บททั้งหมดของ องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: บทที่ 771 - บทที่ 780

“ท่านอาจารย์!”ในวันนี้ จางอี้ผู้มีหน้าที่การงานก้าวหน้า ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นรองผู้บัญชาการกองกำลังองครักษ์เสื้อแพร แต่ก็ยังไม่ลืมความเคารพอาจารย์ โดยเฉพาะซูเฟิ่งหลิงจางอี้ทั้งเคารพและเกรงกลัว รีบก้าวเข้าไปพร้อมคารวะอย่างนอบน้อมซูเฟิ่งหลิงพยักหน้าเล็กน้อย “วันนี้มีใครที่ดูน่าสงสัย เข้าออกเมืองหลวงบ้างหรือไม่?”จางอี้ตอบ “ศิษย์ได้ทำการตรวจตราอย่างเข้มงวด แต่ไม่พบผู้ใดน่าสงสัยเลยขอรับ! เพียงแต่ว่า...มีคนจากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจำนวนไม่น้อย ซึ่งได้รับราชโองการจากฝ่าบาท เพิ่งออกจากเมืองหลวงไปหมาดๆ! พวกเขาใช้รถม้าหลายคัน ข้าเองก็ไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไร แต่ดูแล้วช่างแปลกนัก”ซูเฟิ่งหลิงถึงกับตกใจ “เจ้าว่าอะไรนะ? คนของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือขับรถม้ามากมายออกจากเมืองหลวงอย่างนั้นหรือ? แล้วเจ้าตรวจดูรถม้าเหล่านั้นหรือไม่?”จางอี้ถอนหายใจด้วยความจนใจ “พวกเขามีราชโองการของฝ่าบาท อีกทั้งเป็นทูต ข้าเป็นแค่รองผู้บัญชาการกองกำลังองครักษ์เสื้อแพร จะกล้าเข้าไปตรวจค้นได้อย่างไร? อีกอย่าง ข้าก็ได้ไปขอคำสั่งจากเว่ยกงกงแล้ว เขาบอกว่าให้ปล่อยผ่านไป!”สีหน้าของซูเฟิ่งหลิงเปลี่ยนไปอย่างมาก นา

หลังจากที่เหยลวี่เกอพักฟื้นมาได้หลายเดือน บาดแผลบนร่างกายของเขาหายดีแล้ว แต่เมื่อเดินยังคงกะโผลกกะเผลกอยู่ด้วยเหตุนี้เหยลวี่เกอจึงโกรธแค้นซูเฟิ่งหลิงจนสุดเข้ากระดูก ดวงตาคู่นั้นฉายประกายอันตรายออกมา“โจรภูเขา?”ซูเฟิ่งหลิงหัวเราะเยาะเย้ย “ช่างน่าขันเสียจริง! เจ้าซึ่งเป็นถึงยอดนักรบอันดับหนึ่งของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ กลัวโจรภูเขาอย่างนั้นหรือ! ที่สำคัญ แถวใกล้เมืองหลวงเช่นนี้ จะมีโจรภูเขาได้อย่างไร? ข้าว่า เจ้านั่นแหละที่ทำผิดแล้วรู้สึกผิดเอง!”เหยลวี่เกอเลิกคิ้วสูง “พวกเราทำตามพระราชโองการของฝ่าบาท!” ซูเฟิ่งหลิงจ้องมองเหยลวี่เกอ “อย่าเอาพระราชโองการของฝ่าบาทมาข่มขู่ข้า! ตอนนี้ ข้าสงสัยว่าบนรถของพวกเจ้า กำลังซ่อนตัวนักฆ่าอยู่!”“ทหาร!”“ตรวจค้นให้ข้า!”เหล่าทหารแห่งเขาทิศประจิมที่เฝ้ารอจนแทบทนไม่ไหว ได้กรูกันเข้าไปทันทีเหล่าทหารของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็ไม่ได้เป็นเพียงพวกที่กินแรงเปล่า พวกเขาจะยอมมอบตัวโดยดีได้อย่างไร?ทหารแต่ละคนชักดาบโค้งออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความดุดัน ในเวลาเพียงเสี้ยวอึดใจ บรรยากาศระหว่างทั้งสองฝ่ายตึงเครียดถึงขีดสุด จวนเจียนจะกลายเป็นการส

หลี่หลงหลินสีหน้าจริงจังขึ้น “ไม่มีเลยสักเม็ดจริงหรือ?”ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้ว “ไม่มีจริงๆ! เจ้าคงจะเข้าใจอะไรผิดแล้ว! คนที่ขโมยเสบียงไป อาจจะไม่ใช่องค์ชายสี่ก็ได้”หลี่หลงหลินหัวเราะเย็นชา “ตรงกันข้ามเลย! ข้ามั่นใจว่าหลายสิ่งหลายอย่างนี้เกี่ยวข้องกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางเหนือและองค์ชายสี่อย่างแน่นอน! และเสบียงเหล่านั้น ก่อนหน้านี้ก็ถูกซ่อนอยู่ในจวนขององค์ชายสี่!”ซูเฟิ่งหลิงมีสีหน้างุนงง กล่าวอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?”หลี่หลงหลินอธิบาย “เหตุผลง่ายมาก! จวนขององค์ชายสี่มีคนอยู่กี่คนในแต่ละวัน ทั้งกิน ทั้งดื่ม ทั้งขับถ่าย? ไม่ถึงพัน ก็ต้องมีแปดร้อยใช่หรือไม่?”ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้าเห็นด้วยองค์ชายสี่ไม่เหมือนหลี่หลงหลิน ที่เป็นคนโดดเดี่ยว อยู่ในจวนตระกูลซูแบบสภาพต้องพึ่งพาอาศัยผู้อื่น ข้างกายไม่แม้แต่จะมีสาวใช้หรือนายบ่าวสักคนชีวิตขององค์ชายสี่หรูหราและฟุ่มเฟือยยิ่งนัก ภายในจวนเต็มไปด้วยคนรับใช้และสาวใช้จำนวนมาก ซึ่งนับรวมแล้วมีหลายร้อยคนเลยทีเดียวคนจำนวนมากเช่นนี้ ทั้งอาหาร การแต่งกาย และของใช้ ย่อมต้องเป็นจำนวนที่น่าตกใจหลี่หลงหลินหัวเราะเย็นชาและกล่าวต่อ “ช่วงที่ผ่านมา

“เดี๋ยวจะมีแขกสำคัญมาที่จวน ในครัวกำลังเตรียมอาหารอยู่ เจ้าไปหาอะไรกินก่อนเถอะ”ลั่วอวี้จู๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ดวงตาจะสว่างวาบขึ้นอาหาร เป็นสุดยอดวิธีที่ไม่พลาดในการจัดการกับซุนชิงไต้เสมอ“ได้เลย!”ซุนชิงไต้ส่งหลี่หลงหลินให้ลั่วอวี้จู๋ดูแล จากนั้นก็วิ่งกระโดดโลดเต้นออกไปอย่างร่าเริงลั่วอวี้จู๋ก้าวเข้ามาพยุงหลี่หลงหลิน ร่างกายของนางแนบชิดเขา ใบหน้างามของนางค่อยๆ แดงขึ้น“พี่สะใภ้ใหญ่”“เกิดอะไรขึ้นหรือ?”“ทำไมดูเหมือนเจ้ากังวลใจนัก?”หลี่หลงหลินมองออกถึงความไม่สบายใจของลั่วอวี้จู๋ จึงถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลั่วอวี้จู๋ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ คล้ายเสียงยุง “ท่านพ่อของข้าจะมาที่จวนตระกูลซู...”หลี่หลงหลินเข้าใจในทันที “ที่เจ้าว่าแขกคนสำคัญเมื่อครู่นี้ ก็คือนายท่านผู้เฒ่าลั่วหรือ? มาก็ไม่เห็นเป็นไรนี่! หากข้าไม่ได้บาดเจ็บ ข้าคงได้ดื่มเหล้ากับเขาสักสองสามจอก! เจ้ามากังวลเรื่องอะไร?”ลั่วอวี้จู๋ถอนหายใจยาว สีหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและอัดอั้น “องค์ชาย ท่านไม่เข้าใจหรอก! แท้จริงแล้ว ตั้งแต่ข้าแต่งเข้าตระกูลซูมา ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับท่านพ่อก็ไม่ค่อยดี!

“ลูกพ่อ!”ลั่วชิงซานกล่าวด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี “พ่อได้ปรึกษากับฮูหยินผู้เฒ่าเรียบร้อยแล้ว! เรื่องแต่งงานของเจ้าและองค์ชายเก้า หลังจากผ่านวันขึ้นสองค่ำเดือนสองไป ก็ควรรีบจัดงานกันเถอะ!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลั่วอวี้จู๋ถึงกับยืนนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าของนางแดงระเรื่อ เอ่ยเสียงสั่นเครือ “ท่านพ่อ ท่าน... ท่าน... ท่านถามฮูหยินผู้เฒ่าซูแล้วจริงๆ หรือ?”ในความจริง ลั่วอวี้จู๋ก็มีความคิดเช่นเดียวกับลั่วชิงซานแม้หลี่หลงหลินจะพูดอย่างหนักแน่นว่านี่เป็นความต้องการของฮูหยินผู้เฒ่าซูแต่ในส่วนลึกของใจลั่วอวี้จู๋ กลับไม่กล้าเชื่อแต่ถึงอย่างนั้น นางก็ไม่มีทางเลือกจะให้นางเป็นฝ่ายถามฮูหยินผู้เฒ่าว่าจะยินดีให้ตนแต่งงานกับหลี่หลงหลินหรือไม่หรือ?แค่คิดก็อายจะตายแล้ว!ลั่วชิงซานพยักหน้า “ใช่แล้ว นี่คือความต้องการของฮูหยินผู้เฒ่าจริงๆ! นางเป็นผู้อาวุโสที่เปิดใจกว้าง! และหวังดีกับเจ้ามาก อยากให้เจ้าได้เจอที่พึ่งพิงที่ดีที่สุด!”เมื่อได้รับคำตอบที่แน่ชัด ลั่วอวี้จู๋ก็รู้สึกว่าใบหน้าของตนร้อนฉ่า ราวกับถูกไฟเผาแม้จะอาย แต่ลึกๆ กลับมีความยินดีมากยิ่งกว่าลั่วอวี้จู๋ที่คอยกังวลใจมาตลอด ในที่สุดก็รู้