บททั้งหมดของ องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: บทที่ 881 - บทที่ 890

เพียงแค่ภูเขาทิศประจิม กำลังการผลิตต่อวันสามร้อยจิน ภายภาคหน้าเพิ่มขึ้นถึงหนึ่งพันจินนี่หมายความว่ากระไร?นับตั้งแต่นี้ไป กระดาษมิใช่สินค้าขาดแคลนอีก ไม่ใช่สินค้าราคาแพงของตระกูลสูงศักดิ์ชนชั้นสูงอีก!ลูกหลานครอบครัวยากจน ไปจนถึงสามัญชนธรรมดา ล้วนสามารถซื้อกระดาษ ใช้กระดาษได้นกนางแอ่นที่เคยโบยบินเข้าบ้านตระกูลสูงศักดิ์ บัดนี้เข้าไปในบ้านสามัญชน!นี่เป็นเรื่องดีเป็นประโยชน์ต่อบ้านเมืองและราษฎร์!ฮ่องเต้หวู่ซาบซึ้งใจจนไม่รู้จะพูดอะไรเสริมอีกโจวซิงผู้นำปราชญ์มหาสำนักทั้งหลาย ล้วนตกตะลึง!พวกเขาไม่เพียงไม่ดีใจ ตรงข้ามกันสีหน้ายังไม่สบอารมณ์ถึงขีดสุดชนชั้นสูงแสดงความมั่งคั่งและฐานะของตนเยี่ยงไรเล่า?มิได้อาศัยเงินทองเงิน ธรรมดาเกินไปแล้ว!ในสายตาของเหล่าชนชั้นสูง โอ้อวดเงินธรรมดามากเกินไป เป็นการกระทำของคนมั่งคั่งเพียงข้ามคืน ชวนให้คนหมิ่นแคลนตระกูลชนชั้นสูงล้วนอาศัยหนังสือ มาโอ้อวด!ก็ยกตัวอย่างครอบครัวของโจวซิง สร้างหอตำราขนาดใหญ่ ภายในนั้นมีหนังสือนับหมื่นเล่มโจวซิงมักเชิญสหาย ไปที่หอตำรา อ้างว่าอ่านตำรา แท้จริงแล้วกำลังโอ้อวดความมั่งคั่งและแก่นแท้ของตน!สรุปคือห

ฮ่องเต้หวู่เอ่ยชื่นชมอย่างต่อเนื่อง “เจ้าเก้า เจ้าทำได้ดีมาก!”โจวซิงยังอยากโต้แย้งหลี่หลงหลินเห็นสถานการณ์แล้ว เอ่ยปากว่า “เสด็จพ่อ ลูกยังมีเรื่อง ต้องการพูดกับท่านเพียงลำพัง...”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า โบกมือพูดกับโจวซิง “โจวอ้ายชิง เรื่องชัดเจนแล้ว รัชทายาทมิได้กระทำการฟุ่มเฟือย นี่คือความเข้าใจผิดครั้งใหญ่! กระนั้น อ้ายชิงเจ้าก็หวังดี ครั้งนี้เราไม่ตำหนิเจ้า!”“แต่ ครั้งหน้า หากเจ้าไม่มีหลักฐานชัดเจน ฟังเพียงข่าวลือ ว่าร้ายรัชทายาท”“อย่าโทษเราไม่เกรงใจเจ้าเลย!”“พวกเจ้าออกไปเถอะ!”โจวซิงก้มหน้าเสียใจ คล้ายไก่ตัวผู้สู้แพ้ กลับออกไปพร้อมเหล่าขุนนางสายตาฮ่องเต้หวู่ตกลงบนตัวหลี่หลงหลิน “รัชทายาท เจ้ามีเรื่องใดจะพูด พูดเถอะ!”ดวงตาหลี่หลงหลินทอประกายระยับ พูดว่า “เสด็จพ่อ! หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยนี้ ไม่เพียงสามารถหาเงินได้! ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นกระบี่คมสังหารคนทั่วหล้าอีกด้วย!”สีหน้าฮ่องเต้หวู่ตกตะลึงกระบี่คม?นี่หมายความว่ากระไรเล่า?มิใช่พูดว่าเป็นหนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับหรอกหรือ?ราชสำนักเองก็มีจดหมายข่าวราชสำนักทำนองนี้ ใช้ส่งต่อหนังสือราชการเหตุใดเราไม่เห็นกระบี่

หยาดเหงื่อแรงกายที่ราษฎร์มอบให้เล่า?เหตุใดคลังหลวงถึงว่างเปล่า?ไม่มีเงิน จะดูแลบ้านเมืองเยี่ยงไร?เงินเหล่านี้ ตกลงอยู่ในมือใคร?คำตอบนั้นง่ายมากไม่ใช่ตู้เหวินยวน อีกทั้งยังไม่ใช่เสิ่นชิงโจว ไม่ใช่ขุนนางทุจริตเหล่านั้น!แต่เป็นตระกูลชนชั้นสูงทั้งหมด!พวกเขาก็คล้ายปรสิต สูบเลือดบนตัวราษฎร์ต้าเซี่ย เลี้ยงตนเองกลายเป็นคนไร้คุณธรรมไม่ใส่ใจภาพรวม ต้าเซี่ยถูกสูบจนว่างเปล่า คล้ายผู้ประสบภัยหน้าเหลืองผ่ายผอม ตัวโงนเงนคนหนึ่งจากนั้นก็ล้มลง!ต้องการช่วยต้าเซี่ย ก็ต้องสังหารตระกูลชนชั้นสูงก่อน!แม้ว่าฮ่องเต้หวู่เกิดจิตสังหาร แต่เขากลับมิอาจแตะต้องตระกูลชนชั้นสูงได้แม้ขนเส้นเดียว!เพราะบนหลังของตระกูลชนชั้นสูง ก็คือสำนักปราชญ์ พวกเขากุมสิทธิ์การพูดไว้!ต่อให้เป็นฮ่องเต้หวู่ ก็ยังกริ่งเกรงสำนักปราชญ์มากนักหากไม่ระวัง เขาก็จะถูกสำนักปราชญ์ปรักปรำ ชื่อเสียงฉาวโฉ่นับหมื่นปี!เดิมทีฮ่องเต้หวู่ก็กำลังสิ้นหวัง คิดว่าเขาไม่สามารถขจัดปัญหาของต้าเซี่ย ช่วยราษฎร์ให้พ้นภัยได้จากนั้นฮ่องเต้หวู่กลับมองเห็นความหวัง บนหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย!ใช้หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย บางทีอาจแย

หรือว่าเขายังสามารถฆ่าขุนนางทั้งใต้หล้าได้กันเล่า?หากฮ่องเต้หวู่เผด็จการถึงเพียงนี้จริงบทสรุปก็มีเพียงอย่างเดียว นั่นคือทุกคนทรยศครอบครัวออกห่าง!สีหน้าเสิ่นชิงโจวไม่สบอารมณ์ เอ่ยว่า “แต่ หลังหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยเผยแพร่ออกไป เป็นได้ทั้งการรุกและรับ พลิกแผ่นดินได้!”“พวกเราตระกูลชนชั้นสูง ไม่มีฐานะสูงส่งอีกต่อไป!”“ฮ่องเต้หวู่กุมอาวุธเทพ ที่สามารถทำร้ายพวกเราเอาไว้!”สีหน้าโจวซิงตกตะลึงพรึงเพริด “อาจารย์ฮ่องเต้หมายถึง...หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยนั้น?”เรื่องมาถึงขั้นนี้ เขายังไม่เชื่อ หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยมีภัยคุกคามถึงเพียงนี้เสิ่นชิงโจวพรูลมหายใจยาวเหยียดออกมาเฮือกหนึ่ง “เจ้ารู้เส้นทางขุนนาง กลับไม่รู้หัวใจราษฎร์!”“หากหลี่หลงหลินนำหลักฐานของเจ้า เขียนไว้บนหนังสือพิมพ์ จะเกิดอันใดขึ้น?”“ราษฎร์จะต้องโมโหอย่างรุนแรง ความไม่พอใจของราษฎร์เดือดพล่าน!”“ถึงตอนนั้น ชื่อเสียงของเจ้าฉาวโฉ่ไปแล้ว ใครยังกล้าปกป้องเจ้า?”“ชนิดที่ว่าบัณฑิตมีคุณธรรม จะเขียนประณามเจ้าอีกด้วย!”“เจ้าคิดว่าจะได้ลาออกจากราชการอีกหรือ?”“ไม่ตายย่อมไม่อาจปลอบประโลมความโกรธแค้นของราษฎร์ได้

อย่างไรเสีย ไปดูมหรสพที่หอนางโลม ไม่เพียงเสียเงิน ยังต้องถูกสหายร่วมสำนักหัวเราะเยาะอีกด้วยหากถูกบิดามารดารู้เข้า ถูกหักขายังนับว่าเบาภายใต้ความเบื่อหน่ายอย่างที่สุดของพวกเขา ได้อ่านนวนิยายวาทกรรม ‘ดอกเหมยในหอแดง’ ของหลิ่วหรูเยียนเป็นครั้งแรก ผ่านหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย เทียบกับหลักการสั่งสอนคน ยากอย่างยิ่งยวดของสำนักศึกษาแล้วช่างต่างกันนิยายเล่มนี้ ล้วนคือความสนุกเพลิดเพลินยิ่งไปกว่านั้นยังแตกต่างจากนิยายน้ำเน่าผู้มีพรสวรรค์และสาวงาม โดยอิงตามมุมมองของสตรี เขียนพรรณนาคนในสวนต้ากวน ได้อย่างสมจริงกอปรกับชื่อด้านความงามอันเลื่องชื่อลือไกลของหลิ่วหรูเยียน รวมถึงความรักระหว่างชายหญิงคราวนี้ บัณฑิตเหล่านี้ได้เปิดประตูสู่โลกใบใหม่แล้วใต้หล้ามีหนังสือสนุกถึงเพียงนี้ด้วยหรือ?‘ดอกเหมยในหอแดง’ โด่งดังขึ้นมา ได้รับเสียงชื่นชมจากบัณฑิต!หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยหนึ่งพันฉบับ กลายเป็นสิ่งที่คนต่างพากันแย่งชิงทว่า คนส่วนใหญ่ ล้วนมุ่งเป้าไปที่ ‘ดอกเหมยในหอแดง’ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ของบ้านเมือง อย่างเรียงความของปราชย์ผู้ทรงคุณธรรมมนุษย์นั้นหนา ล้วนกินข้าวเหมือนกัน ใครบ้างมิใช่คน