LOGINShare
บทที่ 906
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 907
หลี่หลงหลินไม่ชอบการเข่นฆ่า ในฐานะที่เป็นองค์รัชทายาท จะมาทำให้มือแปดเปื้อนได้อย่างไร? แต่เพื่อหลิ่วหรูเยียน แม้จะแปดเปื้อนก็ช่าง เพราะว่า ขุนนางฉ้อฉลอย่างโจวซิง สมควรแก่การถูกฆ่า หลี่หลงหลินไม่ได้เสียใจเลยสักนิด หลิ่วหรูเยียนลืมตาขึ้น พบว่าโจวซิงตายแล้ว น้ำตาไหลพราก ร้องไห้หนักอยู่ครู่หนึ่งถึงค่อยเช็ดน้ำตาและเอ่ยขอบคุณหลี่หลงหลิน “องค์รัชทายาท ข้าน้อยขอบคุณท่านมาก” “ถ้าไม่มีท่าน ข้าน้อยคงทำไม่ได้แน่!” “ถ้าปล่อยให้เจ้าคนเลวทรามนี้มีชีวิตอยู่ ข้าน้อยคงไม่มีวันหายโกรธ!” หลี่หลงหลินพยักหน้า และเอ่ยว่า “เรื่องนี้เสร็จสิ้นแล้ว! ความแค้นในใจของเจ้า ควรจะปล่อยวางได้แล้ว! คนเราจะจมอยู่ในความเกลียดชังไม่ได้ ต้องเรียนรู้ที่จะมีความสุขในชีวิต!” หลิ่วหรูเยียนรู้สึกขอบคุณมาก ใบหน้าแดงระเรื่อ “องค์รัชทายาท ท่านพูดถูก! ข้าควรจะปล่อยวางอดีต และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ร่วมกันสร้างครอบครัว...” การฆ่าโจวซิงทำให้หลิ่วหรูเยียนสามารถปล่อยวางความแค้นและเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้เสียที ในใจของนางมั่นใจว่าจะต้องมีลูกน้อยที่น่ารักให้กับหลี่หลงหลินหลายๆคน หลี่หลงหลินปรับเสื้อคลุมให้กระชับขึ้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 908
แม้ฮ่องเต้หวู่จะไม่ค่อยถนัดในเรื่องการปกครอง แต่เรื่องการรบนั้นเขามีความสามารถไม่เลว เขาอาจจะไม่เก่งในเรื่องการหาเงินและการพัฒนา แต่ในด้านการรบนั้น ฮ่องเต้หวู่มีประสบการณ์ล้ำลึก เมื่อได้ยินข่าวว่าโจวซิงหนีไปทางเหนือ เพื่อเข้าร่วมกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ เมื่อได้ยินข่าวนี้ ฮ่องเต้หวู่รู้สึกได้ถึงอันตรายทันที หากจัดการไม่ดี เรื่องการทรยศของโจวซิงอาจกลายเป็นชนวนให้เกิดสงครามระหว่างต้าเซี่ยกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนืออีกครั้ง แต่ตอนนี้โจวซิงหนีไปแล้ว แม้แต่กองกำลังองครักษ์เสื้อแพรก็ยังมีโอกาสน้อยที่จะจับเขากลับมา เลี้ยงทหารพันวัน ใช้ทหารหนึ่งวัน วิธีเดียวที่ทำได้คือ ส่งทหารใหม่ตระกูลซูไปทางเหนือทันที เพื่อเตรียมรับมือการรบระหว่างสองแคว้น เมื่อเว่ยซวินได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที จะเกิดสงคราม? มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ? แต่เมื่อคิดไปคิดมา ฮ่องเต้หวู่ไม่ได้เป็นคนกังวลเกินเหตุ โจวซิงในฐานะผู้ตรวจการราชสำนักทรยศไปเข้ากับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ นี่เป็นเรื่องใหญ่จริง ๆ มีโอกาสสูงที่ทั้งสองแคว้นจะเปิดสงคราม หลี่หลงหลินกลับมีท่าทีสงบ ม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 909
หลี่หลงหลินเดินไปข้างหน้า วางกล่องไม้ลงบนโต๊ะ ฮ่องเต้หวู่ส่งสายตาให้เว่ยซวิน “เปิดดูสิ!” เว่ยซวินรีบเข้าไปเปิดกล่อง โอ้... เมื่อเห็นหัวที่เปื้อนเลือดในกล่อง ฮ่องเต้หวู่และเว่ยซวินต่างก็สะดุ้งตกใจ ไม่ผิดแน่! เป็นโจวซิงจริงๆ! “ฮ่าฮ่าฮ่า...” ฮ่องเต้หวู่หัวเราะอย่างมีความสุข “สวรรค์มีตา กรรมตามสนอง! เจ้าคนต่ำทราม เจ้ากล้าทรยศแคว้น หัวขาดจากตัวไปแล้ว ยังถือว่าโชคดีสำหรับเจ้า หากมาอยู่ในมือของข้า ข้าคงจะหั่นเจ้าเป็นพันๆ ชิ้น!” เมื่อเว่ยซวินมั่นใจว่าโจวซิงตายแล้ว ก็รู้สึกโล่งใจ ส่งสายตาขอบคุณไปที่หลี่หลงหลิน การที่กองกำลังองครักษ์เสื้อแพรต้องตามล่าโจวซิงนั้นไม่ต่างจากการหาเข็มในมหาสมุทร โอกาสที่จะพบเจอมีน้อยมาก ถึงเวลานั้นหากไม่ประสบความสำเร็จ โจวซิงหนีไปยังชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้ ฮ่องเต้หวู่จะต้องทรงพิโรธอย่างมาก และลงโทษกองกำลังองครักษ์เสื้อแพร ไม่ว่าจะเป็นเว่ยซวิน หรือทหารทุกนายในหน่วยองครักษ์เสื้อแพรล้วนจะต้องรับการลงโทษ ซึ่งหมายความว่า ไม่เพียงแต่ตัวเขา แต่ทั้งหน่วยองครักษ์เสื้อแพรต่างก็ติดหนี้บุญคุณหลี่หลงหลิน หลี่หลงหลินเอ่ยว่า “เสด็จพ่อ ในเมื่อโ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 910
องค์ชายใหญ่? หลี่หลงหลินตกใจเล็กน้อย ใบหน้าเผยความแปลกใจ สำหรับการที่องค์ชายใหญ่กลับเมืองหลวงนั้น หลี่หลงหลินไม่ได้รู้สึกแปลกใจนัก เสิ่นชิงโจวเป็นอาจารย์ขององค์ชายใหญ่ และอดีตฮองเฮาหลู่ก็เป็นมารดาขององค์ชายใหญ่ สองคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตขององค์ชายใหญ่ถูกจับขังอยู่ในคุก ถ้าเขานิ่งเฉยอยู่ในตงไห่ กลับจะเป็นเรื่องที่น่าตกใจกว่า ปัญหาคือ องค์ชายใหญ่เข้าเมืองหลวง เหตุใดฮ่องเต้หวู่ถึงยอม? เขาลืมบทเรียนจากหลีเฟิงอวิ๋นที่นำทหารม้าเหล็กซีเหลียงเข้าเมืองหลวง มาบีบให้ฮ่องเต้หวู่ต้องยอมจำนนหรือ? ฮ่องเต้หวู่เห็นความสงสัยในสายตาของหลี่หลงหลิน จึงถอนหายใจ “เฮ้อ ข้าก็มีเหตุจำเป็นที่ต้องทำเช่นนี้! สรุปก็คือ พรุ่งนี้องค์ชายใหญ่จะมาเข้าเฝ้า และเจ้าที่เป็นรัชทายาทก็ต้องเข้าร่วมด้วย” เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้ หลี่หลงหลินก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก จึงคำนับแล้วออกไป แสงจันทร์สว่างไสว ตกกระทบบนเกราะเหล็ก ซูเฟิ่งหลิงรออยู่นอกตำหนักหยั่งซิน หาวนอนอย่างควบคุมไม่ได้ ตอนนี้เป็นเวลายามสามแล้ว ถ้ายังรออยู่อย่างนี้ ฟ้าก็จะสว่างแล้ว ในช่วงเวลานี้ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น หลี่หลงหลินเดินเข้ามาด้วยส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 911
หรือว่า มิใช่ขุนนางที่ดี ใสบริสุทธิ์ดุจสายน้ำ กระจ่างชัดเจนดุจคันฉ่องกระนั้น?โลกนี้มืดมนเกินไปแล้วกระมัง!มิน่าเล่าหนิงเซิงมีความรู้ความสามารถ กลับยินดีเป็นอาจารย์อยู่ที่ภูเขาทิศประจิม แต่ไม่ยอมเข้ารับราชการเป็นขุนนาง“สองล้านตำลึง...”“ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้วว่า เพราะเหตุใดราชสำนักยากจนถึงเพียงนี้ เหตุใดเสด็จพ่อถึงทรงปวดหัว!”หลี่หลงหลินพ่นลมหายใจยาวเหยียดเฮือกหนึ่งราษฎรเผชิญหน้ากับความลำบากมากมายราษฎรของต้าเซี่ย ตกอยู่ในความยากจนข้นแค้นอย่างไม่ต้องสงสัย ทุกคนล้วนพยายามมีชีวิตต่อไปปัญหาคือ ฮ่องเต้หวู่เองก็ยากจนมาก!เขามัธยัสถ์มากเพียงพอแล้ว กลายเป็นคนตระหนี่ ถูกคนกล่าวหาว่าแล้งน้ำใจไร้เมตตา กลับยังไม่สามารถแก้ไขปัญหาการขาดแคลนเงินของต้าเซี่ยได้เช่นนั้นแล้วเงินเล่า?ปัญหาที่ติดค้างอยู่ในใจของหลี่หลงหลินมานาน ในที่สุดตอนนี้ก็ได้รับคำตอบแล้วหากขุนนางทั้งหลาย ล้วนเหมือนตู้เหวินยวนและโจวซิงขุนนางคดโกงเหล่านี้ หลอกลวงเบื้องสูงปิดบังเบื้องล่าง ขูดรีดราษฎร ดุจปลวกก็มิปาน กัดกินต้าเซี่ยจนกลวงโบ๋!เงินล้วนอยู่ในมือพวกเขา ถูกพวกเขาซ่อนเอาไว้ ฝังไว้ใต้ดิน ต้องการมอบให้ลูกหลาน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 912
นอกจากเรื่องนี้ ยังมีประเด็นสำคัญงูไร้หัวย่อมมิอาจอยู่ได้ตู้เหวินยวน องค์ชายสี่ ขุนนางบุ๋นทั้งสองคนนี้นำหน้าตามหลังกันลงนรกไปแล้วขุนนางบุ๋นทุกคนขาดเสาหลัก ไม่กล้าเหิมเกริมอีก ในระยะนี้ ล้วนเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่กล้าล่วงเกินฮ่องเต้หวู่ฮ่องเต้หวู่นั่งอยู่บนเก้าอี้มังกร พึงพอใจต่อท่าทีตอบสนองของเหล่าขุนนางมาก พยักหน้าเบาๆหลายปีมานี้ราชสำนักโกลาหลไม่ว่าเราพูดอันใด ก็มักมีขุนนางกระโดดออกมา คัดค้านอย่างไร้สมองบัดนี้ ในที่สุดก็เงียบสงบลงเสียที!“เรียกตัวอ๋องตงไห่มาเข้าเฝ้า”ฮ่องเต้หวู่เปล่งเสียงเครียดเว่ยซวินตะโกนเสียงดังแหลมสูง “ฝ่าบาทมีพระราชโองการ เรียกตัวอ๋องตงไห่...”ได้ยินดังนั้นเหล่าขุนนางล้วนตกตะลึงพรึงเพริดแท้จริงแล้ว พวกเขาได้ยินข่าวลือมาบางส่วน พูดว่าองค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่ได้รับพระราชโองการเรียกตัวเข้าเมืองหลวงคิดไม่ถึงว่า ข่าวลือเป็นความจริงหลี่เทียนฉี่มาแล้วจริงๆ!เหตุใดฝ่าบาทจึงทำเช่นนี้?ราชสำนักเพิ่งสงบลงได้ไม่กี่วัน ไม่กลัวว่าหลี่เทียนฉี่มาแล้ว จะเกิดคลื่นพายุฝนโลหิตหรอกหรือ?ขุนนางบุ๋นได้ยินข่าวนี้ สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความดีใจพวกเขาส่วนใหญ่ ล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 913
“เสด็จพ่อเอ๋ย เสด็จพ่อ...”หลี่หลงหลินพูดไม่ออกอย่างที่สุด “เพื่อเงินเพียงเท่านี้ ถึงกับชักศึกเข้าบ้าน! คิดน้อยเกินไปแล้ว จะต้องสูญเสียอย่างใหญ่หลวงเพราะเรื่องเล็ก...”ทว่าหลี่หลงหลินเองก็เข้าใจความคิดของฮ่องเต้หวู่ราชสำนักขาดแคลนเงินหนึ่งล้านตำลึงเงิน ไม่ใช่จำนวนน้อยๆยิ่งไปกว่านั้นหลี่เทียนฉี่ยังมอบให้ หากไม่เอาก็เสียดาย!ส่วนความอันตรายที่ซ่อนอยู่ ฮ่องเต้หวู่กลับไม่ใส่ใจหลี่เทียนฉี่เข้าเมืองมาเพียงลำพัง มิได้นำทหารมาด้วยเขาจะยังสร้างปัญหาอันใดได้?หลี่เทียนฉี่ค่อยๆ ลุกขึ้น สายตาตกลงบนตัวหลี่หลงหลิน ยิ้มเย็น “เจ้าเก้า เจ้าอายุน้อยที่สุด ไม่สะดุดตาที่สุด! ข้าเกือบลืม หน้าตาเจ้าไปแล้ว!”“คิดไม่ถึงว่าการต่อสู้ชิงบัลลังก์นี้ เจ้าจะกลายเป็นผู้ชนะคนสุดท้าย ได้รับแต่งตังเป็นรัชทายาท!”“ช่างน่ายินดีน่าเฉลิมฉลองจริงๆ!”หลี่หลงหลินเอ่ยปากอย่างถ่อมตน “พี่ใหญ่ ข้าเพียงวาสนาดี...”หลี่เทียนฉี่ยิ้มเย็น จู่ๆ ก็กล่าวกดดัน “เป็นรัชทายาท ไม่ใช่เพียงวาสนาดีก็ใช้ได้! ในเมื่อเจ้าเป็นองค์ชายของต้าเซี่ย ก็สมควรทำตัวเป็นแบบอย่าง ช่วยแบ่งเบาความกังวลของเสด็จพ่อ!”“ข้าเพิ่งนำเงินหนึ่งล้านต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 914
ในท้องพระโรงขุนนางทั้งหลายล้วนหันมองหลี่หลงหลินด้วยสีหน้างุนงงนี่มันเรื่องอะไรกัน?หลี่เทียนฉี่เพิ่งเข้าเมืองหลวง ก็เปิดศึกโจมตีหลี่หลงหลินหลี่หลงหลินรัชทายาทคนใหม่ ยามอยู่ต่อหน้ารัชทายาทที่ถูกปลด กลับถึงขนาดแสดงท่าทีขี้ขลาด?นี่ไม่ใช่ลักษณะนิสัยของเขา!หลี่เทียนฉี่ตกตะลึงจนเหม่อไปเขารู้สึกคล้ายปล่อยหมัด ลงบนนุ่น จะว่าเจ็บก็ไม่เชิงฮ่องเต้หวู่เผยสีหน้าชื่นชมดีใจ “เจ้าเก้า เจ้าคิดได้เช่นนี้ เราปลื้มใจยิ่งนัก! อย่างไรเสียเจ้าก็อายุยังน้อย ควรรับฟังคำสั่งสอนจากพี่ใหญ่เจ้าให้มาก”หลี่หลงหลินยิ้มเย็นในใจรับฟังคำสั่งสอนอะไร?วางแผนชั่วเยี่ยงไร ก่อกบฏเยี่ยงไรงั้นหรือ?หรือว่าจะเป็นรัชทายาทถูกปลดเยี่ยงไรงั้นหรือ?ทว่า หลี่หลงหลินกลับเผยสีหน้าเคารพนบนอบ ค้อมตัวให้หลี่เทียนฉี่ “ภายภาคหน้าข้าจะต้องเห็นพี่ใหญ่เป็นแบบอย่าง เรียนรู้จากพี่ใหญ่แน่!”หลี่เทียนฉี่ถูกโจมตีจนรับมือไม่ทัน ใบหน้าแดงเรื่อ “รัชทายาท เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้...”ฮ่องเต้หวู่เห็นสองพี่น้องเข้ากันได้ดี ก็ซาบซึ้งใจมาก เกือบหลั่งน้ำตา “ช่างเป็นภาพพี่น้องรักใคร่กันอย่างลึกซึ้งภาพหนึ่ง! เจ้าเก้า เราเลือกเจ้าเป็น
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 948
“เครื่องทำความร้อน?”ฮ่องเต้หวู่ได้ยินคำศัพท์แปลกใหม่นี้ ก็ชะงักไปเล็กน้อยเจ้าเก้าเจ้าเด็กคนนี้ คิดจะเล่นพิเรนทร์อันใดอีก?หลี่หลงหลินอธิบาย “ภายในวังล้วนใช้ถ่านให้ความอบอุ่น ไม่เพียงราคาสูง อีกทั้งยังเย็น ใกล้เกินไปก็สำลักควัน ลูกอายุน้อย ยังมิอาจทนต่อควันได้ นับประสาอะไรกับเสด็จย่าเล่า?”ถ้อยวาจานี้ พูดเสียจนฮ่องเต้หวู่ใจอ่อนแท้จริงแล้ว เขาเองก็คิดว่าเผาถ่านให้ความอบอุ่น ไม่สบายอย่างมากระยะนี้ไทฮองไทเฮาไออย่างรุนแรงเคยตามหมอหลวงมาตรวจอาการ นี่เกี่ยวข้องกับผิงถ่านให้ความอบอุ่นจริงๆ เสียด้วยแต่หากไม่เผาก็จะหนาวฮ่องเต้หวู่เฟ้นหาวิธีการ กลับไม่พบวิธีที่ดีอะไรเขาเป็นลูกกตัญญูคนหนึ่ง กำลังกังวลเพราะเรื่องนี้อยู่เชียวหลี่หลงหลินคิดหาวิธีการออกแล้ว?ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า พูดอย่างแปลกใจ “ใช่ ถ่านไร้ควันทำให้สำลัก เสด็จย่าของเจ้าไออยู่ตลอด ทว่าเครื่องทำความร้อนนี้ ตกลงคืออันใด ทั้งให้ความอบอุ่น ทั้งไม่สำลัก?”หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “กราบทูลเสด็จพ่อ เครื่องทำความร้อนนี้ อุ่นยิงกว่าถ่านไร้ควัน! ใช้ท่อโลหะเชื่อมต่อ ภายในมีน้ำร้อนส่งผ่านต่อเนื่องไม่หยุด!”ฮ่องเต้หวู่สงสัย “น้ำร้อน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 947
“แค่กๆ...”ฮ่องเต้หวู่ผิงไฟเพียงครู่เดียวก็ไอออกมาอย่างต่อเนื่อง โบกมือ “เอาไปๆ...”ตอนนี้เอง หลี่หลงหลินในชุดคลุมตัวใหญ่ มาหยุดหน้าประตูห้องทรงพระอักษร ค้อมตัวลงพูดว่า “ลูกถวายบังคมเสด็จพ่อ!”ใบหน้าฮ่องเต้หวู่ประดับรอยยิ้ม รีบโบกมือ “เจ้าเก้า ข้างนอกหนาว เจ้ารีบเข้ามาเถอะ!”เพียงหลี่หลงหลินผ่านประตูเข้ามา ก็ได้กลิ่นเผาไหม้สายหนึ่งแม้ว่าถ่านไร้ควันไม่ก่อให้เกิดควัน แต่อย่างไรเสียก็เป็นถ่าน ครั้นจุดขึ้นมาก็ย่อมมีกลิ่นแปลกอยู่บ้างอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง ทำให้คนรู้สึกไม่สบายทว่า ความเป็นอยู่ภายในวังหลวงดีกว่าราษฎร์มากนักครั้นถึงฤดูหนาว ราษฎร์ทำได้เพียงก่อกองไฟรับความอบอุ่น ควันมีมาก ทำให้คนสำลักฤดูหนาวหลายปีที่ผ่านมา มักมีราษฎร์หนาวตายปีนี้มีผ้าฝ้ายที่ทอขึ้นมาเป็นปริมาณมากของหลี่หลงหลิน สถานการณ์จึงดีขึ้นเล็กน้อยหลี่หลงหลินค้อมตัวลง “เสด็จพ่อ ท่านเรียกตัวลูกเข้าวังด้วยเหตุใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”ฮ่องเต้หวู่คลี่ยิ้มมีเมตตา มองหลี่หลงหลิน “เราได้ยินว่าหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับล่าสุดมียอดขายทะลุหนึ่งล้านฉบับแล้ว? เจ้าจะต้องหาเงินได้ไม่น้อยกระมัง?”หัวใจหลี่หลงหลินสั่นไหว อยากส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 946
แท้จริงแล้ว หลี่เทียนฉี่เองก็เกิดความกลัวภายในใจหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยเจ้าสิ่งนี้ ช่างชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริดโดยแท้!ซ่งชิงหลวนเป็นบัณฑิต สูงส่งบริสุทธิ์ พูดว่าปรักปรำก็ปรักปรำไปแล้ว ถูกขานับหมื่นข้างเหยียบไว้ ไม่อาจพลิกสถานการณ์ได้อีกตนเองเล่า?ต้องรู้ว่าตนเองเป็นรัชทายาทถูกปลด ก่อกบฏจริง บุกยึดวังหลวง เกิดเงามืดภายในใจฮ่องเต้หวู่หากหลี่หลงหลินเด็กคนนี้เขียนส่งเดชในหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย พูดว่าตนมีเจตนาชั่ว เตรียมการก่อกบฏฮ่องเต้หวู่จะทำเช่นไร?อิงตามอุปนิสัยไร้เยื่อใยของเขา ก็ไม่แน่ว่าจะฆ่าคนในครอบครัวเพื่อรักษาคุณธรรมหลี่เทียนฉียิ่งคิดก็ยิ่งกลัว สั่นสะท้านทั่วทั้งสรรพางค์กาย เสิ่นชิงโจวเงียบงันครู่หนึ่ง พูดว่า “ทีแรกข้าวางแผนลอกเลียนแบบหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย ท้าทายหลี่หลงหลิน ตอนนี้มองดูแล้วเส้นทางสายนี้มิอาจเดินได้อีก! พวกเรากลับไปเดินบนเส้นทางแห่งอำนาจและกลอุบายนี้อีกครั้ง”ภายในสมองของเขาปรากฏฉากเผชิญหน้ากับหลี่หลงหลินทั้งๆ ที่เป็นหมากล้อม หลี่หลงหลินกลับทำลายกฎ เล่นหมากห้าแถวหนังสือพิมพ์เองก็เฉกเดียวกันตนเองวางแผนใช้สิ่งแปลกใหม่นี้ ต่อสู้กับ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 945
“นี่...”“นี่คืออะไรกัน!”“บทความเหลวไหลไร้สาระ!”เว้นเสียแต่นวนิยายของหลิ่วหรูเยียนแล้ว เรื่องอื่นล้วนเป็นเรียงที่ความเกี่ยวข้องกับซ่งชิงหลวนพาดหัวข่าวใหญ่ที่สุด ‘สัมพันธ์ฉาบฉวยของบัณฑิตซ่งชิงหลวนและนางคณิกา’สำหรับพาดหัวข่าวอื่น ไม่มีอันใดน่าสนใจมิน่าเล่าซ่งชิงหลวนอ่านแล้ว ก็กระอักโลหิตหมดสติไปแม้แต่เสิ่นชิงโจวได้อ่านแล้ว ก็รู้สึกอึดอัดคับข้องใจนี่ต่ำช้าเกินไป เหลวไหลเกินไปแล้วดีชั่วอย่างไรซ่งชิงหลวนก็เป็นบัณฑิต ต่อให้ละโมบไปบ้าง อีกทั้งยังเลี้ยงดูอนุ แต่เรื่องนางคณิกาสำนักการสังคีตนี้ คือการถูกใส่ร้าย!“ช่างเหลวไหลสิ้นดี!”“หลี่หลงหลินอ้างฐานะรัชทายาทของตน ถึงขั้นเขียนเรื่องเหลวไหล ปรักปรำความบริสุทธิ์ของคนอื่น!”“มิอาจทนไหวอีกต่อไปแล้ว!”เสิ่นชิงโจวโมโหเกรี้ยวกราด เกือบสิ้นสติไปเหตุผลง่ายมากแม้ว่าหลี่หลงหลินปรักปรำซ่งชิงหลวน แต่แท้จริงแล้วกำลังโจมตีสำนักปราชญ์ชัดๆ!หากไม่มีหนัง ไฉนเลยจะมีขน?หากชื่อเสียงสำนักปราชญ์ถูกทำลาย เช่นนั้นเสิ่นชิงโจวอยู่ในสำนักปราชญ์ก็สูญเสียสิทธิ์ในการพูดแล้ว!นี่คือดึงฟืนใต้หม้ออย่างแท้จริง!ยิ่งไปกว่านั้น วันนี้หลี่หลงหลินสามาร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 944
คุกเสิ่นชิงโจวอยู่เพียงลำพังคนเดียว กำลังวางหมากอย่างผ่อนคลายเสียงฝีเท้าลนลานพลันดังขึ้น องค์ชายใหญ่หลี่เทียนฉี่โผล่พรวดพราดเข้ามา สีหน้าตกตะลึงรับมือไม่ทัน“จะกระวนกระวายอะไร?”“บัณฑิต ต้องสุขุมเยือกเย็น”เสิ่นชิงโจวเผยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ตะคอกใส่ “ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นผู้ที่จะเป็นฮ่องเต้ เหตุใดจึงได้ลนลานถึงเพียงนี้ ไม่มีความล้ำลึกเลยแม้แต่น้อย?”หลี่เทียนฉี่ถูกสั่งสอน ก้มหน้าลงพูดว่า “อาจารย์ ท่านสั่งสอนถูกแล้ว”เสิ่นชิงโจววางหมาก เอ่ยปากเสียงเรียบ “หนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ยของพวกเราขายได้กี่ฉบับ?”หลี่เทียนฉี่เอ่ยตอบตามสัตย์จริง “หนี่ง...หนึ่งร้อยฉบับ”หนึ่งร้อย?ได้ยินจำนวนนี้ เสิ่นชิงโจวตกตะลึงพรึงเพริดในทันใดอิงตามที่เขารู้ หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยของหลี่หลงหลิน ฉบับแรกขายได้ถึงหนึ่งแสนฉบับแม้ว่าหนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ยเป็นของเลียนแบบ ต่างกันเพียงคำเดียว ยิ่งไปกว่านั้นยังตั้งใจวางขายก่อนหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยอีกด้วยอย่างน้อยยอดขายก็ควรขายได้หนึ่งหมื่นฉบับกระมัง?ต่อให้เป็นห้าพันฉบับ ก็ถือว่ายังดี!หนึ่งร้อยฉบับคืออะไรกัน?เสิ่นชิงโจวใค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 943
หลี่หลงหลินพูดยิ้มๆ “ง่ายยิ่งนัก! พ่อค้าลงมืออย่างไรเล่า!”“พ่อค้า?”ลั่วอวี้จู๋กะพริบตาปริบๆ สบมองอย่างไม่เข้าใจหลี่หลงหลินเลิกคิ้วขึ้น อธิบาย “พี่สะใภ้ใหญ่ ตอนนี้เด็กขายหนังสือพิมพ์ หนึ่งวันสามารถหาเงินได้มากน้อยเพียงใด?”ลั่วอวี้จู๋ครุ่นคิด “เด็กขายหนังสือพิมพ์กระตือรือร้นว่องไวที่สุด สามารถหาเงินได้หนึ่งตำลึง! แต่เฉลี่ยแล้ว หนึ่งวันเป็นเงินสี่ถึงห้าร้อยอีแปะ นั่นก็เท่ากับครึ่งตำลึง!”มุมปากหลี่หลงหลินเจือรอยยิ้ม “ใช่แล้ว! หนึ่งวันครึ่งตำลึง หนึ่งเดือนก็คือสิบห้าตำลึง! นี่ยังเป็นรายได้ของเด็กขายหนังสือพิมพ์อีกด้วย! พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านเชี่ยวชาญด้านการค้า จะต้องเข้าใจแน่ว่าภายในนี้มีกำไรมากเพียงใด!”“การได้กลิ่นของพ่อค้าว่องไวมากนัก”“หลังพวกเขาพบโอกาสทางการค้านี้แล้ว ก็นำเงินมาซื้อนับหมื่นฉบับ!”ลั่วอวี้จู๋ชะงัก “นับหมื่นฉบับ? พวกเขาคิดจะทำอันใด?”หลี่หลงหลินหัวเราะ “ยังจะทำอันใดอีกเล่า? ก็ย่อมต้องขาย! หรือว่าจะเอาไปแปะผนังเล่นกันเล่า? พวกเขาซื้อหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยแล้ว จากนั้นเร่งม้าเร็วฟาดแส้ ขนส่งไปทั่วแคว้น เพิ่มราคาขายออก”“เช่นนี้แล้ว ยอดขายหนังสือพิมพ์วิชาการต้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 942
ทะลุหลักล้าน!ลั่วอวี้จู๋ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น กำหมัดแน่นๆเดิมทีนางยังคิดว่าขายหนังสือพิมพ์เป็นการค้าที่ทุ่มเทโดยเสียเปล่า ไร้ซึ้ง “อนาคตความร่ำรวย”ยกตัวอย่างเช่นหนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ยที่องค์ชายใหญ่ทำได้ยินว่าขายออกเพียงหนึ่งร้อยฉบับ!ฉบับละห้าร้อยอีแปะ นั่นก็คือเงินห้าสิบตำลึงลั่วอวี้จู๋สืบมาแล้ว เพียงแค่แผ่นทองแดง ยังมีกระดาษเซวียนโจว ไปจนถึงค่าแรง ก็ต้องใช้เงินหลายแสนตำลึงคราวนี้องค์ชายใหญ่ขาดทุนมากถึงเพียงนี้ เรียกได้ว่าขาดทุนยับเยินลั่วอวี้จู๋มิได้รู้สึกมีความสุขในคราวเคราะห์ของผู้อื่น แต่กังวลอย่างลึกซึ้งกระดาษเฉกเช่นเดียวกันเหตุใดหนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ยถึงขายได้เพียงหนึ่งร้อยฉบับ?หรือว่าราษฎรในเมืองหลวงหมดความสนใจความแปลกใหม่อย่างหนังสือพิมพ์ไปแล้ว?หนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยจะเดินรอยตามหนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ยหรือไม่?หากภายภาคหน้ายอดขายต่ำลงเรื่อยๆ จะทำเช่นไร?ทว่าบัดนี้ ยอดขายหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยพุ่งกระฉูด ทำสถิติใหม่อีกครั้ง ชนิดที่ว่าทะลุหนึ่งล้านฉบับแล้ว ทำให้ความกังวลภายในใจของลั่วอวี้จู๋หายไปราวกับหมอกผ่านตาเนื้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 941
ยิ่งไปกว่านั้น เป็นข่าวซุบซิบนินทาของบัณฑิตซ่งผู้ซึ่งกำลังจะเป็นนักปราชย์ ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องไร้สาระ ตอบสนองความต้องการของพวกอยากรู้อยากเห็นเรื่องคนอื่น ทำให้คนไม่น้อยรู้สึกสาแก่ใจหนังสือพิมพ์วิชาการของต้าเซี่ย นี่ต่างหากเรียกว่าหนังสือพิมพ์!ไม่เพียงราคาถูก หนำซ้ำเนื้อหายังเต็มไปด้วยสาระสำคัญเทียบกันแล้ว หนังสือพิมพ์ปรัชญาขงจื๊อต้าเซี่ยของลอกเลียนแบบพรรค์นั้นจะเทียบอะไรได้ ราคาแพง ซ้ำยังน่าเบื่ออีกด้วย!อีกทั้งยังมีคนคิดว่าหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยเขียนโอ้อวดเกินไป ไม่น่าเชื่อถือ “บัณฑิตซ่ง เป็นถึงอาจารย์ใหญ่ของสำนักศึกษา! เหตุใดจึงมีข่าวฉาวโฉ่มากมายถึงเพียงนี้ หรือว่าเป็นการกุเรื่องขึ้นมาเพื่อปรักปรำเขา?”เพียงเขาเปล่งถ้อยวาจานี้ออกมา ก็ถูกคนโต้แย้งในทันใด “กุเรื่องขึ้นมา? ความหมายที่เจ้าต้องการจะสื่อ คือรัชทายาทปรักปรำซ่งชิงหลวนงั้นหรือ?”“รัชทายาท ไม่มีทางเป็นคนประเภทนั้น!”“ข้ายังได้ยินอีกว่าหัวหน้าบรรณาธิการหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยคือหลิ่วหรูเยียน เดิมทีนางก็คือนางคณิกาของสำนักการสังคีต รู้เรื่องภายในมากมาย! หาไม่แล้ว จะเขียนว่าบัณฑิตซ่งไปร่ำสุราเคล้านารีที่สำนักก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 940
วันถัดมา ตามถนนใหญ่ตรอกซอยต่างๆ ในเมืองหลวง บรรดาเด็กขายหนังสือพิมพ์ถือหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยเร่ขายไปทุกหนทุกแห่ง นี่คือความคิดของหลี่หลงหลิน ปีใหม่ใกล้เข้ามาแล้ว ผู้คนเริ่มเตรียมของใช้สำหรับปีใหม่ ประชาชนในเมืองหลวงย่อมไม่มีปัญหาอะไร เพราะยังมีเงินอยู่ในมือ แต่ผู้อพยพนอกเมืองกว่าแสนคนล่ะ? เหล่าผู้อพยพต่อสู้กันอย่างเต็มที่เพียงเพื่อมีชีวิตรอด ขอเพียงแค่ผ่านพ้นปีนี้ไปได้ รอจนถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ก็จะได้กลับบ้านเกิดแล้ว ถึงตอนนั้นชีวิตจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน โดยเฉพาะเด็กกำพร้าที่สูญเสียพ่อแม่ การจะผ่านปีไปได้นั้นเป็นปัญหาใหญ่ ดังนั้น หลี่หลงหลินจึงไปหาลั่วอวี้จู๋ และบอกความคิดของเขาว่าจะรับเด็กๆ จากกลุ่มผู้อพยพมาขายหนังสือพิมพ์ แจกจ่ายเครื่องแต่งกายแบบเดียวกันให้พวกเขา ไม่เพียงแต่จะช่วยป้องกันความหนาวเย็นและให้ความอบอุ่น แต่ยังมีผลต่อภาพลักษณ์ของสินค้า ทำให้คนมองปราดเดียวก็รู้ว่า พวกเขากำลังขายหนังสือพิมพ์ต้าเซี่ย สำหรับการขายหนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับ เขาจะให้ส่วนแบ่งเด็กๆ สองเหวิน แม้จะไม่มาก แต่ก็เพียงพอให้พวกเขาได้กินข้าวอิ่มในฤดูหนาวที่หนาวเหน็บนี้ เม
