีมาก!”โจวซิงยังอยากโต้แย้งหลี่หลงหลินเห็นสถานการณ์แล้ว เอ่ยปากว่า “เสด็จพ่อ ลูกยังมีเรื่อง ต้องการพูดกับท่านเพียงลำพัง...”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า โบกมือพูดกับโจวซิง “โจวอ้ายชิง เรื่องชัดเจนแล้ว รัชทายาทมิได้กระทำการฟุ่มเฟือย นี่คือความเข้าใจผิดครั้งใหญ่! กระนั้น อ้ายชิงเจ้าก็หวังดี ครั้งนี้เราไม่ตำหนิเจ้า!”“แต่ ครั้งหน้า หากเจ้าไม่มีหลักฐานชัดเจน ฟังเพียงข่าวลือ ว่าร้ายรัชทายาท”“อย่าโทษเราไม่เกรงใจเจ้าเลย!”“พวกเจ้าออกไปเถอะ!”โจวซิงก้มหน้าเสียใจ คล้ายไก่ตัวผู้สู้แพ้ กลับออกไปพร้อมเหล่าขุนนางสายตาฮ่องเต้หวู่ตกลงบนตัวหลี่หลงหลิน “รัชทายาท เจ้ามีเรื่องใดจะพูด พูดเถอะ!”ดวงตาหลี่หลงหลินทอประกายระยับ พูดว่า “เสด็จพ่อ! หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยนี้ ไม่เพียงสามารถหาเงินได้! ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นกระบี่คมสังหารคนทั่วหล้าอีกด้วย!”สีหน้าฮ่องเต้หวู่ตกตะลึงกระบี่คม?นี่หมายความว่ากระไรเล่า?มิใช่พูดว่าเป็นหนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับหรอกหรือ?ราชสำนักเองก็มีจดหมายข่าวราชสำนักทำนองนี้ ใช้ส่งต่อหนังสือราชการเหตุใดเราไม่เห็นกระบี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 884
“ดังคาด...”ดวงตาหลี่หลงหลินทอประกายท่าทีตอบสนองของฮ่องเต้หวู่นี้ เขาคล้ายไม่รู้สึกถึงความแปลกใจเลยแม้แต่น้อย!ในเมื่อเป็นกระบี่คมที่สุดในโลก ฮ่องเต้หวู่ในฐานะฮ่องเต้ ไฉนเลยจะปล่อยให้ตกอยู่ในมือผู้อื่นได้?ต่อให้คนควบคุมกระบี่นี้ไว้ เป็นลูกชายแท้ๆ ของตน ฮ่องเต้หวู่ก็ไม่วางใจ!ทว่า ในเมื่อหลี่หลงหลินกล้าแจ้งฮ่องเต้หวู่ ย่อมเตรียมใจไว้ดีแล้ว“เสด็จพ่อ!”หลี่หลงหลินพูดหน้าไม่เปลี่ยนสี “หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยนี้ เดิมทีลูกก็คิดมอบให้เสด็จพ่ออยู่แล้ว!”“หาไม่แล้ว ลูกก็คงไม่บอกความจริง!”ฮ่องเต้หวู่ชะงักไปใช่แล้ว!อานุภาพของหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย หากหลี่หลงหลินไม่แจ้ง น่ากลัวว่าเรายังไม่รู้อะไรทั้งสิ้น!อย่างน้อย เจ้าเก้าและลูกเนรคุณเหล่านั้นก็ไม่เหมือนกัน เขาไม่เพียงมีความสามารถ ยังมีใจหนึ่งเดียวกับเรา!ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า ราวกับไม่ปกปิดความชื่นชมและปีติยินดีเลยแม้แต่น้อย “เจ้าเก้า เจ้าดีมาก!”“แต่...”“เจ้าไม่มอบกระบี่คมออกมา ภายในใจเราก็ไม่อาจสงบลง นอนหลับไม่สนิท!”“กระนั้น เราแย่งสิ่งของของเจ้า ก็ไม่มีวันทำให้เจ้าผิดหวัง...”ความคิดนี้ของฮ่องเต้หวู่หนังสือพิ
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1271
ทุกคนล้วนตกตะลึง ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งยังไม่เคยพบเห็นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินผู้ใดเอ่ยถึงเจ้าสิ่งนี้ซูเฟิ่งหลิงแปลกใจอยู่บ้าง “องค์ชาย เหตุใดคนสามารถทำน้ำแข็งได้เล่า? ไม่ใช่ขุดมาจากพื้นที่หนาวแดนเหนือหรอกหรือ หรือว่าสามารถทำให้อุณหภูมิของตงไห่ลดลงได้?”ซูเฟิ่งหลิงรู้ว่าน้ำแข็งเป็นผลผลิตของฤดูหนาว แต่นางนึกไม่ออกว่าคนทำน้ำแข็งที่หลี่หลงหลินพูดคือสถานการณ์เช่นไร ในสายตานางมันเป็นเรื่องเพ้อฝัน และไม่มีวันเป็นจริงได้หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้”ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่าเขาอาจเป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิด หาไม่แล้วจะทำเรื่องชวนให้คนรู้สึกเหลือจะเชื่อได้เยี่ยงไร?หลี่หลงหลินมองซุนชิงไต้และพูดว่า “พี่สะใภ้สาม ไม่รู้ท่านที่นั่นมีเกลือหมางเซียวหรือไม่?”เกลือหมางเซียวหรืออีกชื่อคือดินประสิว เป็นของสำคัญที่หลี่หลงหลินใช้รักษาโรคอยู่ที่ต้าเซี่ย เกลือหมางเซียวมิใช่ของหายาก เพียงแต่ถูกคนนำมาทำเป็นยาระบายขับพิษ ชนิดที่ว่ามีคนนำไปให้สัตว์ใช้แรงกิน สามารถเพิ่มความแข็งของเปลือกไข่ในสัตว์ปีกได้ สามารถพบเห็นได้ทั่วไปและราคาถูกมากซุนชิงไต้มองหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1270
จวนอ๋องตงไห่ ลั่วอวี้จู๋มองเหล่าทหารที่ลำเลียงปลาหวงฮื้อใหญ่เข้ามาในวังทีละคันรถ ในดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “องค์รัชทายาท ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีวิธีการจับปลานี้แล้ว ชาวบ้านทะเลตงไห่ทุกครัวเรือนก็จะได้กินเนื้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป” ความกังวลก่อนหน้านี้ของลั่วอวี้จู๋มลายหายไปสิ้น ขอเพียงชาวบ้านมีกินมีใช้ ก็จะไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นอีก ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข ทะเลตงไห่ก็จะปรองดองสามัคคี การก่อกบฏก็จะสงบลงไปเอง มิเช่นนั้นหากมีคนชั่วก่อความวุ่นวาย คอยขัดขวางอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือเหล่าชาวบ้านอยู่ดี ซุนชิงไต้จ้องมองปลาหวงฮื้อใหญ่รถแล้วรถเล่าตาไม่กะพริบ น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: “ปลาหวงฮื้อใหญ่นี้ทั้งอ้วนทั้งอร่อย ชาวทะเลตงไห่คราวนี้จะได้ลิ้มรสของอร่อยแล้ว!” หลังจากได้ปลาหวงฮื้อใหญ่กลับมา ซุนชิงไต้ก็ลงครัวด้วยตนเอง ไม่ว่าจะทอด ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนเป็นรสเลิศแห่งโลกมนุษย์ เพียงแต่หากปลาหวงฮื้อใหญ่ไม่ได้รับการเก็บรักษาที่ดี ด้วยอุณหภูมิของทะเลตงไห่ในตอนนี้ ยิ่งปลาอ้วนเท่าใด ปริมาณโปรตีนในตัวก็ยิ่งสูง อัตราการเน่าเสียก็ยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1269
“เปิดยุ้งฉางแจกข้าวหรือขอรับ?” พ่อบ้านชราประหลาดใจอย่างยิ่ง ข้าวสารเหล่านี้ซื้อมาเป็นพิเศษเพื่อปั่นราคา หลายวันก่อนหลู่จงหมิงเพิ่งจะกำชับไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของตน ห้ามผู้ใดเปิดฉางข้าวเป็นอันขาด เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ก็พลิกผัน การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนน่าตกใจ ทำให้คนตั้งตัวไม่ติด พ่อบ้านยังไม่เข้าใจเจตนาของหลู่จงหมิง หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ฉวยโอกาสตอนที่พวกตระกูลขุนนางยังไม่เริ่มเทขายข้าวสารในมือ ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ! มิฉะนั้นราคาจะยิ่งต่ำลงไปอีก!” “บัดนี้จงนำข้าวสารในมือพวกเราทั้งหมดเทขายออกไปในราคาต่ำสุด! ขอเพียงขายออกไปได้ จะต่ำเพียงใดก็ได้!” หลู่จงหมิงกลัวสถานการณ์เช่นนี้ที่สุด หลี่หลงหลินสอนชาวบ้านจับปลา ไม่เพียงแต่ได้ใจประชาชน แต่ยังแก้ปัญหาเรื่องอาหารที่คับขันได้อีกด้วย สุดท้าย ก็เหลือเพียงตนเองที่ขาดทุนย่อยยับไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ไม่ได้! ข้าจะไปขายข้าวด้วยตนเอง!” ผู้ได้ใจประชาชนย่อมได้ครอบครองแผ่นดิน ในความคิดของหลู่จงหมิง บัดนี้ขอเพียงยอมขายข้าวให้ชาวบ้าน ก็จะเป็นผู้ช่วยให้รอดในใจของชาวบ้านแล้วแม้ว่าจะช้ากว่าหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
