All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 901 - Chapter 910

ฮ่องเต้หวู่นับแล้วนับอีก ได้หนึ่งแสนตำลึงพอดี “นี่คือ......” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย “นี่เจ้าเก้าจะทำอะไร” เว่ยซวินรีบเอ่ย “ฝ่าบาท นี่ดูเหมือนจะเป็น ส่วนแบ่งกำไรที่แบ่งให้พระองค์ เป็นการแสดงความกตัญญูขององค์รัชทายาท” ใบหน้าของฮ่องเต้หวู่เผยให้เห็นรอยยิ้ม “แม้จะบอกว่าหนึ่งแสนตำลึงเงินไม่มากมายอะไร แต่ในใจของเจ้าเก้ามีข้า ความกตัญญูเป็นสิ่งที่น่ายกย่องสรรเสริญ เงินพวกนี้ก็เก็บเข้าไปไว้ในคลังหลวงส่วนตัวของข้าเถอะ” พูดตามความจริงแล้ว ฮ่องเต้หวู่ในฐานะโอรสสวรรค์แห่งต้าเซี่ย มั่งคั่งที่สุดในแผ่นดิน เคยเห็นเงินทองมามากจนนับไม่ถ้วน ในช่วงที่ต้าเซี่ยมั่งคั่งที่สุด ในคลังหลวงส่วนพระองค์มีเงินทองกองโตเป็นภูเขา ฮ่องเต้หวู่ไม่ได้สนใจเลย เงินเล็กน้อยเพียงหนึ่งแสนตำลึง ฮ่องเต้หวู่ไม่ได้สนใจเลยสักนิด เพียงแต่ ของขวัญอาจเล็กน้อย แต่น้ำใจนั้นยิ่งใหญ่ ความกตัญญูของเจ้าเก้า กลับทำให้ฮ่องเต้หวู่ซาบซึ้งใจ “ฝ่าบาท” สีหน้าเว่ยซวินเผยความประหลาดใจ “ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยถูกต้อง” ฮ่องเต้หวู่ชะงัก “ไม่ถูกต้อง? ลูกส่งเงินให้พ่อ ก็เป็นเรื่องที่ควรจะเป็นอยู่แล้วไม่ใช่หรือ มีอะไร

ขันทีใหญ่เว่ยซวิน! เขามาที่นี่ด้วยตัวเอง! คนในจวนตระกูลโจวอาจไม่สนใจหน่วยองครักษ์เสื้อแพรได้ แต่สำหรับพระเก้าพันปีผู้นี้ กลับเป็นที่รู้จักกันดีว่าโหดร้ายและใจดำ เป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาท อำนาจในมือของเขาสูงกว่าผู้ตรวจการราชสำนักอย่างโจวซิงมาก ตอนนี้ตระกูลโจวจบสิ้นแล้ว! เมื่อเห็นเว่ยซวินเดินเข้ามา เหล่าสมาชิกของหน่วยองครักษ์เสื้อแพรก็จับด้ามดาบไว้แน่น ตัวตั้งตรงเป็นระเบียบ จางอี้รีบเดินไปข้างหน้า ประสานมือคำนับ: “พระเก้าพันปี! ยังไม่พบตัว....คนขอรับ! น่าจะหนีไปแล้ว!” “หนีไปแล้ว?” เว่ยซวินตกใจ ขมวดคิ้วแน่น “จะหนีไปได้ยังไง? หรือว่ามีคนแจ้งข่าว? หากฝ่าบาทสั่งลงโทษ เราจะแบกรับไม่ไหว! ไปค้นหา! ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน แม้จะต้องพลิกแผ่นดินหา ก็ต้องหาโจวซิงมาให้ได้!” หน่วยองครักษ์เสื้อแพรทั้งหมดประสานมือคำนับ และเอ่ยเสียงดังกึกก้อง: “รับคำสั่ง!” คงจะหาคนไม่เจอแน่! อย่างน้อยต้องสอบถามที่อยู่ของโจวซิงให้ได้ เพื่อจะได้ชี้แจงต่อฝ่าบาท! ดังนั้น คนของตระกูลโจวจึงถูกหน่วยองครักษ์เสื้อแพรจับเส้นผมลากเข้าไปในห้องทีละคน เสียงร้องครวญครางที่น่าสลดใจดังก้องไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน

โจวซิงรู้สึกราวกับหัวใจตายด้าน ชัดเจนแล้ว! หลี่หลงหลินมาที่นี่เพื่อเขาโดยเฉพาะ “องค์รัชทายาท …” โจวซิงเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ "แต่ข้ากับพระองค์ ไม่เคยมีเรื่องขัดแย้งกันในอดีต และก็ไม่มีความแค้นเคืองกันในปัจจุบัน! ทำไมท่านถึงต้องมาคอยสร้างปัญหาให้ข้าเช่นนี้? จนถึงตอนนี้ ข้าก็ยังไม่เข้าใจว่าข้าไปทำอะไรให้ท่านไม่พอใจ" หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเย็นชา “เจ้าไม่ได้ทำให้ข้าโกรธ แต่เจ้าไปทำให้พี่สะใภ้สี่ของข้าโกรธต่างหาก…” พี่สะใภ้สี่? โจวซิงตกตะลึง สีหน้าสับสน พี่สะใภ้สี่ของหลี่หลงหลิน คือหลิ่วหรูเยียนนางคณิกาในสำนักการสังคีตไม่ใช่หรือ? แต่คณิกาคนนี้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับตน? โจวซิงคิดไม่ออกจริงๆ หญิงสาวคนหนึ่งสวมเสื้อขนสัตว์สีขาวบริสุทธิ์ เดินเหยียบย่ำบนหิมะทีละก้าว มาหยุดอยู่ตรงหน้าโจวซิง เปิดหมวกผ้าคลุมออก เผยให้เห็นใบหน้างดงามไร้ที่ติ ดวงตาคู่งามเต็มไปด้วยความเย็นชา กัดฟันแน่นและเอ่ยว่า:“โจวซิง เจ้าโจรชั่ว ยังจำข้าได้หรือไม่?” “เจ้าคือ…” “หลิ่วหรูเยียน พี่สะใภ้สี่ขององค์รัชทายาท!” “แต่ข้าไม่เคยเจอเจ้ามาก่อนเลย” โจวซิงจ้องไปที่ใบหน้าที่งดงามของหลิ่วหรูเยียนอย่างละ

หลี่หลงหลินไม่ชอบการเข่นฆ่า ในฐานะที่เป็นองค์รัชทายาท จะมาทำให้มือแปดเปื้อนได้อย่างไร? แต่เพื่อหลิ่วหรูเยียน แม้จะแปดเปื้อนก็ช่าง เพราะว่า ขุนนางฉ้อฉลอย่างโจวซิง สมควรแก่การถูกฆ่า หลี่หลงหลินไม่ได้เสียใจเลยสักนิด หลิ่วหรูเยียนลืมตาขึ้น พบว่าโจวซิงตายแล้ว น้ำตาไหลพราก ร้องไห้หนักอยู่ครู่หนึ่งถึงค่อยเช็ดน้ำตาและเอ่ยขอบคุณหลี่หลงหลิน “องค์รัชทายาท ข้าน้อยขอบคุณท่านมาก” “ถ้าไม่มีท่าน ข้าน้อยคงทำไม่ได้แน่!” “ถ้าปล่อยให้เจ้าคนเลวทรามนี้มีชีวิตอยู่ ข้าน้อยคงไม่มีวันหายโกรธ!” หลี่หลงหลินพยักหน้า และเอ่ยว่า “เรื่องนี้เสร็จสิ้นแล้ว! ความแค้นในใจของเจ้า ควรจะปล่อยวางได้แล้ว! คนเราจะจมอยู่ในความเกลียดชังไม่ได้ ต้องเรียนรู้ที่จะมีความสุขในชีวิต!” หลิ่วหรูเยียนรู้สึกขอบคุณมาก ใบหน้าแดงระเรื่อ “องค์รัชทายาท ท่านพูดถูก! ข้าควรจะปล่อยวางอดีต และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ร่วมกันสร้างครอบครัว...” การฆ่าโจวซิงทำให้หลิ่วหรูเยียนสามารถปล่อยวางความแค้นและเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้เสียที ในใจของนางมั่นใจว่าจะต้องมีลูกน้อยที่น่ารักให้กับหลี่หลงหลินหลายๆคน หลี่หลงหลินปรับเสื้อคลุมให้กระชับขึ้

หลี่หลงหลินเดินไปข้างหน้า วางกล่องไม้ลงบนโต๊ะ ฮ่องเต้หวู่ส่งสายตาให้เว่ยซวิน “เปิดดูสิ!” เว่ยซวินรีบเข้าไปเปิดกล่อง โอ้... เมื่อเห็นหัวที่เปื้อนเลือดในกล่อง ฮ่องเต้หวู่และเว่ยซวินต่างก็สะดุ้งตกใจ ไม่ผิดแน่! เป็นโจวซิงจริงๆ! “ฮ่าฮ่าฮ่า...” ฮ่องเต้หวู่หัวเราะอย่างมีความสุข “สวรรค์มีตา กรรมตามสนอง! เจ้าคนต่ำทราม เจ้ากล้าทรยศแคว้น หัวขาดจากตัวไปแล้ว ยังถือว่าโชคดีสำหรับเจ้า หากมาอยู่ในมือของข้า ข้าคงจะหั่นเจ้าเป็นพันๆ ชิ้น!” เมื่อเว่ยซวินมั่นใจว่าโจวซิงตายแล้ว ก็รู้สึกโล่งใจ ส่งสายตาขอบคุณไปที่หลี่หลงหลิน การที่กองกำลังองครักษ์เสื้อแพรต้องตามล่าโจวซิงนั้นไม่ต่างจากการหาเข็มในมหาสมุทร โอกาสที่จะพบเจอมีน้อยมาก ถึงเวลานั้นหากไม่ประสบความสำเร็จ โจวซิงหนีไปยังชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้ ฮ่องเต้หวู่จะต้องทรงพิโรธอย่างมาก และลงโทษกองกำลังองครักษ์เสื้อแพร ไม่ว่าจะเป็นเว่ยซวิน หรือทหารทุกนายในหน่วยองครักษ์เสื้อแพรล้วนจะต้องรับการลงโทษ ซึ่งหมายความว่า ไม่เพียงแต่ตัวเขา แต่ทั้งหน่วยองครักษ์เสื้อแพรต่างก็ติดหนี้บุญคุณหลี่หลงหลิน หลี่หลงหลินเอ่ยว่า “เสด็จพ่อ ในเมื่อโ