เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 876
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 877
ฮ่องเต้หวู่ในฐานะฮ่องเต้ มีความรู้สึกที่ไม่ดีต่อเรื่องนวนิยายวาทกรรมอย่างมาก เมื่อพูดถึงหนังสือ ก็ควรจะเขียนสิ่งที่มีประโยชน์ ไม่ใช่เรื่องราวที่ไร้ค่าเกี่ยวกับชายหญิงที่รักใคร่ชอบพอกันแบบหยาบคาย ในมุมมองของฮ่องเต้หวู่ นวนิยายวาทกรรมนี้ควรจะพิมพ์ลงบนกระดาษที่ด้อยคุณภาพ แต่กลับมาพิมพ์บนกระดาษดี ๆ แบบนี้ มันช่างสิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์ จริงๆ! ฟึบฟึบฟึบ.... ฮ่องเต้หวู่รู้สึกเหมือนสมองว่างเปล่า โลกหมุนไปหมด เขาพยุงตัวไว้กับโต๊ะเพื่อไม่ให้ล้ม “เจ้ามั่นใจหรือ... ว่านี่คือการกระทำของรัชทายาทจริง ๆ?” เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ฮ่องเต้หวู่ยังคงไม่เชื่อว่า หลี่หลงหลินจะกล้าทำเรื่องฟุ่มเฟือยเช่นนี้ได้โดยที่เขาไม่รู้ โจวซิงเอ่ยอย่างหนักแน่น: “กระหม่อมขอรับรองด้วยชีวิต! ว่าหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยนี้คือผลงานขององค์รัชทายาท!” “เรียกตัว!” ฮ่องเต้หวู่เหมือนถูกตีเข้าที่หน้าอย่างแรง เขาคำรามเสียงเย็น: “เรียกตัวองค์รัชทายาทเข้าวังมาพบข้าเดี๋ยวนี้! ข้าจะถามเขาด้วยตัวเอง!” เว่ยซวินรีบพูดเพื่อปกป้องหลี่หลงหลิน: “ฝ่าบาท นี่มันก็แค่กระดาษแผ่นหนึ่งไม่ใช่หรือ ไม่ถึงกับต้องลงโทษองค์รัชทา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 878
ฮ่องเต้หวู่ใช้ชีวิตในสนามรบมามากว่าครึ่งชีวิต ถือว่าขึ้นสู่ตำแหน่งจักรพรรดิอย่างรวดเร็วเหมือนขี่ม้า ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าเขาจะถูกเหล่าข้าราชการกดดัน และควบคุมอารมณ์ไปไม่ไม่น้อย แต่ลึกๆ แล้วก็ยังคงโกรธง่าย เขากำลังขมวดกระดุมแส้ เตรียมจะสั่งสอนหลี่หลงหลินต่อหน้าทุกคน โจวซิงหรี่ตามอง แสดงออกอย่างมีความสุข อัครมหาเสนาบดีตู้เหวินยวน และเสิ่นชิงโจวครูของฮ่องเต้ ต่างเคยต้องพบกับความพ่ายแพ้จากหลี่หลงหลิน กลุ่มข้าราชการทั้งหมดต่างหมดหนทางที่จะจัดการกับหลี่หลงหลินแล้ว มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถพลิกสถานการณ์ได้ เมื่อผ่านเหตุการณ์นี้ไป ชื่อเสียงของเขาจะโด่งดังขึ้น และอาจจะได้เป็นผู้นำกลุ่มข้าราชการ! ไฟในหัวใจของโจวซิงกำลังลุกโชนด้วยความหลงใหล ในขณะที่ฮ่องเต้หวู่กำลังจะฟาดแส้ลงมา หลี่หลงหลินกลับเอ่ยด้วยความรู้สึกงงงวย: “เสด็จพ่อ ไม่ทราบว่าลูกทำผิดอันใด ถึงทำให้เสด็จพ่อทรงกริ้วเช่นนี้?” “เจ้า...” ฮ่องเต้หวู่หายใจหอบ ไม่สามารถพูดอะไรได้: “สหายโจว เจ้าบอกเจ้าลูกทรพีคนนี้หน่อยว่า เขาทำผิดอะไร!” โจวซิงมองไปที่หลี่หลงหลิน: “องค์รัชทายาท เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว พระองค์ยั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 879
อย่างแรก วัตถุดิบราคาถูก ไม่ได้ใช้เปลือกไม้ แต่เป็นฟาง หรือไม่ก็กากน้ำตาล ซึ่งไม่ค่อยมีค่าเท่าไหร่ อย่างที่สอง เนื่องจากกระบวนการผลิตถูกทำให้เรียบง่าย ไม่จำเป็นต้องใช้แรงงานมาก ทำให้ค่าแรงลดลงอย่างมาก เมื่อกระบวนการผลิตมีความชำนาญแล้ว ต้นทุนก็จะลดลงอีก “ไม่กี่เหวิน?” โจวซิงยิ้มเยาะอย่างเย็นชา “องค์รัชทายาท พระองค์ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลกหรือ! กระดาษแผ่นใหญ่ขนาดนี้ พระองค์บอกว่ามันไม่ค่อยมีค่าหรือ? พระองค์ไปขุดเงินขุดทองจากภูเขาทิศประจิมมาเท่าไหร่? ถึงได้ไม่มองเงินจำนวนนี้อยู่ในสายตา!” “การเงินของราชสำนักขาดแคลนอย่างหนัก ฝ่าบาททรงวิตกกังวล จนนอนไม่หลับ!” “พระองค์ในฐานะเป็นรัชทายาท ควรจะนำเงินมาแบ่งเบาภาระของฝ่าบาท!” “แต่กลับสร้างความฟุ่มเฟือย ใช้จ่ายอย่างไม่รู้จักคุณค่า!” “นี่เป็นความอกตัญญูอย่างยิ่ง!” โจวซิงในฐานะนักวิจารณ์มืออาชีพ โยนคำว่าอกตัญญูใส่หัวหลี่หลงหลินอย่างไม่ลังเล ฮ่องเต้หวู่โกรธจนตัวสั่น “ลูกอกตัญญู! ทำไมข้าถึงตาบอดให้ลูกอกตัญญูอย่างเจ้าได้เป็นรัชทายาท!” เว่ยซวินรู้สึกใจหาย เป็นเรื่องยุ่งยากแล้ว! ฝ่าบาทคงจะไม่กลับมาทำผิดในสิ่งที่เคยทำ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 880
เมื่อเห็นว่าแส้ของฮ่องเต้หวู่จะตกลงมา หลี่หลงหลินจึงตัดสินใจพูดว่า “เสด็จพ่อ กระดาษขาวหนึ่งร้อยฉื่อ พระองค์ยังไม่พอใจหรือ? ก็จริง! พระองค์มีราชกิจมากมาย ต้องตรวจฎีกาจำนวนมาก เกรงว่าคงจะไม่พอจริงๆ!” “ถ้าอย่างนั้น... ก็สามร้อยฉื่อ!” “มากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วนะ!” ฮ่องเต้หวู่แข็งทื่อไปราวกับหิน ตกตะลึงอยู่ชั่วขณะ แส้ในมือไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็ไม่สามารถฟาดลงมาได้ กระดาษขาวสามร้อยฉื่อ... เจ้าคนใช้จ่ายฟุ่มเฟือย! เจ้าช่างใช้จ่ายฟุ่มเฟือย! ฮ่องเต้หวู่รู้สึกเหมือนหัวใจจะหลั่งเลือด โจวซิงฉวยโอกาสจุดไฟให้ลุกโชน “ฝ่าบาท องค์.....องค์รัชทายาทช่างทำอะไรตามใจตน! ราชวงศ์ต้าเซี่ยที่จะส่งมอบให้เขา เขาจะใช้จ่ายจนหมดสิ้นหรือ?” ฮ่องเต้หวู่เริ่มสั่นและตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว “เจ้าเก้า เจ้าช่างใช้จ่ายฟุ่มเฟือย! ข้า... ข้า...” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยสีหน้าหม่นหมอง “เสด็จพ่อ ลูกก็กตัญญูมากแล้ว ใจดีมากแล้ว ข้าให้ถึงสามร้อยฉื่อแล้ว! นี่คือผลผลิตของภูเขาทิศประจิมในหนึ่งวันเลยนะ! ถ้าพระองค์ต้องการ รอให้ผ่านไปอีกสองสามวัน ลูกพิมพ์หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยให้เสร็จก่อนค่อยว่ากัน” “เมื่อถึงตอนนั้น ไม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 881
เพียงแค่ภูเขาทิศประจิม กำลังการผลิตต่อวันสามร้อยจิน ภายภาคหน้าเพิ่มขึ้นถึงหนึ่งพันจินนี่หมายความว่ากระไร?นับตั้งแต่นี้ไป กระดาษมิใช่สินค้าขาดแคลนอีก ไม่ใช่สินค้าราคาแพงของตระกูลสูงศักดิ์ชนชั้นสูงอีก!ลูกหลานครอบครัวยากจน ไปจนถึงสามัญชนธรรมดา ล้วนสามารถซื้อกระดาษ ใช้กระดาษได้นกนางแอ่นที่เคยโบยบินเข้าบ้านตระกูลสูงศักดิ์ บัดนี้เข้าไปในบ้านสามัญชน!นี่เป็นเรื่องดีเป็นประโยชน์ต่อบ้านเมืองและราษฎร์!ฮ่องเต้หวู่ซาบซึ้งใจจนไม่รู้จะพูดอะไรเสริมอีกโจวซิงผู้นำปราชญ์มหาสำนักทั้งหลาย ล้วนตกตะลึง!พวกเขาไม่เพียงไม่ดีใจ ตรงข้ามกันสีหน้ายังไม่สบอารมณ์ถึงขีดสุดชนชั้นสูงแสดงความมั่งคั่งและฐานะของตนเยี่ยงไรเล่า?มิได้อาศัยเงินทองเงิน ธรรมดาเกินไปแล้ว!ในสายตาของเหล่าชนชั้นสูง โอ้อวดเงินธรรมดามากเกินไป เป็นการกระทำของคนมั่งคั่งเพียงข้ามคืน ชวนให้คนหมิ่นแคลนตระกูลชนชั้นสูงล้วนอาศัยหนังสือ มาโอ้อวด!ก็ยกตัวอย่างครอบครัวของโจวซิง สร้างหอตำราขนาดใหญ่ ภายในนั้นมีหนังสือนับหมื่นเล่มโจวซิงมักเชิญสหาย ไปที่หอตำรา อ้างว่าอ่านตำรา แท้จริงแล้วกำลังโอ้อวดความมั่งคั่งและแก่นแท้ของตน!สรุปคือห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 882
ฮ่องเต้หวู่เมินข้ามการปกครองบุ๋น หันไปให้ความใส่ใจวิชายุทธ์แต่เขาเป็นฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ คงไม่ใช่ไม่มีเรียงความที่ภาคภูมิใจสักสองสามบทหรอกกระมัง?เพียงแต่เหล่าขุนนางบุ๋นดูเบาเรียงความของฮ่องเต้หวู่ เก็บไว้บนหิ้งสูง มิได้เผยแพร่ออกไปหลี่หลงหลินในฐานะรัชทายาท เข้าออกห้องทรงพระอักษรบ่อยๆ หาเรียงความของฮ่องเต้หวู่ นำออกมาอย่างง่ายดาย พิมพ์ลงบนหน้าแรกของหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยทันใดนั้น ทางฝั่งโจวซิงว้าวุ่นแล้วเขาฝันไปก็คิดไม่ถึงหลี่หลงหลินจะพิมพ์เรียงความของฮ่องเต้หวู่ บนหนังสือพิมพ์ตนเองเพิ่งพูดหยาบช้าไปหนึ่งคำ ฮ่องเต้หวู่ได้ยิน จะคิดเช่นไร?หากทำไม่ดี นี่คือโทษฐานล่วงเกินกษัตริย์เชียวนะ!“เรียงความของเรา?”สีหน้าฮ่องเต้หวู่เปลี่ยนไป ทันใดนั้นสนใจขึ้นมาหลายส่วน “เอามาเถอะ ให้เราดู!”โจวซิงเอือมระอา ทำได้เพียงประคองหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยด้วยสองมือฮ่องเต้หวู่อ่านอย่างละเอียดหนึ่งรอบ เป็นผลงานที่ตนภาคภูมิใจจริงเสียด้วย เอ่ยออกมาอย่างแปลกใจ “เจ้าเก้า นี่เจ้าหมายความว่ากระไร?”ไม่รอให้หลี่หลงหลินเปิดปาก โจวซิงชิงตอบก่อน “ฝ่าบาท รัชทายาทนำเรียงความของท่าน และนิยายขอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 883
ฮ่องเต้หวู่เอ่ยชื่นชมอย่างต่อเนื่อง “เจ้าเก้า เจ้าทำได้ดีมาก!”โจวซิงยังอยากโต้แย้งหลี่หลงหลินเห็นสถานการณ์แล้ว เอ่ยปากว่า “เสด็จพ่อ ลูกยังมีเรื่อง ต้องการพูดกับท่านเพียงลำพัง...”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า โบกมือพูดกับโจวซิง “โจวอ้ายชิง เรื่องชัดเจนแล้ว รัชทายาทมิได้กระทำการฟุ่มเฟือย นี่คือความเข้าใจผิดครั้งใหญ่! กระนั้น อ้ายชิงเจ้าก็หวังดี ครั้งนี้เราไม่ตำหนิเจ้า!”“แต่ ครั้งหน้า หากเจ้าไม่มีหลักฐานชัดเจน ฟังเพียงข่าวลือ ว่าร้ายรัชทายาท”“อย่าโทษเราไม่เกรงใจเจ้าเลย!”“พวกเจ้าออกไปเถอะ!”โจวซิงก้มหน้าเสียใจ คล้ายไก่ตัวผู้สู้แพ้ กลับออกไปพร้อมเหล่าขุนนางสายตาฮ่องเต้หวู่ตกลงบนตัวหลี่หลงหลิน “รัชทายาท เจ้ามีเรื่องใดจะพูด พูดเถอะ!”ดวงตาหลี่หลงหลินทอประกายระยับ พูดว่า “เสด็จพ่อ! หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยนี้ ไม่เพียงสามารถหาเงินได้! ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นกระบี่คมสังหารคนทั่วหล้าอีกด้วย!”สีหน้าฮ่องเต้หวู่ตกตะลึงกระบี่คม?นี่หมายความว่ากระไรเล่า?มิใช่พูดว่าเป็นหนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับหรอกหรือ?ราชสำนักเองก็มีจดหมายข่าวราชสำนักทำนองนี้ ใช้ส่งต่อหนังสือราชการเหตุใดเราไม่เห็นกระบี่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 884
“ดังคาด...”ดวงตาหลี่หลงหลินทอประกายท่าทีตอบสนองของฮ่องเต้หวู่นี้ เขาคล้ายไม่รู้สึกถึงความแปลกใจเลยแม้แต่น้อย!ในเมื่อเป็นกระบี่คมที่สุดในโลก ฮ่องเต้หวู่ในฐานะฮ่องเต้ ไฉนเลยจะปล่อยให้ตกอยู่ในมือผู้อื่นได้?ต่อให้คนควบคุมกระบี่นี้ไว้ เป็นลูกชายแท้ๆ ของตน ฮ่องเต้หวู่ก็ไม่วางใจ!ทว่า ในเมื่อหลี่หลงหลินกล้าแจ้งฮ่องเต้หวู่ ย่อมเตรียมใจไว้ดีแล้ว“เสด็จพ่อ!”หลี่หลงหลินพูดหน้าไม่เปลี่ยนสี “หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยนี้ เดิมทีลูกก็คิดมอบให้เสด็จพ่ออยู่แล้ว!”“หาไม่แล้ว ลูกก็คงไม่บอกความจริง!”ฮ่องเต้หวู่ชะงักไปใช่แล้ว!อานุภาพของหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย หากหลี่หลงหลินไม่แจ้ง น่ากลัวว่าเรายังไม่รู้อะไรทั้งสิ้น!อย่างน้อย เจ้าเก้าและลูกเนรคุณเหล่านั้นก็ไม่เหมือนกัน เขาไม่เพียงมีความสามารถ ยังมีใจหนึ่งเดียวกับเรา!ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า ราวกับไม่ปกปิดความชื่นชมและปีติยินดีเลยแม้แต่น้อย “เจ้าเก้า เจ้าดีมาก!”“แต่...”“เจ้าไม่มอบกระบี่คมออกมา ภายในใจเราก็ไม่อาจสงบลง นอนหลับไม่สนิท!”“กระนั้น เราแย่งสิ่งของของเจ้า ก็ไม่มีวันทำให้เจ้าผิดหวัง...”ความคิดนี้ของฮ่องเต้หวู่หนังสือพิ
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1084
หนิงชิงโหวชี้ไปยังกลุ่มคนที่แออัดอยู่เบื้องหน้า: “น้ำสามารถพยุงเรือได้ ก็สามารถคว่ำเรือได้เช่นกัน” “ราษฎรเหล่านี้ล้วนติดตามองค์รัชทายาทเข้าวัง หากองค์รัชทายาทไม่หาทางระงับความโกรธของราษฎรเหล่านี้ เกรงว่าภายหน้าจะเกิดการจลาจล!” “จลาจล!” เมื่อได้ยินคำพูดของหนิงชิงโหว ซูเฟิ่งหลิงก็รู้สึกเย็นวาบไปถึงสันหลัง แม้ว่าตอนนี้เสิ่นชิงโจวจะตายไปแล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าสำนักปราชญ์ที่เสื่อมโทรมของต้าเซี่ยจะหายไปด้วย กลุ่มข้าราชการที่กุมอำนาจในราชสำนักยังคงอยู่ เสิ่นชิงโจวคนหนึ่งตายไป เสิ่นชิงโจวอีกนับพันจะลุกขึ้นมา ที่นี่คือพระราชวังต้องห้าม สถานที่ที่ใกล้ชิดกับอำนาจของราชวงศ์มากที่สุด! หากความโกรธของราษฎรถูกปลุกปั่นขึ้นมา จะต้องมีคนฉวยโอกาสก่อความวุ่นวาย ผลที่ตามมาย่อมยากจะคาดเดา กลุ่มข้าราชการแม้จะไม่มีกำลังทหาร แต่พวกเขาใช้ริมฝีปากเป็นปืน ใช้ลิ้นเป็นดาบ สิ่งที่ถนัดที่สุดคือการใส่ร้ายป้ายสี ถึงตอนนั้น ต่อให้หลี่หลงหลินกระโดดลงแม่น้ำเหลืองก็ล้างมลทินไม่หมด!ซูเฟิ่งหลิงไม่ยอม: “ต่อให้เกิดการจลาจลจริง ข้าก็สามารถนำทัพตระกูลซูมาปราบปรามได้!” เมื่อได้ยินคำพูดของซูเฟิ่งห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1083
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านหลังก็ยังไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่านพ้นไป เมื่อเห็นซากศพที่ตายอย่างน่าอนาถ ต่างก็โกรธแค้นจนแทบจะพุ่งเข้าไปฉีกร่างของเสิ่นชิงโจวเป็นชิ้น ๆ ต่อให้ตาย ก็ไม่ยอมให้เขาไปสบาย! หลี่เทียนฉี่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มจะควบคุมไม่อยู่ จึงรีบทูลขอ: “เสด็จพ่อ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ลูกมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้อง!” ฮ่องเต้หวู่ทอดสายตามองหลี่เทียนฉี่: “ทำไมข้าถึงมีลูกเช่นเจ้า!” ยังดีที่ตอนนั้นแต่งตั้งหลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท มิเช่นนั้น เกรงว่าแผ่นดินต้าเซี่ยอันกว้างใหญ่ไพศาล คงเต็มไปด้วยความทุกข์ยาก ราษฎรต้องล้มตายเป็นจำนวนมาก แต่หลี่เทียนฉี่ก็เป็นโอรสองค์โต เคยเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้หวู่มาก่อน ฮ่องเต้หวู่มิได้ปฏิเสธ: “ว่ามา มีเรื่องอันใด!” หลี่เทียนฉี่สีหน้าเศร้าสร้อย ชี้ไปที่ร่างไร้วิญญาณของเสิ่นชิงโจว: “เป็นอาจารย์หนึ่งวัน เป็นดั่งบิดาตลอดชีวิต หวังว่าเสด็จพ่อจะทรงเมตตาฝังศพท่านอาจารย์ของรัชทายาท ให้เขาได้ร่างที่สมบูรณ์!” คำพูดนี้ ทำให้เหล่าราษฎรเดือดดาลขึ้นมาทันทีเสิ่นชิงโจวทำลายบ้านเมือง ไม่รู้ว่าสร้างความเดือดร้อนให้แก่ราษฎรไปมากเท่าใด! บัดนี้ไม่เพียงแต่ไม่ประ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1082
โบราณว่า ท้องของอัครเสนาบดีกว้างใหญ่พอจะให้เรือแล่นผ่านได้ เสิ่นชิงโจวเป็นถึงราชครู มีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้าสามมหาเสนาบดี เทียบเท่ากับอัครเสนาบดี แต่คาดไม่ถึงว่า ใจคอจะคับแคบเพียงนี้ ถูกโทสะบีบคั้นจนตาย ฮ่องเต้หวู่สีหน้าเคร่งขรึม: “เจ้าเก้า นี่จะให้จบเรื่องเช่นไร?” อย่างไรเสีย เสิ่นชิงโจวก็เป็นถึงราชครู ผู้บงการที่แท้จริงเบื้องหลังกลุ่มข้าราชการและสำนักปราชญ์ แม้ว่าความชั่วจะมากมาย บัดนี้หลักฐานก็ชัดเจน แต่ก็ควรจะลงโทษตามกฎหมายแคว้นต้าเซี่ย ตัดสินประหารชีวิต บัดนี้ถูกหลี่หลงหลินทำให้โกรธจนตาย ไม่เพียงแต่ทำให้เสิ่นชิงโจวได้ประโยชน์ ยังทำให้หลี่หลงหลินถูกครหา เกรงว่าภายหน้าจะถูกกลุ่มข้าราชการนำมาเป็นข้อโจมตี หลี่หลงหลินขมวดคิ้วมุ่น เขาก็มิคาดคิดว่า เสิ่นชิงโจวจะมีจิตใจคับแคบเพียงนี้ แม้แต่เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ก็ยังทนไม่ได้ “เสด็จพ่อ เกรงว่านี่จะเป็นลิขิตสวรรค์ กำจัดคนชั่วร้าย ทำลายคนพาล” “มิเช่นนั้น ราชครูผู้ยิ่งใหญ่ไยจึงไม่มีความอดทนเพียงนี้ ถูกคำพูดไม่กี่คำของลูกบีบคั้นจนสิ้นใจต่อหน้าธารกำนัล?” คำพูดของหลี่หลงหลินปัดความรับผิดชอบออกจากตัวจนหมดสิ้น เขารู้ว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1081
กลอุบายของหลี่หลงหลินนี้นับว่าอำมหิตยิ่งนัก เท่ากับทำลายชื่อเสียงของฉินฮั่นหยางและเหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิให้พวกเขากลายเป็นคนธรรมดาสามัญ! นับแต่นี้ไป ฉินฮั่นหยางจะใช้ชื่อเสียงของสำนักปราชญ์เพื่อหลอกลวง ฉ้อฉล หรือกระทำการอันมิชอบใด ๆ ย่อมไม่มีทางเป็นไปได้อีก แต่ว่า พวกเขาได้คุกเข่าคำนับไปแล้ว จะให้กลับคำได้อย่างไร? ต่อให้เงื่อนไขของหลี่หลงหลินจะโหดร้ายเพียงใด พวกเขาก็จำต้องกล้ำกลืนฝืนทน “พวกข้า... ยินยอม!” เหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิคุกเข่าลงกับพื้น เอ่ยขึ้นพร้อมกัน หลี่หลงหลินเผยรอยยิ้ม หันไปมองเสิ่นชิงโจว “ท่านอาจารย์ของฮ่องเต้ บัดนี้สิบบัณฑิตทรงคุณวุฒิล้วนอยู่ภายใต้ร่มเงาของสำนักปรัชญาแห่งจิตใจแล้ว ท่านยังมีอะไรจะกล่าวอีกหรือไม่?” “เจ้า...ช่างชั่วช้า!” ดวงตาทั้งสองของเสิ่นชิงโจวแดงก่ำ จ้องมองหลี่หลงหลินอย่างเคียดแค้น การรวมความรู้กับการปฏิบัติ เข้าถึงแก่นแท้! ทุกคนเป็นดั่งมังกร ทุกคนบรรลุเป็นเซียน! ฟังดูแล้ว สำนักปรัชญาแห่งจิตใจช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก แต่ว่า หลี่หลงหลินทำให้สิบบัณฑิตทรงคุณวุฒิยอมสยบได้ด้วยหลักการของสำนักปรัชญาแห่งจิตใจหรือ? หามิได้! ทั้งหมดล้วนอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1080
ฉินฮั่นหยางครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าตอบเสิ่นชิงโจวล่วงรู้ความลับของเขามากเกินไปหากเรื่องพวกนั้นถูกเปิดโปง ต่อให้ถูกประหารสิบครั้งก็ยังไม่พอ!แม้ว่าหลี่หลงหลินจะรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าจะลืมเรื่องในอดีตและค้ำจุนให้เขารุ่งเรืองมั่งคั่งต่อไปแต่หากอีกฝ่ายเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะ?ฉินฮั่นหยางไม่กล้าเสี่ยงเขาหวังว่าหลี่หลงหลินจะยื่นข้อเสนอที่จริงใจมากกว่านี้ทว่าหลี่หลงหลินไม่ได้เสียเวลาพูดจาให้มากความ เขาหันไปเดินเข้าหาบรรดาบัณฑิตทรงคุณวุฒิคนอื่นๆ แทน ชัดเจนว่าต้องการดึงพวกเขาเข้าพวก“แย่แล้ว! แย่แล้ว!”เมื่อเห็นดังนั้น สีหน้าของฉินฮั่นหยางก็เปลี่ยนไปทันทีในหมู่บัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านี้ หากมีแม้แต่คนเดียวที่ใจอ่อน ยอมรับหลี่หลงหลินเป็นอาจารย์ และเข้าสู่สำนักปรัชญาแห่งจิตใจนั่นหมายความว่า เสิ่นชิงโจวแพ้แล้ว!หากหลี่หลงหลินสามารถนั่งมั่นในตำแหน่งนักปราชญ์คนใหม่แห่งสำนักปรัชญาแห่งจิตใจได้ตนเองเป็นเพียงบัณฑิตทรงคุณวุฒิ จะเอาอะไรไปเทียบกับนักปราชญ์ได้?ถึงตอนนั้น จะมีจุดจบที่ดีได้อย่างไร!ฉินฮั่นหยางอาจมั่นใจว่าตนเองจะไม่หวั่นไหว แต่เขาไม่อาจมั่นใจได้ว่านักปราช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1079
เสิ่นชิงโจวเองก็คาดไม่ถึงว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ มุมปากกระตุกเล็กน้อยช่างเป็นพวกชาวบ้านโง่เขลาเสียจริงพวกเจ้าแม้แต่แนวคิดของปรัชญาแห่งจิตใจก็ยังไม่เข้าใจแท้ๆ แต่กลับยอมคารวะหลี่หลงหลินเป็นอาจารย์อย่างง่ายดาย?ต่อให้หลี่หลงหลินหลอกขายพวกเจ้า พวกเจ้าก็คงยังช่วยเขานับเงินให้ด้วยซ้ำ!แต่พูดก็พูดเถอะหลี่หลงหลินใช้วิธีอะไรกันแน่ ถึงสามารถซื้อใจชาวบ้านได้มากมายถึงเพียงนี้?ช่างน่าทึ่งนัก!หลี่หลงหลินมองเสิ่นชิงโจวด้วยรอยยิ้มสงบ “ท่านราชครู เท่านี้พอหรือไม่?”เสิ่นชิงโจวยังคงไม่ยอมรับ “ข้าบอกไปแล้วว่าพวกเขาเป็นเพียงกลุ่มคนไร้ระเบียบ ส่วนใหญ่ไม่รู้หนังสือเสียด้วยซ้ำ!”หลี่หลงหลินเอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “ที่ท่านหมายถึงคือ มีแต่ผู้มีความรู้เท่านั้นที่คารวะข้าเป็นอาจารย์ ท่านจึงจะยอมรับงั้นหรือ?”เสิ่นชิงโจวพยักหน้า “แน่นอนอยู่แล้ว!”หลี่หลงหลินยกมือขึ้น ชี้ไปยังบัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านี้สิบคนที่อยู่ด้านหลังเสิ่นชิงโจว “แล้วพวกเขาล่ะ? หากบัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านี้ยินดีคารวะข้าเป็นอาจารย์ ท่านจะยังกล้าหาข้อแก้ตัวอีกหรือไม่?”เสิ่นชิงโจวถึงกับตะลึงงันให้บัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านั้นคารวะหลี่หลงห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1078
ฮ่องเต้หวู่เผยสีหน้าลำบากใจเสิ่นชิงโจวกล่าวความจริงต่อให้ปรัชญาแห่งจิตใจล้ำเลิศเพียงใด ก็ต้องมีผู้สืบทอดจึงจะเกิดผลศิษย์ของนักปราชญ์มีมากถึงสามพันคน ในจำนวนนั้นมีผู้ทรงปัญญาเจ็ดสิบสองคนศิษย์เอกอย่างเหยียนหุย ก็มีเค้าลางของนักปราชญ์เช่นกันแต่หลี่หลงหลินเพิ่งก่อตั้งปรัชญาแห่งจิตใจขึ้นมาใหม่ กระทั่งศิษย์สักคนก็ยังไม่มีแล้วจะให้เราสถาปนาเขาเป็นนักปราชญ์ได้อย่างไร?หากเป็นคนแปลกหน้าก็แล้วไปเถิดแต่เขาดันเป็นบุตรของตนหากเรื่องนี้แพร่ออกไป ผู้คนทั้งใต้หล้าย่อมกล่าวหาว่าเราลำเอียงเข้าข้างเขานักปราชญ์เช่นนี้ ใครจะยอมรับกัน?หลี่หลงหลินเผยรอยยิ้มบาง “ใครบอกว่าข้าไม่มีศิษย์?”ทันทีที่คำพูดจบลงจากกลุ่มชาวบ้านก็มีคนก้าวออกมาเป็นกลุ่มพวกเขาสวมอาภรณ์บัณฑิต ศีรษะสวมหมวกสี่เหลี่ยม ดูเป็นบัณฑิตโดยแท้คนที่เดินนำหน้า ฮ่องเต้หวู่จำได้ดีเขาคือจอหงวนหนิงชิงโหวส่วนบัณฑิตที่เหลือ แม้ฮ่องเต้หวู่จะไม่รู้จัก แต่เพียงเห็นสีหน้าท่าทางอันหยิ่งยโส ก็เข้าใจได้ทันทีพวกเขาย่อมเป็นบัณฑิตหยิ่งยโสที่ติดตามหนิงชิงโหวมาแน่นอนบัณฑิตเหล่านี้เข้าร่วมกับเขาทิศประจิม ทั้งยังสั่งสอนอบรมผู้คน ทำหน้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1077
เช่นนั้นมิสู้ให้ข้าดำเนินการก่อน แต่งตั้งนักปราชญ์ขึ้นมาก่อนหนึ่งคนหากนักปราชญ์ต้องได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้ เช่นนั้นบัณฑิตทรงคุณวุฒิทั้งหลายก็ต้องได้รับการแต่งตั้งจากอำนาจของฮ่องเต้จึงจะมีผลเดิมที สำนักปราชญ์อยู่เหนือการควบคุมของราชสำนัก มีระบบเป็นของตนเองหากทำเช่นนี้แล้วบัณฑิตทรงคุณวุฒิและนักปราชญ์ของสำนักปราชญ์จะต้องได้รับการแต่งตั้งจากราชสำนัก ไม่เท่ากับว่าสามารถควบคุมได้อย่างง่ายดายหรือ?พวกเขาจะคิดก่อคลื่นลม ปั่นป่วนในเงามืดอีกต่อไปคงเป็นไปไม่ได้แล้วแน่นอนว่าการแต่งตั้งนักปราชญ์ ไม่ใช่ว่าจะกระทำได้ตามอำเภอใจความสามารถเป็นเรื่องรอง ที่สำคัญที่สุดคือฐานะหากฮ่องเต้หวู่แต่งตั้งนักปราชญ์ขึ้นมาเพียงคนเดียว บุคคลผู้นั้นย่อมได้รับชื่อเสียงเกียรติคุณอันสูงส่งจากประชาชนหากบุคคลผู้นี้คิดไม่ซื่อ วางแผนก่อกบฏถ้าเป็นอย่างนั้นจริง บ้านเมืองจะต้องลุกเป็นไฟอย่างแน่นอน!อย่างไรก็ตาม ปัญหาเหล่านี้ไม่มีอยู่จริงสำหรับหลี่หลงหลินเขาเป็นองค์ชายรัชทายาทอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องขึ้นครองราชย์ในสักวัน ไม่มีเหตุผลที่จะก่อกบฏการแต่งตั้งหลี่หลงหลินเป็นนักปราชญ์ ไม่เพียงแต่จะสามารถกดขี่ส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1076
“ดี...”ฮ่องเต้หวู่กลั้นความคิดอยู่นาน กว่าจะเปล่งเสียงออกมาได้เพียงคำเดียว แต่เมื่อนึกว่ามันดูจืดชืดเกินไป จึงเสริมขึ้นอีกว่า “ดีมาก!”หลี่หลงหลินรู้สึกพูดไม่ออกในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมเสิ่นชิงโจวถึงต้องการยุยงให้ฮ่องเต้หวู่ก่อกบฏบิดาไร้ประโยชน์ของตนผู้นั้น ไม่เพียงแค่ละเลยด้านการปกครองด้วยวัฒนธรรมเท่านั้นเห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจหลักขงจื๊อแม้แต่น้อย แถมยังอ่านปรัชญาแห่งจิตใจไม่ออกเลยด้วยซ้ำ ถึงขนาดไม่รู้จะกล่าวคำชมเชยอย่างไร กลัวว่าเอ่ยออกไปมากกว่านี้จะเผลอทำให้ตัวเองโป๊ะแตกอย่างไรก็ตาม ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นตัวเขาก็ไม่ต่างกันโทษฐานที่ตัวเองไม่มีวัฒนธรรม อาศัยแต่การลอกเลียนแบบปรัชญาแห่งจิตใจของปราชญ์หวังหยางหมิงนั้น ลึกซึ้งอย่างแท้จริงหลี่หลงหลินใช้เวลาสามวัน คัดลอกปรัชญาแห่งจิตใจฉบับดั้งเดิมตามความทรงจำ อันที่จริง เขาก็แค่เข้าใจหลักการใหญ่ๆ อย่าง “รู้แล้วลงมือทำ” “ศึกษาสิ่งต่างๆ เพื่อเข้าถึงความรู้” “มุ่งสู่จิตสำนึกแห่งคุณธรรม”ส่วนที่ลึกซึ้งกว่านั้น หลี่หลงหลินก็ไม่ค่อยเข้าใจ ต้องอาศัยให้เหล่าศิษย์ไปอ่านปรัชญาแห่งจิตใจและเข้าใจด้วยตัวเองจะบรรลุสู่ความเป็นปราชญ
