LOGINShare
บทที่ 777
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 778
“อย่างที่คิดไว้...”ฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลซูรู้สึกใจหายวาบ สีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัดไม่ได้เด็ดขาดถึงแม้ข้าจะเป็นคนชั่ว ก็ไม่อาจทำลายความสัมพันธ์ที่งดงามของหนุ่มสาวได้!ทันใดนั้นฮูหยินผู้เฒ่าซูก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรื่องที่จะให้อวี้จู๋แต่งงานใหม่ ข้าไม่เห็นด้วย!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงซานถึงกับตกตะลึงเพราะองค์ชายเก้าเคยยืนยันอย่างหนักแน่นว่าฮูหยินผู้เฒ่าซูได้ตกลงแล้วที่จะให้ลั่วอวี้จู๋แต่งงานกับเขาด้วยเหตุนี้เอง ลั่วชิงซานจึงยอมรับการแต่งงานครั้งนี้อย่างสบายใจแม้จะตอบรับแล้ว แต่ในใจลั่วชิงซานก็ยังอดรู้สึกกังขาไม่ได้แม้จะพูดว่าราชวงศ์แตกต่างจากประชาชนทั่วไป แต่เรื่องเหลวไหลอะไรพวกเขาก็ทำออกมาได้ทั้งนั้นในประวัติศาสตร์ ก็มีตัวอย่างเช่นจักรพรรดิไท่จงที่เคยฆ่าพี่ชายและแต่งงานกับพี่สะใภ้หรือในกรณีที่ร้ายแรงยิ่งกว่า ก็ยังเคยมีการสังหารบิดาเพื่อแต่งงานกับมารดา!การที่หลี่หลงหลินจะแต่งงานกับลั่วอวี้จู๋เป็นอนุนั้น ในสายตาของประชาชน อาจถูกมองว่าเป็นการกระทำที่ผิดหลักจริยธรรม แต่ในราชวงศ์ เรื่องเช่นนี้ถือเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ได้ผิดอะไรอย่างไรก็ตาม ลั่วชิงซานรู้สึกไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 779
“ลูกพ่อ!”ลั่วชิงซานกล่าวด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี “พ่อได้ปรึกษากับฮูหยินผู้เฒ่าเรียบร้อยแล้ว! เรื่องแต่งงานของเจ้าและองค์ชายเก้า หลังจากผ่านวันขึ้นสองค่ำเดือนสองไป ก็ควรรีบจัดงานกันเถอะ!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลั่วอวี้จู๋ถึงกับยืนนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าของนางแดงระเรื่อ เอ่ยเสียงสั่นเครือ “ท่านพ่อ ท่าน... ท่าน... ท่านถามฮูหยินผู้เฒ่าซูแล้วจริงๆ หรือ?”ในความจริง ลั่วอวี้จู๋ก็มีความคิดเช่นเดียวกับลั่วชิงซานแม้หลี่หลงหลินจะพูดอย่างหนักแน่นว่านี่เป็นความต้องการของฮูหยินผู้เฒ่าซูแต่ในส่วนลึกของใจลั่วอวี้จู๋ กลับไม่กล้าเชื่อแต่ถึงอย่างนั้น นางก็ไม่มีทางเลือกจะให้นางเป็นฝ่ายถามฮูหยินผู้เฒ่าว่าจะยินดีให้ตนแต่งงานกับหลี่หลงหลินหรือไม่หรือ?แค่คิดก็อายจะตายแล้ว!ลั่วชิงซานพยักหน้า “ใช่แล้ว นี่คือความต้องการของฮูหยินผู้เฒ่าจริงๆ! นางเป็นผู้อาวุโสที่เปิดใจกว้าง! และหวังดีกับเจ้ามาก อยากให้เจ้าได้เจอที่พึ่งพิงที่ดีที่สุด!”เมื่อได้รับคำตอบที่แน่ชัด ลั่วอวี้จู๋ก็รู้สึกว่าใบหน้าของตนร้อนฉ่า ราวกับถูกไฟเผาแม้จะอาย แต่ลึกๆ กลับมีความยินดีมากยิ่งกว่าลั่วอวี้จู๋ที่คอยกังวลใจมาตลอด ในที่สุดก็รู้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 780
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ซูเฟิ่งหลิงนำทหารจากเขาทิศประจิมออกค้นหาทั่วเมืองหลวงนอกจากสายตาเย็นชาและคำด่าทอจากประชาชนแล้ว นางแทบไม่ได้อะไรเลยสิ่งนี้ทำให้ซูเฟิ่งหลิงรู้สึกท้อแท้อย่างมาก“เจ้าว่าอะไรนะ?”ซูเฟิ่งหลิงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เสียงของนางสั่นไหว “เจ้า เจ้า เจ้า...เจ้าเจอแล้วหรือ? มันเป็นไปได้อย่างไร?”นางออกไปตรากตรำทำงานหนักแทบตายอยู่ข้างนอก แต่กลับไม่ได้อะไรส่วนหลี่หลงหลินที่นอนอยู่ที่บ้าน กลับหาตำแหน่งของเสบียงที่หายไปเจออย่างนั้นหรือ?ความต่างระหว่างคนกับคน ช่างยิ่งใหญ่เสียยิ่งกว่าระหว่างคนกับสุนัขเสียอีก!แน่นอน ทั้งหมดนี้หลี่หลงหลินไม่ได้ล้อเล่น“รีบบอกข้ามา!”“เสบียงอยู่ที่ไหนตอนนี้?”ซูเฟิ่งหลิงตื่นเต้นจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้ ดวงตาคู่นั้นส่องแสงเจิดจ้า จ้องมองหลี่หลงหลินเขม็งหลี่หลงหลินส่ายหน้า “ตอนนี้หรือ? ไม่รู้”ซูเฟิ่งหลิงโกรธจนหน้าแดง ใบหน้าแดงเรื่อ ด่าทอด้วยความโกรธ “เจ้าแกล้งข้าหรือ!”หลี่หลงหลินส่ายหน้า ลดเสียงให้เบาลง ก่อนพูดอย่างลึกลับว่า “แม้ว่าตอนนี้ข้าจะยังไม่รู้! แต่ข้ารู้ว่า พรุ่งนี้เสบียงเหล่านี้จะต้องถูกส่งออกจากเมืองหลวงทางน้ำ!”ซูเฟิ่งห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 781
“ข้าไม่ยอม!” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม: “ถ้างั้น เจ้าห้ามตายเด็ดขาด! ข้าจะอยู่เป็นสามีภรรยากับเจ้าตลอดชีวิต!” ซูเฟิ่งหลิงหน้าแดงด้วยความอาย และเอนตัวพิงอยู่ที่แผงอกแกร่งของหลี่หลงหลิน ในคืนนั้น ซูเฟิ่งหลิงนำทหารจากภูเขาทิศประจิมหลายร้อยนายปลอมตัวเป็นคนจากสมาคมขนส่งทางน้ำ และซ่อนตัวอยู่บนเรือขนธัญพืช ในช่วงกลางคืนที่มืดสนิทจนมองไม่เห็นแม้แต่มือของตัวเอง แล้วก็มีรถม้าหลายคันมาถึงและขนธัญพืชขึ้นเรือ ผู้นำของกลุ่มคือองค์ชายสี่หลี่จือ ทหารคนหนึ่งเดินเข้าไปข้างๆ ซูเฟิ่งหลิงและพูดว่า: “ท่านแม่ทัพ เป็นองค์ชายสี่จริงหรือ? ถ้างั้นเราชิงลงมือก่อนเลย แล้วจับเขามาก่อนค่อยว่ากันดีหรือไม่?” ซูเฟิ่งหลิงส่ายหัว: “ไม่ได้! สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือการหาห้องเก็บธัญพืชและคนสำคัญที่เกี่ยวข้อง! ส่วนองค์ชายสี่ ไม่ว่ายังไงเขาก็หนีไม่พ้นความรับผิดชอบหรอก!” หากเป็นเมื่อก่อน ซูเฟิ่งหลิงคงจะไปจับหลี่จือโดยไม่พูดอะไรมากแล้ว แต่ตอนนี้ เมื่อซูเฟิ่งหลิงได้ใช้เวลาอยู่กับหลี่หลงหลินนานขึ้น นางจึงเริ่มสงบลง ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ใจร้อนและทำอะไรโดยไม่คิด เนื่องจากธัญพืชมีจำนวนมาก จนกระทั่งฟ้าสา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 782
การแยกจากกันเพียงชั่วครู่กลับยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ยิ่งแน่นแฟ้น หลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงยังไม่ได้มีงานแต่งงาน แต่การแยกจากกันเพียงสั้น ๆ ก็ทำให้ความรู้สึกของทั้งคู่นั้นยิ่งแน่นแฟ้นขึ้น “อ้อใช่!” หลี่หลงหลินกำลังจะถามถึงเรื่องสำคัญ: “แล้วคนสำคัญคนนั้นคือใคร? เป็นองค์ชายสี่หรือคนจากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ?” ซูเฟิ่งหลิงส่ายหัว: “ไม่ใช่ทั้งสองคน เขาคือบัณฑิตจากสำนักศึกษาแห่งหนึ่ง ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่เกือบจะโดนเขาหลอกไปแล้ว” หลี่หลงหลินตกใจ สำนักศึกษา? สถานการณ์มันซับซ้อนกว่าที่คิดไว้ มันเกี่ยวข้องกับสำนักศึกษาด้วยหรือ? หลี่หลงหลินจึงถามอีกครั้ง: “แค่บัณฑิตธรรมดา มีอะไรพิเศษหรือไม่?” ซูเฟิ่งหลิงกระซิบเสียงต่ำ เอ่ยอย่างมีลับลมคมใน: “ประวัติของเขามีความพิเศษ! ปู่ของเขาคือ...” เมื่อหลี่หลงหลินได้ยินชื่อที่ซูเฟิ่งหลิงพูดถึง ก็ถึงกับหนาวสั่นไปทั้งตัว เขาหรือ? ทำไมถึงเป็นเขา! หรือว่าเขาคือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด? ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยด้วยท่าทางลังเล: “บัณฑิตคนนั้นข้าได้สอบสวนแล้ว เขายอมรับทุกอย่าง! แต่ตอนนี้เราควรทำอย่างไรดี? ควรคิดทบทวนให้ดี ค่อยๆ สืบหาข
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 783
เหล่าขุนนางข้าราชการทั้งหลายต่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก “กำกับเองเล่นเองหรือ?” พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าเหตุการณ์จะจบลงแบบนี้! แล้ว...แล้วช่วงเวลาที่พวกเขาต้องหวาดระแวงมาตลาด ราวกับเดินบนเส้นด้าย จะถือว่าเป็นอะไร? หลังจากความเงียบงันในชั่วขณะผ่านไป เหล่าขุนนางข้าราชการต่างหวนคิดถึงช่วงเวลาที่พวกเขาต้องทนทุกข์และอับอายอย่างมาก พวกเขาโกรธจัดและตะโกนเสียงดังลั่นว่า: “องค์ชายเก้า ! ท่านนี่กล้าเล่นละครใส่ฝ่าบาทหรือ!” “ท่านรู้หรือไม่ ว่าทั่วทั้งเมืองหลวงปั่นป่วนไปหมดเพราะท่าน! ประชาชนร้องทุกข์กันทั้งเมือง!” “ท่าน...ท่าน นี่คือความผิดฐานหลอกลวงเบื้องสูง!” “ต้องลงโทษอย่างหนัก! ฝ่าบาท! องค์ชายเก้าทำเกินไปแล้วจริงๆ! ต้องลงโทษให้หนัก!” ฮ่องเต้หวู่นั่งอยู่บนพระที่นั่งมังกร สีหน้าเคร่งขรึมมาก ขณะที่สมองของพระองค์ว่างเปล่า มันเป็นการโกหกงั้นหรือ? เรื่องที่เจ้าเก้าถูกลอบสังหารเป็นเรื่องโกหก? ทำไมเขาต้องทำแบบนี้? แค่เพื่อจะมาหยอกล้อเรา หยอกล้อเหล่าขุนนางข้าราชการ หยอกล้อผู้คนทั้งใต้หล้า เพื่อแสดงความฉลาดของเขางั้นหรือ? ฮ่องเต้หวู่ยกมือขึ้นกุมหน้าอก รู้สึกเหมือนความโกรธกำลังแผดเผาตน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 784
ภายในท้องพระโรงอันหรูหรา เงียบสนิทไม่มีเสียงแม้แต่เสียงนกกา เหล่าข้าราชการทั้งหลายต่างตาค้าง ในใจไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน คำพูดนี้ของหลี่หลงหลินนี้ ทำให้คนตกใจจริงๆ! ธัญพืชสามแสนฉื่อไม่ได้ถูกเผาทิ้ง แต่กลับถูกขโมยไป นี่ก็เป็นเหมือนฟ้าผ่าในวันที่ฟ้าแจ่มใส! แต่สิ่งที่น่าตกใจมากขึ้นไปอีกคือ หลี่หลงหลินกลับสามารถหาธัญพืชที่หายไปกลับคืนมาได้ทั้งหมดได้โดยไม่มีใครรู้? ถ้าเขาพูดความจริง นั่นก็เท่ากับว่าเขาได้ช่วยชีวิตประชาชนจำนวนหลายล้านคน! เท่ากับว่าเขาได้ช่วยบรรเทาภัยพิบัติที่ใกล้จะเกิดขึ้น! ช่วยยับยั้งการล่มสลายของต้าเซี่ย! นี่คือความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่! คนที่ตกตะลึงมากที่สุดก็คือองค์ชายสี่หลี่จือ “อะไรนะ?” หลี่จืออ้าปากค้าง จ้องมองหลี่หลงหลินอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “ธัญพืชพวกนั้น ถูกขนไปแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมมันถึงตกมาอยู่ในมือของหลี่หลงหลินได้? นี่มันเป็นไปได้ยังไง!” ในขณะนั้น หลี่จือยังไม่แน่ใจเลยว่า คำพูดของหลี่หลงหลินจริงหรือไม่ เขาหาทางเอาธัญพืชสามแสนฉื่อกลับคืนมาได้จริงๆ หรือสร้างเรื่องให้ดูน่าสนใจ ทำเป็นลึกลับ? ฮ่องเต้หวู่ที่นั่งอยู่บนพระที่นั่งมังกรตกใจม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 785
เรื่องใหญ่กำลังจะมาถึงแล้ว! ฮ่องเต้หวู่หายใจเข้าลึกๆ และพยายามทำให้จิตใจสงบลง: “เจ้าหมายความว่า คนผู้นี้ขนธัญพืชออกจากเมืองหลวงแล้วหรือ? เขาจะนำธัญพืชไปที่ไหน? แล้วเจ้าค้นพบได้ยังไง?” หลี่หลงหลินเริ่มพูดอย่างช้าๆ: “เดิมทีลูกคิดว่าเขาร่วมมือกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ เตรียมนำธัญพืชไปเสริมกำลังให้กับข้าศึกที่ชายแดนเหนือ แต่ผลคือกลับไม่พบอะไรเลย! โชคดีที่ลูกพบว่าเขาใช้ระบบการขนส่งทางน้ำขนธัญพืชออกจากเมืองหลวง!” “ดังนั้น ลูกจึงให้ซูเฟิ่งหลิงตามสืบตามหาต้นตอ จนพบธัญพืชที่ถูกขโมยไป!” “และยังจับตัวคนสำคัญได้อีกด้วย!” ฮ่องเต้หวู่ตกใจมาก: “เขาขนธัญพืชผ่านระบบขนส่งทางน้ำได้อย่างไร? นี่มันยิ่งกว่าการเดินทางที่ผิดทิศทาง ช่างเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจจริง ๆ! แต่เจ้าสามารถหาธัญพืชกลับมาได้ แสดงว่าเจ้ามีแผนการที่เหนือกว่าเขา!” “แต่คนสำคัญที่เจ้าพูดถึงคือใคร?” “จะเป็นแค่หมากตัวหนึ่งในแผนเขาหรือไม่?” หลี่หลงหลินส่ายหัว: “เสด็จพ่อ นี่ไม่ใช่แค่หมากตัวหนึ่ง! เขามีความลึกซึ้งมาก มักวางแผนอย่างรอบคอบและระมัดระวัง! แต่บางครั้งการระมัดระวังมากเกินไป “ “เขารอบคอบมากเกินไป จนกลายเป็นข้อเสียและ
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1275
น้ำ...น้ำ!หลิ่วหรูเยียนถูกความเผ็ดทำให้หน้าแดงก่ำ มุกเหงื่อผุดพราวเต็มหน้าผาก ทำให้ผิวพรรณขาวดุจหิมะถูกแต้มด้วยสีแดงเรื่อหลี่หลงหลินยื่นน้ำเย็นที่เตรียมไว้ดีแล้วให้หลิ่วหรูเยียนหลิ่วหรูเยียนดื่มลงไปหนึ่งอึก จากนั้นเอ่ยปากชม “องค์ชาย! อร่อยเหลือเกิน หม่อมฉันไม่เคยกินของอร่อยถึงเพียงนี้มาก่อนเลย มีความสุขยิ่งนัก!”เวลาเพียงชั่วพริบตา หัวปลาจานใหญ่ก็หายไปจนหมดเหล่าสะใภ้แต่ละคนหน้าแดงก่ำ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราวเต็มศีรษะ ปอยผมติดบนหน้าผาก ขับให้ดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษซูเฟิ่งหลิงถูกความเผ็ดทำให้ริมฝีปากแดงเจ่อ ความสงสัยที่มีต่อหลี่หลงหลินเมื่อครู่มลายหายไปราวกับหมอกผ่านตาซุนชิงไต้ยกชามข้าว จับจ้องหลี่หลงหลินและเอ่ยถาม “องค์ชาย ยังมีหัวปลาอีกหรือไม่ เมื่อครู่กินเร็วเกินไป ยังไม่รู้รสเพคะ”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเอือมระอาพี่สะใภ้สามคิดว่ากำลังกินโสมกระมัง จึงกินได้ไม่รู้รสก็แค่ตะกละเท่านั้นหลี่หลงหลินพยักหน้าและตอบว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านวางใจได้ หากท่านชอบ ภายภาคหน้าจะทำให้พวกพี่สะใภ้กินจนพอใจ!”ซุนชิงไต้เผยสีหน้าดีใจ คีบผลสีแดงเข้าปาก จากนั้นถูกความเผ็ดทำให้หน้าบิดเบี้ยว แต่นาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1274
ที่ต้าเซี่ย นับตั้งแต่โบราณมาไม่คุ้นชินกับการกินหัวปลา ปกติแล้วจะตัดหัวตัดหางเลือกเพียงลำตัว หัวปลาย่อมถูกทิ้งไปแต่บัดนี้หลี่หลงหลินถึงขั้นนำหัวปลาที่เหลือมาทำอาหารหนึ่งชนิดทำให้ทุกคนรู้สึกเหลือจะเชื่ออยู่บ้างยิ่งไปกว่านั้นหัวปลาหวงฮื้อใหญ่ยังมีขนาดใหญ่มาก ขนาดเล็กที่สุดก็ราวฝ่ามือ มองดูแล้วน่ากลัว ชนิดที่ว่าทำให้คนรู้สึกขนหัวลุกอยู่บ้างเหล่าสะใภ้ตกใจจนใบหน้างดงามเผือดซีดนิ้วเรียวยาวของซูเฟิ่งหลิงปิดปากไว้ อุทานออกมาด้วยความตกตะลึง “องค์ชาย เจ้าสิ่งนี้กินเยี่ยงไร? มองดูแล้วน่ากลัวมากเหลือเกิน!”ลั่วอวี้จู๋เผยสีหน้าลำบากใจ “หัวปลานี้กินได้แน่หรือ?”ตอนนี้ทุกคนไม่เพียงสงสัยหลี่หลงหลิน แต่ยังสงสัยต่อหัวปลานี้หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “ปลาหวงฮื้อล้ำค่าทั้งตัว หัวปลาย่อมสามารถกินได้ ไม่เพียงแค่นี้ หัวปลายังเป็นส่วนที่มีคุณค่าทางอาหารมากที่สุด!”“จริงหรือ?” ซูเฟิ่งหลิงยังสงสัยดังเดิม ในสายตาของนาง หลี่หลงหลินกำลังปลอบตน ต้องการเห็นเรื่องตลกของตนซุนชิงไต้มองซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าจริงจังและเปล่งเสียงเคร่งขรึม “องค์ชายไม่พูดความเท็จ หัวปลาหวงฮื้อใหญ่นี้กินได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยัง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1273
ลั่วอวี้จู๋พูดอยู่ทางด้านข้าง “ใช่แล้ว องค์ชาย เรื่องเหล่านี้ยกให้สะใภ้สามเถอะเพคะ”หลี่หลงหลินกลับยืดอกตรงดุจต้นไผ่ พูดเสียงเรียบๆ ว่า “พวกพี่สะใภ้วางใจก็พอ ถึงตอนนั้นจะต้องถูกปากพวกพี่สะใภ้แน่”.....พลบค่ำเหล่าสะใภ้และซูเฟิ่งหลิงรอในห้องอาหารนานแล้ว ล้วนแปลกใจตกลงหลี่หลงหลินจะนำความแปลกใจอันใดมาอีกแต่ไหนแต่ไรมาหลี่หลงหลินไม่เคยทำให้ทุกคนผิดหวัง เรื่องที่เขาทำล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ก็แปลกใหม่ไม่เหมือนผู้ใดสองมือของซูเฟิ่งหลิงยกขึ้นเท้าคาง คนหิวแทบแย่ “ก็ไม่รู้ว่าองค์ชายเล่นพิเรนทร์อันใดอีก จะต้องลงมือเข้าครัวด้วยตนเองให้ได้ สำคัญที่สุดคือองค์ชายทำอาหารเป็นแน่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงรู้จักหลี่หลงหลินดีมาก แม้พูดว่าฉลาดหลักแหลม แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเชี่ยวชาญทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นนับตั้งแต่เกิดก็มีคนคอยปรนนิบัติ จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่เคยมีเรื่องให้กังวล น่ากลัวว่าแม้แต่ประตูห้องครัวก็ไม่เคยเฉียดเข้าไป นับประสาอะไรกับฆ่าปลาทำอาหารเล่า?ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า สีหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ดูท่าแล้ว คืนนี้ข้าจะต้องหิวตาย”ลั่วอวี้จู๋อ่านความคิดของซูเฟิ่งหลิงออกจึงเอ่ยปลอบ “น้องหญิงเล็ก ผ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1272
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลี่หลงหลินเปิดฝาโอ่งน้ำใหญ่ด้วยใบหน้าลึกลับเหล่าสะใภ้ต่างคาดหวัง เตรียมเป็นพยานความอัศจรรย์ซี้ด!ไอเย็นเสียดแทงกระดูกสายหนึ่งส่งเข้ามา ทำให้เหล่าสะใภ้ไม่เพียงตัวสั่น ภาพเบื้องหน้ายังชวนให้คนตกตะลึงพรึงเพริด!มองเห็นน้ำในโอ่งน้ำใหญ่ทั้งหมดกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง เย็นจนคนรู้สึกหนาว!ทุกคนกลับหายใจเย็นเฮือกหนึ่ง หันมองทางหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด สีหน้าเผือดซีด!ใบหน้ากงซูหว่านล้วนคือความตกตะลึง ในสายตาของนางหลี่หลงหลินไม่ต่างอันใดจากตำนานเสกหินให้เป็นทอง เพียงใช้เกลือหมางเซียวก็สามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้วหรือ? นี่เหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว!กงซูหว่านเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “องค์ชาย นี่ทำได้เยี่ยงไร? นี่หรือว่าเป็นวิชาเซียนจริง?”หลี่หลงหลินหยิบถุงเกลือหมางเซียวในมือออกมาและพูดว่า “ตอนผสมเกลือหมางเซียวนี้กับน้ำจะสามารถดูดความร้อนมหาศาลได้ สามารถทำให้อุณหภูมิลดลงจนเหลือศูนย์องศา ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้น้ำย่อมกลายเป็นน้ำแข็ง”หลี่หลงหลินไม่ปกปิด เล่าหลักการทั้งหมดให้กงซูหว่านฟัง อย่างไรเสียภายภาคหน้ายังต้องการให้มีคนไปสอนราษฎร์ตงไห่ทำน้ำแข็
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1271
ทุกคนล้วนตกตะลึง ไม่เคยได้ยินมาก่อน ทั้งยังไม่เคยพบเห็นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินผู้ใดเอ่ยถึงเจ้าสิ่งนี้ซูเฟิ่งหลิงแปลกใจอยู่บ้าง “องค์ชาย เหตุใดคนสามารถทำน้ำแข็งได้เล่า? ไม่ใช่ขุดมาจากพื้นที่หนาวแดนเหนือหรอกหรือ หรือว่าสามารถทำให้อุณหภูมิของตงไห่ลดลงได้?”ซูเฟิ่งหลิงรู้ว่าน้ำแข็งเป็นผลผลิตของฤดูหนาว แต่นางนึกไม่ออกว่าคนทำน้ำแข็งที่หลี่หลงหลินพูดคือสถานการณ์เช่นไร ในสายตานางมันเป็นเรื่องเพ้อฝัน และไม่มีวันเป็นจริงได้หลี่หลงหลินยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าจะได้รู้”ทุกคนมองหลี่หลงหลินด้วยสายตาตกตะลึง คิดว่าเขาอาจเป็นเทพเซียนกลับชาติมาเกิด หาไม่แล้วจะทำเรื่องชวนให้คนรู้สึกเหลือจะเชื่อได้เยี่ยงไร?หลี่หลงหลินมองซุนชิงไต้และพูดว่า “พี่สะใภ้สาม ไม่รู้ท่านที่นั่นมีเกลือหมางเซียวหรือไม่?”เกลือหมางเซียวหรืออีกชื่อคือดินประสิว เป็นของสำคัญที่หลี่หลงหลินใช้รักษาโรคอยู่ที่ต้าเซี่ย เกลือหมางเซียวมิใช่ของหายาก เพียงแต่ถูกคนนำมาทำเป็นยาระบายขับพิษ ชนิดที่ว่ามีคนนำไปให้สัตว์ใช้แรงกิน สามารถเพิ่มความแข็งของเปลือกไข่ในสัตว์ปีกได้ สามารถพบเห็นได้ทั่วไปและราคาถูกมากซุนชิงไต้มองหลี่หลง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1270
จวนอ๋องตงไห่ ลั่วอวี้จู๋มองเหล่าทหารที่ลำเลียงปลาหวงฮื้อใหญ่เข้ามาในวังทีละคันรถ ในดวงตาเต็มไปด้วยความยินดี “องค์รัชทายาท ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีวิธีการจับปลานี้แล้ว ชาวบ้านทะเลตงไห่ทุกครัวเรือนก็จะได้กินเนื้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป” ความกังวลก่อนหน้านี้ของลั่วอวี้จู๋มลายหายไปสิ้น ขอเพียงชาวบ้านมีกินมีใช้ ก็จะไม่เกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นอีก ทุกคนอยู่อย่างสงบสุข ทะเลตงไห่ก็จะปรองดองสามัคคี การก่อกบฏก็จะสงบลงไปเอง มิเช่นนั้นหากมีคนชั่วก่อความวุ่นวาย คอยขัดขวางอยู่เบื้องหลัง สุดท้ายผู้ที่ได้รับผลกระทบก็คือเหล่าชาวบ้านอยู่ดี ซุนชิงไต้จ้องมองปลาหวงฮื้อใหญ่รถแล้วรถเล่าตาไม่กะพริบ น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้: “ปลาหวงฮื้อใหญ่นี้ทั้งอ้วนทั้งอร่อย ชาวทะเลตงไห่คราวนี้จะได้ลิ้มรสของอร่อยแล้ว!” หลังจากได้ปลาหวงฮื้อใหญ่กลับมา ซุนชิงไต้ก็ลงครัวด้วยตนเอง ไม่ว่าจะทอด ผัด ต้ม ตุ๋น ล้วนเป็นรสเลิศแห่งโลกมนุษย์ เพียงแต่หากปลาหวงฮื้อใหญ่ไม่ได้รับการเก็บรักษาที่ดี ด้วยอุณหภูมิของทะเลตงไห่ในตอนนี้ ยิ่งปลาอ้วนเท่าใด ปริมาณโปรตีนในตัวก็ยิ่งสูง อัตราการเน่าเสียก็ยิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1269
“เปิดยุ้งฉางแจกข้าวหรือขอรับ?” พ่อบ้านชราประหลาดใจอย่างยิ่ง ข้าวสารเหล่านี้ซื้อมาเป็นพิเศษเพื่อปั่นราคา หลายวันก่อนหลู่จงหมิงเพิ่งจะกำชับไว้ว่า หากไม่มีคำสั่งของตน ห้ามผู้ใดเปิดฉางข้าวเป็นอันขาด เพียงไม่กี่วัน สถานการณ์ก็พลิกผัน การเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจนน่าตกใจ ทำให้คนตั้งตัวไม่ติด พ่อบ้านยังไม่เข้าใจเจตนาของหลู่จงหมิง หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ฉวยโอกาสตอนที่พวกตระกูลขุนนางยังไม่เริ่มเทขายข้าวสารในมือ ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ! มิฉะนั้นราคาจะยิ่งต่ำลงไปอีก!” “บัดนี้จงนำข้าวสารในมือพวกเราทั้งหมดเทขายออกไปในราคาต่ำสุด! ขอเพียงขายออกไปได้ จะต่ำเพียงใดก็ได้!” หลู่จงหมิงกลัวสถานการณ์เช่นนี้ที่สุด หลี่หลงหลินสอนชาวบ้านจับปลา ไม่เพียงแต่ได้ใจประชาชน แต่ยังแก้ปัญหาเรื่องอาหารที่คับขันได้อีกด้วย สุดท้าย ก็เหลือเพียงตนเองที่ขาดทุนย่อยยับไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน หลู่จงหมิงเอ่ยเสียงเข้ม: “ไม่ได้! ข้าจะไปขายข้าวด้วยตนเอง!” ผู้ได้ใจประชาชนย่อมได้ครอบครองแผ่นดิน ในความคิดของหลู่จงหมิง บัดนี้ขอเพียงยอมขายข้าวให้ชาวบ้าน ก็จะเป็นผู้ช่วยให้รอดในใจของชาวบ้านแล้วแม้ว่าจะช้ากว่าหลี่หลงหลิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1268
หญิงชรามองสุ่ยเซิง เอ่ยอย่างจริงจัง: “สุ่ยเซิง เจ้าบอกความจริงกับแม่มา เจ้าไปลักขโมยปลาของผู้อื่นมาพร้อมกับเถี่ยจู้ใช่หรือไม่?” ในความคิดของหญิงชรา หากไม่ใช่การลักขโมย วันเดียวจะหาปลาได้มากมายเช่นนี้ได้อย่างไร? สุ่ยเซิงยิ้มแล้วชี้ไปยังชาวประมงที่บรรทุกปลาเต็มลำกลับมา: “ท่านแม่! ลูกจะไปลักขโมยปลาของผู้อื่นได้อย่างไร ปลาเหล่านี้ล้วนจับมาได้จากทะเลตามวิธีที่องค์รัชทายาททรงสอนด้วยพระองค์เอง ท่านดูสิ ทุกคนก็จับมาได้ไม่น้อย” หญิงชรามองไป พบว่าชาวประมงที่กลับมาต่างก็มีปลาหวงฮื้อใหญ่ติดมือมาไม่มากก็น้อย เพียงแต่สุ่ยเซิงโชคดีกว่า จับปลาได้มากกว่าเล็กน้อย “องค์รัชทายาททรงสอนพวกเจ้าด้วยพระองค์เองหรือ?” หญิงชรามีสีหน้าลังเล สุ่ยเซิงพยักหน้า ชี้ไปยังท่าเทียบเรือที่ไม่ไกลนัก: “เมื่อวานก็ที่ตรงนั้น องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่แบ่งปลาให้พวกเรา ยังทรงสอนวิธีการจับปลาให้พวกเราโดยเฉพาะ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้พวกเราอย่างไม่ปิดบัง” ฟุบ! หญิงชราทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พนมมือ ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา: “สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาโดยแท้! ต้าเซี่ยมีองค์รัชทายาทเช่นนี้ วันคืนอันแสนลำบากของพวกเราชาวบ้าน ในที่สุดก็จ
