บททั้งหมดของ องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: บทที่ 751 - บทที่ 760

“ต่อหน้าองค์ชายเก้า ข้าไม่อยากพูดอะไรมาก!” “อีกไม่กี่วัน เมื่อข้าจัดการเรื่องธัญพืชพวกนี้เสร็จ ข้าจะไปพูดคุยกับฮูหยินผู้เฒ่าซูที่จวนตระกูลซู!” “เจ้ากลับบ้านไปกับข้าเสียเถอะ ถือโอกาศตอนยังสาวยังสวย รีบแต่งงานใหม่จะดีกว่า!” “ส่วนเจ้าบ่าว ข้าก็เลือกไว้ให้เจ้าแล้ว!” “คุณชายใหญ่แห่งสกุลจู!” ลั่วอวี้จู๋ถึงกับตะลึง ใบหน้าซีดขาว "คุณชายใหญ่แห่งสกุลจู? เขาอายุกว่าห้าสิบแล้วนี่! แถมยังมีอนุภรรยาสิบแปดคน และยังเป็นคนขาพิการอีกด้วย! ข้าจะไปเป็นภรรยาของเขาได้อย่างไร..." ลั่วชิงซานหัวเราะเย็นชา "เจ้าเพ้อเจ้ออะไร? ตอนนี้เจ้าเป็นหญิงหม้าย! คิดจะเป็นภรรยาเอกหรือ? เจ้าต้องแต่งเป็นอนุภรรยาของคุณชายใหญ่ตระกูลจู! อย่างน้อยก็ยังสมฐานะกว่าเป็นหญิงหม้าย!" ลั่วอวี้จู๋แทบจะเป็นบ้า นางเบิกตากว้างมองบิดาของตนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ในสายตาของเขา... ตนเป็นอะไรกันแน่? ตนเองเป็นแค่เครื่องมือแลกผลประโยชน์เท่านั้นหรือ? ลั่วอวี้จู๋ไม่ใช่หญิงที่มีนิสัยเด็ดเดี่ยวมากนัก แต่ในขณะนี้ นางกลับนึกถึงการตายเพื่อจบทุกอย่าง! "ฮะ ๆ" "เอาลูกสาวตัวเองไปแต่งงานเป็นอนุภรรยาของคนขาพิการ!" "นายท่านผู้เฒ่าลั

แม้ว่าในอนาคตหลี่หลงหลินจะไม่ได้เป็นองค์รัชทายาท หรือไม่ได้นั่งบนบัลลังก์ฮ่องเต้ ก็เป็นบุญวาสนาที่แม้แต่ลั่วชิงซานยังคิดไม่ถึงด้วยซ้ำ! หลี่หลงหลินมองไปที่ลั่วชิงซาน แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า: “ธัญพืชนั่น...” ลั่วชิงซานไม่ต้องคิดนาน และตอบกลับไปว่า: “ให้! ข้าจะไม่คิดค่าใช้จ่ายแม้แต่แดงเดียว ธัญพืชทั้งหมดนี้ข้าให้กับองค์ชายเก้าทั้งหมด! หากท่านรู้สึกว่ายังไม่พอ ข้าจะรีบส่งธัญพืชจากทางใต้มาให้อีกทันที!” เพื่อหวังพึ่งพาผู้มีอำนาจ ลั่วชิงซานจึงตัดสินใจลงทุนลงแรงอย่างเต็มที่ ธัญพืชทั้งหมดนี้ ขอมอบให้หลี่หลงหลินไปโดยไม่คิดเงิน! แน่นอนว่า ในมุมมองของลั่วชิงซาน นี่คือการลงทุนที่คุ้มค่ามาก ตำแหน่งพ่อตาของฮ่องเต้ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถแลกมาได้ด้วยเงินทอง! หากวันใดหลี่หลงหลินขึ้นนั่งบัลลังก์ ลั่วชิงซานก็จะมีความสัมพันธ์นี้เป็นเครื่องมือ และตระกูลลั่วจะต้องรุ่งเรืองเฟื่องฟูอย่างแน่นอน! ธัญพืชแค่นี้ ไม่ถือว่ามากมายอะไรเลย หลี่หลงหลินกลับส่ายหัวและเอ่ยว่า: “ไม่! ข้าพูดว่าราคาเดิม ก็ต้องราคาเดิม! จะไม่ให้ท่านเสียเปรียบแม้แต่สลึงเดียว! แต่ข้าต้องการให้ท่านช่วยข้าเล่นละครซักฉาก!”

นี่ครั้งแรกที่ลั่วอวี้จู๋ได้ยินคำพูดที่แสดงถึงความใส่ใจจากท่านพ่อ น้ำตาของนางก็เริ่มไหลออกมา นางกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของลั่วชิงซาน ร้องไห้ไปด้วยกัน: “ท่านพ่อ...” สองพ่อลูกกอดกันร้องไห้ ความเข้าใจผิดหลายปีจึงค่อยๆ คลี่คลายและหมดไป ในช่วงเวลานั้น ผู้ช่วยที่ยืนอยู่หน้าประตูก็รายงาน: “นายท่าน องค์ชายเก้านำคนจากภูเขาทิศประจิมที่ให้มารับซื้อธัญพืชมาถึงแล้ว!” ลั่วชิงซานรีบลุกขึ้น ยิ้มออกมาด้วยมีท่าทีตื่นเต้น ถึงเวลาที่เขาจะได้แสดงฝีมือ ร่วมมือกับองค์ชายเก้าแล้ว และแสดงละครดีๆ สักฉากแล้ว! ลั่วชิงซานเดินออกจากห้องในเรือโดยเร็ว และเห็นว่าพ่อค้าธัญพืชจากที่อื่นก็ได้ล้อมหลี่หลงหลินเอาไว้แล้ว หลี่หลงหลินมองผ่านพ่อค้าเหล่านั้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ทุกท่านดูเหมือนจะรีบร้อนกันเกินไปแล้วจริงๆ ข้าก็จะไม่พูดพล่ามอะไรแล้ว ข้ารับคำสั่งจากฮ่องเต้ เป็นผู้แทนพระองค์มาบรรเทาภัยพิบัติ มาที่นี่เพื่อรับซื้อธัญพืชจากพวกท่านเพื่อนำไปใช้ในการช่วยในการบรรเทาภัยพิบัติ!” “ราคายึดเป็นราคาเดิม!” “ไม่ขาดแม้แต่สลึงเดียว!” พ่อค้าธัญพืชจากต่างเมืองได้ยินว่าองค์ชายเก้าเพื่อรับซื้อข้าวด้วยตัวเอง เดิมที

"ใครยังจะขายธัญพืชอีกหรือไม่?" "ถ้าไม่ขาย ข้าจะไม่รอแล้ว!" หลี่หลงหลินมองไปยังพ่อค้าธัญพืชคนอื่นๆ เหล่าพ่อค้ากัดฟันและตัดสินใจ:“องค์ชาย! ข้าจะขายด้วย!” “เอาเถอะ! ขายธัญพืชตอนนี้ยังพอจะรักษาต้นทุนได้!” “ถ้ารอให้ผ่านไปอีกไม่กี่วัน ใครจะรู้ว่าราคาธัญพืชจะตกลงไปขนาดไหน?” “ใช่! อย่างน้อยตอนนี้ขายธัญพืชยังได้รับคำชมจากฮ่องเต้ และอาจได้รับการจารึกชื่อไว้ในประวัติศาสตร์ด้วย!” ใจคนก็เหมือนกับเขื่อน เขื่อนพันลี้สามารถพังทลายได้ด้วยรูที่เล็กที่สุด! แค่มีคนหนึ่งที่เริ่มขายธัญพืช เส้นทางจิตใจของคนอื่นก็จะพังทลายตามไปด้วย! ทันใดนั้น พ่อค้าธัญพืชจากต่างถิ่นทั้งหมดก็เลือกที่จะยอมแพ้ และขายธัญพืชทั้งหมดบนเรือให้กับหลี่หลงหลิน หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย และไม่ปฏิเสธใคร ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขา แค่พ่อค้าธัญพืชจากต่างถิ่นยอมแพ้ พ่อค้าในท้องถิ่นก็ต้านทานได้ไม่นาน ธัญพืชทั้งหมดถูกเก็บไว้และขนส่งไปยังภูเขาทิศประจิม ระหว่างทางกลับไปยังจวนตระกูลซู หลี่หลงหลินและลั่วอวี้จู๋เดินทางโดยใช้รถม้าคันเดียวกัน “องค์ชาย...” ลั่วอวี้จู๋มองไปที่หลี่หลงหลินด้วยดวงตาแสนอ่อนหวานแ

สาวใช้หลายคนกำลังพูดคุยกันที่หน้าประตู “คุณหนูใหญ่เป็นอะไรหรือเปล่า?” “ทำไมช่วงนี้นางถึงไม่ออกจากห้องเลย?” “ใช่แล้ว นางไม่ใช่ฮูหยินของคุณชายรอง วันๆอยู่แต่ในห้อง อาจจะเสียสติได้!” “หรือว่า... เราไปบอกท่านเขยให้ช่วยคิดหาวิธีดีหรือไม่?” ซูเฟิ่งหลิงไม่ยอมออกจากห้องทำให้สาวใช้รู้สึกวิตกกังวลมาก หนึ่งในสาวใช้คนหนึ่งรีบส่ายหัวและเอ่ยว่า: “บอกท่านเขยหรือ? เรื่องนั้นไม่ได้หรอก! คุณหนูใหญ่เป็นแบบนี้ เพราะท่านเขยเป็นคนทำ! ถ้าท่านเขยมาที่นี่ อาจจะไม่รอดเลยก็ได้!” สาวใช้คนอื่นๆ ถึงกับตกใจ: “ท่านเขย? ท่านเขยทำอะไร?” สาวใช้ใหญ่ถอนหายใจและพูดว่า: “พวกเจ้าไม่รู้หรอก... ท่านเขยเก็บข้าวไว้ที่ภูเขาทิศประจิมมากมาย ทำให้ชาวบ้านลำบากหนัก! ตอนนี้ชื่อเสียงของท่านเขยแย่มากๆ ชาวบ้านถึงขั้นเรียกเขาว่าหลี่ปี่เซียะเลยล่ะ!” “ตอนนี้แค่ท่านเขยออกไปข้างนอก ชาวบ้านก็ขว้างผักเน่าใส่แล้ว!” “คุณหนูใหญ่ต้องเป็นคนปกป้องท่านเขย แต่ก็โดนชาวบ้านด่าไม่เว้นวัน” “เรื่องนี้มันทำให้คุณหนูใหญ่รู้สึกเครียดมาก...” สาวใช้ทั้งหมดเข้าใจในทันที ไม่แปลกใจเลยที่คุณหนูใหญ่จะเป็นแบบนี้ นางเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจเมต