เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 885
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 886
“มองพลาดไปแล้ว!”“ข้ามองพลาดไปแล้ว!”“องค์ชายเก้าเป็นคนมีพรสวรรค์ที่ใดกัน เป็นอัจฉริยะต่างหาก!”เสิ่นชิงโจวถอนหายใจเดี๋ยวสั้นเดี๋ยวยาว นึกเสียใจภายหลังแม้ว่าบัดนี้หลี่หลงหลินกลายเป็นรัชทายาทไปแล้ว แต่เสิ่นชิงโจวยังเรียกขานเขาว่าองค์ชายเก้านั่นเพราะสำหรับเสิ่นชิงโจวแล้ว รัชทายาทมีเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือองค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่เพียงแต่เสิ่นชิงโจวรำคาญใจอย่างมากปีนั้นหากข้าไม่มองพลาดไป เลือกเจ้าเก้าหลี่หลงหลินบทสรุปจะเป็นเช่นไร?น่ากลัวว่าฮ่องเต้หวู่คงสละบัลลังก์ตั้งนานแล้ว มอบตำแหน่งฮ่องเต้ไว้ในมือเจ้าเก้าภายใต้การปกครองของเขา ต้าเซี่ยเจริญรุ่งเรือง ราษฎร์อยู่อย่างสงบสุขไปตั้งนานแล้วกระมัง?แม้พูดว่าเสียใจภายหลัง แต่ใต้หล้านี้ กลับไม่มียารักษาโรคเสียใจภายหลังในเมื่อเสิ่นชิงโจวเลือกหลี่เทียนฉี่ไปแล้ว เช่นนั้นก็ทำได้เพียงเดินบนเส้นทางมืดมิด ไม่มีหลักการให้ย้อนกลับอีก“องค์ชายเก้า ท่านและข้า ตั้งแต่เริ่มจนจบก็คือไร้วาสนาต่อกัน!”“ท่านมีพรสวรรค์สูงมากเพียงใด ทั้งต่อบ้านเมืองและราษฎร์ ล้วนมีเพียงโทษไร้ประโยชน์!”“ข้าทำได้เพียงยอมเจ็บปวด ทำลายท่าน...”ภายในสายตาเสิ่นช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 887
หรือว่าเขายังสามารถฆ่าขุนนางทั้งใต้หล้าได้กันเล่า?หากฮ่องเต้หวู่เผด็จการถึงเพียงนี้จริงบทสรุปก็มีเพียงอย่างเดียว นั่นคือทุกคนทรยศครอบครัวออกห่าง!สีหน้าเสิ่นชิงโจวไม่สบอารมณ์ เอ่ยว่า “แต่ หลังหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยเผยแพร่ออกไป เป็นได้ทั้งการรุกและรับ พลิกแผ่นดินได้!”“พวกเราตระกูลชนชั้นสูง ไม่มีฐานะสูงส่งอีกต่อไป!”“ฮ่องเต้หวู่กุมอาวุธเทพ ที่สามารถทำร้ายพวกเราเอาไว้!”สีหน้าโจวซิงตกตะลึงพรึงเพริด “อาจารย์ฮ่องเต้หมายถึง...หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยนั้น?”เรื่องมาถึงขั้นนี้ เขายังไม่เชื่อ หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยมีภัยคุกคามถึงเพียงนี้เสิ่นชิงโจวพรูลมหายใจยาวเหยียดออกมาเฮือกหนึ่ง “เจ้ารู้เส้นทางขุนนาง กลับไม่รู้หัวใจราษฎร์!”“หากหลี่หลงหลินนำหลักฐานของเจ้า เขียนไว้บนหนังสือพิมพ์ จะเกิดอันใดขึ้น?”“ราษฎร์จะต้องโมโหอย่างรุนแรง ความไม่พอใจของราษฎร์เดือดพล่าน!”“ถึงตอนนั้น ชื่อเสียงของเจ้าฉาวโฉ่ไปแล้ว ใครยังกล้าปกป้องเจ้า?”“ชนิดที่ว่าบัณฑิตมีคุณธรรม จะเขียนประณามเจ้าอีกด้วย!”“เจ้าคิดว่าจะได้ลาออกจากราชการอีกหรือ?”“ไม่ตายย่อมไม่อาจปลอบประโลมความโกรธแค้นของราษฎร์ได้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 888
หลี่หลงหลินกลับถึงบ้านสกุลซู บัดนี้ใกล้ค่ำแล้วบนถนนมีคนสัญจรไปมา ร้านรวงประดับไฟสว่างไสวกลับมีกลิ่นอายความเจริญรุ่งเรืองหลายส่วนหลี่หลงหลินยืนหน้าประตู มองควันไฟบนโลกมนุษย์ ใบหน้าเผยรอยยิ้มขมปร่าอย่างอดไม่ได้ท่ามกลางเหล่าผู้คนมากมายในโลกนี้ มีกี่คนล่วงรู้ว่า ความเจริญรุ่งเรืองของเมืองหลวง กลับมีคลื่นพายุแฝงอยู่ ซ่อนเร้นอันตรายใหญ่หลวงนับๆ เวลาดูแล้ว ศพของเซียวเซวียนเช่อและเซียวเม่ยเอ๋อร์ ส่งถึงชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแล้วกระมังหัวหน้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือท่านนั้น ได้เห็นศพลูกสาวและราชครู จะต้องพิโรธมากอย่างแน่นอนคนผมขาวส่งคนผมดำ ความเจ็บปวดเสียใจนี้ หลี่หลงหลินเคยเห็นจากฮ่องเต้หวู่มาก่อนความโหดร้ายของหัวหน้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ อยู่ห่างไกลกว่าฮ่องเต้หวู่มากนักเขาจะต้องทำทุกวิธี ประกาศสงครามกับต้าเซี่ยในทันทีแน่ทว่า สงครามก็ส่วนสงครามชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือขาดแคลนธัญพืชและหญ้า อย่างน้อยก่อนช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ก็ไม่สามารถโจมตีต้าเซี่ยได้“ก็หมายความว่า...”“ข้าเหลือเวลาว่างเพียงสองสามเดือน เก็บกวาดราชสำนัก”“ระหว่างนั้น ยังมีเรื่องงานแต่งกับซ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 889
อย่างไรเสีย ไปดูมหรสพที่หอนางโลม ไม่เพียงเสียเงิน ยังต้องถูกสหายร่วมสำนักหัวเราะเยาะอีกด้วยหากถูกบิดามารดารู้เข้า ถูกหักขายังนับว่าเบาภายใต้ความเบื่อหน่ายอย่างที่สุดของพวกเขา ได้อ่านนวนิยายวาทกรรม ‘ดอกเหมยในหอแดง’ ของหลิ่วหรูเยียนเป็นครั้งแรก ผ่านหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย เทียบกับหลักการสั่งสอนคน ยากอย่างยิ่งยวดของสำนักศึกษาแล้วช่างต่างกันนิยายเล่มนี้ ล้วนคือความสนุกเพลิดเพลินยิ่งไปกว่านั้นยังแตกต่างจากนิยายน้ำเน่าผู้มีพรสวรรค์และสาวงาม โดยอิงตามมุมมองของสตรี เขียนพรรณนาคนในสวนต้ากวน ได้อย่างสมจริงกอปรกับชื่อด้านความงามอันเลื่องชื่อลือไกลของหลิ่วหรูเยียน รวมถึงความรักระหว่างชายหญิงคราวนี้ บัณฑิตเหล่านี้ได้เปิดประตูสู่โลกใบใหม่แล้วใต้หล้ามีหนังสือสนุกถึงเพียงนี้ด้วยหรือ?‘ดอกเหมยในหอแดง’ โด่งดังขึ้นมา ได้รับเสียงชื่นชมจากบัณฑิต!หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยหนึ่งพันฉบับ กลายเป็นสิ่งที่คนต่างพากันแย่งชิงทว่า คนส่วนใหญ่ ล้วนมุ่งเป้าไปที่ ‘ดอกเหมยในหอแดง’ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ของบ้านเมือง อย่างเรียงความของปราชย์ผู้ทรงคุณธรรมมนุษย์นั้นหนา ล้วนกินข้าวเหมือนกัน ใครบ้างมิใช่คน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 890
“องค์ชาย”หลิ่วหรูเยียนน้ำตาเอ่อคลอเต็มหน้า คุกเข่าต่อหน้าหลี่หลงหลิน อ้อนวอนอย่างขมขื่น “ขอร้ององค์ชายออกหน้าแทนหม่อมฉันด้วย!”“ขอเพียงหม่อมฉันสามารถสังหารโจวซิงคนชั่วช้านี้เองกับมือ ล้างแค้นแทนชายหญิงคนแก่เด็กเจ็ดสิบสามคนของตระกูลหลิ่วได้”“หม่อมฉัน...ร่างกายของหม่อมฉัน ขอมอบให้องค์ชายได้เชยชมตามใจ...”หลิ่วหรูเยียนตกอยู่ในโลกีย์มาก่อน อย่างไรเสียก็เป็นคุณหนูใหญ่เกิดในตระกูลขุนนางนางได้ยินมาตั้งแต่เด็ก รู้ว่าแวดวงขุนนางต้าเซี่ยดำมืดมากเพียงใดต่อให้ส่งมอบหลักฐานความผิดของโจวซิงให้ราชสำนัก แต่ขุนนางก็ปกป้องขุนนางด้วยกันเอง เรื่องใหญ่กลายเป็นเล็ก เรื่องเล็กสลายหายไปโจวซิงบ้างก็อาจติดคุกหลายปี บ้างก็ถูกยึดทรัพย์ลงท้าย เขาก็สามารถหลุดพ้นจากการจองจำ ได้รับอิสระคืนมา กลับไปอยู่บ้านเกิด ใช้วิถีชีวิตเรียบง่าย ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุขชนิดที่ว่าสำหรับโจวซิงแล้ว ความทุกข์หลายปีนั้น กลับกลายเป็นประสบการณ์อย่างหนึ่ง กลายเป็นช่วยสร้างชื่อเสียงตลอดชีวิตให้แก่เขา!หลิ่วหรูเยียนยิ่งคิด ภายในใจก็ยิ่งไม่อาจหักใจได้!ทว่านางเป็นสตรีคนหนึ่ง จะทำอันใดได้เล่า?ที่พึ่งเดียวของนาง ก็คือหลี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 891
บางเรื่องหลี่หลงหลินไม่เคยชินที่จะลงมือทำเอง เพราะไม่อยากทำให้มือตัวเองเปื้อนแล้วจะนับประสาอะไรกับหญิงอ่อนแอคนหนึ่งอย่างหลิ่วหรูเยียน?แม้จะจับตัวโจวซิงมามัดไว้ต่อหน้าหลิ่วหรูเยียน จริงๆ นางจะมีความกล้าเพียงพอที่จะลงมือด้วยตัวเองหรือไม่?นอกจากความสงสัยแล้ว สิ่งที่หลี่หลงหลินมีมากกว่าก็คือความห่วงใยหลิ่วหรูเยียนมีมือเรียวเล็กดุจหยก ควรคู่กับการเขียนบทกวีหรือเล่นพิณ มิใช่ต้องมามัวหมองไปกับกลิ่นคาวเลือด…แต่แววตาของหลิ่วหรูเยียนเต็มไปด้วยความแน่วแน่ และเปล่งประกายไปด้วยความเกลียดชัง “หากข้าไม่ได้ลงมือสังหาร โจวซิง ขุนนางชั่วช้าด้วยมือของตัวเอง ข้า…คงยากที่จะลบล้างความแค้นในใจนี้ได้!”หลี่หลงหลินจ้องมองหลิ่วหรูเยียนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ได้! ข้าจะไปจัดการให้!”“แต่ก่อนหน้านั้น…”“คืนนี้เรามาจัดการหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย ฉบับต่อไปให้เสร็จกันก่อน!”หลิ่วหรูเยียนรีบพยักหน้ารับ “แน่นอนอยู่แล้ว!”ด้วยการช่วยเหลือจากหลี่หลงหลิน ทำให้งานของหลิ่วหรูเยียนมีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัวท้ายที่สุด สำหรับหลิ่วหรูเยียน การทำหนังสือพิมพ์ยังเป็นสิ่งใหม่และแปลกไปส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 892
หลี่หลงหลินไม่ได้หลับทั้งคืน จนร่างกายอ่อนล้าแทบหมดแรง เขามอบหมายให้ลั่วอวี้จู๋นำต้นฉบับของหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยไปส่งที่เขาทิศประจิม ส่วนตัวเขาเองกลับห้องไปพักผ่อนณ เขาทิศประจิม“พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านพูดว่าอะไรนะ?”“หนึ่งแสนฉบับ?”กงซูหว่านหญิงงามผู้เยือกเย็นในชุดกระโปรงสีดำถึงกับตกใจอย่างมาก จนแทบไม่เชื่อหูตัวเองลั่วอวี้จู๋ถอนหายใจด้วยความจนใจ “การกระทำขององค์รัชทายาทในครั้งนี้ อาจดูเหมือนเหลวไหลอยู่บ้าง! แต่เขายืนกรานหนักแน่นมาก ข้าก็ไม่อาจพูดให้เขาเปลี่ยนใจได้”กงซูหว่านพยักหน้าเล็กน้อย มีข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วว่าหลี่หลงหลินกำลังจะแต่งงานกับลั่วอวี้จู๋ดังคำที่ว่า ไม่มีลมก็ไม่มีคลื่นความสัมพันธ์ระหว่างหลี่หลงหลินกับพี่สะใภ้ใหญ่ก็สนิทสนมกว่าใครอื่นจริงในเมื่อสะใภ้ใหญ่โน้มน้าวเขาไม่ได้ การที่ตนจะเปิดปากพูดก็คงเปล่าประโยชน์ถ้าจะให้พิมพ์หนึ่งแสนฉบับ ก็ให้พิมพ์ไปเถิดนี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับช่างฝีมือที่จะได้สะสมประสบการณ์เพิ่มเติมในการใช้วิธีพิมพ์แบบหล่อแม่พิมพ์จากดินเหนียว ซึ่งนับว่าเป็นประโยชน์ในระยะยาวลั่วอวี้จู๋มองไปที่กงซูหว่านก่อนเอ่ยถามว่า “การพิมพ์หนึ่งแส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 893
แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับหลิ่วหรูเยียนกันเล่า?กงซูหว่านเป็นหญิงสาวที่ฉลาดเฉลียวอย่างยิ่ง ทว่าในชั่วขณะหนึ่งกลับไม่อาจเข้าใจได้ ใบหน้างดงามเย็นชาของนางเต็มไปด้วยความสงสัยลั่วอวี้จู๋กดเสียงลงต่ำพลางกล่าวว่า “น้องรอง เจ้าคงไม่รู้! ข้าได้ยินข่าวลือมาว่า สะใภ้สี่เดิมทีเป็นคุณหนูตระกูลขุนนางชั้นสูง แต่เพราะบิดาของนางไปล่วงเกินผู้มีอำนาจบางคน ครอบครัวจึงต้องพบกับจุดจบที่เลวร้าย บ้านแตกสาแหรกขาด”กงซูหว่านคิดตามแล้วก็เข้าใจในทันที นางเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ “โจวซิง?”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้า “ใช่! โจวซิง เป็นหนึ่งในคนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง”กงซูหว่านตกตะลึง “นั่นหมายความว่า...รัชทายาทต้องการช่วยน้องสะใภ้สี่ล้างแค้นให้ครอบครัวของนาง!”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้าอีกครั้งหากไม่ใช่เพราะความกระหายที่จะแก้แค้น หลิ่วหรูเยียนคงไม่อดหลับอดนอนทั้งคืน เพียงเพื่อจัดทำหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยออกมาให้เสร็จสำหรับหลิ่วหรูเยียน การที่โจวซิงมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกเพียงวันเดียว ก็ถือเป็นความทรมานสำหรับนาง“เข้าใจแล้ว!”กงซูหว่านสูดหายใจลึก ก่อนจะเอ่ยด้วยความมุ่งมั่น “ข้าจะเร่งช่างฝีมือให้ทำงานล่วงเวลา!”“ในห้าวันน
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1084
หนิงชิงโหวชี้ไปยังกลุ่มคนที่แออัดอยู่เบื้องหน้า: “น้ำสามารถพยุงเรือได้ ก็สามารถคว่ำเรือได้เช่นกัน” “ราษฎรเหล่านี้ล้วนติดตามองค์รัชทายาทเข้าวัง หากองค์รัชทายาทไม่หาทางระงับความโกรธของราษฎรเหล่านี้ เกรงว่าภายหน้าจะเกิดการจลาจล!” “จลาจล!” เมื่อได้ยินคำพูดของหนิงชิงโหว ซูเฟิ่งหลิงก็รู้สึกเย็นวาบไปถึงสันหลัง แม้ว่าตอนนี้เสิ่นชิงโจวจะตายไปแล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าสำนักปราชญ์ที่เสื่อมโทรมของต้าเซี่ยจะหายไปด้วย กลุ่มข้าราชการที่กุมอำนาจในราชสำนักยังคงอยู่ เสิ่นชิงโจวคนหนึ่งตายไป เสิ่นชิงโจวอีกนับพันจะลุกขึ้นมา ที่นี่คือพระราชวังต้องห้าม สถานที่ที่ใกล้ชิดกับอำนาจของราชวงศ์มากที่สุด! หากความโกรธของราษฎรถูกปลุกปั่นขึ้นมา จะต้องมีคนฉวยโอกาสก่อความวุ่นวาย ผลที่ตามมาย่อมยากจะคาดเดา กลุ่มข้าราชการแม้จะไม่มีกำลังทหาร แต่พวกเขาใช้ริมฝีปากเป็นปืน ใช้ลิ้นเป็นดาบ สิ่งที่ถนัดที่สุดคือการใส่ร้ายป้ายสี ถึงตอนนั้น ต่อให้หลี่หลงหลินกระโดดลงแม่น้ำเหลืองก็ล้างมลทินไม่หมด!ซูเฟิ่งหลิงไม่ยอม: “ต่อให้เกิดการจลาจลจริง ข้าก็สามารถนำทัพตระกูลซูมาปราบปรามได้!” เมื่อได้ยินคำพูดของซูเฟิ่งห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1083
เหล่าราษฎรที่อยู่ด้านหลังก็ยังไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่านพ้นไป เมื่อเห็นซากศพที่ตายอย่างน่าอนาถ ต่างก็โกรธแค้นจนแทบจะพุ่งเข้าไปฉีกร่างของเสิ่นชิงโจวเป็นชิ้น ๆ ต่อให้ตาย ก็ไม่ยอมให้เขาไปสบาย! หลี่เทียนฉี่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มจะควบคุมไม่อยู่ จึงรีบทูลขอ: “เสด็จพ่อ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ลูกมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้อง!” ฮ่องเต้หวู่ทอดสายตามองหลี่เทียนฉี่: “ทำไมข้าถึงมีลูกเช่นเจ้า!” ยังดีที่ตอนนั้นแต่งตั้งหลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท มิเช่นนั้น เกรงว่าแผ่นดินต้าเซี่ยอันกว้างใหญ่ไพศาล คงเต็มไปด้วยความทุกข์ยาก ราษฎรต้องล้มตายเป็นจำนวนมาก แต่หลี่เทียนฉี่ก็เป็นโอรสองค์โต เคยเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้หวู่มาก่อน ฮ่องเต้หวู่มิได้ปฏิเสธ: “ว่ามา มีเรื่องอันใด!” หลี่เทียนฉี่สีหน้าเศร้าสร้อย ชี้ไปที่ร่างไร้วิญญาณของเสิ่นชิงโจว: “เป็นอาจารย์หนึ่งวัน เป็นดั่งบิดาตลอดชีวิต หวังว่าเสด็จพ่อจะทรงเมตตาฝังศพท่านอาจารย์ของรัชทายาท ให้เขาได้ร่างที่สมบูรณ์!” คำพูดนี้ ทำให้เหล่าราษฎรเดือดดาลขึ้นมาทันทีเสิ่นชิงโจวทำลายบ้านเมือง ไม่รู้ว่าสร้างความเดือดร้อนให้แก่ราษฎรไปมากเท่าใด! บัดนี้ไม่เพียงแต่ไม่ประ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1082
โบราณว่า ท้องของอัครเสนาบดีกว้างใหญ่พอจะให้เรือแล่นผ่านได้ เสิ่นชิงโจวเป็นถึงราชครู มีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้าสามมหาเสนาบดี เทียบเท่ากับอัครเสนาบดี แต่คาดไม่ถึงว่า ใจคอจะคับแคบเพียงนี้ ถูกโทสะบีบคั้นจนตาย ฮ่องเต้หวู่สีหน้าเคร่งขรึม: “เจ้าเก้า นี่จะให้จบเรื่องเช่นไร?” อย่างไรเสีย เสิ่นชิงโจวก็เป็นถึงราชครู ผู้บงการที่แท้จริงเบื้องหลังกลุ่มข้าราชการและสำนักปราชญ์ แม้ว่าความชั่วจะมากมาย บัดนี้หลักฐานก็ชัดเจน แต่ก็ควรจะลงโทษตามกฎหมายแคว้นต้าเซี่ย ตัดสินประหารชีวิต บัดนี้ถูกหลี่หลงหลินทำให้โกรธจนตาย ไม่เพียงแต่ทำให้เสิ่นชิงโจวได้ประโยชน์ ยังทำให้หลี่หลงหลินถูกครหา เกรงว่าภายหน้าจะถูกกลุ่มข้าราชการนำมาเป็นข้อโจมตี หลี่หลงหลินขมวดคิ้วมุ่น เขาก็มิคาดคิดว่า เสิ่นชิงโจวจะมีจิตใจคับแคบเพียงนี้ แม้แต่เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ก็ยังทนไม่ได้ “เสด็จพ่อ เกรงว่านี่จะเป็นลิขิตสวรรค์ กำจัดคนชั่วร้าย ทำลายคนพาล” “มิเช่นนั้น ราชครูผู้ยิ่งใหญ่ไยจึงไม่มีความอดทนเพียงนี้ ถูกคำพูดไม่กี่คำของลูกบีบคั้นจนสิ้นใจต่อหน้าธารกำนัล?” คำพูดของหลี่หลงหลินปัดความรับผิดชอบออกจากตัวจนหมดสิ้น เขารู้ว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1081
กลอุบายของหลี่หลงหลินนี้นับว่าอำมหิตยิ่งนัก เท่ากับทำลายชื่อเสียงของฉินฮั่นหยางและเหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิให้พวกเขากลายเป็นคนธรรมดาสามัญ! นับแต่นี้ไป ฉินฮั่นหยางจะใช้ชื่อเสียงของสำนักปราชญ์เพื่อหลอกลวง ฉ้อฉล หรือกระทำการอันมิชอบใด ๆ ย่อมไม่มีทางเป็นไปได้อีก แต่ว่า พวกเขาได้คุกเข่าคำนับไปแล้ว จะให้กลับคำได้อย่างไร? ต่อให้เงื่อนไขของหลี่หลงหลินจะโหดร้ายเพียงใด พวกเขาก็จำต้องกล้ำกลืนฝืนทน “พวกข้า... ยินยอม!” เหล่าบัณฑิตทรงคุณวุฒิคุกเข่าลงกับพื้น เอ่ยขึ้นพร้อมกัน หลี่หลงหลินเผยรอยยิ้ม หันไปมองเสิ่นชิงโจว “ท่านอาจารย์ของฮ่องเต้ บัดนี้สิบบัณฑิตทรงคุณวุฒิล้วนอยู่ภายใต้ร่มเงาของสำนักปรัชญาแห่งจิตใจแล้ว ท่านยังมีอะไรจะกล่าวอีกหรือไม่?” “เจ้า...ช่างชั่วช้า!” ดวงตาทั้งสองของเสิ่นชิงโจวแดงก่ำ จ้องมองหลี่หลงหลินอย่างเคียดแค้น การรวมความรู้กับการปฏิบัติ เข้าถึงแก่นแท้! ทุกคนเป็นดั่งมังกร ทุกคนบรรลุเป็นเซียน! ฟังดูแล้ว สำนักปรัชญาแห่งจิตใจช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก แต่ว่า หลี่หลงหลินทำให้สิบบัณฑิตทรงคุณวุฒิยอมสยบได้ด้วยหลักการของสำนักปรัชญาแห่งจิตใจหรือ? หามิได้! ทั้งหมดล้วนอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1080
ฉินฮั่นหยางครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าตอบเสิ่นชิงโจวล่วงรู้ความลับของเขามากเกินไปหากเรื่องพวกนั้นถูกเปิดโปง ต่อให้ถูกประหารสิบครั้งก็ยังไม่พอ!แม้ว่าหลี่หลงหลินจะรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าจะลืมเรื่องในอดีตและค้ำจุนให้เขารุ่งเรืองมั่งคั่งต่อไปแต่หากอีกฝ่ายเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะ?ฉินฮั่นหยางไม่กล้าเสี่ยงเขาหวังว่าหลี่หลงหลินจะยื่นข้อเสนอที่จริงใจมากกว่านี้ทว่าหลี่หลงหลินไม่ได้เสียเวลาพูดจาให้มากความ เขาหันไปเดินเข้าหาบรรดาบัณฑิตทรงคุณวุฒิคนอื่นๆ แทน ชัดเจนว่าต้องการดึงพวกเขาเข้าพวก“แย่แล้ว! แย่แล้ว!”เมื่อเห็นดังนั้น สีหน้าของฉินฮั่นหยางก็เปลี่ยนไปทันทีในหมู่บัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านี้ หากมีแม้แต่คนเดียวที่ใจอ่อน ยอมรับหลี่หลงหลินเป็นอาจารย์ และเข้าสู่สำนักปรัชญาแห่งจิตใจนั่นหมายความว่า เสิ่นชิงโจวแพ้แล้ว!หากหลี่หลงหลินสามารถนั่งมั่นในตำแหน่งนักปราชญ์คนใหม่แห่งสำนักปรัชญาแห่งจิตใจได้ตนเองเป็นเพียงบัณฑิตทรงคุณวุฒิ จะเอาอะไรไปเทียบกับนักปราชญ์ได้?ถึงตอนนั้น จะมีจุดจบที่ดีได้อย่างไร!ฉินฮั่นหยางอาจมั่นใจว่าตนเองจะไม่หวั่นไหว แต่เขาไม่อาจมั่นใจได้ว่านักปราช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1079
เสิ่นชิงโจวเองก็คาดไม่ถึงว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ มุมปากกระตุกเล็กน้อยช่างเป็นพวกชาวบ้านโง่เขลาเสียจริงพวกเจ้าแม้แต่แนวคิดของปรัชญาแห่งจิตใจก็ยังไม่เข้าใจแท้ๆ แต่กลับยอมคารวะหลี่หลงหลินเป็นอาจารย์อย่างง่ายดาย?ต่อให้หลี่หลงหลินหลอกขายพวกเจ้า พวกเจ้าก็คงยังช่วยเขานับเงินให้ด้วยซ้ำ!แต่พูดก็พูดเถอะหลี่หลงหลินใช้วิธีอะไรกันแน่ ถึงสามารถซื้อใจชาวบ้านได้มากมายถึงเพียงนี้?ช่างน่าทึ่งนัก!หลี่หลงหลินมองเสิ่นชิงโจวด้วยรอยยิ้มสงบ “ท่านราชครู เท่านี้พอหรือไม่?”เสิ่นชิงโจวยังคงไม่ยอมรับ “ข้าบอกไปแล้วว่าพวกเขาเป็นเพียงกลุ่มคนไร้ระเบียบ ส่วนใหญ่ไม่รู้หนังสือเสียด้วยซ้ำ!”หลี่หลงหลินเอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “ที่ท่านหมายถึงคือ มีแต่ผู้มีความรู้เท่านั้นที่คารวะข้าเป็นอาจารย์ ท่านจึงจะยอมรับงั้นหรือ?”เสิ่นชิงโจวพยักหน้า “แน่นอนอยู่แล้ว!”หลี่หลงหลินยกมือขึ้น ชี้ไปยังบัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านี้สิบคนที่อยู่ด้านหลังเสิ่นชิงโจว “แล้วพวกเขาล่ะ? หากบัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านี้ยินดีคารวะข้าเป็นอาจารย์ ท่านจะยังกล้าหาข้อแก้ตัวอีกหรือไม่?”เสิ่นชิงโจวถึงกับตะลึงงันให้บัณฑิตทรงคุณวุฒิเหล่านั้นคารวะหลี่หลงห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1078
ฮ่องเต้หวู่เผยสีหน้าลำบากใจเสิ่นชิงโจวกล่าวความจริงต่อให้ปรัชญาแห่งจิตใจล้ำเลิศเพียงใด ก็ต้องมีผู้สืบทอดจึงจะเกิดผลศิษย์ของนักปราชญ์มีมากถึงสามพันคน ในจำนวนนั้นมีผู้ทรงปัญญาเจ็ดสิบสองคนศิษย์เอกอย่างเหยียนหุย ก็มีเค้าลางของนักปราชญ์เช่นกันแต่หลี่หลงหลินเพิ่งก่อตั้งปรัชญาแห่งจิตใจขึ้นมาใหม่ กระทั่งศิษย์สักคนก็ยังไม่มีแล้วจะให้เราสถาปนาเขาเป็นนักปราชญ์ได้อย่างไร?หากเป็นคนแปลกหน้าก็แล้วไปเถิดแต่เขาดันเป็นบุตรของตนหากเรื่องนี้แพร่ออกไป ผู้คนทั้งใต้หล้าย่อมกล่าวหาว่าเราลำเอียงเข้าข้างเขานักปราชญ์เช่นนี้ ใครจะยอมรับกัน?หลี่หลงหลินเผยรอยยิ้มบาง “ใครบอกว่าข้าไม่มีศิษย์?”ทันทีที่คำพูดจบลงจากกลุ่มชาวบ้านก็มีคนก้าวออกมาเป็นกลุ่มพวกเขาสวมอาภรณ์บัณฑิต ศีรษะสวมหมวกสี่เหลี่ยม ดูเป็นบัณฑิตโดยแท้คนที่เดินนำหน้า ฮ่องเต้หวู่จำได้ดีเขาคือจอหงวนหนิงชิงโหวส่วนบัณฑิตที่เหลือ แม้ฮ่องเต้หวู่จะไม่รู้จัก แต่เพียงเห็นสีหน้าท่าทางอันหยิ่งยโส ก็เข้าใจได้ทันทีพวกเขาย่อมเป็นบัณฑิตหยิ่งยโสที่ติดตามหนิงชิงโหวมาแน่นอนบัณฑิตเหล่านี้เข้าร่วมกับเขาทิศประจิม ทั้งยังสั่งสอนอบรมผู้คน ทำหน้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1077
เช่นนั้นมิสู้ให้ข้าดำเนินการก่อน แต่งตั้งนักปราชญ์ขึ้นมาก่อนหนึ่งคนหากนักปราชญ์ต้องได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้ เช่นนั้นบัณฑิตทรงคุณวุฒิทั้งหลายก็ต้องได้รับการแต่งตั้งจากอำนาจของฮ่องเต้จึงจะมีผลเดิมที สำนักปราชญ์อยู่เหนือการควบคุมของราชสำนัก มีระบบเป็นของตนเองหากทำเช่นนี้แล้วบัณฑิตทรงคุณวุฒิและนักปราชญ์ของสำนักปราชญ์จะต้องได้รับการแต่งตั้งจากราชสำนัก ไม่เท่ากับว่าสามารถควบคุมได้อย่างง่ายดายหรือ?พวกเขาจะคิดก่อคลื่นลม ปั่นป่วนในเงามืดอีกต่อไปคงเป็นไปไม่ได้แล้วแน่นอนว่าการแต่งตั้งนักปราชญ์ ไม่ใช่ว่าจะกระทำได้ตามอำเภอใจความสามารถเป็นเรื่องรอง ที่สำคัญที่สุดคือฐานะหากฮ่องเต้หวู่แต่งตั้งนักปราชญ์ขึ้นมาเพียงคนเดียว บุคคลผู้นั้นย่อมได้รับชื่อเสียงเกียรติคุณอันสูงส่งจากประชาชนหากบุคคลผู้นี้คิดไม่ซื่อ วางแผนก่อกบฏถ้าเป็นอย่างนั้นจริง บ้านเมืองจะต้องลุกเป็นไฟอย่างแน่นอน!อย่างไรก็ตาม ปัญหาเหล่านี้ไม่มีอยู่จริงสำหรับหลี่หลงหลินเขาเป็นองค์ชายรัชทายาทอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องขึ้นครองราชย์ในสักวัน ไม่มีเหตุผลที่จะก่อกบฏการแต่งตั้งหลี่หลงหลินเป็นนักปราชญ์ ไม่เพียงแต่จะสามารถกดขี่ส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1076
“ดี...”ฮ่องเต้หวู่กลั้นความคิดอยู่นาน กว่าจะเปล่งเสียงออกมาได้เพียงคำเดียว แต่เมื่อนึกว่ามันดูจืดชืดเกินไป จึงเสริมขึ้นอีกว่า “ดีมาก!”หลี่หลงหลินรู้สึกพูดไม่ออกในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมเสิ่นชิงโจวถึงต้องการยุยงให้ฮ่องเต้หวู่ก่อกบฏบิดาไร้ประโยชน์ของตนผู้นั้น ไม่เพียงแค่ละเลยด้านการปกครองด้วยวัฒนธรรมเท่านั้นเห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจหลักขงจื๊อแม้แต่น้อย แถมยังอ่านปรัชญาแห่งจิตใจไม่ออกเลยด้วยซ้ำ ถึงขนาดไม่รู้จะกล่าวคำชมเชยอย่างไร กลัวว่าเอ่ยออกไปมากกว่านี้จะเผลอทำให้ตัวเองโป๊ะแตกอย่างไรก็ตาม ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นตัวเขาก็ไม่ต่างกันโทษฐานที่ตัวเองไม่มีวัฒนธรรม อาศัยแต่การลอกเลียนแบบปรัชญาแห่งจิตใจของปราชญ์หวังหยางหมิงนั้น ลึกซึ้งอย่างแท้จริงหลี่หลงหลินใช้เวลาสามวัน คัดลอกปรัชญาแห่งจิตใจฉบับดั้งเดิมตามความทรงจำ อันที่จริง เขาก็แค่เข้าใจหลักการใหญ่ๆ อย่าง “รู้แล้วลงมือทำ” “ศึกษาสิ่งต่างๆ เพื่อเข้าถึงความรู้” “มุ่งสู่จิตสำนึกแห่งคุณธรรม”ส่วนที่ลึกซึ้งกว่านั้น หลี่หลงหลินก็ไม่ค่อยเข้าใจ ต้องอาศัยให้เหล่าศิษย์ไปอ่านปรัชญาแห่งจิตใจและเข้าใจด้วยตัวเองจะบรรลุสู่ความเป็นปราชญ
