เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 893
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 894
“ขายหนังสือพิมพ์แล้ว!”“หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับล่าสุด!”ที่หน้าแผงหนังสือ คนงานใหม่ที่เพิ่งรับเข้ามาตะโกนประกาศเสียงดังลั่นสิ้นเสียงตะโกน ฝูงชนจำนวนมากก็หลั่งไหลมาจากทุกทิศทุกทาง ก่อนจะเข้าแถวต่อคิวกันยาวเหยียดจนกลายเป็นมังกรยาวหน้าแผงหนังสือบนชั้นสองของโรงน้ำชาบรรดาหญิงสาวตระกูลซูต่างเผยสีหน้าตกตะลึงขายดีขนาดนี้เลยหรือ?มีเพียงหลี่หลงหลินที่ถือถ้วยชาไว้ในมือ จิบชาใสบริสุทธิ์ที่หวานละมุนเล็กน้อย พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของฟรี ใครบ้างจะไม่อยากได้?อย่าว่าแต่หนึ่งแสนฉบับต่อให้เป็นล้านฉบับ ก็ยังต้องถูกแย่งกันจนหมดเกลี้ยง!เพียงแต่พวกที่มาด้วยความหวังจะได้ของฟรีเหล่านี้ต้องผิดหวัง!หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยจำนวนหนึ่งพันฉบับที่แจกฟรีก่อนหน้านั้น เป็นเพียงการทดลองตลาดครั้งนี้ หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยกลับต้องจ่ายเงินซื้อ!“อย่าเบียด!”“อย่าเบียด!”“ต่อแถวดีๆ หนึ่งฉบับหนึ่งร้อยเหวิน!”หลี่หลงหลินเตรียมการล่วงหน้า โดยส่งกองทหารจากเขาทิศประจิมมารักษาความสงบเรียบร้อยในสถานที่“อะไรนะ? ไม่ใช่ของฟรีหรือ?”“คิดเงินด้วย?”“แถมยังต้องจ่ายตั้งร้อยเห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 895
“ข้าก็เอาด้วย!”เหล่าบัณฑิตต่างหยิบเหรียญทองแดงออกมา แย่งกันซื้อหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยกันยกใหญ่ไม่ใช่เพียงเพื่ออ่านนิยายของหลิ่วหรูเยียนเท่านั้นแต่เพื่อดูว่าโจวซิงได้ก่อความผิดมหันต์อะไรไว้!ยังไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยบนแผงก็ถูกซื้อจนเกลี้ยง พนักงานและเจ้าของร้านต่างรีบไปเติมสินค้าแต่พอวางขายก็ถูกแย่งซื้อจนหมดอีกชั้นสองของโรงน้ำชาบรรดาสตรีตระกูลซูเห็นภาพนี้ต่างก็ตกตะลึงขายดีเป็นเทน้ำเทท่า!ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยหนึ่งแสนฉบับก็คงไม่พอขาย!จวนตระกูลโจววันนี้เป็นวันหยุด โจวซิงจึงไม่ได้เข้าเฝ้า เขาถือกรงนกไว้ในมือ กำลังหยอกล้อกับนกแก้วที่พูดตามนี่คือสิ่งของล้ำค่าของเขา เขาเลี้ยงมันไว้ราวกับบรรพบุรุษโดยปกติแล้ว โจวซิงจะสอนให้มันท่องบทกวี เพื่ออวดต่อหน้าเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆโจวกว่างบุตรชายคนโตรีบร้อนเข้ามา ในมือถือหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยไว้ ใบหน้าซีดเผือดอย่างมาก “ท่านพ่อ... ท่านพ่อ... เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”เขาเพิ่งออกไปเดินเล่นข้างนอก บังเอิญเห็นผู้คนกำลังแย่งซื้อหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยกันอย่างบ้าคลั่งด้วยค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 896
“ซื้อไม่หมด?”โจวซิงมองไปยังหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยที่กองเป็นภูเขาอยู่ในลานบ้านด้วยความตกตะลึง “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?”“รัชทายาทพิมพ์ออกมาทั้งหมดกี่ฉบับกันแน่?”“ไม่ใช่หนึ่งพันฉบับหรอกหรือ?”นิสัยของคนเรา มักจะฝังรากลึกครั้งก่อน หลี่หลงหลินพิมพ์หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยหนึ่งพันฉบับ แจกจ่ายฟรีในตลาดดังนั้น โจวซิงจึงคิดไปเองว่า หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับใหม่ที่หลี่หลงหลินพิมพ์ออกมานั้น อย่างมากก็คงราวๆ พันฉบับต่อให้ฉบับละสิบตำลึง โจวซิงก็ใช้เงินเพียงไม่กี่หมื่นตำลึงก็ซื้อได้หมดแล้วโจวซิงไม่กลัวว่าหลักฐานการกระทำผิดของตนจะแพร่กระจายในราชสำนักขุนนางต่างปกป้องกันเอง เรื่องใหญ่ก็กลายเป็นเรื่องเล็กได้อย่างไรก็ตาม โจวซิงกลับไม่สามารถทนเห็นหลักฐานการกระทำผิดของตนแพร่กระจายไปทั่วในหมู่ประชาชน จนเป็นที่รู้กันไปทั่วได้อย่างที่เสิ่นชิงโจวพูดไว้เมื่อถึงตอนนั้น ประชาชนโกรธแค้น เทพเจ้าและมนุษย์ต่างรังเกียจไม่มีใครปกป้องเขาได้!โจวกว่างก้มหน้า พูดเสียงสั่น “ได้ยินมาว่า... องค์รัชทายาทพิมพ์หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยออกมาหนึ่งล้านฉบับขอรับ!”ซี๊ด...โจวซิงสูดหายใจลึก ดว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 897
โจวซิงเดินโซซัดโซเซเข้ามาในห้องขัง หมอบลงกับพื้น อ้อนวอนอย่างขมขื่น “ท่านราชครู...ช่วยข้าด้วย...”เสิ่นชิงโจวค่อยๆ หันกลับมา ดวงตาเต็มไปด้วยความเวทนา มองลงไปยังโจวซิง “ข้ารู้เรื่องแล้ว!”“ไม่คิดเลยว่า หลี่หลงหลินจะลงมือโหดเหี้ยมขนาดนี้ คนแรกที่กำจัดก็คือเจ้า!”“นี่เขากำลังจะตัดแขนขาของข้า!”หากเป็นขุนนางคนอื่น เสิ่นชิงโจวจะไม่สนใจเลยในราชสำนัก มีขุนนางกังฉินมากมาย!เจ้าจะฆ่าก็ฆ่า!เกี่ยวข้องอะไรกับข้า?ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าหลี่หลงหลินยิ่งฆ่ามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้ขุนนางทั้งหลายรู้สึกหวาดระแวง และอาจก่อให้เกิดความไม่พอใจในหมู่ประชาชน!เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะยิ่งยุยง และโจมตีเจ้าอย่างรุนแรง!แต่คนแรกที่หลี่หลงหลินต้องการจะฆ่าคือโจวซิง!นี่มันยุ่งยากแล้ว!เสิ่นชิงโจวคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนถอนหายใจยาว “ใต้เท้าโจว! เมืองหลวงไม่มีที่สำหรับเจ้าแล้ว! เจ้าหนีไปเถอะ”หนี?ร่างของโจวซิงสั่นสะท้าน มองเสิ่นชิงโจวด้วยความตกตะลึงระหว่างทาง โจวซิงครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆแต่โจวซิงไม่คิดว่า เสิ่นชิงโจวจะให้เขาหนี!หนีไปได้ แต่จะทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังได้อย่างไร!ทรัพย์สมบัติข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 898
ยามพลบค่ำ ท้องฟ้าแต่งแต้มด้วยสีแดงสดตลาดทิศบูรพาบนชั้นสองของโรงน้ำชา หลี่หลงหลินยังคงจิบชาอย่างใจเย็น สีหน้าสงบนิ่งพลางมองลงไปยังฝูงชนที่คึกคักเบื้องล่างซูเฟิ่งหลิงและเหล่าหญิงสาวที่อยู่ข้างหลี่หลงหลิน ล้วนเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง จนไม่อาจหาคำใดมาเปรียบเปรยได้ความนิยมอย่างล้นหลามของหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยเกินกว่าที่พวกนางคาดคิดไว้เพียงครึ่งวัน แผงหนังสือในตลาดทิศบูรพาก็ขายหมดเกลี้ยงในช่วงที่เหลือของวัน ลั่วอวี้จู๋เร่งรีบเดินทางไปทั่วเมืองหลวงเพื่อรวบรวมข้อมูลรายได้จากแผงหนังสืออื่นเวลานี้ ลั่วอวี้จู๋กลับมาแล้ว พร้อมผลลัพธ์ชัดเจนในมือ“รัชทายาท!”ลั่วอวี้จู๋ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าระบายด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี เอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น “หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยจำนวนหนึ่งแสนฉบับ ถูกขายหมดเกลี้ยงภายในวันเดียว!”ซี๊ด...บรรดาสตรีตระกูลซูต่างสูดหายใจลึก แม้ว่าพวกนางจะเตรียมใจไว้แล้วก็ตามแต่เมื่อได้ยินข่าวนี้จากปากลั่วอวี้จู๋โดยตรง ก็ยังอดตะลึงไม่ได้หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ จิบชาด้วยความใจเย็น ทุกอย่างล้วนอยู่ในความคาดหมายของเขามีอะไรน่าตกใจ?ซูเฟิ่งหลิงตื่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 899
“แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสามแสนตำลึงเต็มๆ”“ช่างยากจะเข้าใจจริงๆ”ลั่วอวี้จู๋ยิ้มเล็กน้อย ก่อนกล่าวต่อ “ช่วงบ่ายจู่ๆ ก็มีคนเสนอราคาสูงเพื่อซื้อหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย ราคาพุ่งขึ้นเรื่อยๆ จนถึงช่วงเย็น กลับพุ่งสูงถึงยี่สิบตำลึงต่อฉบับ”ยี่สิบตำลึงต่อหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยหนึ่งฉบับ?เมื่อซูเฟิ่งหลิงได้ยินข่าวนี้ นางถึงกับตกตะลึงจนพูดไม่ออก“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยราคาหนึ่งร้อยเหวิน นางก็คิดว่าแพงแล้วยี่สิบตำลึงเชียวหรือ?เป็นใครกันที่ทุ่มเงินมากมายขนาดนี้?คนผู้นี้ซื้อหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยในราคาสูง เพื่ออะไรกันแน่?ลั่วอวี้จู๋ผายมืออย่างจนปัญญา “พวกเจ้าอย่ามองข้า! ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”“สรุปแล้ว ข้าก็แค่ฉวยโอกาสตอนที่ราคาสูงที่สุด ขายหนังสือพิมพ์สองหมื่นฉบับที่พิมพ์เพิ่ม และหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยที่เหลือจากแผงอื่นๆ ทั้งหมดในคราวเดียว!”“หักลบต้นทุนวัตถุดิบและค่าแรงแล้ว กำไรสุทธิสามแสนตำลึง”คำพูดนี้ ทำให้ทั้งโรงน้ำชาเงียบสนิท ราวกับเข็มตกก็ยังได้ยินบรรดาสตรีตระกูลซูต่างตกตะลึง อ้าปากค้าง สมองว่างเปล่า ใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 900
ณ ห้องทรงพระอักษรฮ่องเต้หวู่เผชิญหน้ากับฎีกาที่กองสูงราวกับภูเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลต้าเซี่ยในตอนนี้ เปรียบเสมือนถุงผุๆ ที่มีรูรั่วรอบด้านเพิ่งอุดรูรั่วทางทิศตะวันออก ทางทิศตะวันตกก็รั่วอีกตั้งแต่ราชสำนักไปจนถึงท้องถิ่น ทุกหนทุกแห่งล้วนมีปัญหา ต้องการเงินมากมายเพิ่งจะสงบสุขได้ไม่กี่วัน ก็มีข่าวภัยพิบัติหิมะมาจากดินแดนทางเหนือฮ่องเต้หวู่ถอนหายใจ แม้ในใจจะรู้สึกโล่งใจอยู่บ้างโชคดีที่ข้าเชื่อคำของเจ้าเก้า ให้ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนอยู่ในเมืองหลวง รอจนกว่าจะถึงฤดูใบไม้ผลิจึงค่อยกลับดินแดนทางเหนือดังนั้น จำนวนผู้ประสบภัยจึงไม่มากนักไม่เช่นนั้น หากหลังคาบ้านรั่วในคืนฝนตกหนัก ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนต้องเผชิญภัยพิบัติ ผลที่ตามมาคงเลวร้ายเกินกว่าจะคาดคิด!“เจ้าเก้า ช่างเป็นผู้มีบุญของข้ายิ่งนัก!”ในใจของฮ่องเต้หวู่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายหากไม่ใช่เพราะเจ้าเก้า เกรงว่าข้าคงตายไปหลายครั้งแล้วชาวบ้านยิ่งต้องเดือดร้อน!น่าเสียดาย แม้เจ้าเก้าจะมีโชค แต่ก็ไม่สามารถเสกหินให้กลายเป็นทอง หรือเปลี่ยนเงินออกมาได้สุดท้ายแล้ว แม่ครัวเก่งแค่ไหน ก็ทำอาหารไม่ได้ หากไม่มีข้าวสาร!ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 901
ฮ่องเต้หวู่นับแล้วนับอีก ได้หนึ่งแสนตำลึงพอดี “นี่คือ......” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย “นี่เจ้าเก้าจะทำอะไร” เว่ยซวินรีบเอ่ย “ฝ่าบาท นี่ดูเหมือนจะเป็น ส่วนแบ่งกำไรที่แบ่งให้พระองค์ เป็นการแสดงความกตัญญูขององค์รัชทายาท” ใบหน้าของฮ่องเต้หวู่เผยให้เห็นรอยยิ้ม “แม้จะบอกว่าหนึ่งแสนตำลึงเงินไม่มากมายอะไร แต่ในใจของเจ้าเก้ามีข้า ความกตัญญูเป็นสิ่งที่น่ายกย่องสรรเสริญ เงินพวกนี้ก็เก็บเข้าไปไว้ในคลังหลวงส่วนตัวของข้าเถอะ” พูดตามความจริงแล้ว ฮ่องเต้หวู่ในฐานะโอรสสวรรค์แห่งต้าเซี่ย มั่งคั่งที่สุดในแผ่นดิน เคยเห็นเงินทองมามากจนนับไม่ถ้วน ในช่วงที่ต้าเซี่ยมั่งคั่งที่สุด ในคลังหลวงส่วนพระองค์มีเงินทองกองโตเป็นภูเขา ฮ่องเต้หวู่ไม่ได้สนใจเลย เงินเล็กน้อยเพียงหนึ่งแสนตำลึง ฮ่องเต้หวู่ไม่ได้สนใจเลยสักนิด เพียงแต่ ของขวัญอาจเล็กน้อย แต่น้ำใจนั้นยิ่งใหญ่ ความกตัญญูของเจ้าเก้า กลับทำให้ฮ่องเต้หวู่ซาบซึ้งใจ “ฝ่าบาท” สีหน้าเว่ยซวินเผยความประหลาดใจ “ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยถูกต้อง” ฮ่องเต้หวู่ชะงัก “ไม่ถูกต้อง? ลูกส่งเงินให้พ่อ ก็เป็นเรื่องที่ควรจะเป็นอยู่แล้วไม่ใช่หรือ มีอะไร
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 976
“น่าเสียดายก็เพียงแต่ มีคนไม่ยอมให้เสด็จย่าท่านได้อยู่อย่างสุขสบาย ยุยงให้เข้าใจผิด ทำให้ท่านต้องทนต่อความหนาว!”หลี่หลงหลินเหลือบมองหลี่เทียนฉี่แวบหนึ่ง บอกเป็นนัยสวบ!สีหน้าแดงเรื่อของหลี่เทียนฉี่กลายเป็นดำดุจตับหมูฝันไปก็คาดไม่ถึงหลี่หลงหลินเจ้าเด็กคนนี้ถึงขั้นพลิกสถานการณ์กล่าวหาผู้อื่นสวมหมวกเด็กอกตัญญูลงบนศีรษะตน!“เสด็จย่า!”หลี่เทียนฉี่สูญเสียความใจเย็นไปในทันใด พูดแก้ตัว “ท่านอย่าฟังคำยุแยงของเขาเป็นอันขาด! นี่เขากำลังใส่ร้ายคน!”หลี่หลงหลินเลิกคิ้วขึ้น “องค์ชายใหญ่ เราไม่ได้เอ่ยชื่อ ท่านกลับร้อนตัวกระโดดออกมา นี่มิใช่กำลังยอมรับผิดหรือ?”เราและตัวเราล้วนเป็นคำแทนตัวของรัชทายาทหลี่หลงหลินใช้น้อยมากโดยเฉพาะคำว่าเรา รู้สึกไม่เป็นมงคลอยู่บ้างหลี่หลงหลินไม่อยากเป็นเหมือนฮ่องเต้หวู่ ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่มีใครเข้าใจทว่า ยามอยู่ต่อหน้าหลี่เทียนฉี่ หลี่หลงหลินกลับตั้งใจใช้คำว่า “เรา” ที่มีความนัยท้าทายต้องรู้ว่าตอนที่หลี่เทียนฉี่เป็นรัชทายาท ก็แทนตนเองว่าเราอย่างนั้นเราอย่างนี้เพื่อแสดงออกว่าตนเองไม่เหมือนผู้อื่น!ดังคาดมุมปากหลี่เทียนฉี่กระตุกริก สีหน้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 975
ตำหนักฉางเล่อไม่มีเตาถ่านแม้เตาเดียว หนาวยิ่งกว่าภายนอก!ทุกคนสวมใส่แน่นหนาทั้งชั้นในและชั้นนอก ยังรู้สึกหนาวจนตัวสั่นเจ้าพูดว่าร้อนกับข้า?ไร้สาระ!หลี่เทียนฉี่ลุกออกมา เอ่ยปากเย้ยหยันอย่างไม่ไว้หน้า “รัชทายาท เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ! วันที่อากาศหนาวถึงเพียงนี้ คนใกล้หนาวตายเต็มที เจ้าพูดว่ากลัวพวกเราร้อน?”หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “องค์ชายใหญ่ ในเมื่อท่านไม่กลัวร้อน เช่นนั้นก็สวมเสื้อผ้าไว้ อย่าถอดก็แล้วกัน!”องค์ชายใหญ่?หลี่เทียนฉี่ได้ยินคำเรียกขานนี้ สีหน้าแข็งทื่อในทันใดนับตั้งแต่ยังเด็กหลี่หลงหลินล้วนเรียกขานเขาว่าพี่ใหญ่เขาไม่ใส่ใจใยดีหลี่หลงหลิน ไม่เคยเรียกเขาว่าน้องชาย แต่เรียกเขาว่าเจ้าเก้าบัดนี้เวลาผ่านมานานมากแล้วหลี่หลงหลินเป็นรัชทายาท เป็นกษัตริย์ส่วนหลี่เทียนฉี่เจ้าแคว้นคนนี้เป็นขุนนางกษัตริย์และขุนนางแตกต่างกัน ย่อมไม่สนิทสนมกันถึงขั้นเรียกขานว่าพี่ใหญ่ไม่เรียกชื่อโดยตรง แต่เรียกว่าองค์ชายใหญ่ แท้จริงแล้วถือว่าไว้หน้ามากเพียงพอ!ทว่าหลี่เทียนฉี่กลับไม่อาจยอมรับในทันทีเลยได้“ฮึ”“ไม่ถอดก็ไม่ถอด!”หลี่เทียนฉี่สบถเสียงเย็นทีหนึ่ง “ข้ากลับอยากเห็นนัก เจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 974
ฮ่องเต้หวู่โกรธจัด ตะคอกออกมากลางงานเลี้ยงหลี่เทียนฉี่และเหล่าขุนนางเห็นสถานการณ์แล้ว แม้ว่าใบหน้าหวาดกลัว ตะโกนว่า “ฝ่าบาทระงับโทสะด้วย” แต่แท้จริงแล้วภายในใจกลับมีความสุขหลี่หลงหลิน!นี่เจ้ารนหาที่ตายเอง โทษคนอื่นไม่ได้!ครั้งนี้ดูว่าเจ้าจะเอาตัวรอดเยี่ยงไร!ขณะเดียวกัน หลี่หลงหลินกำลังพาซูเฟิ่งหลิงไปสนทนาเรื่องสัพเพเหระกับฮองเฮาหลินแม่สามีลูกสะใภ้เข้ากันได้ยากอุปนิสัยของฮองเฮาหลินสุขุมอ่อนโยน เข้าหาง่ายมากซูเฟิ่งหลิงกลับเซ่อซ่า มุทะลุวู่วามอุปนิสัยของแม่สามีและลูกสะใภ้แตกต่างกัน หลี่หลงหลินในฐานะลูกชาย ในฐานะสามี ย่อมต้องเป็นคนกลางเชื่อมความสัมพันธ์ ทำให้พวกนางเข้ากันได้ในเวลาอันสั้นป้องกันมิให้ภายภาคหน้าแม่สามีและลูกสะใภ้มีปัญหากัน คนปวดหัวก็คือตนเองได้ยินเสียงตะคอก ใบหน้างดงามโดดเด่นของฮองเฮาหลินเผยสีหน้าหวาดกลัว ตำหนิหลี่หลงหลิน “องค์ชาย แม่บอกแล้ว ว่าอย่าเล่นอะไรพิเรน! เสด็จพ่อเจ้ากริ้วไม่ผิดไปดังคาด!”“ถึงกระนั้น เจ้าก็ไม่ต้องกลัว!”“มีแม่อยู่ ไม่มีใครสามารถทำร้ายเจ้าได้!”“ต่อให้เป็นฝ่าบาทก็ไม่ได้...”เดิมทีสตรีอ่อนโยนบอบบาง ครั้นเป็นมารดากลับเข้มแข็งป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 973
หลี่เทียนฉี่กวาดมองรอบด้าน แปลกใจมากเช่นเดียวกันเจ้าเก้า ตกลงเจ้ากำลังทำอันใดอยู่กันแน่?เสด็จแม่ของเจ้ากำลังจัดงานเลี้ยงชมดอกไม้ร้อยบุปผา นี่มันซอมซ่อเกินไปแล้วกระมัง!เหล่าขุนนางแต่ละคนล้วนหนาวเหน็บ ความไม่พอใจก่อตัวขึ้นภายในใจสำหรับตนเอง นี่ยังไม่ใช่โอกาสอันดีที่สวรรค์ประทานให้อีกหรือ?ทว่า ในเมื่อนี่เป็นงานเลี้ยงที่ฮองเฮาหลินจัดขึ้น องค์ชายอย่างตนเป็นฝ่ายตะคอกโวยวาย ประท้วงใส่นางก่อน ย่อมไม่เหมาะสม“รอเสด็จพ่อมาถึง ละครสนุกก็จะเริ่มขึ้นแล้ว!”หลี่เทียนฉี่ยกมุมปาก เผยรอยยิ้มเย็นชา“ฮ่องเต้เสด็จ!”เสียงแหลมแหบพร่าของเว่ยซวินดังขึ้นที่หน้าประตูตำหนักทุกคนต่างลุกขึ้น ชะเง้อมองไปเห็นฮ่องเต้หวู่เดินเข้าตำหนักฉางเล่อ บนเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกปกคลุมไปด้วยหิมะหนาๆ หนึ่งชั้น“หิมะตกหนักจริงๆ!”ฮ่องเต้หวู่ถอดเสื้อคลุมออก ทันใดนั้นความหนาวก็โจมตีเข้ามาระลอกหนึ่งเกิดอันใดขึ้น?เหตุใดภายในตำหนักฉางเล่อหนาวยิ่งกว่าภายนอกอีกเล่า?เข้าใจผิดไปหรือ?ฮ่องเต้หวู่หันหน้ามอง พบว่าเหล่าขุนนางที่มาเข้าร่วมงานเลี้ยง แต่ละคนล้วนตัวสั่น จมูกยังมีหยดน้ำแข็งเกาะดูท่าแล้วไม่ใช่ตนเองคิดไปเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 972
วันส่งท้ายปีเก่า หิมะโปรยปรายตำหนักฉางเล่อแขวนโคมไฟสว่างไสว บรรยากาศครึกครื้นไม่ธรรมดาเชื้อพระวงศ์และเหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ต่างเดินทางมาอย่างไม่ขาดสาย“หิมะตกหนักถึงเพียงนี้ หนาวจะตายอยู่แล้ว เหตุใดถึงจัดงานเลี้ยงกันเล่า!”“วันหิมะตกหนักปกคลุมพื้น ข้าเกือบลื่นล้มบนพื้นไปแล้ว!”“อากาศเช่นนี้ออกจากใต้ผ้าห่มเท่ากับรนหาที่ตาย!”“ปีนี้ไม่ยอมให้คนอยู่อย่างสงบเลยจริงๆ!”ขุนนางสองสามคนมาถึงแล้วก็รวมตัวกัน แสดงความไม่พอใจของตนอากาศหนาวเหน็บ ลมพัดเย็นยะเยือกเสียดแทงกระดูก ผู้มาเยือนมีใครบ้างไม่สวมใส่เสื้อผ้าอย่างแน่นหนา ทำให้ตนเองคล้ายบ๊ะจ่างลูกหนึ่งองค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่สวมใส่ชุดหรูหรางดงาม สวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำแกมทองยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าขุนนางเห็นว่าเหล่าขุนนางไม่พอใจถึงเพียงนี้ ก็ลอบรู้สึกลำพองใจอยู่รางๆหลี่เทียนฉี่กล่าวทักทาย “มาเข้าร่วมงานเลี้ยงท่ามกลางอากาศเช่นนี้ ความจงรักภักดีของทุกท่านมากเสียจนไม่อาจจำกัดความได้เลย!”ขุนนางคนหนึ่งเผยสีหน้าหดหู่ “องค์ชายอย่าล้อเล่นเลย ข้าอายุปูนนี้แล้วมิอาจทนต่อความทรมานได้พ่ะย่ะค่ะ”“ใช่แล้ว องค์ชาย หากไม่ใช่ฮองเฮาเป็นผู้เชิญมาเข้าร่วมง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 971
“ก็แค่ติดตั้งท่อทำความร้อนเล็กน้อยเท่านั้น...”ไทฮองไทเฮาได้ยินถ้อยคำนี้ รู้สึกสบายอยู่บ้างจริงๆ จึงเอ่ยออกมา “เฮ้อ! เจ้าเก้าคนนี้ หากกตัญญูได้สักครึ่งหนึ่งของเจ้า ข้าก็พอใจแล้ว!”“เจ้าพูดถูกแล้ว เจ้าเก้าติดตั้งท่อทำความร้อนที่ตำหนักฉางเล่อ มิได้ติดตั้งที่ตำหนักฉือหนิงเสียหน่อย เกี่ยวอันใดกับข้าด้วยเล่า?”หลี่เทียนฉี่อ้ำอึ้ง “แต่ วันนี้หลานเข้าวัง บังเอิญได้ยินพวกขุนนางของสำนักโหรหลวงถกเถียงกัน ได้ยินเสียงซุบซิบนินทามาบ้าง ก็ไม่รู้เป็นความจริงหรือไม่”ไทฮองไทเฮาลอบตกตะลึงภายในใจ “พวกเขาพูดว่าอะไร?”หลี่เทียนฉี่กระซิบเสียงค่อย “พวกเขาพูดว่า ที่เจ้าเก้าดำเนินการก่อสร้างเอะอะเอิกเกริกภายในพระราชวังต้องห้าม ชุลมุนวุ่นวายถึงเพียงนี้ มิใช่เพื่อติดตั้งท่อทำความร้อน! อย่างไรเสีย ก็ไม่เคยได้ยินเรื่องใช้ท่อทองเหลืองทำความร้อนมาก่อนพ่ะย่ะค่ะ!”ไทฮองไทเฮาพยักหน้านางเองก็ไม่เชื่อเรื่องเครื่องทำความร้อนใต้พื้นดินตรงกันข้าม ได้ยินหลี่เทียนฉี่พูดว่าใช้ท่อโลหะ กลับน่าเชื่อถือมากกว่าเพียงแต่นางมีเรื่องที่คิดไม่ตกหลี่หลงหลินต้องการติดตั้งท่อทำความร้อนที่ตำหนักฉือหนิงเพื่อลอบฟังการเคลื่อนไหว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 970
ในพระราชวังต้องห้ามมีการวางท่อทำความร้อนใต้พื้น ในช่วงเวลาหนึ่ง ทุกหนทุกแห่งล้วนเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ไทเฮาทรงโปรดความเงียบสงบ เมื่อได้ยินเสียงขุดพื้นด้านนอกดังขึ้น ก็ไม่พอใจยิ่งนัก รับสั่งให้เกากงกงขันทีคนสนิทออกไปสืบดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผลปรากฏว่า เกากงกงยังไม่ทันออกจากตำหนักฉือหนิง องค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่ก็มาถึง “ถวายบังคมเสด็จย่า!” หลี่เทียนฉี่สวมชุดปักลายหม่าง มาอยู่ต่อหน้าไทเฮา และโค้งคำนับ ไทเฮากระชับเสื้อนวมบนตัวแน่น เอ่ยด้วยความขุ่นเคือง “องค์ชายใหญ่ เจ้ามาได้จังหวะพอดี! ไปถามให้ข้าทีว่า ในวังเกิดอะไรขึ้น เหตุใดจึงได้เสียงดังเช่นนี้?” “เฮ้อ อากาศหนาวเย็นก็แย่แล้ว ยังจะเสียงดังอีก” “ยังจะให้คนอยู่อย่างสงบอีกหรือ!” หลี่เทียนฉี่แสร้งทำเป็นประหลาดใจ “เสด็จย่า พระองค์ยังไม่รู้หรือ? เป็นฝีมือของเจ้าเก้า! ให้คนมาขุดพื้นในวัง บอกว่าจะวางท่อทองแดง!” ไทเฮาตกใจมาก รีบเอ่ยว่า “เจ้าหมายถึงท่อทองแดงที่ใช้ดักฟังหรือ? ข้าได้พูดกับฮ่องเต้แล้ว ฮ่องเต้ก็ทรงรับปากแล้ว เรื่องนี้ยุติแล้ว! เหตุใดเจ้าเก้าจึงยังไม่ยอมเลิกรา ยังจะลงมือก่อสร้างอีก?” “หรือว่า แม้แต่คำพูดของฮ่องเต้ เขาก็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 969
ครู่ต่อมา ในที่สุดหลี่เทียนฉี่ก็ถอนหายใจยาว ยืนขึ้น “เดิมทีข้าไม่เต็มใจ แต่ในเมื่อพวกเจ้าวิงวอน ข้าก็จะฝืนใจ เพื่อพวกเจ้า!” “แต่ว่า พวกเจ้าต้องฟังคำสั่งของข้า!” เหล่าขุนนางต่างยินดี “พวกข้าล้วนทำตามคำสั่งขององค์ชายใหญ่!” “องค์ชายใหญ่ เพียงแค่พระองค์เป็นผู้นำ พวกข้าก็จะเข้าวังเข้าเฝ้า ทูลฟ้องรัชทายาท!” “เรื่องนี้ไม่ควรชักช้า พวกเราเข้าวังกันเถอะ!” หลี่เทียนฉี่ส่ายหน้า เอ่ยอย่างเย้ยหยัน “พวกเจ้าเหล่าขุนนางทูลขอมาแล้วกี่ครั้ง? โค่นเจ้าเก้าได้หรือไม่?” เหล่าขุนนางต่างก้มหน้า ไม่เอ่ยอะไร การทูลขอของเหล่าขุนนาง เป็นกลวิธีที่พวกเขาใช้จนชำนาญ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่เพียงใด เพียงแค่เหล่าขุนนางคุกเข่าที่หน้าท้องพระโรง และให้ขุนนางชราไม่กี่คนแสดงละครแกล้งฆ่าตัวตาย ฮ่องเต้หวู่ก็ต้องยอม! แต่กลวิธีนี้กลับใช้ไม่ได้กับหลี่หลงหลิน พวกเขาเหล่าขุนนางทูลขอมาหลายครั้งแล้ว หลี่หลงหลินไม่เพียงแต่ไม่บาดเจ็บแม้แต่น้อย กลับเลื่อนขั้นได้เป็นรัชทายาทอย่างรวดเร็ว? เจ้ากรมพิธีการขมวดคิ้ว “องค์ชายใหญ่ เช่นนั้นท่านว่าควรทำอย่างไร?” เหล่าขุนนางต่างพยักหน้า “องค์ชายใหญ่ ท่านโปรดชี้แนะพวกข้า
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 968
ฮ่องเต้หวู่อนุญาตโดยปริยาย เว่ยซวินไม่กล้าชักช้า เร่งระดมขันทีและองครักษ์เสื้อแพรไปหลายร้อยคน ฤดูหนาวหิมะโปรยปราย พระราชวังต้องห้ามอันวิจิตรตระการตา กลายเป็นสถานที่ก่อสร้างอันจอแจ งานดำเนินไปอย่างเร่งรีบ ความเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เช่นนี้ ไม่เพียงแต่สร้างความตื่นตระหนกให้แก่นางสนมในวังหลัง แม้แต่ขุนนางในราชสำนักก็รับรู้ “องค์รัชทายาททรงก่อสร้างครั้งใหญ่ในวัง ติดตั้งท่อทำความร้อนใต้พื้น ท่อที่วางนั้นทำจากทองเหลือง!” “นี่มันสิ้นเปลืองเกินไปแล้ว!” “ช่างเป็นการใช้ของล้ำค่าอย่างไร้ประโยชน์!” “ฟุ่มเฟือย ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว!” “ราชสำนักลำบากเพียงนี้ เบี้ยหวัดก็แทบจะจ่ายไม่ไหว องค์รัชทายาทกลับฟุ่มเฟือยอย่างไร้ยางอาย นำทองเหลืองราคาแพงฝังไว้ใต้ดิน!” “ใช่แล้ว เหตุใดพระองค์ไม่ทรงมอบเงินเหล่านี้ให้แก่พวกเรา? ให้พวกเราช่วยเหลือประชาชนที่น่าสงสารเหล่านั้น?” เหล่าขุนนางข้าราชการต่างรวมตัวกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา เหล่าขุนนางต่างโกรธแค้น! ฮ่องเต้หวู่ก็ใจแคบมากพอแล้ว ในคลังหลวงมีเงินนับสิบล้านตำลึง แต่กลับเก็บไว้แน่นหนา ไม่ยอมนำออกมาให้ตนเอง ไม่คิดว่า หลี่หลงหลินจะยิ่ง
